Πατρις - θρησκεια - μνημονιο (Η οικογενεια δυστυχως μας τελειωσε)...

Δημοσιευθηκε στο AlterThess...

1) Οικογένεια

Πιθανόν να έχετε διαβάσει το περίφημο έργο του Δημήτρη Δημητριάδη «Πεθαίνω Σαν Χώρα». Αρχίζει με την εξής εκπληκτική φράση : «Τη χρονιά εκείνη καμία γυναίκα δεν έπιασε παιδί. Αυτό συνεχίστηκε και τα επόμενα χρόνια μέχρι που συμπληρώθηκε γενιά χωρίς καμία καινούρια γενιά να ρθει στον κόσμο ».

Αντιπαραβάλλω το λογοτεχνικό αυτό κείμενο, προϊόν συγγραφικής φαντασίας, με το ρεπορτάζ της Εφημερίδας Αγγελιοφόρος (24/02/13) , περιγραφή της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας.

Οικονομική κρίση: Στα ύψη η υπογεννητικότητα στην Ελλάδα Νέα δεδομένα για τη δημιουργία οικογένειας, επιφέρει η οικονομική κρίση, καθώς οι γεννήσεις έχουν μειωθεί δραματικά, γεγονός που σε συνδυασμό με την αύξηση του προσδόκιμου επιβίωσης κάνει τους επιστήμονες να μιλούν για γήρανση του πληθυσμού. Μεταξύ 2009 και 2010 οι γεννήσεις παρουσίασαν μείωση κατά 3.167 νεογνά, με τους ειδικούς να χαρακτηρίζουν την τελευταία δεκαετία τη χειρότερη δημογραφικά περίοδο από το 1940.Επίσης, η σύγκριση των δεικτών γεννήσεων και θανάτων στην Ελλάδα δείχνει ότι ο δείκτης θανάτων (0,93%) σχεδόν ταυτίζεται με τον δείκτη γεννήσεων (0,98%).

Έχουμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια να σχολιάζουμε τους οικονομικούς δείκτες που βουλιάζουν, π.χ η ύφεση, η μείωση του Α.Ε.Π, ενώ άλλοι, κοινωνικοί δείκτες, καταρρίπτουν το ένα αρνητικό ρεκόρ μετά το άλλο, όπως ο δείκτης της ανεργίας, τα ποσοστά φτώχειας κλπ. Οι δείκτες της υπογεννητικότητας ωστόσο παρουσιάζουν ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον (Τα ανωτέρω στοιχεία αφορούν μόνο τα έτη 2009,2010). Όχι μόνο γιατί φανερώνουν ότι η Μνημονιακή Ελλάδα είναι μία χώρα που πνίγει τη ζωή και που γερνάει. Δεν χρειάζονται οι στατιστικές για να το επιβεβαιώσουν αυτό. Βιώνουμε οι περισσότεροι αυτό το αίσθημα του ανυπόφορου που κυριαρχεί παντού , το πνιγηρό άγχος που σπρώχνει ιδίως τους νέους να θέλουν να τα παρατήσουν όλα και να αναζητήσουν την τύχη τους αλλού.

Η ανάγνωσή τους έχει ενδιαφέρον διότι φανερώνει επίσης, με χαρακτηριστικό τρόπο, την υποκρισία της μεγάλης Εθνικής Παράταξης που διακηρύσσει πλέον επιθετικά και υπερήφανα τη δεξιά και συντηρητική ιδεολογία της. Η Σαμαρική Δεξιά χάριν του προγράμματος εθνικής σωτηρίας που αποκαλούμε μνημόνιο, θυσιάζει την οικογένεια, το τρίτο σκέλος του γνωστού συντηρητικού τρίπτυχου.

Ο πάλαι ποτέ αντιμνημονιακός πρωθυπουργός διεκδικεί πλέον την πατρότητα του μνημονίου, μέσα από το συνοικέσιο με την πλήρως υποταγμένη στις βουλές και τις ορέξεις του Κεντροαριστερά. Οι νέοι όμως στην Ελλάδα δεν είναι σε θέση ούτε να φτιάξουν οικογένεια, ούτε να κάνουν παιδιά. Είναι αυτή η κύρια συνεισφορά της Νέας Εθνικόφρονης Δεξιάς στην ελληνική οικογένεια και κατ’ επέκταση στην ελληνική κοινωνία. Και μαζί τα αβάστακτα οικογενειακά δράματα, όπως βιώνονται μέσα στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού, με τον ένα ή και τους δύο γονιούς άνεργους, ανήμπορους και ψυχικά σακατεμένους. Και άντε τώρα, τι να εξηγήσεις στα παιδιά.

2) Θρησκεία

Στον πυλώνα της θρησκείας η Σαμαρική Δεξιά φαίνεται να τα πηγαίνει καλύτερα. Παρ’ όλη τη φτώχεια και την ανεργία που πλήττουν τον πληθυσμό, η Εθνική Παράταξη δεν έχει θίξει ούτε στο ελάχιστο τα προνόμια της Εκκλησίας. Μα θα μου πείτε η θρησκεία δεν ταυτίζεται με την Εκκλησία. Ας μην είμαστε όμως ρομαντικοί και αφελείς. Χωρίς τον εκκλησιαστικό μηχανισμό η θρησκεία θα ήταν απλώς ένα σώμα ιερών κειμένων, γεμάτο αλληγορικές και ακαταλαβίστικες ρήσεις, όπως «μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην, ότι αυτοί χορτασθήσονται» (Κατά Ματθαίον 5,1-12).

3) Πατρίδα

Και με την πατρίδα? Δεν αγαπά και δεν σώζει η Δεξιά την πατρίδα? Πριν απαντήσουμε το ερώτημα είναι αναγκαία μία μικρή αναδρομή στα μικρά μαθήματα πατριδογνωσίας. Τι είναι η πατρίδα μας λοιπόν?

Τι είναι η πατρίδα μας; Μην είν' οι κάμποι;
Μην είναι τ' άσπαρτα ψηλά βουνά;
Μην είναι ο ήλιος της, που χρυσολάμπει;
Μην είναι τ' άστρα της τα φωτεινά;

Αν υιοθετήσουμε τούτον τον φυσιολατρικό, νατουραλιστικό ορισμό της πατρίδας μας, τότε η κυβερνώσα εθνική παράταξη θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μέχρι και πατριδοκτόνος. Το αξίωμα της Κυβερνώσας Σαμαρικής Δεξιάς είναι απλό και ξεκάθαρο. Προσέλκυση ξένων επενδυτών και ενίσχυση ντόπιων αρπακτικών χωρίς καμία αναστολή. Ακόμη και αν οι επενδυτές –σωτήρες βιάζουν ξεδιάντροπα το σώμα της όμορφης ελληνικής γης. Και δεν μιλάμε για πράσινη ανάπτυξη, νέες τεχνολογίες και άλλα τέτοια ωραία. Μιλάμε για τυχοδιωκτικές, κερδοσκοπικές και περιβαλλοντοκτόνες επενδύσεις με μηδαμινό δημόσιο όφελος, όπως π.χ η εξόρυξη χρυσού από την πολυεθνική ELDORADO στο πανέμορφο δάσος, στις Σκουριές της Χαλκιδικής. Οι φράσεις FAST TRACK και REAL ESTATE περιγράφουν τον σύγχρονο νεοελληνικό μύθο. Στο περιγιάλι το κρυφό και άσπρο σαν περιστέρι θα ξεφυτρώνουν γήπεδα γκολφ, ξενοδοχεία και μαρίνες υπερπολυτελείας. Έχετε γεια ,λοιπόν, βρυσούλες, λόγγοι, βουνά, ραχούλες. Ή όπως ωραία το έθεσε ο Άδωνις Γεωργιάδης υπερθεματίζοντας στην Βουλή υπέρ της παραχώρησης σε ιδιώτες ελληνικών βραχονησίδων: «δεν είμαστε κομμουνιστές, δεν φοβόμαστε την ιδιωτική ιδιοκτησία, δεν φοβόμαστε την ελεύθερη αγορά, δεν είμαστε όλοι μπολσεβίκοι σ’ αυτή τη χώρα». Ουδέν σχόλιο.

Θα μπορούσαμε όμως να εξετάσουμε τον άλλο εκείνο ορισμό της Πατρίδας που συνδέει Αυτήν με την αρχή της Λαϊκής Κυριαρχίας, δηλαδή το Συνταγματικό ορισμό. Δυστυχώς όμως ούτε ο δημοκρατικός συνταγματικός πατριωτισμός είναι το δυνατό πεδίο της Σαμαρικής Δεξιάς. H ίδια έχει αποδείξει ότι πολιτεύεται παραβιάζοντας (συχνά επιδεικτικά) όχι μόνο το πνεύμα αλλά και το γράμμα του Συντάγματος. Η πιο κραυγαλέα παραβίαση των συνταγματικών διαδικασιών και υποτίμηση του Κοινοβουλίου είναι η συνεχής καταφυγή στην απευθείας θέσπιση νόμων από την Κυβέρνηση μέσω της έκδοσης πράξεων νομοθετικού περιεχομένου. Σύμφωνα με το άρθρο 44 του Συντάγματος αυτή επιτρέπεται μόνο σε έκτακτες περιπτώσεις εξαιρετικά επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης.

Μα μήπως και ο αποπροσανατολισμός του εκλογικού σώματος και η προπαγάνδα δεν συνιστούσαν έμμεση παραβίαση της λαϊκής κυριαρχίας; Μήπως η εφαρμοσμένη μνημονιακή πολιτική με την κοινωνική ερήμωση που επιφέρει δεν αντιστρατεύονται την προστασία της αξίας του ανθρώπου, ή την ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητάς των πολιτών που κατοχυρώνουν αντιστοίχως τα άρθρα 2 και 5 του Συντάγματος; Η ποινική ασυλία πολιτικών και μεγαλοεπιχειρηματιών δεν παραβιάζει την αρχή της ισότητας των Ελλήνων και των Ελληνίδων έναντι του νόμου, το άρθρο 4 παρ. 1 του Συντάγματος. Τα εξωφρενικά ποσοστά στα οποία σκόπιμα εκτίναξε το Μνημόνιο την ανεργία δεν κουρελιάζουν το άρθρο 22 σύμφωνα με το οποίο η εργασία είναι δικαίωμα και προστατεύεται από το Κράτος; Και ούτω καθεξής. Γενικά , μπορεί να πει κανείς ότι η Σαμαρική Δεξιά προκρίνει ως θεμελιώδη νόμο του Κράτους το Μνημόνιο που υπέγραψε η χώρα (δηλ. οι Γιωργάκης, Παπακωνσταντίνου και Σια) με τους δανειστές και όχι το Σύνταγμα των Ελλήνων.

4) Παράδοση

Αντί του κάπως νοησιαρχικού ορισμού της πατρίδας που συναντάμε στα δημοκρατικά συντάγματα, θα μπορούσαμε να δώσουμε έμφαση στη ρομαντική εκδοχή, που εμμένει στα διαχρονικά στοιχεία που συγκροτούν το έθνος, δηλαδή τη γλώσσα και την κουλτούρα. Στο πεδίο αυτό οι Σαμαρικοί διαπρέπουν πραγματικά. Ενδεικτικά αναφέρουμε την περίπτωση του γνωστού διανοουμένου και celebrity Αιμίλιου Λιάτσου, ανθρώπου με σημαντική προϋπηρεσία στην έγκυρη δημοσιογραφία και στο κοσμικό ρεπορτάζ, ο οποίος επάξια τοποθετήθηκε διευθυντής στον κρίσιμο από παιδαγωγικής απόψεως τομέα της Δημόσιας Τηλεόρασης. Επιτυχημένη είναι και η τοποθέτηση του κ. Τζαβάρα, ενός εξίσου σημαντικού ανθρώπου από το χώρο του πολιτισμού, ως υφυπουργού. Με την κίνηση του να καταργήσει το ΕΚΕΒΙ φανέρωσε πραγματικά την πρόθεση την κυβέρνησης να στηρίξει τα νεοελληνικά γράμματα. Και επειδή εκτός από το Κράτος υπάρχει και η κοινωνία των πολιτών, δεν πρέπει να ξεχνάμε τη σημαντική συμβολή στην εθνική αυτογνωσία της ακραιφνώς Σαμαρικής εφημερίδας Δημοκρατία, με τη δωρεάν προσφορά στο αναγνωστικό της κοινό, ταινιών με θέματα από τη νεότερη ελληνική ιστορία και πρωταγωνιστή τον Κώστα Πρέκα. Ουσιαστικά, έχουν μπει τα θεμέλια μιας νέας πολιτιστικής αναγέννησης , ανάλογης με εκείνη που έζησε η χώρα την επταετία.

Και τι μένει;

Salus populi lex suprema esto! Η σωτηρία της πατρίδας είναι ο υπέρτατος νόμος. Αυτό είναι το δόγμα που διακηρύσσει η Σαμαρική Δεξιά. Αποδεικνύεται όμως ότι ο ορισμός της Πατρίδας, όπως τον αντιλαμβάνεται η Εθνική Παράταξη έχει πολύ στενό περιεχόμενο. Δεν θα ισχυριστώ ότι περιορίζεται να συμπεριλάβει μόνο την Ολιγαρχία, δηλαδή Τράπεζες, Μεγαλοεργολάβους, Εφοπλιστές, ΜΜ.Ε. Περιλαμβάνει επίσης και εκείνο το 20-25 % το οποίο οι οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις του Μνημονίου απλά δεν το αγγίζουν. Όλοι οι υπόλοιποι πρέπει να προσαρμοστούμε στις συνθήκες της νέας φτώχειας και της έλλειψης προοπτικών. Και να πεταχθούμε στο πολιτικό περιθώριο, ιδιαίτερα αν διαμαρτυρόμαστε ενάντια στο μνημονιακό μονόδρομο, ή ακόμα χειρότερα, αν διανοούμαστε ότι υπάρχουν και εναλλακτικές δυνατότητες, όπως η ακύρωση του Μνημονίου, η Κυβέρνηση της Αριστεράς και άλλες τέτοιες τρέλες.

Ο Λαός ξεχνά;

Στη μάχη για την επιβολή των μνημονιακών πολιτικών η Σαμαρική Δεξιά επιστρατεύει τον αυταρχισμό και την προπαγάνδα. Και τα ονομάζει επιβολή της Τάξης και πάταξη της ανομίας. Για να την συνδράμουν, καλεί επίσης φαντάσματα από το παρελθόν, από τη μετεμφυλιοπολεμική εποχή. Και με τον τρόπο αυτό συμβάλει, ίσως όχι σκόπιμα, να αναστηθούν και τα ζόμπι της Κατοχής, οι νεοναζί, τα εγγόνια του Χίτλερ, των Χητών και Ταγματασφαλιτών. Η Αριστερά και το λαϊκό κίνημα δεν έχουν κανένα λόγο να επιδιώκουν την αναβίωση των παθών του παρελθόντος. Ο αγώνας που δίνουν οφείλει να βασίζεται στις ανάγκες του παρόντος. Και να δίνει ελπίδα στον κόσμο, ελπίδα προσδιορισμένη, που προβάλλεται στο άμεσο μέλλον. Στις πατριωτικές κορώνες της Νέας Εθνικόφρονης Δεξιάς μπορούμε ωστόσο, με ήρεμη συνείδηση και χωρίς πάθος, να υπενθυμίζουμε, εφόσον προκαλούμαστε, ότι η Αριστερά κάποτε κυμάτιζε ελεύθερη τη γαλανόλευκη στο βουνό. Και ότι πρωτοστάτησε στους αγώνες για Δημοκρατία τις κρίσιμες μεταπολεμικές δεκαετίες. Και ότι βρέθηκε πάντα μπροστάρης στους αγώνες για κοινωνική δικαιοσύνη και προκοπή. Και ότι συνέβαλε ώστε να ανθίσει ένας νεοελληνικός πολιτισμός, μοντέρνος και συνάμα ριζωμένος στην κουλτούρα του λαού. Και ότι τον ίδιο δρόμο συνεχίζει να πορεύεται και στο σήμερα.

Τι να λέμε τώρα. Γνωστά πράγματα. Άλλωστε, Εθνικόν είναι μόνο το Αληθές κατά το Σολωμό. Και την Αλήθεια τη βιώνουμε εδώ και χρόνια στο πετσί μας, δεν περιμένουμε να τη μάθουμε στο δελτίο του Mεγάλου Καναλιού (και Μεγάλου Οφειλέτη του Δημοσίου).

Ζ.Κ