αντίφωνο...
Στον όμορφο καλοκαιρινό γάμο στη Σίφνο, η νύφη ήταν Ελληνίδα, Γάλλος ο γαμπρός, μικτή και η σύνθεση των καλεσμένων. Κάποιοι Γάλλοι ήταν αφρικανικής καταγωγής και η συζήτηση στράφηκε σε προειδοποιήσεις για την επικείμενη επίσκεψή τους στην Αθήνα. Ήταν ήδη ενήμεροι πως οι ναζιστικές συμμορίες χτυπούν οτιδήποτε παρεκκλίνει από τον κανόνα του ελληνικού αίματος κι αυτό μας γέννησε σκέψεις για την «νέα εικόνα» της χώρας μας στο εξωτερικό.
Η διεθνής εικόνα της χώρας αποτελεί εθνικό φετίχ. Το ελληνικό κράτος έμαθε να ζει από τα πρώτα του βήματα με προστάτιδες δυνάμεις, στον αστερισμό των δανείων και της εθνικής εξάρτησης. Γιγαντώθηκε το σύνδρομο της ψωροκώσταινας και τα συμπλέγματα κατωτερότητας συνάντησαν τις κρίσεις εθνικού μεγαλείου. Στο πλαίσιο αυτό, καλλιεργήθηκε και η εργαλειακή χρήση της διεθνούς μας εικόνας στην εσωτερική πολιτική αντιπαράθεση. Ο συχνός ψόγος για πράξεις ή πρακτικές που «τραυματίζουν το διεθνές κύρος της χώρας» έχει προσδώσει ιδεολογικό φορτίο σε αυτό το κύρος (θυμηθείτε πώς αντιμετωπίζονταν σαν μειοδότες όσοι αμφισβητούσαν την αναγκαιότητα των Ολυμπιακών του 2004).
Λογικό είναι, δεν υπάρχουν πια στεγανά στην πληροφορία, τα συμβαίνοντα εδώ επιχρωματίζουν την έξωθεν πρόσληψη της Ελλάδας. Είναι λοιπόν αλήθεια πως τα επεισόδια, οι βίαιες συγκρούσεις της αστυνομίας με διαδηλωτές, η καταστροφή κτιρίων ή δημόσιων χώρων εκπέμπουν την εικόνα μιας χώρας σε βαθιά κοινωνική κρίση. Είναι αλήθεια πως ο συνδικαλιστικός αυτισμός στις μπουκαπόρτες των πλοίων δεν προωθεί την Ελλάδα ως τουριστικό προορισμό. Οι παραπάνω ρηγματώσεις της οικονομικοκοινωνικής «κανονικότητας» και η «διατάραξη της ευταξίας» τροφοδοτούν το στερεότυπο μιας χώρας δέσμιας καταστροφικών πρακτικών κα εντέλει άξιας της σημερινής της κατάστασης.
Η διεθνής εικόνα μιας χώρας όμως δεν είναι ποτέ μονοσήμαντη. Η πρόσληψη της Ελλάδας ως χώρας όπου ανθεί η βία δε σχετίζεται μόνο με τη βία των «μπαχαλάκηδων», όπως επιφανειακά υποστηρίζουν πολλά ελληνικά ΜΜΕ. Σχετίζεται και με την άμετρη βία της αστυνομίας, με τη χαμηλής και μεσαίας έντασης παραβατικότητα και με τη βία της γνωστής ρατσιστικής συμμορίας. Όλα έχουν τη θέση τους στη διεθνή μιντιακή αποτύπωση της σημερινής Ελλάδας. Η εικόνα της ταξιδιωτικής αφερεγγυότητας δεν αφορά μόνο σε οριακές συνδικαλιστικές πρακτικές. Απηχεί και το βογκητό μιας χώρας με οριακές αντοχές, τη λειτουργική αρρυθμία μιας κοινωνίας που λυγίζει υπό το βάρος της ύφεσης και της διάρρηξης του ιστού της. Εντέλει, πιστεύω (με επίγνωση του κινδύνου να κατηγορηθώ για λαϊκισμό) πως διεθνής εικόνα της χώρας είναι κυρίως οι πολίτες της που ψάχνουν στα σκουπίδια…
Όποιος λοιπόν επικαλείται τη διεθνή εικόνα της χώρας οφείλει να το κάνει με τρόπο κατά το δυνατόν πλήρη. Οφείλει να αναφέρει πως πολλές ξένες πρεσβείες στην Αθήνα απευθύνουν οδηγίες στους πολίτες τους να αποφεύγουν τις περιοχές όπου ενεδρεύει η ρατσιστική βία. Ξένα πρακτορεία κάνουν συνεχώς ρεπορτάζ για τη σκοτεινή εμφάνιση των νεοναζί στην κεντρική πολιτική σκηνή και στους δρόμους των πόλεων και των χωριών. Η δεύτερη σε συχνότητα δημοσιογραφική αναφορά στα ελληνικά πράγματα (μετά την οικονομία και τη συμμετοχή μας στην ευρωζώνη) σχετίζεται με τις διαρκείς επιθέσεις σε μετανάστες και τις πρόσφατες απειλές σε έλληνες μουσουλμάνους, ομοφυλόφιλους και λοιπούς αποδέκτες του φυλετικού μίσους.
Καλό είναι να θυμόμαστε πως η διεθνής εικόνα της χώρας καθρεφτίζεται και στις επανειλημμένες καταδίκες μας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση κρατουμένων. Καθρεφτίζεται στις υπερβολικές καθυστερήσεις στην απονομή της Δικαιοσύνης (οι καταδίκες σε βάρος μας αφορούν 360 υποθέσεις από το 1997 και τα πρόστιμα υπερβαίνουν τα 8 εκατομμύρια ευρώ!)
Η διεθνής εικόνα της χώρας σκιάζεται και από την ιδιότυπη αντίληψή μας για τα βαλκανικά πράγματα, από το γεγονός ότι σε κάθε κρίση στη γειτονιά μας η Ελλάδα προτιμούσε να αποτελεί μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης. Αυτή η λατρεία των αδιεξόδων (βοά η αυτοκτονική πολιτική μας στο Μακεδονικό) και η υποστήριξη προς τους βίαιους αποσυνάγωγους (πολιτικοί αρχηγοί Δεξιάς και Αριστεράς, πολιτειακοί παράγοντες, εκκλησιαστικοί ηγέτες και λαός -πολύς λαός- λάτρεψαν τους Μιλόσεβιτς, Κάραζιτς και τα λοιπά άνθη του βαλκανικού κακού) επιβάρυναν κι άλλο τη διεθνή πρόσληψη της εθνικής μας ιδιοτυπίας.
Η διεθνής εικόνα της χώρας είναι όλα αυτά. Ειδικά μάλιστα την περίοδο της κρίσης τελούμε υπό στενότερη παρακολούθηση. Ακόμα και θέματα όπως η σχέση κράτους και εκκλησίας, «παίζουν» στα ξένα ΜΜΕ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: δεόντως σχολιάστηκε διεθνώς πως την ίδια ημέρα που ανακοινωνόταν η πρόθεση περικοπής συντάξεων και αναπηρικών επιδομάτων ο Πρωθυπουργός διαβεβαίωνε τον Αρχιεπίσκοπο ότι δεν θα θιγούν οι μισθοί των ιερέων. Διεθνής εικόνα της χώρας είναι κι αυτό.
Στον όμορφο καλοκαιρινό γάμο στη Σίφνο, η νύφη ήταν Ελληνίδα, Γάλλος ο γαμπρός, μικτή και η σύνθεση των καλεσμένων. Κάποιοι Γάλλοι ήταν αφρικανικής καταγωγής και η συζήτηση στράφηκε σε προειδοποιήσεις για την επικείμενη επίσκεψή τους στην Αθήνα. Ήταν ήδη ενήμεροι πως οι ναζιστικές συμμορίες χτυπούν οτιδήποτε παρεκκλίνει από τον κανόνα του ελληνικού αίματος κι αυτό μας γέννησε σκέψεις για την «νέα εικόνα» της χώρας μας στο εξωτερικό.
Η διεθνής εικόνα της χώρας αποτελεί εθνικό φετίχ. Το ελληνικό κράτος έμαθε να ζει από τα πρώτα του βήματα με προστάτιδες δυνάμεις, στον αστερισμό των δανείων και της εθνικής εξάρτησης. Γιγαντώθηκε το σύνδρομο της ψωροκώσταινας και τα συμπλέγματα κατωτερότητας συνάντησαν τις κρίσεις εθνικού μεγαλείου. Στο πλαίσιο αυτό, καλλιεργήθηκε και η εργαλειακή χρήση της διεθνούς μας εικόνας στην εσωτερική πολιτική αντιπαράθεση. Ο συχνός ψόγος για πράξεις ή πρακτικές που «τραυματίζουν το διεθνές κύρος της χώρας» έχει προσδώσει ιδεολογικό φορτίο σε αυτό το κύρος (θυμηθείτε πώς αντιμετωπίζονταν σαν μειοδότες όσοι αμφισβητούσαν την αναγκαιότητα των Ολυμπιακών του 2004).
Λογικό είναι, δεν υπάρχουν πια στεγανά στην πληροφορία, τα συμβαίνοντα εδώ επιχρωματίζουν την έξωθεν πρόσληψη της Ελλάδας. Είναι λοιπόν αλήθεια πως τα επεισόδια, οι βίαιες συγκρούσεις της αστυνομίας με διαδηλωτές, η καταστροφή κτιρίων ή δημόσιων χώρων εκπέμπουν την εικόνα μιας χώρας σε βαθιά κοινωνική κρίση. Είναι αλήθεια πως ο συνδικαλιστικός αυτισμός στις μπουκαπόρτες των πλοίων δεν προωθεί την Ελλάδα ως τουριστικό προορισμό. Οι παραπάνω ρηγματώσεις της οικονομικοκοινωνικής «κανονικότητας» και η «διατάραξη της ευταξίας» τροφοδοτούν το στερεότυπο μιας χώρας δέσμιας καταστροφικών πρακτικών κα εντέλει άξιας της σημερινής της κατάστασης.
Η διεθνής εικόνα μιας χώρας όμως δεν είναι ποτέ μονοσήμαντη. Η πρόσληψη της Ελλάδας ως χώρας όπου ανθεί η βία δε σχετίζεται μόνο με τη βία των «μπαχαλάκηδων», όπως επιφανειακά υποστηρίζουν πολλά ελληνικά ΜΜΕ. Σχετίζεται και με την άμετρη βία της αστυνομίας, με τη χαμηλής και μεσαίας έντασης παραβατικότητα και με τη βία της γνωστής ρατσιστικής συμμορίας. Όλα έχουν τη θέση τους στη διεθνή μιντιακή αποτύπωση της σημερινής Ελλάδας. Η εικόνα της ταξιδιωτικής αφερεγγυότητας δεν αφορά μόνο σε οριακές συνδικαλιστικές πρακτικές. Απηχεί και το βογκητό μιας χώρας με οριακές αντοχές, τη λειτουργική αρρυθμία μιας κοινωνίας που λυγίζει υπό το βάρος της ύφεσης και της διάρρηξης του ιστού της. Εντέλει, πιστεύω (με επίγνωση του κινδύνου να κατηγορηθώ για λαϊκισμό) πως διεθνής εικόνα της χώρας είναι κυρίως οι πολίτες της που ψάχνουν στα σκουπίδια…
Όποιος λοιπόν επικαλείται τη διεθνή εικόνα της χώρας οφείλει να το κάνει με τρόπο κατά το δυνατόν πλήρη. Οφείλει να αναφέρει πως πολλές ξένες πρεσβείες στην Αθήνα απευθύνουν οδηγίες στους πολίτες τους να αποφεύγουν τις περιοχές όπου ενεδρεύει η ρατσιστική βία. Ξένα πρακτορεία κάνουν συνεχώς ρεπορτάζ για τη σκοτεινή εμφάνιση των νεοναζί στην κεντρική πολιτική σκηνή και στους δρόμους των πόλεων και των χωριών. Η δεύτερη σε συχνότητα δημοσιογραφική αναφορά στα ελληνικά πράγματα (μετά την οικονομία και τη συμμετοχή μας στην ευρωζώνη) σχετίζεται με τις διαρκείς επιθέσεις σε μετανάστες και τις πρόσφατες απειλές σε έλληνες μουσουλμάνους, ομοφυλόφιλους και λοιπούς αποδέκτες του φυλετικού μίσους.
Καλό είναι να θυμόμαστε πως η διεθνής εικόνα της χώρας καθρεφτίζεται και στις επανειλημμένες καταδίκες μας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση κρατουμένων. Καθρεφτίζεται στις υπερβολικές καθυστερήσεις στην απονομή της Δικαιοσύνης (οι καταδίκες σε βάρος μας αφορούν 360 υποθέσεις από το 1997 και τα πρόστιμα υπερβαίνουν τα 8 εκατομμύρια ευρώ!)
Η διεθνής εικόνα της χώρας σκιάζεται και από την ιδιότυπη αντίληψή μας για τα βαλκανικά πράγματα, από το γεγονός ότι σε κάθε κρίση στη γειτονιά μας η Ελλάδα προτιμούσε να αποτελεί μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης. Αυτή η λατρεία των αδιεξόδων (βοά η αυτοκτονική πολιτική μας στο Μακεδονικό) και η υποστήριξη προς τους βίαιους αποσυνάγωγους (πολιτικοί αρχηγοί Δεξιάς και Αριστεράς, πολιτειακοί παράγοντες, εκκλησιαστικοί ηγέτες και λαός -πολύς λαός- λάτρεψαν τους Μιλόσεβιτς, Κάραζιτς και τα λοιπά άνθη του βαλκανικού κακού) επιβάρυναν κι άλλο τη διεθνή πρόσληψη της εθνικής μας ιδιοτυπίας.
Η διεθνής εικόνα της χώρας είναι όλα αυτά. Ειδικά μάλιστα την περίοδο της κρίσης τελούμε υπό στενότερη παρακολούθηση. Ακόμα και θέματα όπως η σχέση κράτους και εκκλησίας, «παίζουν» στα ξένα ΜΜΕ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: δεόντως σχολιάστηκε διεθνώς πως την ίδια ημέρα που ανακοινωνόταν η πρόθεση περικοπής συντάξεων και αναπηρικών επιδομάτων ο Πρωθυπουργός διαβεβαίωνε τον Αρχιεπίσκοπο ότι δεν θα θιγούν οι μισθοί των ιερέων. Διεθνής εικόνα της χώρας είναι κι αυτό.
.webp)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου