Οι διακοπές είναι προσμονή, είναι αυτό που περιμένουμε να ‘ρθει. Είναι η μυρωδιά του θυμαριού και της ρίγανης, είναι το αυγουστιάτικο φως που μπαίνει από τις γρίλιες, είναι ο μεσημεράτικος ύπνος σε ολόλευκα σεντόνια, ένα πιάτο γεμιστά ψημένα στον ξυλόφουρνο, ένα επαναλαμβανόμενο και σύντομο ηλιοβασίλεμα που επιμένουμε να το βλέπουμε ως μοναδικό και αιώνιο.
Ο Αλέν ντε Μποτόν στο βιβλίο του «Η τέχνη του ταξιδιού», γράφει ότι ο Μποντλέρ θεωρούσε σπουδαίο σημάδι το να ονειρεύεται κάποιος ταξίδια, το έβλεπε ως ένδειξη μιας ψυχής στραμμένης σε ευγενείς αναζητήσεις. Το αποκαλούσε «ποιητική» κι έλεγε πως οι ποιητές δεν ικανοποιούνταν, ακόμη και αν τύχαινε να βρίσκονται στα πέρατα της γης. Ήταν στη φύση τους να αμφιταλαντεύονται μεταξύ ελπίδας και απόγνωσης, να παλινδρομούν από τον παιδιάστικο ιδεαλισμό στον κυνισμό.
Μία και κάτι τη νύχτα στο λιμάνι του Πειραιά. Το τελευταίο πλοίο από την Αμοργό ανοίγει τον καταπέλτη του. Τ’ αυτοκίνητα βγαίνουν αργά απ’ τη κοιλιά του κύτους. Σχηματίζουν ένα μεγάλο μεταλλικό φίδι που σέρνεται νυσταγμένο λίγο πριν από την αναπόφευκτη χειμέρια νάρκη του.
Η σκόνη της υπαίθρου παντού: στα τζάμια, στο καπό, στους προφυλακτήρες. Κάποιες σκόρπιες λέξεις –ίσως υποσχέσεις- πάνω στη σκόνη, που όμως πια έχουν σβηστεί ή μπερδευτεί στην καλύτερη περίπτωση. Η άμμος που σκόρπισε στα χαλάκια από τα γυμνά πόδια. Μια παραλία –σχήμα του λόγου ερημική- που κάποιοι εναπόθεσαν εκεί της ζωής τους το κάτι. Αλλά το κάτι στην άμμο είναι το τίποτα. Μια χούφτα αγράμπελη στο κιβώτιο ταχυτήτων που έχει ξεραθεί πια και ο άντρας παραπονιέται πως τρίβεται και του λερώνει ακόμα περισσότερο το ήδη λερωμένο από τις διακοπές αυτοκίνητο.
Το πρώτο φανάρι, το πρώτο κόκκινο, το πρώτο stop της επιστροφής. Τα παιδιά στο πίσω κάθισμα κοιμούνται. Τα μπροστινά παράθυρα ανοιχτά. Ο άντρας έχει στραμμένο το κεφάλι στ’ αριστερά και κοιτά επίμονα το φανάρι. Η γυναίκα έχει γείρει προς τα δεξιά και κοιτά τη θάλασσα. Χθες τη νύχτα, την ίδια ακριβώς ώρα, τα δυο αυτά κεφάλια ήταν ενωμένα και έδιναν υποσχέσεις που ήξεραν ότι δεν πρόκειται να τηρηθούν ποτέ. Οι υποσχέσεις των διακοπών τελειώνουν στο πρώτο φανάρι της επιστροφής.
Ο Αλέν ντε Μποτόν στο βιβλίο του «Η τέχνη του ταξιδιού», γράφει ότι ο Μποντλέρ θεωρούσε σπουδαίο σημάδι το να ονειρεύεται κάποιος ταξίδια, το έβλεπε ως ένδειξη μιας ψυχής στραμμένης σε ευγενείς αναζητήσεις. Το αποκαλούσε «ποιητική» κι έλεγε πως οι ποιητές δεν ικανοποιούνταν, ακόμη και αν τύχαινε να βρίσκονται στα πέρατα της γης. Ήταν στη φύση τους να αμφιταλαντεύονται μεταξύ ελπίδας και απόγνωσης, να παλινδρομούν από τον παιδιάστικο ιδεαλισμό στον κυνισμό.
Μία και κάτι τη νύχτα στο λιμάνι του Πειραιά. Το τελευταίο πλοίο από την Αμοργό ανοίγει τον καταπέλτη του. Τ’ αυτοκίνητα βγαίνουν αργά απ’ τη κοιλιά του κύτους. Σχηματίζουν ένα μεγάλο μεταλλικό φίδι που σέρνεται νυσταγμένο λίγο πριν από την αναπόφευκτη χειμέρια νάρκη του.
Η σκόνη της υπαίθρου παντού: στα τζάμια, στο καπό, στους προφυλακτήρες. Κάποιες σκόρπιες λέξεις –ίσως υποσχέσεις- πάνω στη σκόνη, που όμως πια έχουν σβηστεί ή μπερδευτεί στην καλύτερη περίπτωση. Η άμμος που σκόρπισε στα χαλάκια από τα γυμνά πόδια. Μια παραλία –σχήμα του λόγου ερημική- που κάποιοι εναπόθεσαν εκεί της ζωής τους το κάτι. Αλλά το κάτι στην άμμο είναι το τίποτα. Μια χούφτα αγράμπελη στο κιβώτιο ταχυτήτων που έχει ξεραθεί πια και ο άντρας παραπονιέται πως τρίβεται και του λερώνει ακόμα περισσότερο το ήδη λερωμένο από τις διακοπές αυτοκίνητο.
Το πρώτο φανάρι, το πρώτο κόκκινο, το πρώτο stop της επιστροφής. Τα παιδιά στο πίσω κάθισμα κοιμούνται. Τα μπροστινά παράθυρα ανοιχτά. Ο άντρας έχει στραμμένο το κεφάλι στ’ αριστερά και κοιτά επίμονα το φανάρι. Η γυναίκα έχει γείρει προς τα δεξιά και κοιτά τη θάλασσα. Χθες τη νύχτα, την ίδια ακριβώς ώρα, τα δυο αυτά κεφάλια ήταν ενωμένα και έδιναν υποσχέσεις που ήξεραν ότι δεν πρόκειται να τηρηθούν ποτέ. Οι υποσχέσεις των διακοπών τελειώνουν στο πρώτο φανάρι της επιστροφής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου