του Γρηγορη Ρουμπανη, απο το Periodista.gr...
Δεν έχουν απλώς… ξεφύγει, όπως θα έλεγε και ο Αλέξης Τσίπρας. Μαζί τους έχει ξεφύγει και κάθε προϋπολογισμός, αρχής γενομένης από τον κρατικό, ο οποίος δεν βγαίνει (όσες καινούργιες αριθμητικές πράξεις κι αν επινοήσει ο Γιάννης Στουρνάρας), μέχρι τον υπολογισμό του δημοσίου χρέους, το οποίο ξέφυγε κατά 16,1 δισ. κατ’ ομολογία του (έτερου οικονομικού εγκεφάλου) Χρήστου Σταϊκούρα. Και φυσικά, η ευθύνη δεν είναι (μόνο) των δυο, αλλά του πρωθυπουργού (συμπεριλαμβανομένου του αντιπροέδρου της κυβέρνησης), ο οποίος (οι οποίοι) καθοδηγεί (καθοδηγούν) τη χώρα στην προδιαγεγραμμένη από τους δανειστές της πορεία της καταστροφής. Ήξεραν και εξακολουθούν να γνωρίζουν τα πάντα. Ακόμα και το ότι τόσο η περίοδος των ψεύτικων προσδοκιών έχει παρέλθει, προ έτους κιόλας, όσο και ότι έχει ακυρωθεί στην πράξη η ανακωχή μεταξύ Βερολίνου και Αθήνας μέχρι τις περίφημες γερμανικές εκλογές του Σεπτεμβρίου.
Οι προθέσεις του σκληρού γερμανικού πυρήνα εξουσίας έχουν αποκαλυφθεί. Από τους ίδιους: Ένα τρίτο μνημόνιο θα έρθει να ολοκληρώσει την καταστροφή που αφήνουν πίσω τους μισοτελειωμένη τα προηγούμενα δυο. Θα πάρουν στα χέρια τους τη δημόσια περιουσία, θα επιλέξουν και ποια από την ιδιωτική τους κάνει, για να την επιτάξουν κι αυτή. Όπως και στην κατοχή. Θλιβερή η κυβερνητική ηγεσία, προσποιείται ακόμη ότι ελέγχει την κατάσταση. Δεν την ελέγχει. Ελέγχουν την ίδια οι δανειστές στην εκτέλεση των εντολών που οδηγούν μια κοινωνία από τη βίαιη φτώχια στην πλήρη εξαθλίωση. Δεν ακολουθεί πολιτική εξυγίανσης, αλλά εκτελεί σχέδιο διωγμού ενός λαού στην ίδια του τη χώρα. Δεν έχει κάποιο, έστω στοιχειώδες, πρόγραμμα. Δεν έχει τα περιθώρια κάποιων, δευτερευουσών έστω, πρωτοβουλιών. Γι’ αυτό και δεν έχει να ανακοινώσει τίποτα. Ούτε διαθέτει τις δυνάμεις και τις αντοχές να υποστεί στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης τη βάσανο μιας συνέντευξης Τύπου. Κατά την οποία θα γίνει έλεγχος υπεσχημένων και πεπραγμένων. Και, αναποφεύκτως, πρόγνωση αποτελέσματος. Χωρίς μάλιστα ρίσκο, καθώς ο ίδιος ο Όλι Ρεν, επιχειρώντας μια παραβολή, είχε από τον Σεπτέμβριο του 2011 υπενθυμίσει τη φράση του Βρετανού άσου των γηπέδων Γκάρι Λίνεκερ, ότι το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι που παίζεται από 22 παίχτες, και στο τέλος κερδίζουν οι Γερμανοί.
Στην περίπτωση της Ελλάδας κερδίζουν από 40 έως 70 δισ. ευρώ, αναλόγως τον Γερμανό αναλυτή. Παραλλήλως τρέχουν και τα χειρότερα. Επιχειρώντας το κυβερνητικό δίδυμο να επιδείξει περγαμηνές διεθνούς διπλωματίας θέλει να κατευνάσει τους Αμερικανούς, δηλώνοντας ταλαντούχο όχι μόνο στο (γερμανικό) ποδόσφαιρο αλλά και στο αμερικανικό ράγκμπι. Τουτέστιν προσέρχεται στον Όμιλο των Προθύμων για την επέμβαση στη Συρία. Αλλά ακόμα κι αυτό αδυνατεί να το κάνει με όρους συμφερόντων, όπως οι κανόνες της πολιτικής προστάζουν.
Έχει συμφέρον-λόγω και των ανοιχτών ζητημάτων στα σύνορα της χώρας- να ζητήσει την έγκριση του ΟΗΕ. Δεν το κάνει, γιατί εκεί τα πράγματα δεν είναι ξεκαθαρισμένα και αντιδρά η Ρωσία. Έχει συμφέρον να μη συμμετάσχει, γιατί θα γίνει συνυπεύθυνος μιας νέας πολυεπίπεδης κρίσης στη Μέση και Εγγύς Ανατολή, με στοιχεία και ανθρωπιστικής κρίσης, τα οποία θα πέσουν στο κεφάλι της. Δεν το κάνει. Έχει συμφέρον να προβάλει έλλειψη νομιμότητας για οιασδήποτε μορφής εμπλοκή του ΝΑΤΟ και να προειδοποιήσει ότι θα ασκήσει το δικαίωμα αρνησικυρίας. Δεν το κάνει. Έχει συμφέρον, έστω αφού επιμένει να ακολουθήσει τους Αμερικανούς, τουλάχιστον να ζητήσει τη χρησιμοποίηση των αεροδρομίων της Ρόδου και της Λήμνου. Δεν το κάνει, γιατί έτσι θα αναγνωριστούν εμμέσως από το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ τα ανατολικά σύνορα της χώρας (και κυρίως η υποχρέωση υπεράσπισής τους), κάτι που θα ενοχλήσει σφόδρα τους Τούρκους.
Επειδή λοιπόν δεν γνωρίζει ούτε από ποδόσφαιρο ούτε από ράγκμπι, καθώς και τα δυο έχουν στόχους και στρατηγική, καλύτερα να τα αφήσει. Και κυρίως να εγκαταλείψει την πολιτική, γιατί πρόκειται για ακόμα πιο σύνθετο παιχνίδι.
Οι προθέσεις του σκληρού γερμανικού πυρήνα εξουσίας έχουν αποκαλυφθεί. Από τους ίδιους: Ένα τρίτο μνημόνιο θα έρθει να ολοκληρώσει την καταστροφή που αφήνουν πίσω τους μισοτελειωμένη τα προηγούμενα δυο. Θα πάρουν στα χέρια τους τη δημόσια περιουσία, θα επιλέξουν και ποια από την ιδιωτική τους κάνει, για να την επιτάξουν κι αυτή. Όπως και στην κατοχή. Θλιβερή η κυβερνητική ηγεσία, προσποιείται ακόμη ότι ελέγχει την κατάσταση. Δεν την ελέγχει. Ελέγχουν την ίδια οι δανειστές στην εκτέλεση των εντολών που οδηγούν μια κοινωνία από τη βίαιη φτώχια στην πλήρη εξαθλίωση. Δεν ακολουθεί πολιτική εξυγίανσης, αλλά εκτελεί σχέδιο διωγμού ενός λαού στην ίδια του τη χώρα. Δεν έχει κάποιο, έστω στοιχειώδες, πρόγραμμα. Δεν έχει τα περιθώρια κάποιων, δευτερευουσών έστω, πρωτοβουλιών. Γι’ αυτό και δεν έχει να ανακοινώσει τίποτα. Ούτε διαθέτει τις δυνάμεις και τις αντοχές να υποστεί στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης τη βάσανο μιας συνέντευξης Τύπου. Κατά την οποία θα γίνει έλεγχος υπεσχημένων και πεπραγμένων. Και, αναποφεύκτως, πρόγνωση αποτελέσματος. Χωρίς μάλιστα ρίσκο, καθώς ο ίδιος ο Όλι Ρεν, επιχειρώντας μια παραβολή, είχε από τον Σεπτέμβριο του 2011 υπενθυμίσει τη φράση του Βρετανού άσου των γηπέδων Γκάρι Λίνεκερ, ότι το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι που παίζεται από 22 παίχτες, και στο τέλος κερδίζουν οι Γερμανοί.
Στην περίπτωση της Ελλάδας κερδίζουν από 40 έως 70 δισ. ευρώ, αναλόγως τον Γερμανό αναλυτή. Παραλλήλως τρέχουν και τα χειρότερα. Επιχειρώντας το κυβερνητικό δίδυμο να επιδείξει περγαμηνές διεθνούς διπλωματίας θέλει να κατευνάσει τους Αμερικανούς, δηλώνοντας ταλαντούχο όχι μόνο στο (γερμανικό) ποδόσφαιρο αλλά και στο αμερικανικό ράγκμπι. Τουτέστιν προσέρχεται στον Όμιλο των Προθύμων για την επέμβαση στη Συρία. Αλλά ακόμα κι αυτό αδυνατεί να το κάνει με όρους συμφερόντων, όπως οι κανόνες της πολιτικής προστάζουν.
Έχει συμφέρον-λόγω και των ανοιχτών ζητημάτων στα σύνορα της χώρας- να ζητήσει την έγκριση του ΟΗΕ. Δεν το κάνει, γιατί εκεί τα πράγματα δεν είναι ξεκαθαρισμένα και αντιδρά η Ρωσία. Έχει συμφέρον να μη συμμετάσχει, γιατί θα γίνει συνυπεύθυνος μιας νέας πολυεπίπεδης κρίσης στη Μέση και Εγγύς Ανατολή, με στοιχεία και ανθρωπιστικής κρίσης, τα οποία θα πέσουν στο κεφάλι της. Δεν το κάνει. Έχει συμφέρον να προβάλει έλλειψη νομιμότητας για οιασδήποτε μορφής εμπλοκή του ΝΑΤΟ και να προειδοποιήσει ότι θα ασκήσει το δικαίωμα αρνησικυρίας. Δεν το κάνει. Έχει συμφέρον, έστω αφού επιμένει να ακολουθήσει τους Αμερικανούς, τουλάχιστον να ζητήσει τη χρησιμοποίηση των αεροδρομίων της Ρόδου και της Λήμνου. Δεν το κάνει, γιατί έτσι θα αναγνωριστούν εμμέσως από το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ τα ανατολικά σύνορα της χώρας (και κυρίως η υποχρέωση υπεράσπισής τους), κάτι που θα ενοχλήσει σφόδρα τους Τούρκους.
Επειδή λοιπόν δεν γνωρίζει ούτε από ποδόσφαιρο ούτε από ράγκμπι, καθώς και τα δυο έχουν στόχους και στρατηγική, καλύτερα να τα αφήσει. Και κυρίως να εγκαταλείψει την πολιτική, γιατί πρόκειται για ακόμα πιο σύνθετο παιχνίδι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου