τοίχο-τοίχο...
Ταξίδευα κάποτε με ένα πλοίο και κατά την προσφιλή μου συνήθεια έπαιζα φλιπεράκι. Για να περάσει η ώρα...
Στην ίδια αίθουσα ήταν τα ηλεκτρονικά.
Ήταν μια παρέα παιδιών που έπαιζε ένα παιχνίδι που στην οθόνη εμφανιζονταν κάποιοι "κακοί" και το ηλεκτρονικό είχε σαν αξεσουάρ ένα πολυβόλο το οποίο κρατούσε το παιδάκι και σημάδευε στην οθόνη και πυροβολούσε τους "κακούς" του παιχνιδιού.
Ήταν η πρώτη τρομάρα που πήρα σχετικά με τα ηλεκτρονικά παιχνίδια βλέποντας αυτή τη σκηνή.
Σκεφτόμουν εκείνη την ώρα πόσο επικίνδυνο θα μπορούσε να είναι αυτό το παιχνίδι στον ψυχισμό αυτών των παιδιών που έπαιζαν. Σκεφτόμουν πόσο πολύ εξοικειώνονταν με τα όπλα και με το φόνο.
Πανηγύριζαν που έβλεπαν αυτόν που σημάδευαν με το όπλο να ανασκελώνεται μες στα ψηφιακά αίματα.
Υπήρχε μέσα μου ένας φόβος για το μακρινό μέλλον, το οποίο δεν γνώριζα πότε θα ερχόταν.
Μετά άρχισαν να φτάνουν οι ειδήσεις απ' τη δικιά μας κοντινή Αμερική, όπου το περιβόητο όνειρο πια είχε σβήσει.
Παιδιά έκαναν εφόδους σε σχολεία με ούζι και γάζωναν συμμαθητές, δασκάλους κλπ.
Τότε οι ψυχολόγοι, οι εγκληματολόγοι και λοιποί -λόγοι έβγαιναν στα κανάλια και συμβούλευαν και νουθετούσαν τους γονείς και τους δασκάλους να κρατήσουν αμκριά τα παιδιά από παιχνίδια βίας.
Αλλά φυσικά η κοινωνία μας τις έγραψε τις συμβουλές τους -ως συνήθως- στα αρχίδια της.
Ακούγονταν σαν γραφικοί τότε.
Αλλά εδώ που τα λέμε... και πώς να σταματήσει ένας επιστήμονας την "πρόοδο";
Δεν είναι επιστημονικόν άλλωστε κάτι τέτοιο.
Και τα παιδιά δεν ήταν δυνατόν να παίζουν πια μήλα, κυνηγητό, ποδόσφαιρο, κρυφτό, βόλους και σκοινάκι.
Είπαμε: Πρόοδος ρε!
Και καθώς οι πλατείες και τα πάρκα άδειαζαν από παιδιά και γέμιζαν απο πρεζόνια, τα παιδικά δωμάτια άδειαζαν από κούκλες κι αυτοκινητάκια και ΄γεμιζαν αρχικά Nintendo και GameBoy και φυσικά κι απ τις μετέπειτα εξελίξεις τους.
Ώσπου στη ζωή των παιδιών μπήκαν τα ηλεκτρονικάδικα.
Τα παιδιά με την πρώτη ευκαιρία που έχαναν μάθημα στο σχολείο ή αμέσως μετά το σχόλασμα αντί να πάνε να παίξουν, να τρέξουν, να πλακωθούν ή οτιδήποτε άλλο φυσιολογικό, άρχισαν να κλείνονται στα ηλεκτρονικάδικα που συνήθως ήταν μπιλιαρδάδικα.
Και, όχι, δεν έπαιζαν ποδοσφαιράκια ή μπιλιάρδο.
Έπαιζαν παιχνίδια που λειτουργούσαν ως υποκατάστατα της δικής τους έλλειψης παιδικής ενεργητικότητας.
Εγώ όταν ήμουν παιδί θυμάμαι να φτιάχνουμε όπλα από ξύλο, να χωριζόμαστε σε ομάδες και να παίζουμε πόλεμο.
Και μόλις πετυχαίναμε κάποιον ανυποψίαστο αντίπαλο, κάναμε με το στόμα "μπαμ! σε σκότωσα!" και αυτή ήταν η νίκη μας! Ούτε αίματα, ούτε εικόνες βίας, ούτε τίποτα.
Απλά, φυσιολογικά αγοράκια που κυνηγιόμασταν στους δρόμους και κάναμε μαλακίες.
Και μάλιστα όταν κανείς σκόνταφτε και μάτωνε και κάνα γόνατο, τρέχαμε εκεί και προσπαθουσαμε να δούμε τι θα κάνουμε. Γιατί το αίμα δεν ήταν ο στόχος για μας. Ήταν αναπόφευκτο μέρος του παιχνιδιού, αλλά δεν ήταν στόχος ή απόλαυση.
Στην ουσία παίζαμε κυνηγητό με ξύλινα αξεσουάρ, για να εμπλουτίζεται το σενάριο.
Σα να λέμε "κυνηγητό με σενάριο" δηλαδή.
Μετά τον "πόλεμο" παίζαμε μπάλα και βγάζαμε και το άχτι μας.
Τα παιδιά της τελευταίας εικοσαετίας όμως όχι.
Αυτά επέλεξαν να παίζουν πόλεμο με αίματα.
Επέλεξαν;
Όχι. Μάλλον τους επιβλήθηκε.
Έφεραν οι εταιρείες εδώ μια μαλακία παιχνίδι, αλλά το Κράτος δεν το απαγόρευσε γιατί ήταν "προοδευτικό" και υπάρχει ελεύθερη βούληση και αυτοδιάθεση.
Οι δάσκαλοι κι οι γονείς πάντα στον κόσμο τους, γιατί πρέπει πάντα να πέφτουν απ τα σύννεφα σε ό,τι στραβό συμβεί μετά. Κι ας ήταν οφθαλμοφανές το τι θα συμβεί.
Έτσι λοιπόν η γενιά των παιδιών του 90 γαλουχήθηκε με τέτοια παιχνίδια.
Ήταν λογικό κι επόμενο η επόμενη γενιά, αυτή των παιδιών του 2000 να το εξελίξει το θέμα.
Και τότε μπήκαν στη ζωή μας τα ιντερνετ καφέ.
Τα παιχνίδια λοιπόν έρχονταν απ' έξω χωρίς μεσολαβητές και τα παιδιά ήταν ελεύθερα να παίξουν κάθε ηλιθιότητα που θα έβγαζε κάποιος παρανοικός στο εξωτερικό.
Έτσι γεννήθηκε η μόδα των online games.
Και αυτά τα παιχνίδια έχουν τα χαρακτηριστικά τους το καθένα.
Το μεγάλο πρόβλημα εντοπίζεται στα λεγόμενα Role Playing Games (RPG), δηλαδή στα παιχνίδια που ο παίκτης επιλέγει εξαρχής ένα ρόλο, τον οποίο υιοθετεί για όλο το υπόλοιπο του παιχνιδιού που μπορεί να αντιστοιχεί σε πολύωρη καθημερινή ενασχόληση για πολλούς μήνες.
Αυτά συνήθως παίζονται και σε πραγματικό χρόνο. Δηλαδή σε αντίθεση με τα παραδοσιακά παιχνίδια που στηρίζονται σε μια σύμβαση (έστω ότι....), τα συγκεκριμένα παιχνίδια με πραγματικό χρόνο και πραγματική αίσθηση του χώρου απορροφούν τον παίκτη σε μια νέα πραγματικότητα, ο οποίος μετά από ένα σημείο μπερδεύει την πραγματικότητα με την εικονική πραγματικότητα!
Ο εθισμός αυτών των παιχνιδιών είναι ασύγκριτος με οποιονδήποτε άλλον εθισμό, πλην της ηρωίνης.
Ας δούμε τα διασημότερα:
Το World of Warcraft (WoW), όπου οι παίκτες δημιουργούν και ελέγχουν εικονικό χαρακτήρα σε ψηφιακό κόσμο, πολεμώντας με άγριες και αιματηρές μάχες και αναζητώντας ανταμοιβές χάρη σε κρυμμένους θησαυρούς. Μετά την κυκλοφορία του το 2004, εξασφάλισε φήμη ως ένα από τα πιο εθιστικά παιχνίδια, η συστηματική χρήση του οποίου έχει ήδη συνδεθεί με εγκληματικές συμπεριφορές.
Το συγκεκριμένο παιχνίδι είναι και το πιο διαδεδομένο στους κύκλους των online gamers.
Κλασικό σύμπτωμα αυτού του παιχνιδιού είναι η αυξανόμενη ταύτιση του παίκτη και του ρόλου.
Ο παίκτης επιλέγει ενα ρόλο και αναζητώντας το θησαυρό, όποιον συναντήσει στο δρόμο επιχειρεί να τον σκοτώσει. Τα υπόλοιπα όντα σε αυτόν τον εικονικό κόσμο δηλαδή δεν είναι παρά εμπόδια για τον στόχο του, τα οποία πρέπει να εξουδετερωθούν με κάθε τρόπο.
Φυσικά οι εικόνες βίας είναι ολοκάθαρες και ολοζώντανες μπροστά στα μάτια του παιδιού.
Η Defense Of The Ancients (DΟΤΑ) είναι ένα παιχνίδι που μοιάζει πολύ με το Warcraft και διαφέρουν κυρίως στο σενάριο.
Κι εδώ υιοθετείς ένα ρολο, κάτι ψάχνεις και όσο προχωράς καθαρίζεις όποιον πετύχεις και είναι από τους αντιπάλους.Τίποτα περίεργο. Φυσιολογικότατο...
Και εδώ η ταύτιση παίκτη-"χαρακτήρα" είναι αναπόφευκτη, καθώς ο παίκτης διατηρεί τον ίδιο χαρακτήρα για πολύ καιρό.
Ο εθισμός που προκαλεί είναι πέρα από κάθε φαντασία.
Πολύ διαδεδομένο παιχνίδι είναι και το Counter Strike.
Αυτό μάλιστα το παίζουν και μεγαλύτεροι και όχι μόνο παιδιά.
Ο παίκτης επιλέγει έναν τρομοκράτη ή έναν μπάτσο, έχει ένα όπλο και αρχίζει και καθαρίζει στεγνά τους εχθρούς του σε ένα σκηνικό που μοιάζει με επιδρομή σε ένα κτήριο.
Σκηνές αληθοφανούς βίας, οι οποίες ξεπερνούν πλήρως τα όρια όταν αντί για Playstation παίζονται σε πλατφόρμα Wii όπου το τηλεχειριστήριο δε λειτουργεί με κουμπάκια-βελάκια αλλά με αισθητήρα από την κίνηση του χεριού. Δηλαδή ο παίκτης δύναται να τεμαχήσει ένα πτώμα κάνοντας πραγματικές κινήσεις τεμαχισμού με τα χέρια και το σώμα του. Έτσι, για να εξοικειώνεται.
Ανέφερα αυτά τα τρία παιχνίδια καθώς αποτελούν εδώ και αρκετά χρόνια την κύρια πηγή διασκέδασης των αγοριών κυρίως στην παιδική και την εφηβική ηλικία.
Τα αγόρια λοιπόν μετά τα 10 τους χρόνια πάνε και κλείνονται σε ίντερνετ καφέ και παίζουν παιχνίδια αφομοίωσης ρόλων.
Ρόλων που αποτελούν προσομοίωση εγκλημάτων.
Τα σημερινά 20χρονα παιδιά έχουν μεγαλώσει έτσι.
Τα μικρότερα μεγαλώνουν έτσι.
Ας μην εκπλησσόμαστε από το γενικευμένο κύμα βίας που παράγει η κοινωνία.
Δεν είναι μόνο η φτώχεια.
Φτώχεια υπήρχε και το 50 και το 60 αλλά δεν ήταν έτσι.
Αυτό που άλλαξε δεν ήταν μόνο οι μετανάστες.
Τεράστια ευθύνη στη γενικευμένη βία φέρει η εξάπλωση αυτών των παιχνιδιών.
Τα παιδιά ταυτίζονται με ρόλους αιμοβόρων κατά συρροήν δολοφόνων.
Μαθαίνουν, εξοικειώνονται με το φόνο, το αίμα, τον αποκεφαλισμό.
Όλα τους φαίνονται πλέον ανώδυνα, συνηθισμένα.
Η βία τους φαίνεται φυσικότατη.
Και ο εθισμός στη βία αφομοιώνεται με τα χρόνια στον παιδικό-εφηβικό ψυχισμό.
Ώσπου το αθώο 12χρονο που "έπαιζε με τους φίλους του" στα νετ καφέ, μετά γίνεται ένα 18χρονο που δεν έχει πρόβλημα με την παράλογη βία γύρω του και την επικροτεί. Πολλές φορές είναι και πρωταγωνιστής της.
Η Χρυσή Αυγή βρήκε ακροατήριο και "στρατό" κυρίως σε αυτές τις ηλικίες. Γιατί ένα ποσοστό αυτών των ηλικιών έχει εθιστεί στη βία και τη θεωρεί και απόλαυση.
Σκοτώνουν άνθρωπο και το βλέπουν σαν παιχνίδι.
Μαχαιρώνουν άνθρωπο και το μετράνε με πόντους.
Αν μπείτε σε ίντερνετ καφέ και εκείνη την ώρα παίζουν παιδιά αυτά τα παιχνίδια θα δείτε με τι απόλαυση και κάβλα αποκεφαλίζουν τον αντίπαλο!
Αξίζει να σημειωθεί ότι η πλειοψηφία των παιδιών που παίζουν αυτά τα παιχνίδια σε ίντερνετ αφέ, φορούν ακουστικά για να χαθούν τελείως από την εξωτερικη πραγματικότητα και αρέσκονται σε είδη μουσικής που προτρέουν σε τέτοιου είδους βία.
Black metal, thrash metal, doom metal ή κάποια είδη του gothic ή και της trance (ηλεκτρονική).
Δεν είανι τυχαίο ότι η πειοψηφία των βουλευτών της Χρυσής Αυγής έπαιζε ή παίζει σε συγκροτήματα black metal.
Και γενικώς ο χώρος αυτός αρέσκεται σε αυτά τα είδη. Και κυρίως το σκανδιναβικής προέλευσης black metal.
Δεν ισχυρίζομαι ότι όποιος παίζει Black metal είναι ψυχοπαθής. Υάρχουν σίγουρα και κάποιοι που μένουν απλώς σ' αυτό το αμφιλεγόμενο αισθητικό απτέλεσμα.
Αλλά ισχυρίζομαι ότι αυτή η μουσικη επιτείνει βίαια συναιθσήματα και προτρέπει σε αντίστοιχες συμπεριφορές.
Προ ημερών ο ψυχοπαθής φασίστας δολοφόνος Μπρέιβικ ("ο μακελάρης της Νορβηγίας") περιέγραψε πως χρησιμοποιούσε δημοφιλή ηλεκτρονικά παιχνίδια, όπως το Call of Duty και το World of Warcraft, για να εξασκηθεί στην σκοποβολή, σημειώνοντας ότι σχεδίαζε μια επίθεση αυτοκτονίας, ήδη από το 2006.
«Δεν μου αρέσουν πραγματικά αυτά τα παιγνίδια, αλλά είναι καλά εάν θέλεις να κάνεις προσομοίωση για εκπαιδευτικούς λόγους» είπε.
Τον Απρίλιο του 2002 0 19χρονος Robert Steinhaeuser αυτοκτόνησε στο σχολείο του Johannes Gutenberg, αφού προηγουμένως είχε δολοφονήσει 13 καθηγητές και 2 συμμαθητές του. Σύμφωνα με μαρτυρίες ο θύτης ήταν φανατικός παίκτης του Counterstrike.
Ένας φανατικός παικτης τέτοιων παιχνιδιών σιγά-σγά αρχίζει και αναποδογυρίζει μέσα του τον αξιακό του κώδικα.
Η ανθρώπινη ζωή δεν έχει πλέον καμία σημασία και η αφαίρεσή της είναι απλά ένα παιχνίδι.
Έτσι δεν αντιδρούν καθόλου σε πράξεις βίας.
Τουναντίον τις επικροτούν κιόλας καθώς ο εθισμός τους, τούς οδηγά στο να φαντασιώνονται ανάλογη βία από τα χέρια τους.
Και δεν αργεί η μέρα που θα τη χρησιμοποιούν.
Μπαίνουν λοιπόν στη λογική του εγκλήματος και της συμμορίας.
Αν δείτε, όπως και κάθε περιθωριακή συμμορία, έτσι και οι παίκτες αυτών των παιχνιδιών χρησιμοποιούν ένα ειδικό "μεταξύ τους" λεξιλόγιο.
Αυτό είναι κάτι σύνηθες στις τάξεις του λούμπεν εγκλήματος, σύμφωνα και με την Κοινωνιογλωσσολογική θεωρία του Labov.
Θα ακούσετε λοιπόν μεταξύ τους στην καθημερινη τους ομιλία ακόμη και για άσχετα θέματα να χρησιμοποιούν λέξεις και εκφράσεις όπως:
"σου έκανα damage", δηλαδή σε νίκησα, σε κατατρόπωσα.
"kill still ρε noob-ά", δηλαδή σκότωνε ακόμα ρε άχρηστε
"φάε το ακυράκι σου", δηλαδή έχασες, βούλωσ'το
"είμαι impa", δηλαδή είμαι φοβερός
"νιώσε", υποτιμητική έκκληση σε κάποιον να καταλάβει τι του γίνεται
"μες στα μάτια", αυτό είναι σεξουαλικό υπονοούμενο με νήξεις βίας
...και πολλές άλλες εκφράσεις ακατανόητες στο μέσο άνθρωπο.
Η εξοικειωση λοιπόν μιας ολόκληρης γενιάς με ακραίες μορφές βίας ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για τη γενικότερη έξαρση βίας και για την αποθέωσή της από τη γενιά των σημερινών 15άρηδων-25άρηδων.
Τα ρατσιστικά πογκρόμ φαίνονται σαν φυσιολογική προέκταση στην κοινωνία των online παιχνιδιών.
Τα κρούσματα βίας στα σχολεία επίσης.
Η παιδική και εφηβική εγκληματικότητα επίσης.
Τα στυγερά εγκλήματα δεν αρκούνται πια στον "εν βρασμώ ψυχής" πυροβολισμό ή μαχαίρωμα αλλά προχωρούν σε τεμαχισμούς, ακρωτηριάσεις και άλλες αποτρόπαιες ενέργειες.
Στο διά ταύτα τώρα.
Πρέπει να κανασκεφτούμε επιτέλους και να επανξετάσουμε τι μπροεί να επιτρέπεται και τι πρέπει να απαγορεύεται στην κοινωνία μας.
Πρέπει να υπάρχουν νόμοι για να διατηρείται η κοινωνική συνοχή.
Η απουσία νόμων και κανόνων δε λέγεται ούτε δημοκρατία ούτε προοδευτισμός.
Λέγεται απλώς ασυδοσία και μπαχαλοποίηση.
Θα ήμουν πολύ θετικός λοιπόν στο ενδεχόμενο να απαγορεύονταν ρητά οι εισαγωγές τέτοιου είδους παιχνιδιών στην Ελλάδα.
Λογοκρισία θα το βαφτίσετε; Δεν έχω πρόβλημα. Βαφτίστε το όπως θέλετε.
Αυτά τα παιχνίδια (η προσκόλληση σε αυτά) γαλουχούν γενιές στραμμένων θετικά στο έγκηλμα και μάλιστα στην πιο αιμοβόρο εκδοχή του.
Δεν αρκεί να τα απαγορεύσουν οι γονείς στα παιδιά.
Γιατί όσο κυκλοφορούν ελεύθερα στη χώρα μας αυτά τα παιχνίδια, τόσο περισσ΄τοερο θα σπρώχνονται τα παιδιά ακόμη και υπό το καθεστώς απαγόρευσης στο να πα΄ζιουν τα εγκληματικά αυτά παιχνίδια.
Πρέπει να υπάρξει καθολική απαγόρευση της εισαγωγής τους στη χώρα μας.
Για να σώσουμε τις επόμενες γενιές από την απανθρωποποίησή τους και από την προώθηση του βίαιου τρόπου σκέψης.
Για να μη δημιουργήσουμε και δικούς μας "Μπρέιβικ", ψυχοπαθείς serial killers που θα αντιμετωπίζουν σαν παιχνίδι τη μαζικη΄δολοφονία εκατοντάδων συμπολιτών τους, εεπιδή απλώς στο μυαλό τους τους ονόμασαν εχθρούς.
Για να σταματήσουμε εδώ και τώρα το χωρισμό της κοινωνίας στο μυαλό τους σε συμμάχους και εχθρούς ("enemies and allies", όπως τους ονομάζουν αυτά τα παιχνίδια) όπου οι μεν αρέσκονται στην εξόντωση των δε και πανηγυρίζουν πάνω από κομμένα κεφάλια, μαχαιρωμένες πλάτες και ξεσκισμένες σάρκες.
Πηγές, μεταξύ άλλων:
http://redskywarning.blogspot.gr/2008/08/blog-post_11.html
http://pswnio.gr/archives/12954
http://frikipaideia.wikia.com/wiki/Dota
http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathworld_1_23/04/2012_438925
Ταξίδευα κάποτε με ένα πλοίο και κατά την προσφιλή μου συνήθεια έπαιζα φλιπεράκι. Για να περάσει η ώρα...
Στην ίδια αίθουσα ήταν τα ηλεκτρονικά.
Ήταν μια παρέα παιδιών που έπαιζε ένα παιχνίδι που στην οθόνη εμφανιζονταν κάποιοι "κακοί" και το ηλεκτρονικό είχε σαν αξεσουάρ ένα πολυβόλο το οποίο κρατούσε το παιδάκι και σημάδευε στην οθόνη και πυροβολούσε τους "κακούς" του παιχνιδιού.
Ήταν η πρώτη τρομάρα που πήρα σχετικά με τα ηλεκτρονικά παιχνίδια βλέποντας αυτή τη σκηνή.
Σκεφτόμουν εκείνη την ώρα πόσο επικίνδυνο θα μπορούσε να είναι αυτό το παιχνίδι στον ψυχισμό αυτών των παιδιών που έπαιζαν. Σκεφτόμουν πόσο πολύ εξοικειώνονταν με τα όπλα και με το φόνο.
Πανηγύριζαν που έβλεπαν αυτόν που σημάδευαν με το όπλο να ανασκελώνεται μες στα ψηφιακά αίματα.
Υπήρχε μέσα μου ένας φόβος για το μακρινό μέλλον, το οποίο δεν γνώριζα πότε θα ερχόταν.
Μετά άρχισαν να φτάνουν οι ειδήσεις απ' τη δικιά μας κοντινή Αμερική, όπου το περιβόητο όνειρο πια είχε σβήσει.
Παιδιά έκαναν εφόδους σε σχολεία με ούζι και γάζωναν συμμαθητές, δασκάλους κλπ.
Τότε οι ψυχολόγοι, οι εγκληματολόγοι και λοιποί -λόγοι έβγαιναν στα κανάλια και συμβούλευαν και νουθετούσαν τους γονείς και τους δασκάλους να κρατήσουν αμκριά τα παιδιά από παιχνίδια βίας.
Αλλά φυσικά η κοινωνία μας τις έγραψε τις συμβουλές τους -ως συνήθως- στα αρχίδια της.
Ακούγονταν σαν γραφικοί τότε.
Αλλά εδώ που τα λέμε... και πώς να σταματήσει ένας επιστήμονας την "πρόοδο";
Δεν είναι επιστημονικόν άλλωστε κάτι τέτοιο.
Και τα παιδιά δεν ήταν δυνατόν να παίζουν πια μήλα, κυνηγητό, ποδόσφαιρο, κρυφτό, βόλους και σκοινάκι.
Είπαμε: Πρόοδος ρε!
Και καθώς οι πλατείες και τα πάρκα άδειαζαν από παιδιά και γέμιζαν απο πρεζόνια, τα παιδικά δωμάτια άδειαζαν από κούκλες κι αυτοκινητάκια και ΄γεμιζαν αρχικά Nintendo και GameBoy και φυσικά κι απ τις μετέπειτα εξελίξεις τους.
Ώσπου στη ζωή των παιδιών μπήκαν τα ηλεκτρονικάδικα.
Τα παιδιά με την πρώτη ευκαιρία που έχαναν μάθημα στο σχολείο ή αμέσως μετά το σχόλασμα αντί να πάνε να παίξουν, να τρέξουν, να πλακωθούν ή οτιδήποτε άλλο φυσιολογικό, άρχισαν να κλείνονται στα ηλεκτρονικάδικα που συνήθως ήταν μπιλιαρδάδικα.
Και, όχι, δεν έπαιζαν ποδοσφαιράκια ή μπιλιάρδο.
Έπαιζαν παιχνίδια που λειτουργούσαν ως υποκατάστατα της δικής τους έλλειψης παιδικής ενεργητικότητας.
Εγώ όταν ήμουν παιδί θυμάμαι να φτιάχνουμε όπλα από ξύλο, να χωριζόμαστε σε ομάδες και να παίζουμε πόλεμο.
Και μόλις πετυχαίναμε κάποιον ανυποψίαστο αντίπαλο, κάναμε με το στόμα "μπαμ! σε σκότωσα!" και αυτή ήταν η νίκη μας! Ούτε αίματα, ούτε εικόνες βίας, ούτε τίποτα.
Απλά, φυσιολογικά αγοράκια που κυνηγιόμασταν στους δρόμους και κάναμε μαλακίες.
Και μάλιστα όταν κανείς σκόνταφτε και μάτωνε και κάνα γόνατο, τρέχαμε εκεί και προσπαθουσαμε να δούμε τι θα κάνουμε. Γιατί το αίμα δεν ήταν ο στόχος για μας. Ήταν αναπόφευκτο μέρος του παιχνιδιού, αλλά δεν ήταν στόχος ή απόλαυση.
Στην ουσία παίζαμε κυνηγητό με ξύλινα αξεσουάρ, για να εμπλουτίζεται το σενάριο.
Σα να λέμε "κυνηγητό με σενάριο" δηλαδή.
Μετά τον "πόλεμο" παίζαμε μπάλα και βγάζαμε και το άχτι μας.
Τα παιδιά της τελευταίας εικοσαετίας όμως όχι.
Αυτά επέλεξαν να παίζουν πόλεμο με αίματα.
Επέλεξαν;
Όχι. Μάλλον τους επιβλήθηκε.
Έφεραν οι εταιρείες εδώ μια μαλακία παιχνίδι, αλλά το Κράτος δεν το απαγόρευσε γιατί ήταν "προοδευτικό" και υπάρχει ελεύθερη βούληση και αυτοδιάθεση.
Οι δάσκαλοι κι οι γονείς πάντα στον κόσμο τους, γιατί πρέπει πάντα να πέφτουν απ τα σύννεφα σε ό,τι στραβό συμβεί μετά. Κι ας ήταν οφθαλμοφανές το τι θα συμβεί.
Έτσι λοιπόν η γενιά των παιδιών του 90 γαλουχήθηκε με τέτοια παιχνίδια.
Ήταν λογικό κι επόμενο η επόμενη γενιά, αυτή των παιδιών του 2000 να το εξελίξει το θέμα.
Και τότε μπήκαν στη ζωή μας τα ιντερνετ καφέ.
Τα παιχνίδια λοιπόν έρχονταν απ' έξω χωρίς μεσολαβητές και τα παιδιά ήταν ελεύθερα να παίξουν κάθε ηλιθιότητα που θα έβγαζε κάποιος παρανοικός στο εξωτερικό.
Έτσι γεννήθηκε η μόδα των online games.
Και αυτά τα παιχνίδια έχουν τα χαρακτηριστικά τους το καθένα.
Το μεγάλο πρόβλημα εντοπίζεται στα λεγόμενα Role Playing Games (RPG), δηλαδή στα παιχνίδια που ο παίκτης επιλέγει εξαρχής ένα ρόλο, τον οποίο υιοθετεί για όλο το υπόλοιπο του παιχνιδιού που μπορεί να αντιστοιχεί σε πολύωρη καθημερινή ενασχόληση για πολλούς μήνες.
Αυτά συνήθως παίζονται και σε πραγματικό χρόνο. Δηλαδή σε αντίθεση με τα παραδοσιακά παιχνίδια που στηρίζονται σε μια σύμβαση (έστω ότι....), τα συγκεκριμένα παιχνίδια με πραγματικό χρόνο και πραγματική αίσθηση του χώρου απορροφούν τον παίκτη σε μια νέα πραγματικότητα, ο οποίος μετά από ένα σημείο μπερδεύει την πραγματικότητα με την εικονική πραγματικότητα!
Ο εθισμός αυτών των παιχνιδιών είναι ασύγκριτος με οποιονδήποτε άλλον εθισμό, πλην της ηρωίνης.
Ας δούμε τα διασημότερα:
Το World of Warcraft (WoW), όπου οι παίκτες δημιουργούν και ελέγχουν εικονικό χαρακτήρα σε ψηφιακό κόσμο, πολεμώντας με άγριες και αιματηρές μάχες και αναζητώντας ανταμοιβές χάρη σε κρυμμένους θησαυρούς. Μετά την κυκλοφορία του το 2004, εξασφάλισε φήμη ως ένα από τα πιο εθιστικά παιχνίδια, η συστηματική χρήση του οποίου έχει ήδη συνδεθεί με εγκληματικές συμπεριφορές.
Το συγκεκριμένο παιχνίδι είναι και το πιο διαδεδομένο στους κύκλους των online gamers.
Κλασικό σύμπτωμα αυτού του παιχνιδιού είναι η αυξανόμενη ταύτιση του παίκτη και του ρόλου.
Ο παίκτης επιλέγει ενα ρόλο και αναζητώντας το θησαυρό, όποιον συναντήσει στο δρόμο επιχειρεί να τον σκοτώσει. Τα υπόλοιπα όντα σε αυτόν τον εικονικό κόσμο δηλαδή δεν είναι παρά εμπόδια για τον στόχο του, τα οποία πρέπει να εξουδετερωθούν με κάθε τρόπο.
Φυσικά οι εικόνες βίας είναι ολοκάθαρες και ολοζώντανες μπροστά στα μάτια του παιδιού.
Η Defense Of The Ancients (DΟΤΑ) είναι ένα παιχνίδι που μοιάζει πολύ με το Warcraft και διαφέρουν κυρίως στο σενάριο.
Κι εδώ υιοθετείς ένα ρολο, κάτι ψάχνεις και όσο προχωράς καθαρίζεις όποιον πετύχεις και είναι από τους αντιπάλους.Τίποτα περίεργο. Φυσιολογικότατο...
Και εδώ η ταύτιση παίκτη-"χαρακτήρα" είναι αναπόφευκτη, καθώς ο παίκτης διατηρεί τον ίδιο χαρακτήρα για πολύ καιρό.
Ο εθισμός που προκαλεί είναι πέρα από κάθε φαντασία.
Πολύ διαδεδομένο παιχνίδι είναι και το Counter Strike.
Αυτό μάλιστα το παίζουν και μεγαλύτεροι και όχι μόνο παιδιά.
Ο παίκτης επιλέγει έναν τρομοκράτη ή έναν μπάτσο, έχει ένα όπλο και αρχίζει και καθαρίζει στεγνά τους εχθρούς του σε ένα σκηνικό που μοιάζει με επιδρομή σε ένα κτήριο.
Σκηνές αληθοφανούς βίας, οι οποίες ξεπερνούν πλήρως τα όρια όταν αντί για Playstation παίζονται σε πλατφόρμα Wii όπου το τηλεχειριστήριο δε λειτουργεί με κουμπάκια-βελάκια αλλά με αισθητήρα από την κίνηση του χεριού. Δηλαδή ο παίκτης δύναται να τεμαχήσει ένα πτώμα κάνοντας πραγματικές κινήσεις τεμαχισμού με τα χέρια και το σώμα του. Έτσι, για να εξοικειώνεται.
Ανέφερα αυτά τα τρία παιχνίδια καθώς αποτελούν εδώ και αρκετά χρόνια την κύρια πηγή διασκέδασης των αγοριών κυρίως στην παιδική και την εφηβική ηλικία.
Τα αγόρια λοιπόν μετά τα 10 τους χρόνια πάνε και κλείνονται σε ίντερνετ καφέ και παίζουν παιχνίδια αφομοίωσης ρόλων.
Ρόλων που αποτελούν προσομοίωση εγκλημάτων.
Τα σημερινά 20χρονα παιδιά έχουν μεγαλώσει έτσι.
Τα μικρότερα μεγαλώνουν έτσι.
Ας μην εκπλησσόμαστε από το γενικευμένο κύμα βίας που παράγει η κοινωνία.
Δεν είναι μόνο η φτώχεια.
Φτώχεια υπήρχε και το 50 και το 60 αλλά δεν ήταν έτσι.
Αυτό που άλλαξε δεν ήταν μόνο οι μετανάστες.
Τεράστια ευθύνη στη γενικευμένη βία φέρει η εξάπλωση αυτών των παιχνιδιών.
Τα παιδιά ταυτίζονται με ρόλους αιμοβόρων κατά συρροήν δολοφόνων.
Μαθαίνουν, εξοικειώνονται με το φόνο, το αίμα, τον αποκεφαλισμό.
Όλα τους φαίνονται πλέον ανώδυνα, συνηθισμένα.
Η βία τους φαίνεται φυσικότατη.
Και ο εθισμός στη βία αφομοιώνεται με τα χρόνια στον παιδικό-εφηβικό ψυχισμό.
Ώσπου το αθώο 12χρονο που "έπαιζε με τους φίλους του" στα νετ καφέ, μετά γίνεται ένα 18χρονο που δεν έχει πρόβλημα με την παράλογη βία γύρω του και την επικροτεί. Πολλές φορές είναι και πρωταγωνιστής της.
Η Χρυσή Αυγή βρήκε ακροατήριο και "στρατό" κυρίως σε αυτές τις ηλικίες. Γιατί ένα ποσοστό αυτών των ηλικιών έχει εθιστεί στη βία και τη θεωρεί και απόλαυση.
Σκοτώνουν άνθρωπο και το βλέπουν σαν παιχνίδι.
Μαχαιρώνουν άνθρωπο και το μετράνε με πόντους.
Αν μπείτε σε ίντερνετ καφέ και εκείνη την ώρα παίζουν παιδιά αυτά τα παιχνίδια θα δείτε με τι απόλαυση και κάβλα αποκεφαλίζουν τον αντίπαλο!
Αξίζει να σημειωθεί ότι η πλειοψηφία των παιδιών που παίζουν αυτά τα παιχνίδια σε ίντερνετ αφέ, φορούν ακουστικά για να χαθούν τελείως από την εξωτερικη πραγματικότητα και αρέσκονται σε είδη μουσικής που προτρέουν σε τέτοιου είδους βία.
Black metal, thrash metal, doom metal ή κάποια είδη του gothic ή και της trance (ηλεκτρονική).
Δεν είανι τυχαίο ότι η πειοψηφία των βουλευτών της Χρυσής Αυγής έπαιζε ή παίζει σε συγκροτήματα black metal.
Και γενικώς ο χώρος αυτός αρέσκεται σε αυτά τα είδη. Και κυρίως το σκανδιναβικής προέλευσης black metal.
Δεν ισχυρίζομαι ότι όποιος παίζει Black metal είναι ψυχοπαθής. Υάρχουν σίγουρα και κάποιοι που μένουν απλώς σ' αυτό το αμφιλεγόμενο αισθητικό απτέλεσμα.
Αλλά ισχυρίζομαι ότι αυτή η μουσικη επιτείνει βίαια συναιθσήματα και προτρέπει σε αντίστοιχες συμπεριφορές.
Προ ημερών ο ψυχοπαθής φασίστας δολοφόνος Μπρέιβικ ("ο μακελάρης της Νορβηγίας") περιέγραψε πως χρησιμοποιούσε δημοφιλή ηλεκτρονικά παιχνίδια, όπως το Call of Duty και το World of Warcraft, για να εξασκηθεί στην σκοποβολή, σημειώνοντας ότι σχεδίαζε μια επίθεση αυτοκτονίας, ήδη από το 2006.
«Δεν μου αρέσουν πραγματικά αυτά τα παιγνίδια, αλλά είναι καλά εάν θέλεις να κάνεις προσομοίωση για εκπαιδευτικούς λόγους» είπε.
Τον Απρίλιο του 2002 0 19χρονος Robert Steinhaeuser αυτοκτόνησε στο σχολείο του Johannes Gutenberg, αφού προηγουμένως είχε δολοφονήσει 13 καθηγητές και 2 συμμαθητές του. Σύμφωνα με μαρτυρίες ο θύτης ήταν φανατικός παίκτης του Counterstrike.
Ένας φανατικός παικτης τέτοιων παιχνιδιών σιγά-σγά αρχίζει και αναποδογυρίζει μέσα του τον αξιακό του κώδικα.
Η ανθρώπινη ζωή δεν έχει πλέον καμία σημασία και η αφαίρεσή της είναι απλά ένα παιχνίδι.
Έτσι δεν αντιδρούν καθόλου σε πράξεις βίας.
Τουναντίον τις επικροτούν κιόλας καθώς ο εθισμός τους, τούς οδηγά στο να φαντασιώνονται ανάλογη βία από τα χέρια τους.
Και δεν αργεί η μέρα που θα τη χρησιμοποιούν.
Μπαίνουν λοιπόν στη λογική του εγκλήματος και της συμμορίας.
Αν δείτε, όπως και κάθε περιθωριακή συμμορία, έτσι και οι παίκτες αυτών των παιχνιδιών χρησιμοποιούν ένα ειδικό "μεταξύ τους" λεξιλόγιο.
Αυτό είναι κάτι σύνηθες στις τάξεις του λούμπεν εγκλήματος, σύμφωνα και με την Κοινωνιογλωσσολογική θεωρία του Labov.
Θα ακούσετε λοιπόν μεταξύ τους στην καθημερινη τους ομιλία ακόμη και για άσχετα θέματα να χρησιμοποιούν λέξεις και εκφράσεις όπως:
"σου έκανα damage", δηλαδή σε νίκησα, σε κατατρόπωσα.
"kill still ρε noob-ά", δηλαδή σκότωνε ακόμα ρε άχρηστε
"φάε το ακυράκι σου", δηλαδή έχασες, βούλωσ'το
"είμαι impa", δηλαδή είμαι φοβερός
"νιώσε", υποτιμητική έκκληση σε κάποιον να καταλάβει τι του γίνεται
"μες στα μάτια", αυτό είναι σεξουαλικό υπονοούμενο με νήξεις βίας
...και πολλές άλλες εκφράσεις ακατανόητες στο μέσο άνθρωπο.
Η εξοικειωση λοιπόν μιας ολόκληρης γενιάς με ακραίες μορφές βίας ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για τη γενικότερη έξαρση βίας και για την αποθέωσή της από τη γενιά των σημερινών 15άρηδων-25άρηδων.
Τα ρατσιστικά πογκρόμ φαίνονται σαν φυσιολογική προέκταση στην κοινωνία των online παιχνιδιών.
Τα κρούσματα βίας στα σχολεία επίσης.
Η παιδική και εφηβική εγκληματικότητα επίσης.
Τα στυγερά εγκλήματα δεν αρκούνται πια στον "εν βρασμώ ψυχής" πυροβολισμό ή μαχαίρωμα αλλά προχωρούν σε τεμαχισμούς, ακρωτηριάσεις και άλλες αποτρόπαιες ενέργειες.
Στο διά ταύτα τώρα.
Πρέπει να κανασκεφτούμε επιτέλους και να επανξετάσουμε τι μπροεί να επιτρέπεται και τι πρέπει να απαγορεύεται στην κοινωνία μας.
Πρέπει να υπάρχουν νόμοι για να διατηρείται η κοινωνική συνοχή.
Η απουσία νόμων και κανόνων δε λέγεται ούτε δημοκρατία ούτε προοδευτισμός.
Λέγεται απλώς ασυδοσία και μπαχαλοποίηση.
Θα ήμουν πολύ θετικός λοιπόν στο ενδεχόμενο να απαγορεύονταν ρητά οι εισαγωγές τέτοιου είδους παιχνιδιών στην Ελλάδα.
Λογοκρισία θα το βαφτίσετε; Δεν έχω πρόβλημα. Βαφτίστε το όπως θέλετε.
Αυτά τα παιχνίδια (η προσκόλληση σε αυτά) γαλουχούν γενιές στραμμένων θετικά στο έγκηλμα και μάλιστα στην πιο αιμοβόρο εκδοχή του.
Δεν αρκεί να τα απαγορεύσουν οι γονείς στα παιδιά.
Γιατί όσο κυκλοφορούν ελεύθερα στη χώρα μας αυτά τα παιχνίδια, τόσο περισσ΄τοερο θα σπρώχνονται τα παιδιά ακόμη και υπό το καθεστώς απαγόρευσης στο να πα΄ζιουν τα εγκληματικά αυτά παιχνίδια.
Πρέπει να υπάρξει καθολική απαγόρευση της εισαγωγής τους στη χώρα μας.
Για να σώσουμε τις επόμενες γενιές από την απανθρωποποίησή τους και από την προώθηση του βίαιου τρόπου σκέψης.
Για να μη δημιουργήσουμε και δικούς μας "Μπρέιβικ", ψυχοπαθείς serial killers που θα αντιμετωπίζουν σαν παιχνίδι τη μαζικη΄δολοφονία εκατοντάδων συμπολιτών τους, εεπιδή απλώς στο μυαλό τους τους ονόμασαν εχθρούς.
Για να σταματήσουμε εδώ και τώρα το χωρισμό της κοινωνίας στο μυαλό τους σε συμμάχους και εχθρούς ("enemies and allies", όπως τους ονομάζουν αυτά τα παιχνίδια) όπου οι μεν αρέσκονται στην εξόντωση των δε και πανηγυρίζουν πάνω από κομμένα κεφάλια, μαχαιρωμένες πλάτες και ξεσκισμένες σάρκες.
Πηγές, μεταξύ άλλων:
http://redskywarning.blogspot.gr/2008/08/blog-post_11.html
http://pswnio.gr/archives/12954
http://frikipaideia.wikia.com/wiki/Dota
http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathworld_1_23/04/2012_438925
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου