Κωστας Καναβούρης, απο την Αυγη...
Είναι βέβαιο ότι σ' αυτές τις αγριότατες μέρες επισιτιστικού σωφρονισμού τις οποίες περνάμε (αν και, για την ακρίβεια, αυτές περνούν από πάνω μας και από μέσα μας), κατ' ανάγκη ασχολούμαστε με τα καθολικά που καθημάζουν τη χώρα και τον λαό της. Και είναι βέβαιο ότι αυτά τα καθολικά είναι το ζέον υλικό με το οποίο πλάθουμε τη σκέψη μας, διαμορφώνουμε την αντίληψή μας περί την πραγματικότητα και οργανώνουμε τη δραστική μας χειρονομία. Είναι επίσης βέβαιο -και αυτό αποτελεί παρήγορο σημείο- ότι αυτή η δραστική χειρονομία, αυτή η χειρονομημένη αντίληψη οργανώνεται όλο και καλύτερα, βελτιώνεται όλο και περισσότερο στο φιλοσοφικό της βάθος και εκτείνεται όλο και μακρύτερα, όλο και ταχύτερα στο πολιτικό της μήκος.
Αν κάποιος διατρέξει αρχειακά τις διηγήσεις και τις αναδιηγήσεις της Αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ από τότε που ξεκίνησε η κρίση μέχρι τώρα, από την εποχή του 4% μέχρι το σήμερα και το πολικό 27% της αξιωματικής αντιπολίτευσης (ένα απόκτημα θεσμικά πολύτιμο), εύκολα θα διαπιστώσει την εντυπωσιακή προσαρμογή την οποία επέδειξε ο κορυφαίος αυτή την ιστορική στιγμή σχηματισμός της Αριστεράς, όσον αφορά τη "βίαιη ωρίμανσή" του (σύμφωνα με τον προσφυή πολιτικό και κοινωνιολογικό προσδιορισμό του Γιάννη Δραγασάκη). Νομίζω πως δεν θα ήμασταν υπερβολικοί αν υποστηρίζαμε ότι, σ' αυτή την περίπτωση, παίρνει διαφορετικό νόημα η αξιωματική ρήση ότι "η βία είναι η μαμμή της Ιστορίας". Αλλά τότε, εφόσον δεχτούμε τη βία (τη βιασύνη) ως εμβρυουλκό της ιστορίας, τότε θα πρέπει και να δεχτούμε ότι έμβρυο υπήρχε. Άρα δεν ώδινεν ματαίως η Αριστερά, δεν έπασχε από αεροτοκία, όπως πολλές φορές και η ίδια πίστεψε.
Η Αριστερά, λοιπόν, ωριμάζει βιαίως επειδή ποτέ δεν έπαψε να υπάρχει. Επειδή δεν "πέθανε" μέσα στο ένστικτο της επιβίωσης, αλλά και μέσα στο ένστικτο (το απίστευτα ερωτικό ένστικτο) της αναπαραγωγής (της), αλλά έζησε ως ελεύθερη ιδιοσυστασία του διαρκώς ασυντέλεστου μέλλοντος και όχι ως διατεταγμένη πραγμάτευση ενός οριοθετημένου "παραδείσου". Κόπος πολύς -κάποιες φορές βαριά εμφύλιος- που δεν κοπάζει και δεν θα κοπάσει ποτέ. Αυτό μας δείχνει η βίαιη ωρίμανση του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ: Ένυδρη εμπειρία περί την άσκηση του αδιανόητου και του φαντασιωμένου "πράγματος" που αποτελεί το μέτρον, δηλαδή τον ρυθμό των πάντων. Περί την άσκηση για τα ανθρώπινα, θέλω να πω. Ναι, η Αριστερά βρίσκεται εδώ επειδή ποτέ δεν έφυγε. Επειδή ποτέ δεν ήρε τον εαυτό της από τα μέσα και τα έξω γεγονότα, ποτέ δεν αποσύρθηκε στην ιδιοτελή και κερδοφόρα κατασπατάληση του καιρού και του χρόνου, ποτέ δεν θεώρησε τον χρόνο και τον καιρό ιδιωτικό καταπίστευμα κάποιου άσχετου και "αμόρφωτου" θεού. Και όταν λέω ότι η Αριστερά ποτέ δεν έφυγε, φυσικά και συμπεριλαμβάνω και εκείνες τις πολλές σμαραγδένιες της περιπτώσεις που κατέφυγαν στη λύπη και στη σιωπή για να μη γίνουν έρμαια. Εκείνες τις ύψιστες ποιητικές ανωνυμίες που και στις μέρες μας (ίσως και πάντοτε) εξαερώνονται: σαν αεράκι Επιταφίου που γέμει τη σκέψη κάθε αναστάσιμης ήττας, είτε προσωπικής, είτε ιδεολογικής, είτε ερωτικής.
Μια ύλη ενσώματης λύπης που δεν έχει ερευνηθεί, που δεν έγινε μεταλλεύσιμη ούτε ως ρίνισμα, ούτε ως μινίρισμα "επί πτίλων ανέμου", ούτε ως πλούτος βλέμματος μέσα στη σύνολη σκέψη της Αριστεράς. Καιρός ν' αρχίσουμε να σκεφτόμαστε και για τα "τέτοια" που καθόλου δεν υπολείπονται από τα "άλλα". Τα μεγάλα και τα καθολικά. Επειδή και η σιωπή είναι μέρος της ύλης της Αριστεράς. Επειδή και η σιωπή "ανεπαισθήτως" συντελεί στην επιτυχή "βίαιη ωρίμανση" που λέμε. Γιατί είναι μια εξίσου ποιότητα του καιρού και του χρόνου με τη δραστική χειρονομία. Εξίσου έμπιστη κατάσταση με την έντονη φράση της αλλαγής παραδείγματος, αφού μια τέτοιας ποιότητας λύπη αλλάζει εξίσου το παράδειγμα. Από μέσα, όμως. Προστατεύοντας το "έμβρυο" από πολλούς "γεννετικούς" κινδύνους.
Αυτά κι άλλα πολλά υπάρχουν μέσα στο λειτουργημένο βίωμα που λέγεται Αριστερά. Πώς λοιπόν να μην ανταποκριθεί στο αίτημα που έχει παρουσιασθεί; Πώς να μην ωριμάσει μέσα από την ίδια τη συνείδηση του αιτήματος; Δεν γίνεται. Και ο αντίπαλος το ξέρει. Ίσως καλύτερα και από την ίδια την Αριστερά. Ο αντίπαλος έχει πείρα ιστορικότητας της εξουσίας και γνωρίζει την ιστορικότητα της στιγμής. Δεν χρησιμοποιεί τυχαία τα τεχνάσματα προκαλύψεως. Γνωρίζει ότι το κρίσιμο πεδίο είναι η ιδεολογική και θεωρητική μάχη (σώμα με σώμα ας μου επιτραπεί να πω) με την Αριστερά. Και προσπαθεί πάση δυνάμει να ανακατασκευάσει τον χρόνο, άρα και τον χώρο όπου θα αναμυθεύσει την αναγκαιότητα της παρουσίας του. Σ' αυτό είναι που πρέπει να ανταποκριθεί η Αριστερά, αυτό είναι που πρέπει να προλάβει με τη βίαιη ωρίμανσή της: τη βίαιη αναμύθευση των αγριοτήτων και την εγκατάστασή τους στην κοινή αισθητική μόρφωση του κόσμου.
Με λίγα λόγια η Αριστερά χρειάζεται να κατανοήσει και να πράξει αναλόγως ότι ζούμε σε μια εποχή κατασκευής μορφών, πράγμα που προϋποθέτει την κατασκευή αινιγμάτων. Ας πούμε: τι είναι εργασία; Το σύστημα έχει προ πολλού ετοιμασθεί για την κρισιμότητα του αινίγματος. Αν λοιπόν η Αριστερά, προκειμένου να λύσει το αίνιγμα, επιμείνει απλώς στις σχέσεις εργασίας και στις πολιτικά αερόβιες και αναερόβιες επιβιώσεις τους, τότε ζήτω που καήκαμε. Ή μάλλον, ζήτω που σαπίσαμε από τη βίαιη ωρίμανση.
Αν κάποιος διατρέξει αρχειακά τις διηγήσεις και τις αναδιηγήσεις της Αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ από τότε που ξεκίνησε η κρίση μέχρι τώρα, από την εποχή του 4% μέχρι το σήμερα και το πολικό 27% της αξιωματικής αντιπολίτευσης (ένα απόκτημα θεσμικά πολύτιμο), εύκολα θα διαπιστώσει την εντυπωσιακή προσαρμογή την οποία επέδειξε ο κορυφαίος αυτή την ιστορική στιγμή σχηματισμός της Αριστεράς, όσον αφορά τη "βίαιη ωρίμανσή" του (σύμφωνα με τον προσφυή πολιτικό και κοινωνιολογικό προσδιορισμό του Γιάννη Δραγασάκη). Νομίζω πως δεν θα ήμασταν υπερβολικοί αν υποστηρίζαμε ότι, σ' αυτή την περίπτωση, παίρνει διαφορετικό νόημα η αξιωματική ρήση ότι "η βία είναι η μαμμή της Ιστορίας". Αλλά τότε, εφόσον δεχτούμε τη βία (τη βιασύνη) ως εμβρυουλκό της ιστορίας, τότε θα πρέπει και να δεχτούμε ότι έμβρυο υπήρχε. Άρα δεν ώδινεν ματαίως η Αριστερά, δεν έπασχε από αεροτοκία, όπως πολλές φορές και η ίδια πίστεψε.
Η Αριστερά, λοιπόν, ωριμάζει βιαίως επειδή ποτέ δεν έπαψε να υπάρχει. Επειδή δεν "πέθανε" μέσα στο ένστικτο της επιβίωσης, αλλά και μέσα στο ένστικτο (το απίστευτα ερωτικό ένστικτο) της αναπαραγωγής (της), αλλά έζησε ως ελεύθερη ιδιοσυστασία του διαρκώς ασυντέλεστου μέλλοντος και όχι ως διατεταγμένη πραγμάτευση ενός οριοθετημένου "παραδείσου". Κόπος πολύς -κάποιες φορές βαριά εμφύλιος- που δεν κοπάζει και δεν θα κοπάσει ποτέ. Αυτό μας δείχνει η βίαιη ωρίμανση του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ: Ένυδρη εμπειρία περί την άσκηση του αδιανόητου και του φαντασιωμένου "πράγματος" που αποτελεί το μέτρον, δηλαδή τον ρυθμό των πάντων. Περί την άσκηση για τα ανθρώπινα, θέλω να πω. Ναι, η Αριστερά βρίσκεται εδώ επειδή ποτέ δεν έφυγε. Επειδή ποτέ δεν ήρε τον εαυτό της από τα μέσα και τα έξω γεγονότα, ποτέ δεν αποσύρθηκε στην ιδιοτελή και κερδοφόρα κατασπατάληση του καιρού και του χρόνου, ποτέ δεν θεώρησε τον χρόνο και τον καιρό ιδιωτικό καταπίστευμα κάποιου άσχετου και "αμόρφωτου" θεού. Και όταν λέω ότι η Αριστερά ποτέ δεν έφυγε, φυσικά και συμπεριλαμβάνω και εκείνες τις πολλές σμαραγδένιες της περιπτώσεις που κατέφυγαν στη λύπη και στη σιωπή για να μη γίνουν έρμαια. Εκείνες τις ύψιστες ποιητικές ανωνυμίες που και στις μέρες μας (ίσως και πάντοτε) εξαερώνονται: σαν αεράκι Επιταφίου που γέμει τη σκέψη κάθε αναστάσιμης ήττας, είτε προσωπικής, είτε ιδεολογικής, είτε ερωτικής.
Μια ύλη ενσώματης λύπης που δεν έχει ερευνηθεί, που δεν έγινε μεταλλεύσιμη ούτε ως ρίνισμα, ούτε ως μινίρισμα "επί πτίλων ανέμου", ούτε ως πλούτος βλέμματος μέσα στη σύνολη σκέψη της Αριστεράς. Καιρός ν' αρχίσουμε να σκεφτόμαστε και για τα "τέτοια" που καθόλου δεν υπολείπονται από τα "άλλα". Τα μεγάλα και τα καθολικά. Επειδή και η σιωπή είναι μέρος της ύλης της Αριστεράς. Επειδή και η σιωπή "ανεπαισθήτως" συντελεί στην επιτυχή "βίαιη ωρίμανση" που λέμε. Γιατί είναι μια εξίσου ποιότητα του καιρού και του χρόνου με τη δραστική χειρονομία. Εξίσου έμπιστη κατάσταση με την έντονη φράση της αλλαγής παραδείγματος, αφού μια τέτοιας ποιότητας λύπη αλλάζει εξίσου το παράδειγμα. Από μέσα, όμως. Προστατεύοντας το "έμβρυο" από πολλούς "γεννετικούς" κινδύνους.
Αυτά κι άλλα πολλά υπάρχουν μέσα στο λειτουργημένο βίωμα που λέγεται Αριστερά. Πώς λοιπόν να μην ανταποκριθεί στο αίτημα που έχει παρουσιασθεί; Πώς να μην ωριμάσει μέσα από την ίδια τη συνείδηση του αιτήματος; Δεν γίνεται. Και ο αντίπαλος το ξέρει. Ίσως καλύτερα και από την ίδια την Αριστερά. Ο αντίπαλος έχει πείρα ιστορικότητας της εξουσίας και γνωρίζει την ιστορικότητα της στιγμής. Δεν χρησιμοποιεί τυχαία τα τεχνάσματα προκαλύψεως. Γνωρίζει ότι το κρίσιμο πεδίο είναι η ιδεολογική και θεωρητική μάχη (σώμα με σώμα ας μου επιτραπεί να πω) με την Αριστερά. Και προσπαθεί πάση δυνάμει να ανακατασκευάσει τον χρόνο, άρα και τον χώρο όπου θα αναμυθεύσει την αναγκαιότητα της παρουσίας του. Σ' αυτό είναι που πρέπει να ανταποκριθεί η Αριστερά, αυτό είναι που πρέπει να προλάβει με τη βίαιη ωρίμανσή της: τη βίαιη αναμύθευση των αγριοτήτων και την εγκατάστασή τους στην κοινή αισθητική μόρφωση του κόσμου.
Με λίγα λόγια η Αριστερά χρειάζεται να κατανοήσει και να πράξει αναλόγως ότι ζούμε σε μια εποχή κατασκευής μορφών, πράγμα που προϋποθέτει την κατασκευή αινιγμάτων. Ας πούμε: τι είναι εργασία; Το σύστημα έχει προ πολλού ετοιμασθεί για την κρισιμότητα του αινίγματος. Αν λοιπόν η Αριστερά, προκειμένου να λύσει το αίνιγμα, επιμείνει απλώς στις σχέσεις εργασίας και στις πολιτικά αερόβιες και αναερόβιες επιβιώσεις τους, τότε ζήτω που καήκαμε. Ή μάλλον, ζήτω που σαπίσαμε από τη βίαιη ωρίμανση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου