My Pillow Book: Τρεις γάιδαροι μαλώνανε σε ξένον αχυρώνα!!!

My Pillow Book...

Τρεις γάιδαροι μαλώνανε σε ξένον αχερώνα!!!  Οι σαμαρωμένοι γάιδαροι της κυβέρνησης της Τρόικας Εσωτερικού!!!

Και μάλιστα, μικροτσούτσουνοι γάιδαροι, σε αντίθεση με τη παραδεδεγμένη φυσιολογία των γαϊδάρων.

Ο ψοφοδεής εγγονός της λογοτέχνισσας, o συνταγματολόγος με την ψυχογενή βουλιμία κι ο ακροτελεύτιος, επίδοξος σωτήρας, ο δικηγορίσκος.  Αλήθεια, τι θλίψη!

Κι όλοι εμείς, απέναντι. Μπροστά στις τηλεοράσεις μας, καταλαβαίνομε επιτέλους ή μάλλον εμπεδώνομε,  αυτό που έχομε διδαχθεί: έχομε διδαχθεί, δηλαδή,  πόσο σημαντικότερος είναι ο μπάτσος της γειτονιάς από τον δάσκαλο του παιδιού μας ή τον γιατρό στο αγροτικό ιατρείο του χωριού μας ή στο δημόσιο νοσοκομείο του Νομού μας. Οι πιο τυχεροί μπορούμε ακόμα να πληρώνομε ένα  ιδιωτικό σχολείο για τα κουτσούβελα ή αντέχομε να αγοράζομε ένα ιδιωτικό συμβόλαιο ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης.     

Απορώ, όμως, με τους περισσότερους από μας, που δεν μπορούμε να απολαμβάνομε τέτοιες πολυτέλειες και περισσότερο απορώ επειδή θα μείνομε πάλι στα σπίτια μας, πάλι σιωπηλοί, πάλι μαλωμένοι  με τις γυναίκες μας, πάλι θυμωμένοι με τους γύρω μας, τη ζωή μας όλη, γιατί δεν μπορούμε να απογαλακτίσομε τα άνεργα παιδιά μας.

Ναι, στα σπίτια μας θα κάτσομε πάλι, όταν οι αστείες φιγούρες του θεάτρου σκιών της κυβέρνησης της Τρόικας Εσωτερικού θα ρίξουν τα μούτρα τους -γιατί γι’ αυτούς πέρα βρέχει, κι όταν τους φτύνεις δεν ανοίγουν ούτε ομπρέλα- και θα κυκλοφορήσουν ανάμεσά μας, στους δρόμους και τις πλατείες, και θα παρευρεθούν, επίτιμοι προσκεκλημένοι στην Δοξολογία της Τριμάρτυρης, του εκκλησιάσματος των ιθαγενών των σιωπηρά  διαμαρτυρόμενων,  την επαύριον του Τιμίου Σταυρού. Μέχρι τότε το κουστούμι θα έχει ραφτεί.

Σαν ένας νέος ορισμός του οξύμωρου, η προάσπιση των μισθολογικών δικαιωμάτων του μπάτσου ήταν που ένωσε –σύμφωνα με το ρεπορτάζ- κάτω από το ίδιο μπαϊράκι την αντιμνημονιακή κοινοβουλευτική Ελλάδα σε όλο της το φάσμα, από τη χρυσή της αυγή στη μια άκρη, μέχρι το κόκκινό της ηλιοβασίλεμα μέσα στη θάλασσα, στην άλλη άκρη, από τ' αριστερά, όπως το βλέπω εγώ, τώρα, εδώ που κάθομαι και γράφω.

Τρεις γάιδαροι μαλώνανε, λοιπόν, για το θεαθήναι, σε ξένον αχερώνα!!! Τόσο αστεία σκηνή που συναγωνίζεται μόνο το τσίρκο της Κορίνθου ή παρόμοια επεισόδια... 

Ο μέσος συνέλληνας αρχίζει να ξυπνάει από το ένδοξο όνειρο της ζωής επί πιστώσει, αλλά αγαπητοί μου αστοί, στο κλεινόν άστυ πειναλέοι προλετάριοι, μην περιμένετε πολλά από τους επαρχιώτες συμπολίτες σας, γιατί εμείς εδώ στην επαρχία, τις περισσότερες φορές, έχομε ακόμα ξύγκι να κάψομε. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζομε! Γιατί ακόμα δεν έχομε πιστέψει ότι, από του χρόνου, κομμένες κι οι τελευταίες επιδοτήσεις στον πρωτογενή τομέα.  Ούτε θέλομε να σκεφτόμαστε κι ας τα βλέπομε, τα κρεβάτια των ξενοδοχείων μας, που θα μείνουν απούλητα αν συνεχίσομε έτσι, με το παράφωνο, ερασιτεχνικό βιολί της αρπαχτής.  

Αλλά πάει η τουριστική σεζόν, τέλειωσε, να δούμε τώρα τι θα γίνει με τον μπατζανάκη μου το δάσκαλο και το φίλο μου το γιατρό, ο ένας βαμμένος δεξιός, ο άλλος αριστερὀς από γεννησιμιού του. Που βγαίνουνε κι αυτοί στον δρόμο, αύριο, μεθαύριο: θα βγούνε πάλι σε χωριστές συγκεντρώσεις και με τα σουβλιά ακονισμένα, για να βγάλει ο ένας το μάτι του αλλουνού ή θα ψάξουνε το δρόμο προς κανέναν Γοργοπόταμο του 21^ου αιώνα...?

Βέβαια, η αλήθεια να λέγεται, η ρετσινιά του ναζιστή είναι σαν εκείνα τα τατουάζ, τα χτυπημένα στα χέρια των κρατούμενων του Άουσβιτς και των άλλων στρατοπέδων εξόντωσης. Είναι ανεξίτηλη. Δεν ξεπλένεται με κροκοδείλια δάκρυα. Αλλά δε χρειάζεται δα, να χύσομε και αίμα. Να δούμε αν με το αίμα ξεπλένεται η ντροπή, αυτό θα ήταν κι αχρείαστο και παραπλανητικό. Χάσιμο χρόνου και δυνάμεων σε ένα αγώνα με προτεραίους τους άμεσους στόχους, σε τούτον τον ζωντανό εφιάλτη που βιώνομε αποσβολωμένοι...

Πώς θα γυρίσουν, λοιπόν, για  τη Δοξολογία στους τόπους εκλογής τους, στις ιδιαίτερες πατρίδες τους, οι 300 αχρησίμευτοι βουλευτές -και οι βουλευτίνες, βεβαίως, με αυτά τα μέτρα ψηφισμένα, είναι απορίας άξιο, αλλά όσο, εμείς οι περισσότεροι, απέχομε από τον δημόσιο διάλογο, τόσο θα ενθαρρύνονται τα θρασίμια... 

Αλλά, αν χρειαστεί, ας περιμένομε και μέχρι την επέτειο του «Όχι». Ελπίζω ο μπατζανάκης μου κι οι άλλοι δάσκαλοι να προλάβουν να διδάξουν στα παιδιά το νόημα της επετείου του «Όχι». Ας μην ξοδέψουν άσκοπα τον εκπαιδευτικό χρόνο, ακόμα κι αν μείνουνε ρακένδυτοι, πιο κακοπληρωμένοι κι από τους μπάτσους, γιατί κατά κύριο λόγο ο χρόνος αυτός είναι των παιδιών εκείνων που δεν μπορούνε να πληρώνουνε ιδιωτική εκπαίδευση.