Για τη Γενιά μας...

Το Ιστολόγιο του Ερυθρού Καγκουρώ...

Στο χαμόγελο της Αντωνίας στη σημερινή συγκέντρωση

Γεννήθηκα το 1967. Το Μάρτιο. Ανήκω λοιπόν σε μια γενιά που στριμωγμένη μεγάλωσε, πατώντας διαρκώς σε μεταίχμια. Από τη χούντα στη δημοκρατία του εθνάρχη, κατόπιν στην αλλαγή, στο βρώμικο 89, στο μητσοτάκ, στον εκσυγχρονισμό, στην ισχυρή ελλάδα, στην επανίδρυση του κράτους, στην κρίση, στην απελπισία.

Σ’ αυτή τη διαδρομή επειδή δεν είμαστε όλοι ίδιοι καταγράψαμε διαδρομές: αφελείς, ονειροπόλοι, λαμόγια, κερδοσκόποι, ερωτευμένοι, ποιητές, μαυραγορίτες, υπαλληλάκοι,  μεγαλοστελέχη, μικρονοικοκύρηδες, οικογενειάρχες, άτεκνοι, ερωτύλοι, μπεκιάρηδες, αθλητές, διανοούμενοι, ρεμάλια, κιμπάρηδες, φραγκοφονιάδες, καλά παιδιά, σκατόψυχοι… όλοι μαζί… Όλοι μαζί συνυπάρχουμε, αποτελούμε τον κορμό (λένε) τούτης της ρημάδας κοινωνίας. Κουραφέξαλα. Δεν έχουμε να πατήσουμε σε κανένα δοξασμένο παρελθόν και το παρόν τρίζει κάτω από τα σανδάλια μας.

Ωστόσο κληρωθήκαμε, στην τυφλή λαχειοφόρο της ιστορίας, να παλέψουμε με ένα τέρας με δυο κεφάλια… τον αδηφάγο καπιταλισμό που ρημάζει τις ζωές μας, και τους δολοφόνους του φασισμού που γεμίζουν αίμα τα πεζοδρόμια. Λίγοι, μόνοι, άμαθοι, ανεπαρκείς, αιφνιδιασμένοι, υποψιασμένοι… ώρες ώρες αναζητώ μια κοινή αφετηρία… δεν υπάρχει. Υπάρχει όμως ένα καθήκον. Να δώσουμε ό,τι μπορούμε για να συντριβεί το τέρας. Να διαβεί ξανά πολύχρωμη η ζωή κι εμείς να ακολουθήσουμε τον Οδικό μας Χάρτη.