Η Αυγή online ...
Του Γιάννη Καρδαρά
Οι εξελίξεις ιδιαίτερα των τελευταίων 2-3 ετών ανέδειξαν ότι οι πολιτικές δυνάμεις που διαχειρίστικαν τις τύχες της χώρας από κυβερνητικές θέσεις και το δικομματικό πολιτικό σύστημα που βύθισε τη χώρα γίνεται συν τω χρόνω πιο ανάλγητο, κυνικό και κυρίως αντιδημοκρατικό και επομένως επικίνδυνο. Η περιπέτεια της δικτατορίας πριν από 40 περίπου χρόνια, ενώ έδινε τη δυνατότητα και την ευκαιρία για μία ώθηση σε όλα τα επίπεδα της πολιτικής οικονομικής πολιτισμικής και δημοκρατικής κοινωνικής εξέλιξης, εντούτοις το πολιτικό σύστημα, ιδιαίτερα μετά το 1981, έθεσε σε εφαρμογή ένα πολιτικό σχέδιο με «κοντά ποδάρια» για άμεσα εκλογικα οφέλη, στηριγμένο σε ψέματα, πελατειακές σχέσεις, εκμαυλισμό συνειδήσεων, διαφθορά, αλλοπρόσαλλες οικονομικές πολιτικές, αποθέωση της ρουσφετολαγνείας και μία συνεπακόλουθη πολιτισμική έλλειψη.
Εκπαίδευση της κοινωνίας στο βόλεμα, στις ψευδαισθήσεις και στην αδράνεια.
Όλα αυτά είχαν ως αποτέλεσμα την εκπαίδευση της κοινωνίας στις ευκολίες, στο βόλεμα, στον εθισμό, στη διαφθορά και στην εξάρτηση με αδρανή αντανακλαστικά και θολωμένη κρίση, ιδιαίτερα μπροστά στις κάλπες. Δεν πρόκειται για απαλλαγή της κοινωνίας από τις ευθύνες της, όμως όλοι ξέρουμε την παροιμία «με όποιο δάσκαλο καθήσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις». Σήμερα όλα αυτά που μας έπληξαν δεν ήρθαν αιφνιδιαστικά, αντιθέτως ήταν αναμενόμενα και όσοι τα προέβλεπαν εθεωρούντο από γραφικοί έως μίζεροι και οπισθοδρομικοί.
Το πολιτικό σύστημα αμύνεται για να αναπαραχθεί και να διαιωνιστεί κατονομάζοντας την κοινωνία υπεύθυνη ή συνένοχη.
Το πολιτικό σύστημα, παρ' όλες τις αναμφισβήτητα εγκληματικές ευθύνες του, αμύνεται με νύχια και με δόντια να αναπαραχθεί και να διαιωνίσει την παρουσία του, επικαλείται τις ενοχές όλων όσοι με την ανοχή του πολιτικού συστήματος ή με την υποβοήθησή του (με τους νόμους-παράθυρα) παρανόμησαν ή παρατύπησαν, ότι εντέλει «όλοι μαζί τα φάγαμε».
Επικαλείται τον μαξιμαλισμό των συνδικαλιστών που στην πράξη ζητούσαν μία συμμετοχή των εργαζομένων κατά ένα μέρος στο «φαγοπότι» των λίγων προνομιούχων θεωρώντας τους σήμερα υπεύθυνους ή συνυπεύθυνους για τις στρεβλώσεις και τη χρεωκοπία στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.
Επικαλείται τη διεθνή συγκυρία και τη σοβούσα οικονομική κρίση για να αποδείξει ότι η κρίση στην Ελλάδα εντάσσεται στη διεθνή κρίση, αποκρύπτοντας τα εγγενή αίτια της κρίσης λόγω μη σχεδιασμού ή της κακοδιαχείρισης και των εγκληματικών πολιτικών.
Επικαλείται την ανοχή μίας φοβισμένης κοινωνίας, που δεν αντιδρά στα επώδυνα μέτρα, αφού πρώτα την κατακερμάτισε και την έσπρωξε τεχνηέντως να ανταγωνίζεται η μία κοινωνική ομάδα την άλλη με επίπλαστα και μικρής χρονικής διάρκειας ευεργετήματα και προνόμια.
Επικαλείται την έλλεψη παραγωγικότητας και επενδύσεων ρίχνοντας την ευθύνη σε όλους, όταν επί χρόνια άφησε τον αγροτικό τομέα στις κοινοτικές επιδοτήσεις χωρίς εναλλακτικές καλλιέργειες και αναδιαρθρώσεις και τις παραγωγικές επιχειρήσεις να κερδοσκοπούν με το κρατικό χρήμα, που ήταν όμως δανεικό απ' έξω.
Επικαλείται τους νόμους και τη νομιμότητα κατά το δοκούν, καθώς και το αίσθημα δικαίου μίας συντεταγμένης κοινωνίας που ενυπάρχει στους πολίτες και την άλλη στιγμή το ίδιο το πολιτικό σύστημα αλλάζει τους νόμους επικαλούμενο τη νέα νομιμότητα κι ας είναι αντισυνταγματική (βλ. χαράτσι ΔΕΗ) ή νοθεύει τη λαϊκή βούληση με εκλογικούς νόμους.
Επικαλείται την ενοχή των εργαζομένων στον δημόσιο τομέα, που, αφού τους έδωσε τη δυνατότητα για ψηφοθηρικούς λόγους είτε να ανέρχονται τις κλίμακες της ιεραρχίας μέσω ευνοιοκρατίας ή να μη δουλεύουν, έρχεται τώρα και τους ονομάζει «τεμπέληδες» και τους στέλνει στην «εφεδρεία» = «ανεργία» ή στην επαιτεία.
Επικαλείται μεταρρυθμίσεις και εκσυγχρονισμό στη γνώση και στην παιδεία αφού πρώτα εκμαύλισε τους διανοούμενους και τους καλλιτέχνες που τους έκανε κρατικοδίαιτους και σήμερα διαπιστώνεται ως συνεπακόλουθο ένα πολιτισμικό έλλειμμα και μία γενιά πτυχιούχων που βίωσε την «αρπαχτή», το «φακελάκι», «το εύκολο κέρδος», τη «μαγκιά του Έλληνα καταφερτζή», «του ανθρώπου που δεν σέβεται τον συνάνθρωπό του και την κοινωνία». Θα μπορούσε κανείς να αναφερθεί σε τόσα άλλα. Έτσι χάθηκε μία τεσσαρακονταετία (1974-2011), μία γενιά.
Το πολιτικό σύστημα έχει εφεδρείες
Σήμερα το «πολιτικό σύστημα», που εγκαλείται για όλα αυτά, έχει ακόμη εφεδρείες. Έχει τα «κανάλια», έχει τον «Τύπο», έχει τους «κατασταλτικούς μηχανισμούς», τον επισειόμενο κίνδυνο να μην πληρώσει μισθούς και συντάξεις και κυρίως έχει την επίκληση της «εθνικής ενότητας».
Μεγάλη ευθύνη μερίδων της αριστεράς να μην σαγηνευτούν από τις λύρες των σειρήνων της "εθνικής ενότητας".
Εδώ χρειάζεται προσοχή από αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις να μη φανούν αλληλέγγυες ή έστω και ανεκτικές με το αντιστεκόμενο ανεύθυνο μέχρι εγκληματικό «πολιτικό σύστημα» στη βάση της εκπεμπόμενης σαγήνης της λύρας των σειρήνων περί της εθνικής ενότητας. Τα εύηχα λυρικά λόγια περί «αριστεράς της ευθύνης», «περί εκσυγχρονιστικής αριστεράς» που διαχωρίζεται από κάποιους στην αριστερά που «επενδύουν στην καταστροφή της χώρας» είναι επιχειρήματα υπέρ του αντιστεκόμενου συστήματος.
Κινητικότητα στην κοινωνία
Σήμερα παρατηρείται μία κινητικότητα και μία ασταθής απόπειρα των μεσαίων και κατώτερων στρωμάτων, δηλαδή των «από κάτω» που είχαν επαναπαυθεί στην αδράνεια του λεγόμενου συστημικού κέντρου και της κεντροαριστεράς να αντισταθούν σε αυτές τις αλλοπρόσαλλες πολιτικές που τις παρατηρούσαν απαθείς από τον «καναπέ» του εφησυχασμού, των ψευδαισθήσεων και του βολέματος. Πρόσφατα είχαμε τις "πλατείες", «την 28η Οκτωβρίου», «τα συλλαλητήρια». Είναι μία δειλή αρχή.
Αποδόμηση του δικομματικού συστήματος
Η συγκυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με τη Ν.Δ. αποτελεί ιστορική ακύρωση της θεσμοθετημένης λειτουργίας της εναλλαγής του δικομματισμού. Οι πολίτες που έτρεφαν ψευδαισθήσεις περί ουσιαστικών διαφορών των δύο πόλων του συστήματος, τώρα ξέρουν.
Ευθύνη της αριστεράς για την ανάδυση ενός αριστερού ριζοσπαστικού αντιμνημονιακού μετώπου. Η αριστερά σήμερα μετά από 60 χρόνια από το ΕΑΜ έχει ευθύνη να ανταποκριθεί στις σύνθετες απαιτήσεις και στην ιστορική διαθεσιμότητα των «από κάτω» για την ανάδυση ενός νέου πολιτικού υποκειμένου. Σε αυτό το κάλεσμα έχουν χώρο κοινωνικές δυνάμεις που αποδεσμεύονται από το ΠΑΣΟΚ και γενικά τον δικομματισμό. Επίσης έχουν χώρο η πολιτική οικολογία και η Δημοκρατική Αριστερά στη βάση ενός αριστερού αντιμνημονιακού εναλλακτικού προγραμματικού λόγου. Η εν δυνάμει εκλογική επιτυχία της τάξης του 1/3 των ψηφοφόρων και κυρίως η ιδεολογική ηγεμονία αυτού του υποκειμένου μπορεί να αποτελέσει την απαρχή ενός νέου συνασπισμού εξουσίας που είναι το μόνο που φοβούνται οι σημερινές «ελίτ» και οι «προνομιούχοι» και το αντιστεκόμενο πολιτικό σύστημα.
Του Γιάννη Καρδαρά
Οι εξελίξεις ιδιαίτερα των τελευταίων 2-3 ετών ανέδειξαν ότι οι πολιτικές δυνάμεις που διαχειρίστικαν τις τύχες της χώρας από κυβερνητικές θέσεις και το δικομματικό πολιτικό σύστημα που βύθισε τη χώρα γίνεται συν τω χρόνω πιο ανάλγητο, κυνικό και κυρίως αντιδημοκρατικό και επομένως επικίνδυνο. Η περιπέτεια της δικτατορίας πριν από 40 περίπου χρόνια, ενώ έδινε τη δυνατότητα και την ευκαιρία για μία ώθηση σε όλα τα επίπεδα της πολιτικής οικονομικής πολιτισμικής και δημοκρατικής κοινωνικής εξέλιξης, εντούτοις το πολιτικό σύστημα, ιδιαίτερα μετά το 1981, έθεσε σε εφαρμογή ένα πολιτικό σχέδιο με «κοντά ποδάρια» για άμεσα εκλογικα οφέλη, στηριγμένο σε ψέματα, πελατειακές σχέσεις, εκμαυλισμό συνειδήσεων, διαφθορά, αλλοπρόσαλλες οικονομικές πολιτικές, αποθέωση της ρουσφετολαγνείας και μία συνεπακόλουθη πολιτισμική έλλειψη.
Εκπαίδευση της κοινωνίας στο βόλεμα, στις ψευδαισθήσεις και στην αδράνεια.
Όλα αυτά είχαν ως αποτέλεσμα την εκπαίδευση της κοινωνίας στις ευκολίες, στο βόλεμα, στον εθισμό, στη διαφθορά και στην εξάρτηση με αδρανή αντανακλαστικά και θολωμένη κρίση, ιδιαίτερα μπροστά στις κάλπες. Δεν πρόκειται για απαλλαγή της κοινωνίας από τις ευθύνες της, όμως όλοι ξέρουμε την παροιμία «με όποιο δάσκαλο καθήσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις». Σήμερα όλα αυτά που μας έπληξαν δεν ήρθαν αιφνιδιαστικά, αντιθέτως ήταν αναμενόμενα και όσοι τα προέβλεπαν εθεωρούντο από γραφικοί έως μίζεροι και οπισθοδρομικοί.
Το πολιτικό σύστημα αμύνεται για να αναπαραχθεί και να διαιωνιστεί κατονομάζοντας την κοινωνία υπεύθυνη ή συνένοχη.
Το πολιτικό σύστημα, παρ' όλες τις αναμφισβήτητα εγκληματικές ευθύνες του, αμύνεται με νύχια και με δόντια να αναπαραχθεί και να διαιωνίσει την παρουσία του, επικαλείται τις ενοχές όλων όσοι με την ανοχή του πολιτικού συστήματος ή με την υποβοήθησή του (με τους νόμους-παράθυρα) παρανόμησαν ή παρατύπησαν, ότι εντέλει «όλοι μαζί τα φάγαμε».
Επικαλείται τον μαξιμαλισμό των συνδικαλιστών που στην πράξη ζητούσαν μία συμμετοχή των εργαζομένων κατά ένα μέρος στο «φαγοπότι» των λίγων προνομιούχων θεωρώντας τους σήμερα υπεύθυνους ή συνυπεύθυνους για τις στρεβλώσεις και τη χρεωκοπία στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.
Επικαλείται τη διεθνή συγκυρία και τη σοβούσα οικονομική κρίση για να αποδείξει ότι η κρίση στην Ελλάδα εντάσσεται στη διεθνή κρίση, αποκρύπτοντας τα εγγενή αίτια της κρίσης λόγω μη σχεδιασμού ή της κακοδιαχείρισης και των εγκληματικών πολιτικών.
Επικαλείται την ανοχή μίας φοβισμένης κοινωνίας, που δεν αντιδρά στα επώδυνα μέτρα, αφού πρώτα την κατακερμάτισε και την έσπρωξε τεχνηέντως να ανταγωνίζεται η μία κοινωνική ομάδα την άλλη με επίπλαστα και μικρής χρονικής διάρκειας ευεργετήματα και προνόμια.
Επικαλείται την έλλεψη παραγωγικότητας και επενδύσεων ρίχνοντας την ευθύνη σε όλους, όταν επί χρόνια άφησε τον αγροτικό τομέα στις κοινοτικές επιδοτήσεις χωρίς εναλλακτικές καλλιέργειες και αναδιαρθρώσεις και τις παραγωγικές επιχειρήσεις να κερδοσκοπούν με το κρατικό χρήμα, που ήταν όμως δανεικό απ' έξω.
Επικαλείται τους νόμους και τη νομιμότητα κατά το δοκούν, καθώς και το αίσθημα δικαίου μίας συντεταγμένης κοινωνίας που ενυπάρχει στους πολίτες και την άλλη στιγμή το ίδιο το πολιτικό σύστημα αλλάζει τους νόμους επικαλούμενο τη νέα νομιμότητα κι ας είναι αντισυνταγματική (βλ. χαράτσι ΔΕΗ) ή νοθεύει τη λαϊκή βούληση με εκλογικούς νόμους.
Επικαλείται την ενοχή των εργαζομένων στον δημόσιο τομέα, που, αφού τους έδωσε τη δυνατότητα για ψηφοθηρικούς λόγους είτε να ανέρχονται τις κλίμακες της ιεραρχίας μέσω ευνοιοκρατίας ή να μη δουλεύουν, έρχεται τώρα και τους ονομάζει «τεμπέληδες» και τους στέλνει στην «εφεδρεία» = «ανεργία» ή στην επαιτεία.
Επικαλείται μεταρρυθμίσεις και εκσυγχρονισμό στη γνώση και στην παιδεία αφού πρώτα εκμαύλισε τους διανοούμενους και τους καλλιτέχνες που τους έκανε κρατικοδίαιτους και σήμερα διαπιστώνεται ως συνεπακόλουθο ένα πολιτισμικό έλλειμμα και μία γενιά πτυχιούχων που βίωσε την «αρπαχτή», το «φακελάκι», «το εύκολο κέρδος», τη «μαγκιά του Έλληνα καταφερτζή», «του ανθρώπου που δεν σέβεται τον συνάνθρωπό του και την κοινωνία». Θα μπορούσε κανείς να αναφερθεί σε τόσα άλλα. Έτσι χάθηκε μία τεσσαρακονταετία (1974-2011), μία γενιά.
Το πολιτικό σύστημα έχει εφεδρείες
Σήμερα το «πολιτικό σύστημα», που εγκαλείται για όλα αυτά, έχει ακόμη εφεδρείες. Έχει τα «κανάλια», έχει τον «Τύπο», έχει τους «κατασταλτικούς μηχανισμούς», τον επισειόμενο κίνδυνο να μην πληρώσει μισθούς και συντάξεις και κυρίως έχει την επίκληση της «εθνικής ενότητας».
Μεγάλη ευθύνη μερίδων της αριστεράς να μην σαγηνευτούν από τις λύρες των σειρήνων της "εθνικής ενότητας".
Εδώ χρειάζεται προσοχή από αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις να μη φανούν αλληλέγγυες ή έστω και ανεκτικές με το αντιστεκόμενο ανεύθυνο μέχρι εγκληματικό «πολιτικό σύστημα» στη βάση της εκπεμπόμενης σαγήνης της λύρας των σειρήνων περί της εθνικής ενότητας. Τα εύηχα λυρικά λόγια περί «αριστεράς της ευθύνης», «περί εκσυγχρονιστικής αριστεράς» που διαχωρίζεται από κάποιους στην αριστερά που «επενδύουν στην καταστροφή της χώρας» είναι επιχειρήματα υπέρ του αντιστεκόμενου συστήματος.
Κινητικότητα στην κοινωνία
Σήμερα παρατηρείται μία κινητικότητα και μία ασταθής απόπειρα των μεσαίων και κατώτερων στρωμάτων, δηλαδή των «από κάτω» που είχαν επαναπαυθεί στην αδράνεια του λεγόμενου συστημικού κέντρου και της κεντροαριστεράς να αντισταθούν σε αυτές τις αλλοπρόσαλλες πολιτικές που τις παρατηρούσαν απαθείς από τον «καναπέ» του εφησυχασμού, των ψευδαισθήσεων και του βολέματος. Πρόσφατα είχαμε τις "πλατείες", «την 28η Οκτωβρίου», «τα συλλαλητήρια». Είναι μία δειλή αρχή.
Αποδόμηση του δικομματικού συστήματος
Η συγκυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με τη Ν.Δ. αποτελεί ιστορική ακύρωση της θεσμοθετημένης λειτουργίας της εναλλαγής του δικομματισμού. Οι πολίτες που έτρεφαν ψευδαισθήσεις περί ουσιαστικών διαφορών των δύο πόλων του συστήματος, τώρα ξέρουν.
Ευθύνη της αριστεράς για την ανάδυση ενός αριστερού ριζοσπαστικού αντιμνημονιακού μετώπου. Η αριστερά σήμερα μετά από 60 χρόνια από το ΕΑΜ έχει ευθύνη να ανταποκριθεί στις σύνθετες απαιτήσεις και στην ιστορική διαθεσιμότητα των «από κάτω» για την ανάδυση ενός νέου πολιτικού υποκειμένου. Σε αυτό το κάλεσμα έχουν χώρο κοινωνικές δυνάμεις που αποδεσμεύονται από το ΠΑΣΟΚ και γενικά τον δικομματισμό. Επίσης έχουν χώρο η πολιτική οικολογία και η Δημοκρατική Αριστερά στη βάση ενός αριστερού αντιμνημονιακού εναλλακτικού προγραμματικού λόγου. Η εν δυνάμει εκλογική επιτυχία της τάξης του 1/3 των ψηφοφόρων και κυρίως η ιδεολογική ηγεμονία αυτού του υποκειμένου μπορεί να αποτελέσει την απαρχή ενός νέου συνασπισμού εξουσίας που είναι το μόνο που φοβούνται οι σημερινές «ελίτ» και οι «προνομιούχοι» και το αντιστεκόμενο πολιτικό σύστημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου