Η Αυγή online...
Αχός βαρύς ακούγεται για τη δημοκρατία όλον αυτόν τον καιρό. Αγκομαχούν πάνω στα τείχη τής, πολιορκημένης από τον ΣΥΡΙΖΑ, δημοκρατίας οι πάντες. Τι Βενιζέλος, τι Σαμαράς, τι Μπακογιάννη (όλο και πιο άθλια γίνεται αυτή, τόσο άθλια που θα της άξιζε απλώς η προσαγόρευση "αυτή"), τι Παπαδήμος (εμείς στα μέρη μου αυτό που έκανε ο εν λόγω αριθμομηχανικός τραπεζομνήμων με την κούφια επιστολή του στον Μπαρόζο, όπως το αποκάλυψε στεγνά το Ρόιτερ, το αποκαλούμε πουστιά. Κι αυτόν που το έκανε καριόλη του κερατά), τι Δασκαλόπουλος (που σύμφωνα με το ρεπορτάζ της Ευγενίας Λουπάκη, "Αυγή", Τετάρτη 30 Μαΐου 2012, έχει όλα τα φράγκα του στο εξωτερικό όντας πρόεδρος του Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανιών), τι Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος, που αφήνει τους παπάδες του (που πληρώνονται από το υστέρημα του ελληνικού λαού) να προπαγανδίζουν τους φονιάδες ναζί της Χρυσής Αυγής, τι τραπεζίτες που θα έπρεπε να ονομάζονται εθνικοί κυνόδοντες, τι και τι και τι...
Όλοι στις επάλξεις για να σωθεί η δημοκρατία από την ορδή που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ. Νυν υπέρ πάντων των τραπεζών και νυν υπέρ πάντων των τοκογλύφων ο αγών, επειδή χωρίς αυτούς η δημοκρατία θα καταστραφεί. Κι από δίπλα, στις επάλξεις, όλο το δημοσιογραφικό (ας πούμε δημοσιογραφικό) γουρουναριάτο, που ακκίζεται εντρυφώντας στην πολιτική μαγγανεία του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα αυτοπροσώπως, ιδιοχείρως και ομοθυμαδόν.
Ας μου επιτραπεί εδώ, αγαπητοί αναγνώσται, να προσθέσω δίπλα στο "ιδιοχείρως και ομοθυμαδόν" και ένα κάποιο "βουστρουφηδόν", να χάνεται μέσα στα δάση της ελπίδας. Άσχετο είναι, αλλά θέλω να το βάλω για να μη μας θεωρούνε αμόρφωτους οι υπερσυντέλικοι της δημοκρατίας και όλοι οι ευεργετηθέντες από τους νόμους Βενιζέλου και από τις υπουργίες του Σαμαρά, της Μπακογιάννη και όλου του αισχρού εσμού που αποτελεί την ψυχή της ψυχής τους.
Α, ναι, θα ήθελα να πω και άλλη μια λέξη: στάγδην. Στάγδην οι μέρες σας σ' αυτό που αποκαλείτε εξουσία. Και που στην ουσία είναι η στανική επιβολή. Στάγδην οι μέρες σας σ' αυτή την εξουσία, θα στάζουν οι αποτυχίες σας μία-μία επάνω στα κεφάλια σας. Στάγδην θα πέφτουν οι άνεργοι που προκαλέσατε. Να μην ξεχάσω και τον Παναγόπουλο, τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ: στάγδην θα πέφτουν στο κεφάλι σου, ρε αληταριό του κρατικοκομματικού συνδικαλισμού, οι άνθρωποι που αυτοκτονούν λόγω ανεργίας. Ου να μου χαθείς, τομάρι. Κατάλαβες; Μας έγινε κι ο Παναγόπουλος μέρος του νομικού πολιτισμού της χώρας. Του ίδιου νομικού πολιτισμού με τον Δασκαλόπουλο του ΣΕΒ. Όπου "νόμος καταργείται με άλλο νόμο". Και πέραν τούτου, ουδέν, ουδαμού και ουδέποτε. Α, ρε καημένε Παναγόπουλε, επί των επάλξεων της δημοκρατίας κι εμείς ξέρουμε από τέχνη όσο κι εσύ (ας πούμε). Απλώς διαφωνούμε επί της χρηματικής αποτίμησης έργων τέχνης, όπως αυτά τα οποία κατέχει ο νομικός σας συμπάσχων πρόεδρος του ΣΕΒ (είναι και κακάσχημος ο μπαγάσας) Δασκαλόπουλος και είμαι βέβαιος ότι συμφωνούμε επ' αυτού: Χρημάτων πάντων μέτρον άνθρωπος. Το χρήμα, αυτό δηλαδή που χρησιμοποιείται ώστε να γίνει πράγμα (πράξη) συνεννόησης, είναι ο άνθρωπος. Άπαν το χρήμα, διότι άπαν είναι ο άνθρωπος. Επαμφοτερίζον το σχήμα που χρησιμοποιώ (τι μορφωμένη λέξη), το σχήμα όπου αναστρέφεται το συμφωνώ και διαφωνεί με τον εαυτό του, λες και είναι Βενιζέλος (εδώ σε θέλω, Παναγόπουλε), προκειμένου να καταλήξει στο αιματοβαμμένο προκείμενο: Το χρήμα το δικό μας είναι άνθρωποι. Το χρήμα το δικό σας είναι αριθμοί. Που δεν πάσχουν, που δεν απελπίζονται, που δεν αυτοκτονούν. Οι αριθμοί σας, άθλιοι και αισχροί, είναι κανονιστικές συμπεριφορές της υποδούλωσης. Μην ελπίσεις, μην ονειρευτείς, μη νιώσεις. Η οικονομία δεν αντέχει το κόστος. Με άλλα λόγια, η δημοκρατία είναι πολύ ακριβή για να υπάρχει. Οι συλλέκτες της μπορεί να την αγοράσουν ακριβά ως σύμβολο είτε τυχαίας πορσελάνης (αποτιμώμενης σε εκατομμύρια νεκρά παιδιά από πείνα, κατά Κριστίν Λαγκάρντ, πρόεδρο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, τα οποία και εκθέτει ως έργον απειλής και τα οποία αγοράζουν -τα νεκρά παιδιά- όλα τα φιλότεχνα χρηματιστήρια της υφηλίου), είτε ως ατυχούς συγκεράσεως κλειδοκύμβαλον, αλλ' όμως ώς εκεί.
Ή μάλλον, ώς εδώ. Γιατί εδώ τα αστεία θα πρέπει να τελειώσουν. Και το χρήμα να αποκτήσει αξία. Το χρήμα που λέγαμε, όχι το χρήμα του Παπαδήμου και του εθνικού κυνόδοντα. Όσο το δυνατόν υψηλότερη αξία να αποκτήσει το χρήμα. Την ακραία αξία μιας υπερήφανης δημοκρατίας. Την απέραντη ευρυχωρία των έντιμων απόψεων. Ηλίθιε Βενιζέλο, ηλίθιε Σαμαρά, ηλίθια Μπακογιάννη, για μια νέα νομιμότητα μιλάμε. Για μια ανακατανομή της νομιμότητας. Για μια ανακατανομή του χρήματος των ανθρώπων. Για μια ανακατανομή δημοκρατίας.
Όλοι στις επάλξεις για να σωθεί η δημοκρατία από την ορδή που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ. Νυν υπέρ πάντων των τραπεζών και νυν υπέρ πάντων των τοκογλύφων ο αγών, επειδή χωρίς αυτούς η δημοκρατία θα καταστραφεί. Κι από δίπλα, στις επάλξεις, όλο το δημοσιογραφικό (ας πούμε δημοσιογραφικό) γουρουναριάτο, που ακκίζεται εντρυφώντας στην πολιτική μαγγανεία του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα αυτοπροσώπως, ιδιοχείρως και ομοθυμαδόν.
Ας μου επιτραπεί εδώ, αγαπητοί αναγνώσται, να προσθέσω δίπλα στο "ιδιοχείρως και ομοθυμαδόν" και ένα κάποιο "βουστρουφηδόν", να χάνεται μέσα στα δάση της ελπίδας. Άσχετο είναι, αλλά θέλω να το βάλω για να μη μας θεωρούνε αμόρφωτους οι υπερσυντέλικοι της δημοκρατίας και όλοι οι ευεργετηθέντες από τους νόμους Βενιζέλου και από τις υπουργίες του Σαμαρά, της Μπακογιάννη και όλου του αισχρού εσμού που αποτελεί την ψυχή της ψυχής τους.
Α, ναι, θα ήθελα να πω και άλλη μια λέξη: στάγδην. Στάγδην οι μέρες σας σ' αυτό που αποκαλείτε εξουσία. Και που στην ουσία είναι η στανική επιβολή. Στάγδην οι μέρες σας σ' αυτή την εξουσία, θα στάζουν οι αποτυχίες σας μία-μία επάνω στα κεφάλια σας. Στάγδην θα πέφτουν οι άνεργοι που προκαλέσατε. Να μην ξεχάσω και τον Παναγόπουλο, τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ: στάγδην θα πέφτουν στο κεφάλι σου, ρε αληταριό του κρατικοκομματικού συνδικαλισμού, οι άνθρωποι που αυτοκτονούν λόγω ανεργίας. Ου να μου χαθείς, τομάρι. Κατάλαβες; Μας έγινε κι ο Παναγόπουλος μέρος του νομικού πολιτισμού της χώρας. Του ίδιου νομικού πολιτισμού με τον Δασκαλόπουλο του ΣΕΒ. Όπου "νόμος καταργείται με άλλο νόμο". Και πέραν τούτου, ουδέν, ουδαμού και ουδέποτε. Α, ρε καημένε Παναγόπουλε, επί των επάλξεων της δημοκρατίας κι εμείς ξέρουμε από τέχνη όσο κι εσύ (ας πούμε). Απλώς διαφωνούμε επί της χρηματικής αποτίμησης έργων τέχνης, όπως αυτά τα οποία κατέχει ο νομικός σας συμπάσχων πρόεδρος του ΣΕΒ (είναι και κακάσχημος ο μπαγάσας) Δασκαλόπουλος και είμαι βέβαιος ότι συμφωνούμε επ' αυτού: Χρημάτων πάντων μέτρον άνθρωπος. Το χρήμα, αυτό δηλαδή που χρησιμοποιείται ώστε να γίνει πράγμα (πράξη) συνεννόησης, είναι ο άνθρωπος. Άπαν το χρήμα, διότι άπαν είναι ο άνθρωπος. Επαμφοτερίζον το σχήμα που χρησιμοποιώ (τι μορφωμένη λέξη), το σχήμα όπου αναστρέφεται το συμφωνώ και διαφωνεί με τον εαυτό του, λες και είναι Βενιζέλος (εδώ σε θέλω, Παναγόπουλε), προκειμένου να καταλήξει στο αιματοβαμμένο προκείμενο: Το χρήμα το δικό μας είναι άνθρωποι. Το χρήμα το δικό σας είναι αριθμοί. Που δεν πάσχουν, που δεν απελπίζονται, που δεν αυτοκτονούν. Οι αριθμοί σας, άθλιοι και αισχροί, είναι κανονιστικές συμπεριφορές της υποδούλωσης. Μην ελπίσεις, μην ονειρευτείς, μη νιώσεις. Η οικονομία δεν αντέχει το κόστος. Με άλλα λόγια, η δημοκρατία είναι πολύ ακριβή για να υπάρχει. Οι συλλέκτες της μπορεί να την αγοράσουν ακριβά ως σύμβολο είτε τυχαίας πορσελάνης (αποτιμώμενης σε εκατομμύρια νεκρά παιδιά από πείνα, κατά Κριστίν Λαγκάρντ, πρόεδρο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, τα οποία και εκθέτει ως έργον απειλής και τα οποία αγοράζουν -τα νεκρά παιδιά- όλα τα φιλότεχνα χρηματιστήρια της υφηλίου), είτε ως ατυχούς συγκεράσεως κλειδοκύμβαλον, αλλ' όμως ώς εκεί.
Ή μάλλον, ώς εδώ. Γιατί εδώ τα αστεία θα πρέπει να τελειώσουν. Και το χρήμα να αποκτήσει αξία. Το χρήμα που λέγαμε, όχι το χρήμα του Παπαδήμου και του εθνικού κυνόδοντα. Όσο το δυνατόν υψηλότερη αξία να αποκτήσει το χρήμα. Την ακραία αξία μιας υπερήφανης δημοκρατίας. Την απέραντη ευρυχωρία των έντιμων απόψεων. Ηλίθιε Βενιζέλο, ηλίθιε Σαμαρά, ηλίθια Μπακογιάννη, για μια νέα νομιμότητα μιλάμε. Για μια ανακατανομή της νομιμότητας. Για μια ανακατανομή του χρήματος των ανθρώπων. Για μια ανακατανομή δημοκρατίας.
.webp)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου