Ο πόλεμος των γραμμάτων...

Της Πέπης Ρηγοπούλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Η τελευταία κατάταξη της Ελλάδας από τη Moody’s στην τελευταία και πάλι θέση της ευρωζώνης επιβεβαιώνει αυτό που μου έλεγε χρόνια πριν η γιαγιά μου προφητικά: «Είμαστε οι τελευταίοι των τελευταίων». Τότε δεν είχαμε μπει ακόμα στον σκληρό πυρήνα της ευρωζώνης και η γιαγιά μου έβλεπε, πριν να βυθιστεί στην απελευθερωτική άνοια, με ένα ψύχραιμο μάτι τα πολιτικά τεκταινόμενα, με τη συσσωρευμένη πείρα διωγμών και λοιπών καταστροφών που είχε την τύχη ή την ατυχία να ζήσει.

Τότε δεν είχαμε επίσης βυθιστεί στην ηδονή της βαθμοθηρίας. Δεν είχαμε ιδέα τι ρόλο θα έπαιζε στη ζωή μας αυτό το θεσπέσιο λατινικό γράμμα, αυτό το μισοφέγγαρο που θα φώτιζε στη συνέχεια τις γέφυρες και τους στεναγμούς μας: Το περίφημο C, χωρίς τίποτα δίπλα, ένα σκέτο, ξερό C που μας ακολουθεί και το ακολουθούμε.

Το υποτιμητικό, αν το δεις αντικειμενικά, αυτό C, δηλώνει τα αδήλωτα κεφάλαια που έχουν βρει καταφύγιο στο εξωτερικό, σε χώρες εκτός και εντός ευρωζώνης, όπου τα Α και μάλιστα Ααα αλλά και τα Β σε πολλούς συνδυασμούς, πέφτουν σύννεφο. Δηλώνει όμως επίσης τις δηλωμένες και υπογεγραμμένες κινήσεις υφαρπαγής της δημόσιας και της ιδιωτικής περιουσίας, τώρα που έχουμε χάσει εμείς την τιμή μας και εκείνες την αξία τους, που έχουν γίνει τζάμπα πράγμα. Θα μου πεις βέβαια ότι αυτό ήταν από καταβολής πτώχευσης το δεδομένο αλλά και το ζητούμενο. Είτε η πτώχευση ήταν δημόσια είτε ήταν ιδιωτική. Να πουλήσεις και να πουληθείς όσο όσο. Και να πέσουν τα κοράκια επάνω σου να σε σπαράξουν και να αφήσουν πίσω τους ένα τοπίο σπαρμένο με κόκαλα που σιγά σιγά θα ασπρίζουν από τον ήλιο. Τον ήλιο της Ελλάδας στην προκειμένη περίπτωση. Που και ονομαστός είναι και ευπώλητος ενεργειακά, τώρα που η ενέργεια έχει φτάσει στα όριά της και ο χάρτινος πύργος της ευημερίας με τα μπηγμένα στις σάρκες των ανθρώπων μολυβένια πόδια, έχει αρχίσει να καταρρέει.

Ομως τι να κάνει και ο Πολιτισμός μ’ αυτούς τους Βαρβάρους που έχει μπλέξει; Αυτούς που σώνει και καλά θέλουν να καταναλώνουν όπως ακριβώς και εκείνος, να έχουν τα ίδια ακριβά μπιχλιμπίδια με τις χώρες του Α και του Β, με τους πρώτους δηλαδή και έστω τους δεύτερους συμμαθητές τους, ενώ σαν μπουμπούνες που είναι και ανεπίδεκτοι μαθήσεως θα έπρεπε να αρκεστούν στα μπιχλιμπίδια από δεύτερο χέρι που από κτίσεως πολιτισμένου κόσμου ο πολιτισμός προσφέρει στους βαρβάρους για να τους ξεφορτωθεί και να κάνει εκείνος κουμάντο στη θέση τους. Φυσικά ανταμείβοντας ανάμεσά τους αυτούς που είναι υπάκουοι και νομιμόφρονες. Ετοιμοι να δεχτούν τις επιταγές του, που δεν είναι καν επιταγές αλλά η έκφραση της δικής τους ελεύθερης βούλησης, με τα κατάλληλα καρυκεύματα δουλικότητας, ταύτισης με τον πατέρα/αφέντη ή τη μητέρα/αφέντρα και όλα τα σχετικά, που εδώ και χρόνια έρχονται και ξαναέρχονται ίδια και απαράλλαχτα, όσο και αν οι συνθήκες αλλάζουν. Οσο και αν το έργο που παίζεται υπνωτίζει με το σασπένς του, αδειάζοντας την οθόνη της ζωής.