του Τακη Κατσιμαρδου, απο το Εθνος...
Μεταξύ αληθινών ή ψευδών διλημμάτων κινείται η χώρα από την έναρξη της εφαρμογής των μνημονίων της λιτότητας. Τουτέστιν ανάμεσα σε εκβιασμούς, αφού κάθε δίλημμα είναι και εκβιαστικό. Η πρώτη παθογένεια, καθώς αιωρείται ακατάπαυστα μεταξύ δύο διλημματικών άκρων, είναι ότι χάνεται κάθε εναλλακτική επιλογή. Πέραν όσων ορίζει κάθε εκβιαστικό δίλημμα (ή τούτο ή εκείνο και ουδέν έτερον). Το πιο επικίνδυνο, όμως, δεν είναι η φαινομενική είτε και πραγματική απουσία άλλων επιλογών για έξοδο από την κρίση. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι ότι στην κατάσταση αυτή διαφεύγει το ουσιώδες. Με την ορθολογική κρίση να εκτοπίζεται από την προκατάληψη. Οπως, ας πούμε, το ά-λογο «ευρώ πάση θυσία». Ας πάρουμε τη «μητέρα» όλων των διλημμάτων στα μνημονιακά χρόνια. Δηλαδή, «ευρώ ή δραχμή». Η φετιχοποίηση και δαιμονοποίηση του ενός ή της άλλης μεταθέτει τον πυρήνα του ζητήματος. Ευρώ ή δραχμή πώς, από ποιους και με τι σκοπούς; Αλλιώς διατυπωμένο το ίδιο με απλουστευτικό τρόπο: Είτε με ευρώ είτε με δραχμή οι ίδιες πολιτικές παράγουν παρόμοια αποτελέσματα για τη συντριπτική πλειονότητα των πολιτών.
Το κρίσιμο ερώτημα, λοιπόν, είναι ποια εξουσία και κυβέρνηση έχει ανάγκη ο τόπος στις σημερινές συνθήκες κι όχι αποκλειστικά και κυρίως το όποιο νόμισμα. Θα μπορούσε να προστεθεί εδώ και σε ποια Ευρωπαϊκή Ενωση, αλλά αυτό είναι διαφορετικό θέμα. Ας υποθέσουμε, παρακάμπτοντας τους μύθους περί πολεμικής κατάστασης και λιμών, ότι η Ελλάδα επιστρέφει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στη δραχμή με το σχήμα Σαμαρά - Βενιζέλου στην κυβέρνηση. Η καταστροφή είναι αναπότρεπτη. Το μέγεθος μόνο συζητείται. Νωρίτερα ή αργότερα η καθολική φτωχοποίηση του λαού, η διάλυση της κοινωνίας και η πλήρης απαξίωση είναι δεδομένες. Οπως ακριβώς και με την αρχή «ευρώ πάση θυσία».
Φυσικά, τα παραπάνω δεν αναφέρονται για να υποβαθμιστεί η αυτονόητη σημασία του κοινού νομίσματος. Αλλά για να επισημανθεί, με ακραίο τρόπο, σε επίπεδο λογικής επιχειρημοτολογίας, ότι το μέγιστο σήμερα, όπως από το 2010 και μετά, δεν είναι η όποια απάντηση στα μνημονιακά διλήμματα όπως τίθενται κάθε φορά. Ετσι και τώρα η επιλογή δεν είναι «κούρεμα και μείωση των επιτοκίων ή νέος δανεισμός» (και νέο μνημόνιο). Αυτό είναι πρόβλημα των δανειστών στη γερμανοκρατούμενη ευρωζώνη. Το κύριο πρόβλημα των «ιθαγενών» είναι το κράτος τους, που συνθλίβεται στις μυλόπετρες των τεχνικών φτωχοποίησης...
Μεταξύ αληθινών ή ψευδών διλημμάτων κινείται η χώρα από την έναρξη της εφαρμογής των μνημονίων της λιτότητας. Τουτέστιν ανάμεσα σε εκβιασμούς, αφού κάθε δίλημμα είναι και εκβιαστικό. Η πρώτη παθογένεια, καθώς αιωρείται ακατάπαυστα μεταξύ δύο διλημματικών άκρων, είναι ότι χάνεται κάθε εναλλακτική επιλογή. Πέραν όσων ορίζει κάθε εκβιαστικό δίλημμα (ή τούτο ή εκείνο και ουδέν έτερον). Το πιο επικίνδυνο, όμως, δεν είναι η φαινομενική είτε και πραγματική απουσία άλλων επιλογών για έξοδο από την κρίση. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι ότι στην κατάσταση αυτή διαφεύγει το ουσιώδες. Με την ορθολογική κρίση να εκτοπίζεται από την προκατάληψη. Οπως, ας πούμε, το ά-λογο «ευρώ πάση θυσία». Ας πάρουμε τη «μητέρα» όλων των διλημμάτων στα μνημονιακά χρόνια. Δηλαδή, «ευρώ ή δραχμή». Η φετιχοποίηση και δαιμονοποίηση του ενός ή της άλλης μεταθέτει τον πυρήνα του ζητήματος. Ευρώ ή δραχμή πώς, από ποιους και με τι σκοπούς; Αλλιώς διατυπωμένο το ίδιο με απλουστευτικό τρόπο: Είτε με ευρώ είτε με δραχμή οι ίδιες πολιτικές παράγουν παρόμοια αποτελέσματα για τη συντριπτική πλειονότητα των πολιτών.
Το κρίσιμο ερώτημα, λοιπόν, είναι ποια εξουσία και κυβέρνηση έχει ανάγκη ο τόπος στις σημερινές συνθήκες κι όχι αποκλειστικά και κυρίως το όποιο νόμισμα. Θα μπορούσε να προστεθεί εδώ και σε ποια Ευρωπαϊκή Ενωση, αλλά αυτό είναι διαφορετικό θέμα. Ας υποθέσουμε, παρακάμπτοντας τους μύθους περί πολεμικής κατάστασης και λιμών, ότι η Ελλάδα επιστρέφει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στη δραχμή με το σχήμα Σαμαρά - Βενιζέλου στην κυβέρνηση. Η καταστροφή είναι αναπότρεπτη. Το μέγεθος μόνο συζητείται. Νωρίτερα ή αργότερα η καθολική φτωχοποίηση του λαού, η διάλυση της κοινωνίας και η πλήρης απαξίωση είναι δεδομένες. Οπως ακριβώς και με την αρχή «ευρώ πάση θυσία».
Φυσικά, τα παραπάνω δεν αναφέρονται για να υποβαθμιστεί η αυτονόητη σημασία του κοινού νομίσματος. Αλλά για να επισημανθεί, με ακραίο τρόπο, σε επίπεδο λογικής επιχειρημοτολογίας, ότι το μέγιστο σήμερα, όπως από το 2010 και μετά, δεν είναι η όποια απάντηση στα μνημονιακά διλήμματα όπως τίθενται κάθε φορά. Ετσι και τώρα η επιλογή δεν είναι «κούρεμα και μείωση των επιτοκίων ή νέος δανεισμός» (και νέο μνημόνιο). Αυτό είναι πρόβλημα των δανειστών στη γερμανοκρατούμενη ευρωζώνη. Το κύριο πρόβλημα των «ιθαγενών» είναι το κράτος τους, που συνθλίβεται στις μυλόπετρες των τεχνικών φτωχοποίησης...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου