Εκλεκτικές συγγένειες...

Ελευθεροτυπία...

Του ΤΑΣΟΥ ΤΣΑΚΙΡΟΓΛΟΥ

Πολύς λόγος έγινε το τελευταίο διάστημα για την «ευρωπαϊκή κυβέρνηση» της Goldman Sachs, όπως έγραψε η γαλλική «Monde» με αφορμή την ανάληψη της πρωθυπουργίας σε Ιταλία και Ελλάδα από τους Μάριο Μόντι και Λουκά Παπαδήμο, αλλά και της προεδρίας της ΕΚΤ από τον Μάριο Ντράγκι, ανθρώπων των οποίων το όνομα συνδέθηκε στο παρελθόν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο με τη διαβόητη αμερικανική τράπεζα.

Ωστόσο οι δεσμοί αίματος μεταξύ του διεθνούς χρηματοοικονομικού τομέα και των πολιτικών θέσεων ευθύνης αποτελούν εδώ και δεκαετίες μια σκιώδη πραγματικότητα, η οποία απλώς μετά την κρίση που ξεκίνησε το 2008 τέθηκε, έστω και έμμεσα, υπό το φως της δημοσιότητας.
ΟΡόμπερτ Ρούμπιν, επικεφαλής της Goldman Sachs, υπεύθυνος για τις χρηματιστηριακές συναλλαγές της, το 1995, επί Κλίντον, ανέλαβε τη θέση του υπουργού Οικονομικών των ΗΠΑ και ήταν από τους ανθρώπους που έπεισαν τον αμερικανό πρόεδρο να εξαιρέσει τα παράγωγα από κάθε κρατική επιτήρηση. Στην προσπάθεια αυτή είχε την αμέριστη συμπαράσταση του κεντρικού τραπεζίτη των ΗΠΑ, του Αλαν Γκρίνσπαν, πρώην μέλους του διοικητικού συμβουλίου της JP Morgan, η οποία ειδικεύεται στη δημιουργία παράγωγων προϊόντων. Εγινε, δηλαδή, αυτό που συχνά συμβαίνει με τα μέλη των υποτιθέμενων εποπτικών αρχών: κλήθηκε ο λύκος να φυλάει τα πρόβατα. Στη συνέχεια, το 1999, ο Ρούμπιν επιστρέφει στον ιδιωτικό τομέα και αναλαμβάνει διαχειριστής της Citigroup, ενώ ο υφυπουργός του, Λάρι Σάμερς, προσλαμβάνεται στην ίδια εταιρεία ως... λομπίστας. Στη θέση υπουργού Οικονομικών τοποθετείται το 2006 ο Χένρι Πόλσον, πρώην πρόεδρος και γενικός διευθυντής της Goldman Sachs και λίγο αργότερα, επί Ομπάμα, ακόμη ένας υποστηρικτής του τραπεζικού λόμπι, ο νυν υπουργός Τίμοθι Γκάιτνερ.
Ως γνωστόν η αλλαγή φρουράς έχει και αντίστροφη ροή: από την πολιτική στον ιδιωτικό τομέα. Ο Ρομάνο Πρόντι κατευθύνθηκε στην Goldman Sachs, ο Τζουλιάνο Αμάτο στην Deutsche Bank, ο Τόνι Μπλερ στην JP Morgan, ο Τζον Μέιτζορ στην Carlyle, ο Χοσέ Μαρία Αθνάρ στη News Corporation, ο Ζακ Λιν Ντεάν στην Dexia, ο Γκέρχαρντ Σρέντερ στην Gazprom και ο Γκόρντον Μπράουν στο Οικονομικό Φόρουμ του Νταβός.
Οι μετεγγραφές αυτές απλώς διασφαλίζουν την απρόσκοπτη λειτουργία των αγορών υπό καθεστώς αυθαιρεσίας, αδιαφάνειας και ορισμένες φορές πραγματικής παρανομίας (βλ. φορολογικούς παραδείσους, ύποπτα επενδυτικά σχήματα κ.λπ.) και, φυσικά, μακριά από τον έλεγχο και τα αδιάκριτα βλέμματα των λαών που οι άνθρωποι αυτοί υποτίθεται ότι εκπροσωπούν. Το ερώτημα είναι, έως πότε;