Του κανενός το ρόδο...
9 μήνες πηγαινοέρχομαι στο δημόσιο μαιευτήριο. Δεύτερη εγκυμοσύνη, επιλέγω ξανά να γεννήσω στη βρωμερή αγκαλιά του ΕΣΥ. Όχι τόσο για οικονομικούς λόγους. Έχω βίτσια. Μ' αρέσει να συναγελάζομαι με τη βαθιά την πλέμπα, τους ρομά και τους μετανάστες πρώτης γενιάς. Να περνάω κάποια πρωινά, ταλαιπωρούμενη, μέσα σε ελεεινά κτίρια, αγενείς και γραφειοκράτες υπαλλήλους, λαμόγια γιατρούς, τσίτα νεύρα ολόγυρα, και ανθρώπους της αβύσσου. Παριστάνω τον Τζακ Λόντον έγκυο. Μισό πτυχίο ΑΕΙ να έχεις, μισό μισθό να παίρνεις ως λευκή ιθαγενής, θα προτιμήσεις να γεννήσεις στο ιδιωτικό μαιευτήριο. Γιατί; Το γνωστό τροπάρι: "Ήταν εκεί ο γιατρός μου..." Αλλά κι οι αλβανοί που έχουν πια κονομηθεί προτιμούν τα ιδιωτικά μαιευτήρια. Μη θαρρείς πως δε θα συναντήσεις αλλοδαπούς.
Τα μαιευτήρια τα ιδιωτικά με τα αρχαιοελληνικά ονόματα, με φρουφρού κι αρώματα, μπομπονιέρες, ανθοδέσμες, μπαλόνια ροζ ή σιέλ, γυαλισμένα παρκέ, δουλοπρεπείς χαμογελαστούς υπαλλήλους, δημοσιοσχετίστες μαιευτήρες και με πολύ ωραία τηλεφωνάκια που στην παραμικρή επιπλοκή θα καλέσουν τα ασθενοφόρα του ΕΣΥ, ίου-ίου-ίου, να τρέξουν την επίτοκο στο Αλέξανδρα, το Έλενα, το Αρεταίειο και όπου αλλού είναι εξοπλισμένοι με μηχανήματα και διαθέτουν καμιά μονάδα αιμοδοσίας, με αίμα αμφιβόλου εθνικότητος.
Αίμα, τιμή.
Η τιμή του φυσιολογικού τοκετού κοστολογείται πια από τα συγχωνευμένα ταμεία ως μηδενική, γι' αυτό κομμένο πια το σχετικό επίδομα. Ο μαιευτήρας όμως του δημοσίου νοσοκομείου, ζώντας σε ένα παράλληλο σύμπαν, θα σου δώσει ανερυθρίαστα την ταρίφα του: 1000 για φυσιολογικό τοκετό και μέχρι 1500 για καισαρική τομή. Είμαστε όλοι ρωμαίοι αυτοκράτορες. Καίσαρα, οι ετοιμόγεννες σε χαιρετούν. Carthago delenda est. Μας έμαθε κανένα λατινικό ο Τριπολίτης δια στόματος Μούτση, πριν ο τελευταίος αποσυρθεί στους πρόποδες του Protagon. Η Καρχηδόνα είναι το Δημόσιο, Δήμο μου.
Και όταν η γυναίκα σου επιλέξει να στείλει το τέκνο στη Γερμανική Σχολή, που λέει ο Τζιμάκος στο τραγούδι, θα συναινέσεις, τι να κάνεις; Για το καλό του παιδιού. Θα δουλεύουμε νυχθημερόν, δε θα βλέπουμε τα παιδιά μας παρά στον ύπνο μας, αν μας επιτρέψουν οι τύψεις και δε μας τα φέρνουν μαχαιρωμένα στο REM, ώστε να μισθώνουμε ένα στρατό ιδιώτες (νταντάδες, παιδαγωγούς, παιδίατρους) και να αγοράζουμε ένα σκασμό σκατολοϊδια και ιδιωτικές ασφαλίσεις. Ιδιώτη τη συνείδησή σου δε θα την εξαγοράσεις, idiot.
Και όταν η γυναίκα σου κυοφορήσει, όταν η έρμη, όπως η συντριπτική πλειοψηφία του γυναικείου πληθυσμού που πέρασε από τον πλανήτη, φουσκώσει και ταλαιπωρηθεί, ναι, και πρέπει να σπρώξει και να πονέσει για να φέρει στον κόσμο έναν άνθρωπο, τότε εσύ θα τη συμπονέσεις, ο άνδρας ο προορισμένος να μην πονέσεις έτσι, και καθώς αυτός που συμπονά, πονά πιο πολύ από όποιον πραγματικά πονά, γιατί έτσι είναι η αγάπη, βουρδουλιές, γιατί φαντάζεσαι ανύποφορες τις ωδίνες, αλλά τελικά υποφέρονται, ξέρεις, θα τα σκάσεις να πάει η αγαπούλα σου στον ιδιώτη τον γιατρό "της". "O γιατρός μου", το αμάξι μου, το σπίτι μου, η κρέμα νυχτός μου. Όλα δικά σου μάτια μου. Και θα συμβάλλουμε λίγο ακόμα στην ιατρικοποίηση της ζωής μας, θα αυξήσουμε λίγο ακόμα τα ποσοστά των καισαρικών τομών, και θα υποστηρίξουμε λίγο ακόμα το επιχειρείν στο χώρο της υγείας, ψηφίζοντας έπειτα αντιμνημονιακά κόμματα και γεμίζοντας το wall και το timeline με αγανάκτηση. Εικονική. Εικονική είμαι κοινωνία και σου μοιάζω.
Δυσαρεστήθηκες τώρα; Προτιμούσες να ανταλλάσουμε like, share και φιλοφρονήσεις και να κριτικάρουμε τους εντελώς απέναντι, τον Φώτη, τον Άδωνη, τον Αντώνη και τον Πάσχο; Κι εγώ, μη θαρρείς. Άλλη όρεξη δεν είχα απ΄το να στέκομαι στο άλλο απέναντι που έχει και μοναξιά. Αλλά άλλη όρεξη δεν είχα από το να καταπίνω αμάσητες τις αντιφάσεις μας. Θα παραφράσω αναίσχυντα και τον ποιητή για σένα: Εμείς δε γράφουμε ποστάκια για να κάνουμε φίλους, αλλά για να χάσουμε και αυτούς που έχουμε.
9 μήνες πηγαινοέρχομαι στο δημόσιο μαιευτήριο. Δεύτερη εγκυμοσύνη, επιλέγω ξανά να γεννήσω στη βρωμερή αγκαλιά του ΕΣΥ. Όχι τόσο για οικονομικούς λόγους. Έχω βίτσια. Μ' αρέσει να συναγελάζομαι με τη βαθιά την πλέμπα, τους ρομά και τους μετανάστες πρώτης γενιάς. Να περνάω κάποια πρωινά, ταλαιπωρούμενη, μέσα σε ελεεινά κτίρια, αγενείς και γραφειοκράτες υπαλλήλους, λαμόγια γιατρούς, τσίτα νεύρα ολόγυρα, και ανθρώπους της αβύσσου. Παριστάνω τον Τζακ Λόντον έγκυο. Μισό πτυχίο ΑΕΙ να έχεις, μισό μισθό να παίρνεις ως λευκή ιθαγενής, θα προτιμήσεις να γεννήσεις στο ιδιωτικό μαιευτήριο. Γιατί; Το γνωστό τροπάρι: "Ήταν εκεί ο γιατρός μου..." Αλλά κι οι αλβανοί που έχουν πια κονομηθεί προτιμούν τα ιδιωτικά μαιευτήρια. Μη θαρρείς πως δε θα συναντήσεις αλλοδαπούς.
Τα μαιευτήρια τα ιδιωτικά με τα αρχαιοελληνικά ονόματα, με φρουφρού κι αρώματα, μπομπονιέρες, ανθοδέσμες, μπαλόνια ροζ ή σιέλ, γυαλισμένα παρκέ, δουλοπρεπείς χαμογελαστούς υπαλλήλους, δημοσιοσχετίστες μαιευτήρες και με πολύ ωραία τηλεφωνάκια που στην παραμικρή επιπλοκή θα καλέσουν τα ασθενοφόρα του ΕΣΥ, ίου-ίου-ίου, να τρέξουν την επίτοκο στο Αλέξανδρα, το Έλενα, το Αρεταίειο και όπου αλλού είναι εξοπλισμένοι με μηχανήματα και διαθέτουν καμιά μονάδα αιμοδοσίας, με αίμα αμφιβόλου εθνικότητος.
Αίμα, τιμή.
Η τιμή του φυσιολογικού τοκετού κοστολογείται πια από τα συγχωνευμένα ταμεία ως μηδενική, γι' αυτό κομμένο πια το σχετικό επίδομα. Ο μαιευτήρας όμως του δημοσίου νοσοκομείου, ζώντας σε ένα παράλληλο σύμπαν, θα σου δώσει ανερυθρίαστα την ταρίφα του: 1000 για φυσιολογικό τοκετό και μέχρι 1500 για καισαρική τομή. Είμαστε όλοι ρωμαίοι αυτοκράτορες. Καίσαρα, οι ετοιμόγεννες σε χαιρετούν. Carthago delenda est. Μας έμαθε κανένα λατινικό ο Τριπολίτης δια στόματος Μούτση, πριν ο τελευταίος αποσυρθεί στους πρόποδες του Protagon. Η Καρχηδόνα είναι το Δημόσιο, Δήμο μου.
Και όταν η γυναίκα σου επιλέξει να στείλει το τέκνο στη Γερμανική Σχολή, που λέει ο Τζιμάκος στο τραγούδι, θα συναινέσεις, τι να κάνεις; Για το καλό του παιδιού. Θα δουλεύουμε νυχθημερόν, δε θα βλέπουμε τα παιδιά μας παρά στον ύπνο μας, αν μας επιτρέψουν οι τύψεις και δε μας τα φέρνουν μαχαιρωμένα στο REM, ώστε να μισθώνουμε ένα στρατό ιδιώτες (νταντάδες, παιδαγωγούς, παιδίατρους) και να αγοράζουμε ένα σκασμό σκατολοϊδια και ιδιωτικές ασφαλίσεις. Ιδιώτη τη συνείδησή σου δε θα την εξαγοράσεις, idiot.
Και όταν η γυναίκα σου κυοφορήσει, όταν η έρμη, όπως η συντριπτική πλειοψηφία του γυναικείου πληθυσμού που πέρασε από τον πλανήτη, φουσκώσει και ταλαιπωρηθεί, ναι, και πρέπει να σπρώξει και να πονέσει για να φέρει στον κόσμο έναν άνθρωπο, τότε εσύ θα τη συμπονέσεις, ο άνδρας ο προορισμένος να μην πονέσεις έτσι, και καθώς αυτός που συμπονά, πονά πιο πολύ από όποιον πραγματικά πονά, γιατί έτσι είναι η αγάπη, βουρδουλιές, γιατί φαντάζεσαι ανύποφορες τις ωδίνες, αλλά τελικά υποφέρονται, ξέρεις, θα τα σκάσεις να πάει η αγαπούλα σου στον ιδιώτη τον γιατρό "της". "O γιατρός μου", το αμάξι μου, το σπίτι μου, η κρέμα νυχτός μου. Όλα δικά σου μάτια μου. Και θα συμβάλλουμε λίγο ακόμα στην ιατρικοποίηση της ζωής μας, θα αυξήσουμε λίγο ακόμα τα ποσοστά των καισαρικών τομών, και θα υποστηρίξουμε λίγο ακόμα το επιχειρείν στο χώρο της υγείας, ψηφίζοντας έπειτα αντιμνημονιακά κόμματα και γεμίζοντας το wall και το timeline με αγανάκτηση. Εικονική. Εικονική είμαι κοινωνία και σου μοιάζω.
Δυσαρεστήθηκες τώρα; Προτιμούσες να ανταλλάσουμε like, share και φιλοφρονήσεις και να κριτικάρουμε τους εντελώς απέναντι, τον Φώτη, τον Άδωνη, τον Αντώνη και τον Πάσχο; Κι εγώ, μη θαρρείς. Άλλη όρεξη δεν είχα απ΄το να στέκομαι στο άλλο απέναντι που έχει και μοναξιά. Αλλά άλλη όρεξη δεν είχα από το να καταπίνω αμάσητες τις αντιφάσεις μας. Θα παραφράσω αναίσχυντα και τον ποιητή για σένα: Εμείς δε γράφουμε ποστάκια για να κάνουμε φίλους, αλλά για να χάσουμε και αυτούς που έχουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου