«Η γερμανική μπότα μας οδηγεί στον εθνικό αφανισμό μετατρέποντας τη χώρα σε αποικία χρέους», «Οι σύγχρονοι δοσίλογοι της ελληνικής κυβέρνησης εξυπηρετούν τις απαιτήσεις των δανειστών μας και εξαθλιώνουν την ελληνική κοινωνία».
Προσπαθώ να δώσω μια μικρή περίληψη διάφορων ερμηνειών της συγκυρίας που έχουν ακουστεί τα τελευταία τρία χρόνια στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ κάποιες εκ των οποίων κερδίζουν όλο και περισσότερο έδαφος τελευταία.
Είχα την εντύπωση ότι το χρέος και η κρίση που προκαλεί είναι ένα εργαλείο στα χεριά της μεγαλοαστικής τάξης για να εκδιπλώσει την μεγαλύτερη επίθεση στον κόσμο της εργασίας από την κρίση του 1929 και μέχρι σήμερα. Είχα την εντύπωση ότι το πρώτο μνημόνιο και όσα ακολούθησαν από κει και πέρα ήταν η βούληση του ΣΕΒ, εκφρασμένη δημόσια και με κάθε ευκαιρία, να πάρει πίσω όσα με αγώνες κατέκτησαν οι εργαζόμενοι τα τελευταία 100 χρόνια. Είχα την εντύπωση πως αυτό το ξεκάθαρο ταξικό μίσος, από πλευράς του κεφαλαίου, που εκφράζεται στους καιρούς των μνημονίων είναι η αποτύπωση των κοινωνικών συσχετισμών που δείχνουν, πρόσκαιρα, να είναι υπέρ του. Είχα την εντύπωση πως οι εργαζόμενοι στον ευρωπαϊκό νότο αλλά και τον ευρωπαϊκό βορρά, λίγο νωρίτερα, ένιωθαν τη «μπότα» των οικονομικών και πολιτικών ελίτ να τους πνίγει εφαρμόζοντας τις πολιτικές των κυρίαρχων τάξεων. Η επιλογή των μνημονιακών κυβερνήσεων να μιλούν για εθνική σωτηρία και αφόρητες πιέσεις των ξένων στην πραγματικότητα αναβίωνε την μυθολογία του εθνικού φθόνου που έχουν οι άλλοι για μας, για τον περιούσιο λαό με την υπερχιλιετή ιστορική συνέχεια. Αναζωπύρωνε μια εθνική ιδέα και μας παραμύθιαζε για μια εθνική προσπάθεια στην όποια όλοι θα έκαναν θυσίες, πλην λίγων και ταξικά εκλεκτών, αλλά στο τέλος η Ελλάδα, που ποτέ δε πεθαίνει, θα έβλεπε φως στο τούνελ. Μόνο που η εμπειρία αλλά και η πραγματικότητα έδειξε πως τελικά οι λίγοι αποκόμισαν κι αλλά κέρδη, εν μέσω σκληρής λιτότητας και απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων και οι πολλοί ωθήθηκαν στο κοινωνικό αδιέξοδο.
Σε ποια ιδεολογική βάση πατά η κριτική για τους γερμανούς, όλους συλλήβδην, που τους μετατρέπει στο απόλυτο κακό;
Υπάρχουν κυρίαρχοι και κυριαρχούμενοι σε επίπεδο χώρας αλλά και σε επίπεδο Ευρώπης; Κι αν ναι υπάρχει στρατηγική για να επικοινωνούν τα ταξικά τους συμφέροντα και να οικοδομούν τις κοινωνικές τους συμμαχίες;
Με ποιον τρόπο θα συνδεθούμε με τους εργαζόμενους στην Ευρώπη σε βορρά και νότο αν στρεφόμαστε σε λύσεις που αρχίζουν και τελειώνουν στην, «εθνικά υπερήφανη», λύση των εθνικών ανταγωνισμών; Όταν μάλιστα έχουμε την εμπειρία του πολεμικού σφαγείου που επέβαλε ο καπιταλισμός στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο για να μπορέσει να ξαναπάρει μπρος.
Όσο προχωράμε βαθειά μέσα στην κοινωνική σύγκρουση αυτό που πιστεύω ότι μας δίνει δίκιο αλλά και ελπίδα είναι η συνειδητοποίηση των από κάτω ότι η μοναδική τους διέξοδος βρίσκεται στον αγώνα για την κοινωνική αλλαγή.
Όσο η κοινωνική μεροληψία των κυρίαρχων καθοδηγεί τις πολιτικές που εφαρμόζονται εμείς αντιπαραθέτουμε την ταξική μας αλληλεγγύη και τον αγώνα μας που δε σταματά στα τελωνεία τις χώρας αλλά διαπερνά σαν σαρωτικός άνεμος τα σύνορα από το Καστελόριζο ως το Όσλο και από τη Λισαβόνα ως τη Μόσχα.
Κλείνοντας το κείμενο θυμάμαι την Διεθνή να ξεκινά με την προτροπή «εμπρός της γης οι κολασμένοι», φαντάζομαι ότι όλοι και όλες συμφωνούμε πως αυτός ο στίχος δε σηκώνει κάποια διασκευή επί το εθνικότερον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου