Sotosblog...
Από το κράτος-μπαμπάς περάσαμε ολοταχώς στο κράτος-κακός πατριός. Χρειάστηκαν μερικοί εγκληματίες με τίτλο υπουργού, κι έγινε. Επετεύχθη στο άψε-σβήσε.
Το κράτος-μπαμπάς έλεγε να βάλεις τη ζώνη σου στο αυτοκίνητο, για να μην σκοτωθείς. Ο κύριος Μπάμπης χειροκρότησε εκείνη την ημέρα σαν τον ηλίθιο, μόλις άκουσε ότι το μέτρο υποστηρίζεται από αναλογιστική μελέτη για το κόστος, που βαραίνει το κράτος επειδή εσύ θέλεις να πας να σκοτωθείς. Τον κύριο Μπάμπη δεν τον κόφτει, αν εσύ θες να πας να σκοτωθείς. Τον κόφτει να μην το πληρώσει ο ίδιος.
Ούτε το κράτος το κόφτει. Μόνο καμωνόταν, όσο οι Μπάμπηδες ήταν πιο μετρημένοι. Μόλις έχασαν αυτοί κάθε μέτρο, ξεμπροστιάστηκε κι ελόγου του. Δεν λέει πλέον ότι δεν θέλει να σκοτωθείς. Λέει ότι δεν θέλει να σε πληρώνει. Έγινε κράτος-κακός πατριός.
Το κράτος-κακός πατριός, αφού πρώτα φρόντισε να μάθεις ότι δεν έχει δεκάρα και άρα δεν θα σε πληρώνει αλλά θα πληρώνεις εσύ, τώρα έρχεται και σου λέει κόψε το λαιμό σου, τράβα σκοτώσου! Από τροχαίο; Όχι. Από δηλητηρίαση. Κι επιτρέπει από την 1η Σεπτεμβρίου να πωλούνται τα ληγμένα στα σούπερ-μάρκετ.
Ξέρει ότι πεινάς. Δεν σου λέει όμως πρόσεχε, μη φας από αυτό. Σου λέει, αφού πεινάς, φάε. Ό,τι γουστάρεις. Ό,τι αντέχει η τσέπη σου. Αλλά με δική σου ευθύνη. Έτσι κι αλλιώς, εγώ δεν πρόκειται να σε πληρώσω, και το μόνο που με νοιάζει είναι να τα ‘χω καλά με τις επιχειρήσεις που ξέμειναν με τα ληγμένα τους, επειδή εσύ δεν έχεις λεφτά για να τ’ αγοράζεις στην ώρα τους.
Απαγορεύεται ωστόσο, λέει, η πώληση για ομαδική εστίαση. Άκου θράσος, οι κανάγιες! Το απίθανο αυτό κράτος που δεν μπορεί να ελέγξει ούτε μια μερίδα φέτα, και να την ξεχωρίσει από το μπλε τυρί, το κράτος που συμφώνησε να μοιράζει ταμπελάκια για να διακρίνουμε ποιος πουλάει με 13% και ποιος με 23% Φ.Π.Α., τολμάει και προειδοποιεί ότι απαγορεύεται η διάθεση για ομαδική εστίαση.
Αλλά ακόμα και τούτο το θρασύ δεν είναι τίποτε, όταν επιτρέπει τα ληγμένα στα ράφια ένα κράτος που τάχα θορυβείται από τα συσσίτια της Χρυσής Αυγής, και ξέρει την κατάσταση του κόσμου. Ουστ!
Τον ακούω τον κύριο Μπάμπη να τη βρίσκει πολύ λογική τη νέα ρύθμιση, ίσως και φιλάνθρωπη. Μπα, και γιατί να μείνουν αδιάθετα, παρακαλώ; Έτσι, κύριε Μπάμπη μου; Τότε, τι στο δαίμονα την έχει πάνω του την ημερομηνία, ρε κωθώνι;
Ήθελα να ‘ξερα τι λέει για την εξαιρετική αυτή έμπνευση εκείνη η ρημάδα η Ευρωπαϊκή Ένωση, που είχε βγάλει την πρώτη-πρώτη οδηγία για την υποχρεωτική αναγραφή της ημερομηνίας λήξης. Εκείνην, ντε, που είδαμε και πάθαμε για να τη δούμε τελικά πάνω στα προϊόντα με τα ίδια μας τα μάτια (κι ακόμα την ψάχνουμε κρυμμένη σε πολλά). Αλλά ξέχασα… Αυτοί είναι οι δανειστές, οι λεγόμενοι… Το πολύ-πολύ, λοιπόν, όταν έρθει η ώρα να μας ρίξουν κανά πρόστιμο, όταν συμβεί να σφίξουν τα γάλατα. Τα γάλατα τα ληγμένα, εννοείται…
Τι μου φταίει εμένα τώρα η Ευρωπαϊκή Ένωση… Λες και δεν μου φτάνουν οι δικοί μας εδώ. Αλλά, πού θα πάει, δεν θα σας δω κι εσάς στο ράφι με τα ληγμένα, ρε θεομπαίχτες. Και τότε πια θα σας φάω, θα σας καταπιώ αμάσητους, και θα το ευχαριστηθώ και από πάνω.
Το κράτος-μπαμπάς έλεγε να βάλεις τη ζώνη σου στο αυτοκίνητο, για να μην σκοτωθείς. Ο κύριος Μπάμπης χειροκρότησε εκείνη την ημέρα σαν τον ηλίθιο, μόλις άκουσε ότι το μέτρο υποστηρίζεται από αναλογιστική μελέτη για το κόστος, που βαραίνει το κράτος επειδή εσύ θέλεις να πας να σκοτωθείς. Τον κύριο Μπάμπη δεν τον κόφτει, αν εσύ θες να πας να σκοτωθείς. Τον κόφτει να μην το πληρώσει ο ίδιος.
Ούτε το κράτος το κόφτει. Μόνο καμωνόταν, όσο οι Μπάμπηδες ήταν πιο μετρημένοι. Μόλις έχασαν αυτοί κάθε μέτρο, ξεμπροστιάστηκε κι ελόγου του. Δεν λέει πλέον ότι δεν θέλει να σκοτωθείς. Λέει ότι δεν θέλει να σε πληρώνει. Έγινε κράτος-κακός πατριός.
Το κράτος-κακός πατριός, αφού πρώτα φρόντισε να μάθεις ότι δεν έχει δεκάρα και άρα δεν θα σε πληρώνει αλλά θα πληρώνεις εσύ, τώρα έρχεται και σου λέει κόψε το λαιμό σου, τράβα σκοτώσου! Από τροχαίο; Όχι. Από δηλητηρίαση. Κι επιτρέπει από την 1η Σεπτεμβρίου να πωλούνται τα ληγμένα στα σούπερ-μάρκετ.
Ξέρει ότι πεινάς. Δεν σου λέει όμως πρόσεχε, μη φας από αυτό. Σου λέει, αφού πεινάς, φάε. Ό,τι γουστάρεις. Ό,τι αντέχει η τσέπη σου. Αλλά με δική σου ευθύνη. Έτσι κι αλλιώς, εγώ δεν πρόκειται να σε πληρώσω, και το μόνο που με νοιάζει είναι να τα ‘χω καλά με τις επιχειρήσεις που ξέμειναν με τα ληγμένα τους, επειδή εσύ δεν έχεις λεφτά για να τ’ αγοράζεις στην ώρα τους.
Απαγορεύεται ωστόσο, λέει, η πώληση για ομαδική εστίαση. Άκου θράσος, οι κανάγιες! Το απίθανο αυτό κράτος που δεν μπορεί να ελέγξει ούτε μια μερίδα φέτα, και να την ξεχωρίσει από το μπλε τυρί, το κράτος που συμφώνησε να μοιράζει ταμπελάκια για να διακρίνουμε ποιος πουλάει με 13% και ποιος με 23% Φ.Π.Α., τολμάει και προειδοποιεί ότι απαγορεύεται η διάθεση για ομαδική εστίαση.
Αλλά ακόμα και τούτο το θρασύ δεν είναι τίποτε, όταν επιτρέπει τα ληγμένα στα ράφια ένα κράτος που τάχα θορυβείται από τα συσσίτια της Χρυσής Αυγής, και ξέρει την κατάσταση του κόσμου. Ουστ!
Τον ακούω τον κύριο Μπάμπη να τη βρίσκει πολύ λογική τη νέα ρύθμιση, ίσως και φιλάνθρωπη. Μπα, και γιατί να μείνουν αδιάθετα, παρακαλώ; Έτσι, κύριε Μπάμπη μου; Τότε, τι στο δαίμονα την έχει πάνω του την ημερομηνία, ρε κωθώνι;
Ήθελα να ‘ξερα τι λέει για την εξαιρετική αυτή έμπνευση εκείνη η ρημάδα η Ευρωπαϊκή Ένωση, που είχε βγάλει την πρώτη-πρώτη οδηγία για την υποχρεωτική αναγραφή της ημερομηνίας λήξης. Εκείνην, ντε, που είδαμε και πάθαμε για να τη δούμε τελικά πάνω στα προϊόντα με τα ίδια μας τα μάτια (κι ακόμα την ψάχνουμε κρυμμένη σε πολλά). Αλλά ξέχασα… Αυτοί είναι οι δανειστές, οι λεγόμενοι… Το πολύ-πολύ, λοιπόν, όταν έρθει η ώρα να μας ρίξουν κανά πρόστιμο, όταν συμβεί να σφίξουν τα γάλατα. Τα γάλατα τα ληγμένα, εννοείται…
Τι μου φταίει εμένα τώρα η Ευρωπαϊκή Ένωση… Λες και δεν μου φτάνουν οι δικοί μας εδώ. Αλλά, πού θα πάει, δεν θα σας δω κι εσάς στο ράφι με τα ληγμένα, ρε θεομπαίχτες. Και τότε πια θα σας φάω, θα σας καταπιώ αμάσητους, και θα το ευχαριστηθώ και από πάνω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου