τοίχο-τοίχο..
Παρακολουθήσαμε οι περισσότεροι το διαφημιστικό σποτ της ΝΔ, το οποίο βρίθει γελοιότητας και βλακείας.
Βλέπουμε στη γελοία διαφήμιση παιδιά τα οποία... άλλο πόνο δεν έχουν, άλλο πρόβλημα δεν έχουν, παρά μόνο το αν στο μέλλον θα έχουμε για νόμισμα το ευρώ.
Δηλαδή μπορεί τα παιδιά να μην έχουν βιβλία, μπορεί να μην έχουν φράγκο για να πάρουν μια τυρόπιτα απ' το κυλικείο, μπορεί να φορούν μια βδομάδα τα ίδια ρούχα επειδή οι γονείς τους παίρνουν το μνημονιακό μισθό των 400 ευρώ ή είναι άνεργοι, μπορεί να ανάβουν τα καλοριφέρ με το σταγονόμετρο, μπορεί να πλένονται με κρύο νερό για να μην ανάβουν το θερμοσίφωνο, μπορεί να μην πηγαίνουν πια αγγλικά, μπαλέτο ή οπουδήποτε αλλού, μπορεί να μην πάνε πια διακοπές τα καλοκαίρια...
...αλλά όλα κι όλα!
Ευρώ να 'χουμε και όλα τ' άλλα να πάνε στο διάολο!
Δε πα' να ρημάξουμε όλοι... στην Ευρωζώνη να μαστε!
Ψωμί κι ελιά και δίευρα ψιλά!
Και ενώπιον των παιδιών ένας "κύριος" ο οποίος δεν μπορεί να τους εξηγήσει το "γιατί".
Τα παιδιά όμως απάντησαν μόνα τους στο "γιατί" και χωρίς σεναριακή καθοδήγηση το Δεκέμβρη του 2008 όταν κατέβαιναν μαζικά επί μέρες και διαδήλωναν διαμαρτυρόμενα για την κακοποίηση του κατεστημένου παρόντος και του επερχόμενου μέλλοντός τους.
Ώσπου να κατέβουν οι ορδές των μπάχαλων να καπηλευτούν την αυθόρμητη παιδική και εφηβική αντίδραση, τα παιδιά μας έδειχναν για μέρες το δρόμο. Το σύστημα σκοπίμως προτίμησε να κοιτά το δάχτυλο κι όχι το δρόμο.
Και τα παιδιά ήταν καλύτεροι προφήτες κι απ' τον... Παίσιο των όσων θα επακολοθούσαν.
Ένα μόλις χρόνο αργότερα θα τους ανακοίνωνε το πολιτικό/οικονομικό κατεστημένο ότι η αξιοπρεπής διαβίωση είναι πολυτέλεια και ότι το μέλλον τους υποθηκεύεται στο όνομα κάποιων αόρατων Αγορών, κάποιων γνωστών-αγνώστων κουκουλοφόρων με γραβάτες και χαρτοφύλακες.
Τα παιδιά αυτά κατάλαβαν τι είναι και τι έρχεται ένα χρόνο πριν καταλάβουμε και οι υπόλοιποι.
Τα παιδιά αυτά δε φυλακίζονται σε χαζοδιλήμματα "ευρώ/δραχμή" όπως θέλει να μας πείσει η βλακώδης διαφήμιση της ΝΔ.
Τα παιδιά απαντούν σε θεμελιώδη διλήμματα όπως "ζωή ή επιβίωση".
Και απαντούν με εκατομμύρια στόματα "ζωή".
Αλλιώς τι παιδιά θα ήταν;
Υπα΄ρχουν παιδιά μχωρίς ελπίδα κι όνειρα;
Ξέρει κανείς σας παιδιά που τα όνειρά τους φυλακίζοτναι εντός νομισματικών ισοτιμιών και κερδοσκοπικών παιχνιδιών;
Τα παιδιά δεν είναι γραβατοφόρα ζόμπι για να αναμασούν την τρομοκρατία του κάθε λαπά.
Τα παδιδιά είναι φορείς ελπίδας και αλλαγής.
Και τον κόσμο που τους δόθηκε άνωθεν θα τον ανατρέψουν, αν δεν προλάβουμε εμείς να το κάνουμε γι' αυτά.
Τα παιδιά δεν έχουν ανάγκη την αυτοποιημένη εκπαίδευση ενός σάπιου συστήματος που επιχειρεί την αναπαραγωγή πειθήνιων ρομπότ.
Δεν θέλουν ελεγχόμενη σκέψη.
Δεν ανέχονται την περιθωριοποίηση και το μαύρο σαρκασμό.
Δε θέλουν τοίχους γύρω τους.
Δεν κάθονται να τα υπνωτίσουν για να "ηρεμήσουν".
Δε χρειάζονται τίποτα απ' αυτά απολύτως.
Ζητούν να τα αφήσουν να ανθίσουν.
Έτσι κι αλλιώς αυτοί που επιχειρούν να τα φυλακίσουν στα πρότυπα της δικής τους βρωμιάς δεν είναι παρά άλλο ένα τούβλο στον τοίχο.
Aυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό,
αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ' τα ξένα βήματα,
αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο,
αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο.
Βλέπουμε στη γελοία διαφήμιση παιδιά τα οποία... άλλο πόνο δεν έχουν, άλλο πρόβλημα δεν έχουν, παρά μόνο το αν στο μέλλον θα έχουμε για νόμισμα το ευρώ.
Δηλαδή μπορεί τα παιδιά να μην έχουν βιβλία, μπορεί να μην έχουν φράγκο για να πάρουν μια τυρόπιτα απ' το κυλικείο, μπορεί να φορούν μια βδομάδα τα ίδια ρούχα επειδή οι γονείς τους παίρνουν το μνημονιακό μισθό των 400 ευρώ ή είναι άνεργοι, μπορεί να ανάβουν τα καλοριφέρ με το σταγονόμετρο, μπορεί να πλένονται με κρύο νερό για να μην ανάβουν το θερμοσίφωνο, μπορεί να μην πηγαίνουν πια αγγλικά, μπαλέτο ή οπουδήποτε αλλού, μπορεί να μην πάνε πια διακοπές τα καλοκαίρια...
...αλλά όλα κι όλα!
Ευρώ να 'χουμε και όλα τ' άλλα να πάνε στο διάολο!
Δε πα' να ρημάξουμε όλοι... στην Ευρωζώνη να μαστε!
Ψωμί κι ελιά και δίευρα ψιλά!
Και ενώπιον των παιδιών ένας "κύριος" ο οποίος δεν μπορεί να τους εξηγήσει το "γιατί".
Τα παιδιά όμως απάντησαν μόνα τους στο "γιατί" και χωρίς σεναριακή καθοδήγηση το Δεκέμβρη του 2008 όταν κατέβαιναν μαζικά επί μέρες και διαδήλωναν διαμαρτυρόμενα για την κακοποίηση του κατεστημένου παρόντος και του επερχόμενου μέλλοντός τους.
Ώσπου να κατέβουν οι ορδές των μπάχαλων να καπηλευτούν την αυθόρμητη παιδική και εφηβική αντίδραση, τα παιδιά μας έδειχναν για μέρες το δρόμο. Το σύστημα σκοπίμως προτίμησε να κοιτά το δάχτυλο κι όχι το δρόμο.
Και τα παιδιά ήταν καλύτεροι προφήτες κι απ' τον... Παίσιο των όσων θα επακολοθούσαν.
Ένα μόλις χρόνο αργότερα θα τους ανακοίνωνε το πολιτικό/οικονομικό κατεστημένο ότι η αξιοπρεπής διαβίωση είναι πολυτέλεια και ότι το μέλλον τους υποθηκεύεται στο όνομα κάποιων αόρατων Αγορών, κάποιων γνωστών-αγνώστων κουκουλοφόρων με γραβάτες και χαρτοφύλακες.
Dad, what you leave behind for me?
All in all it was just a brick in the wall
All in all it was just a brick in the wall
Τα παιδιά αυτά κατάλαβαν τι είναι και τι έρχεται ένα χρόνο πριν καταλάβουμε και οι υπόλοιποι.
Τα παιδιά αυτά δε φυλακίζονται σε χαζοδιλήμματα "ευρώ/δραχμή" όπως θέλει να μας πείσει η βλακώδης διαφήμιση της ΝΔ.
Τα παιδιά απαντούν σε θεμελιώδη διλήμματα όπως "ζωή ή επιβίωση".
Και απαντούν με εκατομμύρια στόματα "ζωή".
Αλλιώς τι παιδιά θα ήταν;
Υπα΄ρχουν παιδιά μχωρίς ελπίδα κι όνειρα;
Ξέρει κανείς σας παιδιά που τα όνειρά τους φυλακίζοτναι εντός νομισματικών ισοτιμιών και κερδοσκοπικών παιχνιδιών;
Τα παιδιά δεν είναι γραβατοφόρα ζόμπι για να αναμασούν την τρομοκρατία του κάθε λαπά.
Τα παδιδιά είναι φορείς ελπίδας και αλλαγής.
Και τον κόσμο που τους δόθηκε άνωθεν θα τον ανατρέψουν, αν δεν προλάβουμε εμείς να το κάνουμε γι' αυτά.
Τα παιδιά δεν έχουν ανάγκη την αυτοποιημένη εκπαίδευση ενός σάπιου συστήματος που επιχειρεί την αναπαραγωγή πειθήνιων ρομπότ.
Δεν θέλουν ελεγχόμενη σκέψη.
Δεν ανέχονται την περιθωριοποίηση και το μαύρο σαρκασμό.
Δε θέλουν τοίχους γύρω τους.
Δεν κάθονται να τα υπνωτίσουν για να "ηρεμήσουν".
Δε χρειάζονται τίποτα απ' αυτά απολύτως.
Ζητούν να τα αφήσουν να ανθίσουν.
Έτσι κι αλλιώς αυτοί που επιχειρούν να τα φυλακίσουν στα πρότυπα της δικής τους βρωμιάς δεν είναι παρά άλλο ένα τούβλο στον τοίχο.
We don't need no education
We don't need no thought control
We don't need no thought control
| Το σύστημα καθώς επιχειρεί να κάνει τα παιδιά έναν ομοιόμορφο κιμά |
Γι αυτά τα παιδιά έγραψε κι ο Ρίτσος κάποτε:
αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ' τα ξένα βήματα,
αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο,
αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο.
ΝΑ γιατί αυτά τα παιδιά δε θα καθίσουν να να απολαύσουν την καταστροφή τους.
ΝΑ γιατί θα βγουν πολύ πιο δυναμικά απ' όσο βγήκαμε εμείς στην ηλικία τους.
ΝΑ γιατί θα κάψουν όσα χτίσατε γι' αυτά χωρίς αυτά.
ΝΑ γιατί αύριο θα εξεγερθούν αυτά τα παιδιά. Γιατί το Αύριο τους ανήκει.
ΝΑ γιατί κύριε...
No! Don't think I'll need anything at all.
All in all it was all just bricks in the wall.
All in all it was all just bricks in the wall.
ΥΓ.: Το κείμενο διαβάζεται απαραιτήτως με τη συνοδεία της εκπληκτικής μουσικής των Pink Floyd και των εξαιρετικών μουσικών βίντεο από την ανεπανάληπτη ροκ όπερα "The Wall")
.webp)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου