Πολύς λόγος γίνεται για το «νέο κέντρο» και την αδυναμία να υπάρξει ενιαία πολιτική έκφραση των ελληνικών μεσαίων τάξεων -και όσων προσδοκούν να ενταχθούν σε αυτές. Στο παρόν σημείωμα θα ήθελα να παρουσιάσω μια προγραμματική αφήγηση που θα κατόρθωνε να εκφράσει -στις συγκεκριμένες συνθήκες της χρεοκοπίας της μεταπολίτευσης- τον κοινωνικό και πολιτικό ριζοσπαστισμό, αλλά και την εθνική υπευθυνότητα που πάντοτε υπηρετούσε αυτός ο χώρος.
Αυτή η προγραμματική αφήγηση, μπορεί να συμπεριληφθεί σε οκτώ μόνο λέξεις:
— Ευρωπαϊκή Ομοσπονδοποίηση,
— Ελληνική Νυρεμβέργη,
— Συντακτική Συνέλευση,
Το «νέο κέντρο» οφείλει κατ' αρχήν να ξεκόψει κάθε ιδεολογική και πολιτική σχέση με το μεταπολιτευτικό παρελθόν, που τελειώνει την πορεία του με μια μέγιστη κοινωνική καταστροφή, που μόνο να ελπίζουμε μπορούμε πως δεν θα μετεξελιχθεί σε εθνική καταστροφή. Η μεταπολίτευση δεν είναι πια πολιτικά υπερασπίσιμη. Το μόνο επίδικο είναι αν η επόμενη φάση θα καταγραφεί ως αντι-μεταπολίτευση (με άρση όλων των δημοκρατικών, κοινωνικών, πολιτιστικών, οικονομικών κ.λπ κατακτήσεων της τελευταίας τεσσαρακονταετίας) ή ως νέα μεταπολίτευση (με ριζοσπαστική εμπέδωση της πολιτικής και κοινωνικής πορείας της χώρας με δημοκρατικό, ευρωπαϊκό και κοινωνικό πρόσημο).
Πρεσβεύω το δεύτερο. Αλλά για να γίνει αυτό, απαιτούνται δύο μείζονες πρωτοβουλίες:
— Η ελληνική Νυρεμβέργη (η έκφραση είναι κακόηχη, παραπλανητική, υπερβολική και πολιτικά μη ορθή, αλλά διαθέτει τη ρώμη που απαιτεί κάθε σύνθημα) εκφράζει τη νομική εκκαθάριση των κραυγαλέων ανομημάτων της μεταπολίτευσης, που κατέστησαν ως κύριες πλουτοπαραγωγικές δραστηριότητες της χώρας τη διαφθορά, την παραοικονομία, τη μαφιακή δραστηριότητα, τη λεηλασία του περιβάλλοντος και την αργομισθία. Όπως πολλές ανάλογες πολιτικές δίκες, ρόλος της «ελληνικής Νυρεμβέργης» δεν είναι απλά να δώσει «αίμα» στον ταλαιπωρημένο κόσμο, αλλά να αναδιατάξει άρδην τους πολιτικούς και κοινωνικούς συσχετισμούς δύναμης ώστε να γίνει δυνατή μια νέα πορεία. Ορισμένες κραυγαλέες περιπτώσεις όπου απαιτείται νομική παρέμβαση είναι:
} Τα οικονομικά των κομμάτων (στην ουσία η παύση λειτουργίας τουλάχιστο των δύο μεγάλων κομμάτων της μεταπολίτευσης -ΠΑΣΟΚ και ΝΔ- λόγω υπερχρέωσης, και η κατάσχεση των περιουσιών των σημαινόντων στελεχών τους ως το ύψος των 250 εκατομμυρίων που χρωστούν, είναι αυτονόητα επιβεβλημένες κινήσεις).
} Η λειτουργία των ΜΜΕ και άλλων μηχανισμών «παραγωγής συναίνεσης» (κυρίως στον αθλητισμό και την βιομηχανία της ψυχαγωγίας) ως μηχανισμών σκόπιμης παραπληροφόρησης ή/και εξαπάτησης του κοινού, με άμεσα οικονομικά και πολιτικά ανταλλάγματα.
} Η μαφιακή δραστηριότητα (λαθρεμπόριο, πορνεία, ναρκωτικά) και η σχέση της με το πολιτικό χρήμα· η διαμόρφωση καρτέλ (π.χ. στα καύσιμα).
} Η νομική προστασία της παραοικονομίας, της διαφθοράς και της μαφιακής δραστηριότητας με συγκεκριμένες και συνειδητές νομοθετικές και διοικητικές πράξεις.
Το νέο πολιτικό συμβόλαιο της νέας μεταπολίτευσης οφείλει πρωτίστως να εκφράσει ένα ελκυστικό και βιώσιμο μέλλον: αυτό στην Ελλάδα περνάει από μείζονες ανατροπές στους μεταπολιτευτικούς συσχετισμούς δύναμης:
} Στην πολιτική σφαίρα, από τα παλιά ή/και τα ακραία κόμματα στο «νέο κέντρο»
} Στην οικονομική σφαίρα, από τα αδήλωτα στα δηλωμένα εισοδήματα.
} Στην κοινωνική σφαίρα, από τους κερδισμένους στους χαμένους της μεταπολίτευσης (τις γυναίκες και τα παιδιά, τους νέους, τα δημόσια αγαθά, το περιβάλλον).
} Στην πολιτιστική σφαίρα, από τον κατακερματισμό των ατόμων στη συγκρότηση μιας συλλογικής οντότητας με ανάλογη αυτοσυνειδησία (στο «εμείς» του Μακρυγιάννη)
— Η ευρωπαϊκή ομοσπονδοποίηση είναι εκ των ως ουκ άνευ προϋπόθεση για να έχει αυτό το έθνος και αυτός ο λαός δημιουργικό μέλλον. Πρώτο βήμα στην πορεία αυτή είναι η από κοινού αντιμετώπιση της οικονομικής, παραγωγικής, δημογραφικής κρίσης που απειλούν την Ευρώπη ως σύνολο -και κάθε συνιστών έθνος της ξεχωριστά- μέσα από κοινές ευρωπαϊκές πολιτικές που θα χαράσσουν πανευρωπαϊκά αιρετά πολιτικά σώματα. Τελικός σταθμός είναι η δημιουργία των Ηνωμένων Κρατών της Ευρώπης.
— Ο οικολογικός μετασχηματισμός της ελληνικής κοινωνίας περιλαμβάνει και υπερβαίνει την «πράσινη» ρητορική. Στην ουσία είναι η ανάγκη να συμπεριληφθούν στις αποφάσεις η βιωσιμότητα, το μέλλον, τα συμφέροντα των «αγέννητων νεκρών» του ποιητή. Η δημογραφική ανάκαμψη και η περιβαλλοντική προστασία είναι π.χ. απόλυτες εθνικές προτεραιότητες διότι στα πεδία αυτά επωάζονται σήμερα «σκοτεινές τάσεις» που στο ορατό μέλλον κινδυνεύουν να πλήξουν με αμετάκλητο, αναπότρεπτο, τελεσίδικο τρόπο κάθε προοπτική δημοκρατικής και κοινωνικής εξέλιξης στον ελλαδικό χώρο. Τούτου δοθέντος, η βιωσιμότητα με την κλασική έννοια (να μην υπονομεύει η ευημερία μιας γενιάς τη δυνατότητα των επομένων γενεών να ευημερήσουν κι εκείνες) οφείλει να μπει στον πυρήνα κάθε οικονομικής (αλλά και κοινωνικής ή πολιτιστικής) συγκρότησης της Ελλάδας μετά την κρίση.
.webp)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου