Η φράση "συνταγματικό τόξο" παραπέμπει σε στιγμές ειδυλλιακές. Φέρνει στο νου το ουράνιο τόξο, με τα πολλά αυστηρώς συντεταγμένα χρώματά του, το φιλικό σχήμα που αναδύεται στο φόντο του γαλάζιου ουρανού μετά την καταιγίδα για να μας εμφυσήσει αισιοδοξία. Τα χρώματα του ουράνιου τόξου αντιστοιχούν στα χρώματα των κομμάτων, αυτών των πυλώνων της δημοκρατίας μας. Το ουράνιο τόξο σχηματίζεται από όλα τα χρώματα. Οπότε η αντιστοιχία διατηρείται. Γιατί, όπως αρμόζει, το Σύνταγμά μας έχει μεριμνήσει έτσι ώστε να περιλαμβάνονται στο τόξο του όλα τα κόμματα, όλες οι αποχρώσεις της πολιτικής θέσης και της πολιτικής άποψης. Εκτός από το μαύρο. Το οποίο ως γνωστόν δεν είναι χρώμα, αλλά καταπίνει όλα τα χρώματα. Λαμπρά. Η γλωσσοπλαστική φαντασία παράγει στα καθ' ημάς ωραία αποτελέσματα.
Αλλά η φαντασία των κυβερνώντων πάει παραπέρα. Ο κ. Σαμαράς και ο απεγνωσμένα προσκολλημένος σε εκείνον κ. Βενιζέλος αντιμετωπίζουν εδώ και καιρό το "συνταγματικό τόξο" σαν ακορντεόν. Έστω κι αν δεν έχουν χρησιμοποιήσει ακόμη τη λέξη. Αλλά τους την υποβάλλει, βλέπετε, το σχήμα του ουράνιου τόξου. Ακορντεόν που διαστέλλεται και συστέλλεται κατά περίσταση είτε για να περιλάβει γενναιόδωρα ακόμη και τους πεπλανημένους,
εφόσον, βέβαια, αποκηρύσσουν τη βία οποθενδήποτε κι αν προέρχεται, είτε για να αποβάλει στον μαύρο καιάδα της αντισυνταγματικότητας τα άκρα, τα οποία ενώ είναι καταστατικά πάντοτε δύο -δύο είναι τα άκρα του ακορντεόν- παραδόξως συμπίπτουν πάντοτε σε ένα. Προφανώς γιατί η βία καθ' εαυτή -ό,τι κι αν νομίζουν ότι σημαίνει τούτη η ακραία ανοησία- είναι μαύρη. Δηλαδή δεν έχει χρώμα.
Πώς γίνεται και τα δύο πάντοτε συμπίπτουν σε ένα; Η εικόνα του ακορντεόν το εξηγεί: τα εκτός ακορντεόν άκρα, τα άκρα της βίας καθ' εαυτήν, συμπίπτουν στο ότι προωθούν τον εμφύλιο πόλεμο. Γιατί; Γιατί έτσι. Γιατί έτσι τους αρέσει. Εντός ακορντεόν τοποθετούνται ακλόνητα όσοι αποδέχονται τον δυστυχώς επιβεβλημένο δυστυχώς μονόδρομο. Και, προσωρινά τουλάχιστον, γίνεται δεκτό εκεί και το υπεύθυνο ΚΚΕ. Εξαιρετικά γενναιόδωρα. Γιατί αυτό ούτε αποκηρύσσει ρητά και κατηγορηματικά τη βία οποθενδήποτε και αν προέρχεται ούτε προσυπογράφει τον δυστυχώς επιβεβλημένο δυστυχώς μονόδρομο. Αλλά είναι υπεύθυνο. Δηλαδή δεν διακινδυνεύει. Γι' αυτό του αξίζει ο σεβασμός του ακορντεόν.
Στη λογοτεχνία εμφανίζεται κάποιες φορές η εικόνα του τυφλού οργανοπαίκτη. Ο οποίος, αντί άλλα όργανα, συνήθως παίζει ακορντεόν. Ο κ. Σαμαράς και ο απεγνωσμένα προσκολλημένος σε εκείνον κ. Βενιζέλος έχουν αποδείξει πέραν πάσης αμφισβητήσεως ότι είναι τυφλοί. Τυφλοί τα τ' ώτα τον τε νουν τα τ' όμματα. Τυφλοί απέναντι στην ιστορία, τυφλοί απέναντι στην κοινωνία, τα βάσανα και τις αντιθέσεις της, τυφλοί απέναντι στις ιδέες, τυφλοί απέναντι στους θεσμούς. Κρατούν μόνο στα χέρια τους το ακορντεόν. Που απλώς ανοιγοκλείνουν δίκην πολιτικής βούλησης. Ανεξάρτητα από νότες και συγχορδίες. Ανεξάρτητα από κραυγές και κακοφωνίες. Η χρήση του ακορντεόν είναι τελικά το μόνο όπλο τους. Αλλά ο κ. Σαμαράς και ο απεγνωσμένα προσκολλημένος σε εκείνον κ. Βενιζέλος κυβερνούν. Οπότε το μοναδικό όπλο τους γίνεται υπερόπλο. Δηλαδή: διαλέξτε: είτε ο εμφύλιος πόλεμος στον οποίο ήδη επιδίδονται πασιχαρώς τα αιμοδιψή δύο άκρα, που τελικά είναι ένα, είτε ο ασφαλής δικός μας δυστυχώς επιβεβλημένος δυστυχώς μονόδρομος. Αυτό ακριβώς έσπευσε να διακηρύξει με εντυπωσιακή παρρησία, μόλις λίγες ώρες μετά τη δολοφονία του παλικαριού, ο δεινός στρατηγικός διαχειριστής του υπερόπλου εκ μέρους του κ. Σαμαρά τέως Χρύσανθος. Αυτό ακριβώς επαναλαμβάνει για καιρό και κατά κόρον ένας εξίσου δεινός και επιτυχημένος στρατηγός, ο ελεύθερος σκοπευτής του κ. Βενιζέλου (με όλες τις σημασίες της γενικής) κ. Πάγκαλος. Τέως μέλος του ΚΚΕ αυτός.
Μετά την πάνδημη υποδοχή των παρεμβάσεων του τέως Χρύσανθου και την όχι και τόσο διακριτική παρέμβαση παραγόντων εκ του εξωτερικού, γνήσιο αντιφασιστικό μένος έχει ξαφνικά καταλάβει όλα τα κανάλια και όλες τις εφημερίδες. Το ακορντεόν φαίνεται να έχει διασταλεί πέραν πάσης προσδοκίας. Τα μέλη της ναζιστικής συμμορίας τρέχουν να κρυφτούν. Κι αυτό παρά τις επικολυρικές εξάρσεις της κόρης Μιχαλολιάκου που πασχίζει ανιδιοτελώς -νέα κοπέλα αυτή- να εμψυχώσει τις κότες. Και παρά την αντεπίθεση μερίδων των κατασταλτικών μηχανισμών που έτσι έχουν μάθει να αμύνονται.
Βεβαίως, το αντιφασιστικό μένος και το τέντωμα του ακορντεόν επιδιώκει να αποσπάσει την προσοχή από τον δυστυχώς επιβεβλημένο δυστυχώς μονόδρομο. Στόχευση που μάλλον δεν αντέχει πολύ στον χρόνο όταν η κοινωνία βρίσκεται εκεί που βρίσκεται. Άρα το ακορντεόν θα ξανακλείσει. Και θα ξανακλείσει μάλλον νωρίτερα παρά αργότερα. Οπότε, το ερώτημα που τελικά τίθεται είναι: μπορεί να αντιμετωπιστεί πολεμικά -γιατί περί αυτού πρόκειται- μια ολόκληρη κοινωνία και ένας ολόκληρος λαός με μόνο όπλο ένα ακορντεόν; Και μάλιστα όταν το ακορντεόν διαχειρίζεται ο κ. Σαμαράς και ο απεγνωσμένα προσκολλημένος σε εκείνον κ. Βενιζέλος; Έστω και με τη βοήθεια των δεινών στρατηγών τους, όπως αυτοί μάχονται μεταξύ τους ανελέητα για τη διαδοχή Γεωργαλά; Ίδωμεν. Ή, μάλλον, ας πράξουμε και θα δούμε.