Του blogger Pablito, μεσω TVXS...
Το πρωί πηγαίνοντας να πάρω καφέ,συνάντησα μια συμμαθήτρια μου από το σχολείο.Με τον άντρας της και δύο μωρά στις αγκαλιές πλέον.Πάει ένας χρόνος από τότε που την είδα τελευταία φορά(με ένα μωρό τότε)και ήταν ευτυχισμένοι...
Σήμερα πραγματικά στεναχωρήθηκα!Δύο νέοι άνθρωποι,με δυο μωρά παιδιά και την απόγνωση ζωγραφισμένη στα βλέμματα και των δύο.Δέν ρώτησα.Δέν ήθελα να τους βάλω στην διαδικασία να μου πούνε,μου τα είπε όλα το βλέμμα τους.
Θυμός και οργή είναι τα πρώτα πράγματα που κατακλύζουν το Είναι σου ολόκληρο.Ο λαιμός κομπιάζει.Το μόνο που νιώθεις,αποστομομένος.
Γι αυτό και αποφάσισα να μην γράψω για όλους απόψε.Αποφάσισα να γράψω για τους ανθρώπους που θέλουν,μπορούν και θα πράξουν.Για τους ανθρώπους που νιώθουν πως η αδικία φτάνει μέχρι το μεδούλι τους.Για τους ανθρώπους που ξέρουν πως δέν αξίζει σε ανθρώπινα πλάσματα,σε λαούς ολόκληρους,να βιώνουν τέτοιες πιέσεις όποιο κι αν είναι το σφάλμα τους.
Να με συγχωρέσει ο Ανεστόπουλος για την παράφραση,αλλά αυτό το κειμενάκι δέν είναι για σένα.
Δέν είναι για σένα που το μόνο που σε νοιάζει είναι να μην ξεβολευτείς.
Δέν είναι για σένα που έμαθες να κάνεις τα πράγματα με τον λιγότερο κόπο.
Δέν είναι για σένα που πάντα ζούσες ζωή δανική και δια αντιπροσώπου.
Δέν είναι για σένα που νιώθεις οτι τίποτα δεν μπορείς να αλλάξεις.Ίσως γιατί είσαι τίποτα στην τελική.
Δέν είναι για σένα,δέν θέλω να είναι για σένα.
Έτσι κι αλλιώς πάντα λίγοι ήταν αυτοί που αποφάσιζαν για το ποια ακριβώς θα είναι η ζωή σου.Εσύ απλά ακολουθούσες.
Μια χούφτα άνθρωποι καίνε μυαλά και συνειδήσεις.
Μια χούφτα άνθρωποι είμαστε κι εμείς που θα πούμε όχι.
Ίσως να κάνω λάθος,μα νιώθω κάτι να κινείται.Εδώ και λίγο καιρό μπορεί να υπήρξε μια φαινομενική ησυχία,μιας και μας έπνιξε η απογοήτευση που προσφέρει η προσπάθεια για ευρεία συλλογική προσπάθεια.
Δέν υπάρχει κάτι τέτοιο.Οι λίγοι θα φέρουν την ρήξη.Οι πολλοί θα την βλέπουν από την τηλεόραση.
Όλο αυτό το διάστημα,κάτω από τα μνημόνια και την μαυρίλα κάτι βράζει.
Γεννιούνται νέα πράγματα,νέες αντιλήψεις.Όλο και περισσότεροι άνθρωποι καταλαβαίνουν πως πρέπει να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας.
Οι ψίθυροι για νέο μνημόνιο άρχισαν.Τα κόμματα παίρνουν θέσεις εκλογικής μάχης,ενώ σε λίγο κλασσικά θα αρχίσουν οι εκβιασμοί από την τηλεόραση.
Έρχονται εκλογές.Η ίδια παράσταση ανεβαίνει,με ίδιους ηθοποιούς,σκηνοθέτη,τεχνικούς και κοινό.Το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο με τον ένα η με τον άλλο τρόπο.
Η αλλαγή δέν έρχεται με την ψήφο.Η αλλαγή έρχεται με την στάση ζωής μας.
Οι εκλογές είναι απλά μία ρωγμή που μπορεί να γίνει και τρύπα ακόμη,στο χέρι μας είναι.
Ο πόλεμος ξεκινάει.Οι καθηγητές βάρεσαν πρώτοι τα τύμπανα του πολέμου.
Πρέπει να ακολουθήσουμε κι εμεις.
Μέχρι το τέλος.
Σήμερα πραγματικά στεναχωρήθηκα!Δύο νέοι άνθρωποι,με δυο μωρά παιδιά και την απόγνωση ζωγραφισμένη στα βλέμματα και των δύο.Δέν ρώτησα.Δέν ήθελα να τους βάλω στην διαδικασία να μου πούνε,μου τα είπε όλα το βλέμμα τους.
Θυμός και οργή είναι τα πρώτα πράγματα που κατακλύζουν το Είναι σου ολόκληρο.Ο λαιμός κομπιάζει.Το μόνο που νιώθεις,αποστομομένος.
Γι αυτό και αποφάσισα να μην γράψω για όλους απόψε.Αποφάσισα να γράψω για τους ανθρώπους που θέλουν,μπορούν και θα πράξουν.Για τους ανθρώπους που νιώθουν πως η αδικία φτάνει μέχρι το μεδούλι τους.Για τους ανθρώπους που ξέρουν πως δέν αξίζει σε ανθρώπινα πλάσματα,σε λαούς ολόκληρους,να βιώνουν τέτοιες πιέσεις όποιο κι αν είναι το σφάλμα τους.
Να με συγχωρέσει ο Ανεστόπουλος για την παράφραση,αλλά αυτό το κειμενάκι δέν είναι για σένα.
Δέν είναι για σένα που το μόνο που σε νοιάζει είναι να μην ξεβολευτείς.
Δέν είναι για σένα που έμαθες να κάνεις τα πράγματα με τον λιγότερο κόπο.
Δέν είναι για σένα που πάντα ζούσες ζωή δανική και δια αντιπροσώπου.
Δέν είναι για σένα που νιώθεις οτι τίποτα δεν μπορείς να αλλάξεις.Ίσως γιατί είσαι τίποτα στην τελική.
Δέν είναι για σένα,δέν θέλω να είναι για σένα.
Έτσι κι αλλιώς πάντα λίγοι ήταν αυτοί που αποφάσιζαν για το ποια ακριβώς θα είναι η ζωή σου.Εσύ απλά ακολουθούσες.
Μια χούφτα άνθρωποι καίνε μυαλά και συνειδήσεις.
Μια χούφτα άνθρωποι είμαστε κι εμείς που θα πούμε όχι.
Ίσως να κάνω λάθος,μα νιώθω κάτι να κινείται.Εδώ και λίγο καιρό μπορεί να υπήρξε μια φαινομενική ησυχία,μιας και μας έπνιξε η απογοήτευση που προσφέρει η προσπάθεια για ευρεία συλλογική προσπάθεια.
Δέν υπάρχει κάτι τέτοιο.Οι λίγοι θα φέρουν την ρήξη.Οι πολλοί θα την βλέπουν από την τηλεόραση.
Όλο αυτό το διάστημα,κάτω από τα μνημόνια και την μαυρίλα κάτι βράζει.
Γεννιούνται νέα πράγματα,νέες αντιλήψεις.Όλο και περισσότεροι άνθρωποι καταλαβαίνουν πως πρέπει να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας.
Οι ψίθυροι για νέο μνημόνιο άρχισαν.Τα κόμματα παίρνουν θέσεις εκλογικής μάχης,ενώ σε λίγο κλασσικά θα αρχίσουν οι εκβιασμοί από την τηλεόραση.
Έρχονται εκλογές.Η ίδια παράσταση ανεβαίνει,με ίδιους ηθοποιούς,σκηνοθέτη,τεχνικούς και κοινό.Το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο με τον ένα η με τον άλλο τρόπο.
Η αλλαγή δέν έρχεται με την ψήφο.Η αλλαγή έρχεται με την στάση ζωής μας.
Οι εκλογές είναι απλά μία ρωγμή που μπορεί να γίνει και τρύπα ακόμη,στο χέρι μας είναι.
Ο πόλεμος ξεκινάει.Οι καθηγητές βάρεσαν πρώτοι τα τύμπανα του πολέμου.
Πρέπει να ακολουθήσουμε κι εμεις.
Μέχρι το τέλος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου