ένας στρατολάτης...
Η χρυσή αυγή δεν αντιμετωπίζεται με συλλαλητήρια και λεκτικές καταδίκες, πόσο μάλλον ο φασισμός.
Τολμώ να πω πως δεν αντιμετωπίζεται ριζικά ούτε με παλαιοδιαθήκικες μεθόδους: οφθαλμούς, όδοντες, χείρες και πόδες αντί ιδίων. Η χρυσή αυγή είναι μια νεοναζιστική συμμορία του κοινού ποινικού δικαίου με μέλη που έχουν υποφέρει από ψυχοκοινωνική βία. Σήμερα όμως εκφράζει κάτι παραπάνω. Η επιρροή της δεν εκτινάχτηκε επειδή ο νεοέλληνας ενστερνίστηκε ξαφνικά τα φασιστικά ιδεώδη. Η εκτίναξη έγινε για δύο κυρίως λόγους. Ο πρώτος έχει να κάνει με τον εντέχνως καλλιεργημένο μικροφασισμό (με κορύφωση μετά τη "μεταπολίτευση"), αυτόν που βρήκε και βλάστησε στο καρπερό σαπρόχωμα της εθνικής μυθοπαπαρολογίας και του καχεκτικού νεοελληνικού διαφωτισμού, αλλά και στην παράδοση γενιών και γενιών μεταλλασσόμενων ταγματασφαλιτών και κουκουλοφόρων. Ο δεύτερος έχει να κάνει με το ότι η τυπική νεοφασιστική δράση συναντάται πλέον, σχεδόν πιάνεται χεράκι με χεράκι με μια ισχυρή ροπή της κοινωνίας, πέρα από ιδεολογικές και ηθικές καταβολές. Την αυτοδικία. Όχι μάλιστα μια αυτοδικία επιθετική αλλά ψευτο-εν-βρασμώ-ψυχής. Προκαταβολικά δε αυτοδικαιολογημένη, στη λογική της ανταπόδωσης, της επιστροφής των χρωστούμενων. Ο τσακισμένος μικροαστός αισθάνεται πως του χρωστάνε. Του χρωστά το κράτος, του χρωστά ο εργοδότης, ο συνάδελφος, ο γείτονας. Του χρωστά ο βουλευτής των άλλων πού'χωσε τους δικούς του, του χρωστά ο "δικός" του βουλευτής που τον "πρόδωσε", του χρωστά ο δημόσιος υπάλληλος που δεν τρέμει για τη δουλειά του όπως αυτός. Του χρωστά αυτός που δεν είναι άνεργος όπως ο ίδιος, αυτός που μπορεί να αγοράσει τα τσιγάρα του, αυτός που μπορεί να φύγει για τριήμερο. Του χρωστά ο αλλοδαπός που του κλέβει τις δουλειές, που ρίχνει τις αμοιβές, που μεταδίδει αρρώστιες. Του χρωστά η τράπεζα αλλά κι αυτός που δεν χρωστά στην τράπεζα. Του χρωστούν οι εχθροί του, του χρωστούν κι όσοι αδυνατούν να τον λυτρώσουν με μαγικό τρόπο.
Όλους αυτούς όμως που του χρωστάνε δεν μπορεί να τους αναγκάσει να τον εξοφλήσουν. Έτσι, το αίσθημα της αδικίας για το ανεξόφλητο χρέος των άλλων προς αυτόν συμπιέζεται στo κοινωνικό αδιέξοδο και γεννά τον πόθο για εκδίκηση. Για αυτοδικία. Ο ίδιος -συνήθως- δεν έχει τα κότσια, ή δεν αντέχει το κόστος της άσκησης βίας (εκτός βεληνεκούς χειρός), ίσως μάλιστα κάπου ν'αντιλαμβάνεται το αβάσιμο της έχθρας του, χωρίς αυτό να την περιορίζει. Το ποτήρι του γεμίζει, οι σταγόνες του ταλαντεύονται στο χείλος του περιμένοντας τη σταγόνα της υπερχείλισης. Είναι ένα πολύ ισχυρό αίσθημα αυτό του καταπνιγόμενου δίκιου. Ακόμα κι όταν το "δίκιο" είναι απολύτως τεχνητό, ή ακόμα και κατευθυνόμενο. Αυτός που τολμά να διαβεί το όριο της ξεχειλισμένης σταγόνας, είτε το κάνει μόνος του κι εν βρασμώ ψυχής, είτε οργανωμένος και προμελετημένα, γίνεται οδηγός και εμπνευστής όσων η σταγόνα ακόμα ταλαντεύεται. Η απτή βία, αυτή δηλαδή που έχει φυσικό στόχο (σε αντιδιαστολή με την επαναστατική που στρέφεται κατά δομών), τον πολιτικό, το μετανάστη, τον αριστερό, λυτρώνει τους οπαδούς της απ' το μαρτύριο της αιωρούμενης σταγόνας. Και προετοιμάζει τον επόμενο φταίχτη, διότι η βία λειτουργεί το ίδιο εθιστικά με το πορνό. Ακόμα κι όταν δε μπορείς να κάνεις σεξ θέλεις τουλάχιστον να βλέπεις άλλους να το κάνουν.
Γεγονότα σαν το χτεσινό, όπως "πανηγυρικά" αποδείχτηκε στο περιβάλλον του καθενός μας, δεν πρόκειται να αποκαλύψουν τίποτα το μέχρι πρότινος κρυφό. Η ωμότητά τους δεν πρόκειται να σοκάρει κανέναν παραπλανημένο υποστηρικτή της χ.α. Αντιθέτως, θα διαφημίσουν την αυτοδικία και θα θρέψουν την υποκρισία. Νωρίτερα το πρωί, στα δικαστήρια στην Ευελπίδων, το συγκεντρωμένο πλήθος υποδέχτηκε ενθουσιωδώς το νεαρό που ντουφέκισε χτες τον Αλβανό διαρρήκτη. Ο ίδιος ο νεαρός ομολόγησε την πράξη του, την απέδωσε όμως σε "παραπάτημα σε ανάχωμα του δρόμου". Μήπως το ότι ο νεαρός βρισκόταν εν "βρασμώ (παρατεταμένο) ψυχής" και το ότι το θύμα ήταν και Αλβανός και διαρρήκτης διαφοροποιεί την άθλια υποκρισία των "τυχαίων εκπυρσοκροτήσεων" από αυτή της δολοφονίας Γρηγορόπουλου από Κορκονέα; Μήπως η υποκρισία καλλωπίζει επιλεκτικά την κρίση μας; Μήπως οι δοσίλογοι, οι ταγματασφαλίτες, οι μαυραγορίτες της κατοχής δεν είχαν σοβαρές δικαιολογίες (παιδιά, οικογένεια, άρρωστους συγγενείς, αδυναμία χαρακτήρος (sic)) πίσω από τις πράξεις τους; Οι σημερινοί φασίστες ή όσοι στηρίζουν τις φασιστικές συμμορίες είναι βέβαιο πως έχουν σοβαρότερες;
Ο φασισμός δεν φορά χρυσαυγίτικη κονκάρδα. Απλώνει την αρίδα του ή κρύβεται στα τρίσβαθα του καθενός από μας. Η πάλη ξεκινά από κει. Κι ακολουθεί η σύγκρουση με την υποκρισία και το μικροαστισμό. Ξεκινώντας πάλι εκ των έσω, εννοείται.
Τολμώ να πω πως δεν αντιμετωπίζεται ριζικά ούτε με παλαιοδιαθήκικες μεθόδους: οφθαλμούς, όδοντες, χείρες και πόδες αντί ιδίων. Η χρυσή αυγή είναι μια νεοναζιστική συμμορία του κοινού ποινικού δικαίου με μέλη που έχουν υποφέρει από ψυχοκοινωνική βία. Σήμερα όμως εκφράζει κάτι παραπάνω. Η επιρροή της δεν εκτινάχτηκε επειδή ο νεοέλληνας ενστερνίστηκε ξαφνικά τα φασιστικά ιδεώδη. Η εκτίναξη έγινε για δύο κυρίως λόγους. Ο πρώτος έχει να κάνει με τον εντέχνως καλλιεργημένο μικροφασισμό (με κορύφωση μετά τη "μεταπολίτευση"), αυτόν που βρήκε και βλάστησε στο καρπερό σαπρόχωμα της εθνικής μυθοπαπαρολογίας και του καχεκτικού νεοελληνικού διαφωτισμού, αλλά και στην παράδοση γενιών και γενιών μεταλλασσόμενων ταγματασφαλιτών και κουκουλοφόρων. Ο δεύτερος έχει να κάνει με το ότι η τυπική νεοφασιστική δράση συναντάται πλέον, σχεδόν πιάνεται χεράκι με χεράκι με μια ισχυρή ροπή της κοινωνίας, πέρα από ιδεολογικές και ηθικές καταβολές. Την αυτοδικία. Όχι μάλιστα μια αυτοδικία επιθετική αλλά ψευτο-εν-βρασμώ-ψυχής. Προκαταβολικά δε αυτοδικαιολογημένη, στη λογική της ανταπόδωσης, της επιστροφής των χρωστούμενων. Ο τσακισμένος μικροαστός αισθάνεται πως του χρωστάνε. Του χρωστά το κράτος, του χρωστά ο εργοδότης, ο συνάδελφος, ο γείτονας. Του χρωστά ο βουλευτής των άλλων πού'χωσε τους δικούς του, του χρωστά ο "δικός" του βουλευτής που τον "πρόδωσε", του χρωστά ο δημόσιος υπάλληλος που δεν τρέμει για τη δουλειά του όπως αυτός. Του χρωστά αυτός που δεν είναι άνεργος όπως ο ίδιος, αυτός που μπορεί να αγοράσει τα τσιγάρα του, αυτός που μπορεί να φύγει για τριήμερο. Του χρωστά ο αλλοδαπός που του κλέβει τις δουλειές, που ρίχνει τις αμοιβές, που μεταδίδει αρρώστιες. Του χρωστά η τράπεζα αλλά κι αυτός που δεν χρωστά στην τράπεζα. Του χρωστούν οι εχθροί του, του χρωστούν κι όσοι αδυνατούν να τον λυτρώσουν με μαγικό τρόπο.
Όλους αυτούς όμως που του χρωστάνε δεν μπορεί να τους αναγκάσει να τον εξοφλήσουν. Έτσι, το αίσθημα της αδικίας για το ανεξόφλητο χρέος των άλλων προς αυτόν συμπιέζεται στo κοινωνικό αδιέξοδο και γεννά τον πόθο για εκδίκηση. Για αυτοδικία. Ο ίδιος -συνήθως- δεν έχει τα κότσια, ή δεν αντέχει το κόστος της άσκησης βίας (εκτός βεληνεκούς χειρός), ίσως μάλιστα κάπου ν'αντιλαμβάνεται το αβάσιμο της έχθρας του, χωρίς αυτό να την περιορίζει. Το ποτήρι του γεμίζει, οι σταγόνες του ταλαντεύονται στο χείλος του περιμένοντας τη σταγόνα της υπερχείλισης. Είναι ένα πολύ ισχυρό αίσθημα αυτό του καταπνιγόμενου δίκιου. Ακόμα κι όταν το "δίκιο" είναι απολύτως τεχνητό, ή ακόμα και κατευθυνόμενο. Αυτός που τολμά να διαβεί το όριο της ξεχειλισμένης σταγόνας, είτε το κάνει μόνος του κι εν βρασμώ ψυχής, είτε οργανωμένος και προμελετημένα, γίνεται οδηγός και εμπνευστής όσων η σταγόνα ακόμα ταλαντεύεται. Η απτή βία, αυτή δηλαδή που έχει φυσικό στόχο (σε αντιδιαστολή με την επαναστατική που στρέφεται κατά δομών), τον πολιτικό, το μετανάστη, τον αριστερό, λυτρώνει τους οπαδούς της απ' το μαρτύριο της αιωρούμενης σταγόνας. Και προετοιμάζει τον επόμενο φταίχτη, διότι η βία λειτουργεί το ίδιο εθιστικά με το πορνό. Ακόμα κι όταν δε μπορείς να κάνεις σεξ θέλεις τουλάχιστον να βλέπεις άλλους να το κάνουν.
Γεγονότα σαν το χτεσινό, όπως "πανηγυρικά" αποδείχτηκε στο περιβάλλον του καθενός μας, δεν πρόκειται να αποκαλύψουν τίποτα το μέχρι πρότινος κρυφό. Η ωμότητά τους δεν πρόκειται να σοκάρει κανέναν παραπλανημένο υποστηρικτή της χ.α. Αντιθέτως, θα διαφημίσουν την αυτοδικία και θα θρέψουν την υποκρισία. Νωρίτερα το πρωί, στα δικαστήρια στην Ευελπίδων, το συγκεντρωμένο πλήθος υποδέχτηκε ενθουσιωδώς το νεαρό που ντουφέκισε χτες τον Αλβανό διαρρήκτη. Ο ίδιος ο νεαρός ομολόγησε την πράξη του, την απέδωσε όμως σε "παραπάτημα σε ανάχωμα του δρόμου". Μήπως το ότι ο νεαρός βρισκόταν εν "βρασμώ (παρατεταμένο) ψυχής" και το ότι το θύμα ήταν και Αλβανός και διαρρήκτης διαφοροποιεί την άθλια υποκρισία των "τυχαίων εκπυρσοκροτήσεων" από αυτή της δολοφονίας Γρηγορόπουλου από Κορκονέα; Μήπως η υποκρισία καλλωπίζει επιλεκτικά την κρίση μας; Μήπως οι δοσίλογοι, οι ταγματασφαλίτες, οι μαυραγορίτες της κατοχής δεν είχαν σοβαρές δικαιολογίες (παιδιά, οικογένεια, άρρωστους συγγενείς, αδυναμία χαρακτήρος (sic)) πίσω από τις πράξεις τους; Οι σημερινοί φασίστες ή όσοι στηρίζουν τις φασιστικές συμμορίες είναι βέβαιο πως έχουν σοβαρότερες;
Ο φασισμός δεν φορά χρυσαυγίτικη κονκάρδα. Απλώνει την αρίδα του ή κρύβεται στα τρίσβαθα του καθενός από μας. Η πάλη ξεκινά από κει. Κι ακολουθεί η σύγκρουση με την υποκρισία και το μικροαστισμό. Ξεκινώντας πάλι εκ των έσω, εννοείται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου