kathimerini.gr ...
Tης Mαριαννας Tζιαντζη
Μπορεί πολλοί Ελληνες να μην ξέρουν το ονοματεπώνυμο του νέου πρωθυπουργού της Ιταλίας, όμως σχεδόν όλοι ξέρουν ότι μια Ιταλίδα υπουργός έκλαψε όταν, στη διάρκεια μιας συνέντευξης Τύπου, ανακοίνωσε τα νέα σκληρά μέτρα λιτότητας που αποφάσισε η κυβέρνησή της.
Το βίντεο με το εκφραστικό πρόσωπο της υπουργού Κοινωνικών Υποθέσεων Ελσας Φορνέρο προβλήθηκε σε όλα τα δελτία ειδήσεων, σχολιάστηκε στις σατιρικές εκπομπές αυτής της εβδομάδας, καθώς και σε πάμπολλους ιστότοπους και σε καθημερινές συζητήσεις.
Πολλά από όσα σοβαρά συμβαίνουν στον δημόσιο στίβο μοιάζουν μυστηριώδη, σχεδόν μαγικά για τον μέσο άνθρωπο, π.χ., τι να πούμε εμείς οι ανίδεοι για τους περιβόητους οίκους αξιολόγησης που μοιραίνουν τους λαούς περίπου όπως έκαναν η Κλωθώ, η Ατροπος και η Λάχεσις; Ομως ο καθένας μπορεί να κρίνει αν τα δάκρυα της υπουργού ήταν γνήσια ή κροκοδείλια ή να συγκρίνει την οδύνη της με την απάθεια που επιδεικνύουν οι δικοί μας πολιτικοί όταν βρίσκονται σε παρόμοια με την Ιταλίδα συνάδελφό τους θέση.
Οπως εύστοχα ειπώθηκε στο «Ράδιο Αρβύλα» (ΑΝΤ1) αν η κυρία Φορνέρο απλώς δάκρυσε, τότε οι Ελληνες συνάδελφοί της θα έπρεπε να σπαράξουν στο κλάμα, να κάνουν χαρακίρι, ώστε να υπάρχει κάποια αναλογικότητα ανάμεσα στη σκληρότητα των μέτρων και στην ένταση της θλίψης εκείνων που τα ψηφίζουν. Νομίζω ότι η γλώσσα του σώματος ή μάλλον η έκφραση του προσώπου της υπουργού δεν προκαλεί δυσπιστία ή διάθεση ειρωνείας. Μια ευγενική φυσιογνωμία, μια ευαίσθητη -γιατί όχι;- ψυχή.
«Προσωπικό κόστος»: συνήθως έτσι βαφτίζουν οι υπουργοί και οι κυβερνητικοί βουλευτές τις επιπτώσεις που έχουν οι επιλογές τους στον ψυχικό τους κόσμο. «Πιστέψτε με, το προσωπικό κόστος του “ναι” ήταν βαρύ», μας διαβεβαιώνουν στις συνεντεύξεις τους, θέλοντας να δείξουν ότι συμπάσχουν μαζί με τον λαό. Μερικές φορές είναι τόσο κραυγαλέα η επίδειξη της θλίψης τους που νιώθει κανείς την ανάγκη να τους παρηγορήσει.
Αναλογίζεται κανείς πόσο γελοίοι, πόσο κάλπικοι θα φαίνονταν αρκετοί από τους πασίγνωστους πολιτικούς μας αν ακολουθούσαν το παράδειγμα της Ιταλίδας, δηλαδή αν θρηνούσαν μπροστά στις κάμερες. Με τα κρεμμυδάκια θα τους έκαναν οι σατιρικές εκπομπές - και θα το άξιζαν. Γι’ αυτό, μία και μόνο συμβουλή έχουμε να τους δώσουμε: Κρατηθείτε, παιδιά. Κλάψτε όταν θα βρεθείτε μόνοι, μουσκέψτε το μαξιλάρι σας, πνίξτε τον πόνο σας στο ουίσκι και τους ξηρούς καρπούς, μη δώσετε στους αντιπάλους σας την αφορμή να αμφισβητήσουν τη λεπτότητα των συναισθημάτων σας.
Στην πολιτική, αυτό που τελικά μετράει είναι οι πράξεις -ούτε το μπλα μπλα, ούτε τα δάκρυα, ούτε τα συναισθήματα. Μόνο στον εφήμερο κόσμο της επικοινωνίας οι εικόνες και τα λόγια μένουν, αλλά για πολύ λίγες ημέρες ή ώρες…
Tης Mαριαννας Tζιαντζη
Μπορεί πολλοί Ελληνες να μην ξέρουν το ονοματεπώνυμο του νέου πρωθυπουργού της Ιταλίας, όμως σχεδόν όλοι ξέρουν ότι μια Ιταλίδα υπουργός έκλαψε όταν, στη διάρκεια μιας συνέντευξης Τύπου, ανακοίνωσε τα νέα σκληρά μέτρα λιτότητας που αποφάσισε η κυβέρνησή της.
Το βίντεο με το εκφραστικό πρόσωπο της υπουργού Κοινωνικών Υποθέσεων Ελσας Φορνέρο προβλήθηκε σε όλα τα δελτία ειδήσεων, σχολιάστηκε στις σατιρικές εκπομπές αυτής της εβδομάδας, καθώς και σε πάμπολλους ιστότοπους και σε καθημερινές συζητήσεις.
Πολλά από όσα σοβαρά συμβαίνουν στον δημόσιο στίβο μοιάζουν μυστηριώδη, σχεδόν μαγικά για τον μέσο άνθρωπο, π.χ., τι να πούμε εμείς οι ανίδεοι για τους περιβόητους οίκους αξιολόγησης που μοιραίνουν τους λαούς περίπου όπως έκαναν η Κλωθώ, η Ατροπος και η Λάχεσις; Ομως ο καθένας μπορεί να κρίνει αν τα δάκρυα της υπουργού ήταν γνήσια ή κροκοδείλια ή να συγκρίνει την οδύνη της με την απάθεια που επιδεικνύουν οι δικοί μας πολιτικοί όταν βρίσκονται σε παρόμοια με την Ιταλίδα συνάδελφό τους θέση.
Οπως εύστοχα ειπώθηκε στο «Ράδιο Αρβύλα» (ΑΝΤ1) αν η κυρία Φορνέρο απλώς δάκρυσε, τότε οι Ελληνες συνάδελφοί της θα έπρεπε να σπαράξουν στο κλάμα, να κάνουν χαρακίρι, ώστε να υπάρχει κάποια αναλογικότητα ανάμεσα στη σκληρότητα των μέτρων και στην ένταση της θλίψης εκείνων που τα ψηφίζουν. Νομίζω ότι η γλώσσα του σώματος ή μάλλον η έκφραση του προσώπου της υπουργού δεν προκαλεί δυσπιστία ή διάθεση ειρωνείας. Μια ευγενική φυσιογνωμία, μια ευαίσθητη -γιατί όχι;- ψυχή.
«Προσωπικό κόστος»: συνήθως έτσι βαφτίζουν οι υπουργοί και οι κυβερνητικοί βουλευτές τις επιπτώσεις που έχουν οι επιλογές τους στον ψυχικό τους κόσμο. «Πιστέψτε με, το προσωπικό κόστος του “ναι” ήταν βαρύ», μας διαβεβαιώνουν στις συνεντεύξεις τους, θέλοντας να δείξουν ότι συμπάσχουν μαζί με τον λαό. Μερικές φορές είναι τόσο κραυγαλέα η επίδειξη της θλίψης τους που νιώθει κανείς την ανάγκη να τους παρηγορήσει.
Αναλογίζεται κανείς πόσο γελοίοι, πόσο κάλπικοι θα φαίνονταν αρκετοί από τους πασίγνωστους πολιτικούς μας αν ακολουθούσαν το παράδειγμα της Ιταλίδας, δηλαδή αν θρηνούσαν μπροστά στις κάμερες. Με τα κρεμμυδάκια θα τους έκαναν οι σατιρικές εκπομπές - και θα το άξιζαν. Γι’ αυτό, μία και μόνο συμβουλή έχουμε να τους δώσουμε: Κρατηθείτε, παιδιά. Κλάψτε όταν θα βρεθείτε μόνοι, μουσκέψτε το μαξιλάρι σας, πνίξτε τον πόνο σας στο ουίσκι και τους ξηρούς καρπούς, μη δώσετε στους αντιπάλους σας την αφορμή να αμφισβητήσουν τη λεπτότητα των συναισθημάτων σας.
Στην πολιτική, αυτό που τελικά μετράει είναι οι πράξεις -ούτε το μπλα μπλα, ούτε τα δάκρυα, ούτε τα συναισθήματα. Μόνο στον εφήμερο κόσμο της επικοινωνίας οι εικόνες και τα λόγια μένουν, αλλά για πολύ λίγες ημέρες ή ώρες…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου