ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΑ...
The great masses of the people will more easily fall victim to a big lie than to a small one. The broad masses of a population are more amenable to the appeal of rhetoric than to any other force. A man does not die for something which he himself does not believe in.
Συμφωνείτε με αυτά που μόλις διαβάσατε; Η πλειονότητα των πολιτών θα πέσει ευκολότερα θύμα ενός μεγάλου ψέματος; Οι ρητορείες ελκύουν περισσότερο τις μάζες σε σχέση με κάθε άλλη δύναμη; Ένας άνθρωπος δεν πρόκειται να πεθάνει για κάτι που δεν πιστεύει; Λόγια αληθινά;
Σήμερα ακούστηκε -σε ένα debate που οργανώνεται από μια ομάδα αυτοαποκαλούμενη ως "νοημοσύνη στο τετράγωνο" ή αγγλιστί "intelligence squared"- ότι σημασία έχει αυτό που λέει κάποιος και όχι ποιος το λέει. Πολύς κόσμος στο twitter λάτρεψε αυτά τα λόγια. Άγγιξαν ενδεχομένως αυτές οι λίγες λέξεις μια ευαίσθητη χορδή του ορθολογισμού τους, τη χορδή που συνδέεται με τις αγαθές προθέσεις, την ανάγκη να πιστεύουν και να γίνονται πιστευτοί.
Ξέχασα να σημειώσω ότι το debate όπου ακούστηκε αυτή η φοβερή ατάκα περί σημασίας των όσων λέγονται, αφορούσε το "Μαζί τα φάγαμε" του Θοδωρή του Πάγκαλου, του εδώ και πολλά χρόνια αττικάρχη υπολοίπου Αττικής. Κάποιοι άνθρωποι, που λέτε, χωρίστηκαν για τις ανάγκες του debate σε δυο στρατόπεδα. Εκ δεξιών έκατσαν αυτοί που θεωρούν ότι ο αττικάρχης είχε δίκιο, εξ ευωνύμων όσοι πιστεύουν ότι δεν τα φάγαμε μαζί. Μπορεί και να κάθισαν ανάποδα, δηλαδή αριστερά οι τα φάγαμε, δεξιά οι δεν τα φάγαμε. Δεν παίρνω όρκο, δεν παρακολούθησα το debate.
Εν πάση περιπτώσει, το θέμα μου φάνηκε ανούσιο. Όχι μόνο γιατί από τότε που ειπώθηκε η παγκάλειος φράση έχουν χυθεί τόνοι μελανιού, υπέρ ή κατά της πρότασης, αλλά και διότι η έννοια της συλλογικής ευθύνης περιέχει από τη φύση της κάτι το ανήθικο και αφοριστικά άδικο. Δεν θα συνεχίσω για το αν τα φάγαμε και τι φάγαμε. Έχω γράψει παλιότερα γι'αυτό.
Αυτό που με κόλλησε είναι η φράση "σημασία έχει τι λέει κάποιος και όχι ποιος το λέει" που ακούστηκε (αν πιστέψω το timeline μου) από τα χείλη της κας Λυμπεράκη, καθηγήτρια στο Πάντειο κ μέλος του "Κοινωνικού Συνδέσμου".
Αν λοιπόν συμφωνείτε κι εσείς με την κα Λυμπεράκη, δείτε πάνω ψηλά, τις τρεις σειρές italics. Είναι λόγια που τα έχει πει ο Αδόλφος Χίτλερ, το υπέρτατο κακό για την ανθρωπότητα. Αυτά που λέει ίσως δεν είναι λάθος, αυτός που τα λέει είναι το πρόβλημα.
Μπορείς να απομονώσεις έναν λόγο απ' το στόμα που τον προφέρει; Αν ναι, τότε μπαίνεις στο κλαμπ Λυμπερ-αλ-άκη, το κλαμπ που δεν σταματά ποτέ να κουνάει επιδεικτικά το δάχτυλο προς όλες τις πλευρές, όλες εκτός από τη δική του πλευρά, λες και αυτή η μεριά παρθενογεννήθηκε πριν από λίγες μέρες.
Αν όχι, καλωσήρθες στον κόσμο που αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι ΑΥΤΟΣ που λέει κάτι καθορίζει και ΑΥΤΟ που λέει. Αν μάλιστα σταματήσουμε να ξεχνάμε τόσο πολύ, τόσο γρήγορα, θα έχουμε κάνει ένα πολύ μεγάλο βήμα προς την αυτογνωσία.
Συμφωνείτε με αυτά που μόλις διαβάσατε; Η πλειονότητα των πολιτών θα πέσει ευκολότερα θύμα ενός μεγάλου ψέματος; Οι ρητορείες ελκύουν περισσότερο τις μάζες σε σχέση με κάθε άλλη δύναμη; Ένας άνθρωπος δεν πρόκειται να πεθάνει για κάτι που δεν πιστεύει; Λόγια αληθινά;
Σήμερα ακούστηκε -σε ένα debate που οργανώνεται από μια ομάδα αυτοαποκαλούμενη ως "νοημοσύνη στο τετράγωνο" ή αγγλιστί "intelligence squared"- ότι σημασία έχει αυτό που λέει κάποιος και όχι ποιος το λέει. Πολύς κόσμος στο twitter λάτρεψε αυτά τα λόγια. Άγγιξαν ενδεχομένως αυτές οι λίγες λέξεις μια ευαίσθητη χορδή του ορθολογισμού τους, τη χορδή που συνδέεται με τις αγαθές προθέσεις, την ανάγκη να πιστεύουν και να γίνονται πιστευτοί.
Ξέχασα να σημειώσω ότι το debate όπου ακούστηκε αυτή η φοβερή ατάκα περί σημασίας των όσων λέγονται, αφορούσε το "Μαζί τα φάγαμε" του Θοδωρή του Πάγκαλου, του εδώ και πολλά χρόνια αττικάρχη υπολοίπου Αττικής. Κάποιοι άνθρωποι, που λέτε, χωρίστηκαν για τις ανάγκες του debate σε δυο στρατόπεδα. Εκ δεξιών έκατσαν αυτοί που θεωρούν ότι ο αττικάρχης είχε δίκιο, εξ ευωνύμων όσοι πιστεύουν ότι δεν τα φάγαμε μαζί. Μπορεί και να κάθισαν ανάποδα, δηλαδή αριστερά οι τα φάγαμε, δεξιά οι δεν τα φάγαμε. Δεν παίρνω όρκο, δεν παρακολούθησα το debate.
Εν πάση περιπτώσει, το θέμα μου φάνηκε ανούσιο. Όχι μόνο γιατί από τότε που ειπώθηκε η παγκάλειος φράση έχουν χυθεί τόνοι μελανιού, υπέρ ή κατά της πρότασης, αλλά και διότι η έννοια της συλλογικής ευθύνης περιέχει από τη φύση της κάτι το ανήθικο και αφοριστικά άδικο. Δεν θα συνεχίσω για το αν τα φάγαμε και τι φάγαμε. Έχω γράψει παλιότερα γι'αυτό.
Αυτό που με κόλλησε είναι η φράση "σημασία έχει τι λέει κάποιος και όχι ποιος το λέει" που ακούστηκε (αν πιστέψω το timeline μου) από τα χείλη της κας Λυμπεράκη, καθηγήτρια στο Πάντειο κ μέλος του "Κοινωνικού Συνδέσμου".
Αν λοιπόν συμφωνείτε κι εσείς με την κα Λυμπεράκη, δείτε πάνω ψηλά, τις τρεις σειρές italics. Είναι λόγια που τα έχει πει ο Αδόλφος Χίτλερ, το υπέρτατο κακό για την ανθρωπότητα. Αυτά που λέει ίσως δεν είναι λάθος, αυτός που τα λέει είναι το πρόβλημα.
Μπορείς να απομονώσεις έναν λόγο απ' το στόμα που τον προφέρει; Αν ναι, τότε μπαίνεις στο κλαμπ Λυμπερ-αλ-άκη, το κλαμπ που δεν σταματά ποτέ να κουνάει επιδεικτικά το δάχτυλο προς όλες τις πλευρές, όλες εκτός από τη δική του πλευρά, λες και αυτή η μεριά παρθενογεννήθηκε πριν από λίγες μέρες.
Αν όχι, καλωσήρθες στον κόσμο που αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι ΑΥΤΟΣ που λέει κάτι καθορίζει και ΑΥΤΟ που λέει. Αν μάλιστα σταματήσουμε να ξεχνάμε τόσο πολύ, τόσο γρήγορα, θα έχουμε κάνει ένα πολύ μεγάλο βήμα προς την αυτογνωσία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου