δεν έχουμε περιθώρια για τα ίδια λάθη...

απο τις Οικοτριβες...

Μπήκε ο Σεπτέμβρης και ξεκινά η νέα «σεζόν» προώθησης των μνημονιακών πολιτικών, με ακόμη πιο επιθετικό τρόπο. Ο στόχος είναι ο ίδιος: το αριθμητικό πλεόνασμα του προϋπολογισμού με κάθε τρόπο και με κάθε κοινωνικό και περιβαλλοντικό κόστος. Τα εργαλεία για την επίτευξή του είναι επίσης ίδια τα τρία τελευταία χρόνια. Ο τομέας του περιβάλλοντος –δεν λέμε κάτι καινούργιο– είναι… προνομιακό θύμα των μνημονιακών πολιτικών. Στον κρίσιμο αυτό τομέα που αφορά στην ποιότητα της ζωής μας, η εφαρμογή αυτών των πολιτικών συνοψίζεται στο ξεπούλημα των συλλογικών αγαθών, στην παράκαμψη της περιβαλλοντικής νομοθεσίας και στη διευκόλυνση κάθε είδους «επένδυσης».
Το όνειρο που μας προβάλλουν σαν δικαιολογία είναι ακόμη παλιότερο από τον ξέφρενο αγώνα κάλυψης των αναγκών των δανειστών μας. Είναι το οξύμωρο σχήμα του δρόμου προς την «ανάπτυξη» που μας κατευθύνει στην ύφεση. Επαναλαμβάνουμε στην ουσία τα ίδια σφάλματα με αυτά που μας οδήγησαν στην κρίση. Από τον καιρό που μας διαφήμιζαν τα κολοσσιαία δημόσια έργα των Ολυμπιακών Αγώνων –τα ΣΔΙΤ που ωφέλησαν τους ιδιώτες– δεν έχουν αλλάξει και πολλά. Τα νέα έργα θα γίνουν ακόμα πιο ελεγχόμενα από τον ιδιωτικό τομέα, παραμένοντας μεγαλοϊδεατικής έμπνευσης.
Δυστυχώς στη χώρα μας, άλλα και στον κόσμο γενικότερα, δεν έχει γίνει πλειοψηφική ακόμα μια ολοκληρωμένη εναλλακτική πρόταση, ενάντια στη συνταγή της γκρίζας ανάπτυξης και της οικονομίας μεγάλης κλίμακας.

Βέβαια, σε μικροκλίμακα τέτοιες προτάσεις έχουν γεννηθεί, κυρίως στο ριζοσπαστικό οικολογικό και εναλλακτικό χώρο. Τις συναντάμε στη βάση και στα κινήματα. Δεν είναι τυχαίο ότι οι αντιδράσεις σε συγκεκριμένες επενδύσεις όταν παίρνουν έκταση αποκτούν συχνά σημαντικό βαθμό ωριμότητας και καταφέρνουν να συνδέσουν τα δικαιολογημένα αλλά μονοθεματικά προτάγματά τους για διατήρηση του φυσικού περιβάλλοντος στον τόπο τους με ένα συνολικότερο σχέδιο βιώσιμης διαχείρισης. Το ίδιο ισχύει και για τις πρωτοβουλίες κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας.
Όμως τα ερωτήματα τίθενται πιεστικά για τις συγκεκριμένες επιλογές «ανάπτυξης» στις οποίες μια εναλλακτική και ριζοσπαστική κυβερνητική πρόταση της αριστεράς πρέπει να απαντήσει. Θα αναφέρουμε τρία παραδείγματα που θα μας απασχολήσουν το επόμενο διάστημα.
Το πρώτο είναι στον τομέα των εξορύξεων και της ενέργειας όπου η έρευνα για τους υδρογονάνθρακες μπαίνει ξανά στην ημερήσια διάταξη. Πρόσφατα έγινε ένα ακόμα βήμα με θύμα την περιβαλλοντική βιωσιμότητα. Κατατέθηκε στο ΥΠΕΚΑ αίτηση για έρευνες στο Θερμαϊκό και στον κόλπο του Ορφανού από τις εταιρείες Ratio Petroleum και Energean Oil&Gas S.A.
Το δεύτερο είναι στον τομέα του τουρισμού και ιδιαίτερα της κρουαζιέρας που θεωρείται ένας δυναμικά αναπτυσσόμενος τομέας. Γνωρίζουμε για τα μεγαλοϊδεατικά σχέδια για λιμάνια κρουαζιέρας στην παραλία. Στο επόμενο διάστημα θα κληθούμε να απαντήσουμε μέχρι πού είναι οι κόκκινες γραμμές που θέτουμε.
Το τρίτο είναι στον τομέα της δημόσιας περιουσίας. Εκεί τα πράγματα φαίνεται ότι είναι πιο απλά, καθώς η προοπτική ξεπουλήματος συναντά καθολικές αντιδράσεις. Όταν όμως τεθεί η διάσταση της «αξιοποίησης» αδόμητων εκτάσεων, ορισμένες φορές σημαντικής περιβαλλοντικής αξίας, η απάντηση δεν είναι κοινή, ακόμα και στο χώρο της αριστεράς.
Ένα είναι σίγουρο, ο διάλογος αυτός έχει ανοίξει πια και στην αριστερά και σε όλη την ελληνική κοινωνία και πρέπει να καταλήξει σε ουσιαστικές απαντήσεις, καθώς δεν έχουμε περιθώρια για τα ίδια λάθη.
Η συντακτική ομάδα