Aίμα και καρβουνόσκονη...

Μαριάννα Τζιαντζή...

Εγκαταλειμμένο ορυχείο στη Σαρδηνία

Θα μπορούσε να ήταν σενάριο κινηματογραφικής ταινίας δράσης με τίτλο Το ορυχείο του τρόμου. Μόνο που δεν είναι. Πολλές οργιές κάτω από το χώμα, στην πιο φτωχή περιοχή της Σαρδηνίας, κάποιοι εργαζόμενοι έχουν καταλάβει ένα ορυχείο. Εκεί βρίσκονται και εκατοντάδες κιλά εκρηκτικής ύλης, που χρησιμοποιείται για την ανατίναξη πετρωμάτων.

Εκεί ο αέρας μυρίζει μπαρούτι, ό πως διαπίστωσαν οι δημοσιογράφοι  που κατέβηκαν βαθιά στο ορυχείο για να παρακολουθήσουν τη συνέντευξη Τύπου των απεργών. Ξάφνου ένας απεργός, ο Στέφανο Μελέτι, άρπαξε ένα κοπίδι και χαράκωσε τις φλέβες του ουρλιάζοντας «Αυτό μόνο μας μένει;»

Το ύστατο όπλο: Αυτοκτονία (ή απόπειρα αυτοκτονίας) on camera; Πάντως, οι περίπου 500 απεργοί δεν αποφάσισαν  να κάνουν το ορυχείο Κούγκι. Να ζήσουν θέλουν κα όχι να πεθάνουν, αλλά για να ζήσουν, οι δημοσιογράφοι πρέπει να γίνουν όχι μάντεις, αλλά αυτόπτες μάρτυρες του κακού.

                Λίγα χιλιόμετρα μακριά από το ορυχείο ανθεί ο τουρισμός, μαζικός και πολυτελείας. Σελέμπριτις επισκέπτονται με κότερα το νησί, λάτρεις της Μεσογείου αποκτούν ηλιοκαμένο χρώμα στις όμορφες παραλίες. Και οι ανθρακωρύχοι, με μια μόνιμη κρούστα καρβουνόσκονης στο πρόσωπο, λένε γελώντας ότι είναι τα μοναδικά πλάσματα του νησιού που μαυρίζουν στο σκοτάδι… Καρμπόνια (Carbonia) ονομάζεται η μεγαλύτερη πόλη της περιοχής: Καρβουνία θα την έλεγαν αν τη συναντούσαμε σε κάποιο παραμύθι του Ευγένιου Τριβιζά.

 Δεν είναι οι πρώτη φορά που εργάτες ορυχείων κατεβαίνουν στον κάτω κόσμο για να βρουν το δίκιο τους, καθώς δεν μπορούν να το βρουν στον πάνω. Όμως τούτη τη φορά το «μεροκάματο του τρόμου» γίνεται κατάληψη, απεργία του τρόμου, ενώ ο θάνατος φτερουγίζει σαν μαύρη νυχτερίδα στις στοές –και τα ΜΜΕ προσκαλούνται να τον απαθανατίσουν.

                «Τα παιδιά μας είναι άνεργα», λένε οι απεργοί, παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα ανθρακωρύχων οι ίδιοι. Εδώ και χιλιετίες η Σαρδηνία ζει από τα σπλάχνα της, από τα πλούσια κοιτάσματά της μετάλλων και πετρωμάτων.

                Αυτά τα σπλάχνα δεν έχουν στεγνώσει, δεν έχουν στερέψει. Απλώς αυτοί που επί αιώνες τα απομυζούσαν, τώρα αναζητούν άλλες, πιο κερδοφόρες πηγές εκμετάλλευσης αλλού. Και κάποιοι στραγγισμένοι από ελπίδα εργάτες, σπρώχνουν πιο βαθιά το μαχαίρι στην πληγή που άλλοι τους έχουν ανοίξει.

(ΠΡΙΝ, «Το τέλος της αγοράς», 2-9-2012)