Στη μαγική βραδιά της περασμένης Τρίτης στο Ηρώδειο, με τη συναυλία για τα «πενήντα χρόνια καλλιτεχνικής πορείας» της Μαρίας Φαραντούρη, όλα συνηγορούσαν στην ανεπανάληπτη οφθαλμαπάτη: τη στιγμιαία ενότητα των ηγετών όλων των κομμάτων της κοινοβουλευτικής Αριστεράς, υπό τη σκέπη του θεόρατου Μίκη Θεοδωράκη.
Εκεί, στο διάλειμμα, λίγο πριν τα μεσάνυχτα. Με το ολόγιομο φεγγάρι να λούζει ειδυλλιακά τον Ιερό Βράχο. Με τη θεϊκή φωνή της Μαρίας να γεμίζει το αρχαίο ωδείο και να ξεσηκώνει σε ρυθμούς αλλοτινών εποχών ένα πλήθος παραδομένο πια στον αποπνικτικό ζόφο των καιρών. Και με τον Μίκη, όρθιο και επιβλητικό, να τους έχει όλους χαμογελαστούς γύρω του, τον Αλέξη Τσίπρα πλάι πλάι με τον Φώτη Κουβέλη και αυτόν με τον Δημήτρη Κουτσούμπα. Και να τους αφηγείται, με πάθος και χιούμορ, προσωπικά του βιώματα από τη Μακρόνησο και την Ικαρία, για να ξαναζωντανέψει ό,τι ακόμη τους ενώνει: τις μνήμες από ένα παρελθόν ηρωικό και πένθιμο... «Ετσι κοντά κοντά και με τόσα χαμόγελα, είσαστε ώς και χαριτωμένοι και οι τέσσερις», τους πείραξα.
«Ε, το αίμα νερό δεν γίνεται...», παρατήρησε ο Μίκης και πλάτυναν περισσότερο τα χαμόγελα. Ωσπου από τον ασφυκτικό κλοιό του ακροατηρίου ακούστηκε το ερώτημα: «Αφού ενότητα δεν κάνετε, εμείς τι να ψηφίσουμε;».
Γελαστός ο Μίκης είχε έτοιμη την ατάκα: «Θα ψηφίσουμε όλοι Αλέξη Τσίπρα, φυσικά. Να τος, δίπλα μου είναι: νέος, ωραίος, ευάερος και ευήλιος...».
Κάποια χαμόγελα έσβησαν. Και η φωνή του Μίκη σοβάρεψε ξαφνικά, προσέλαβε δραματικό τόνο: «Να μας ενώσει, τουλάχιστον, η φασιστική απειλή, αφού δεν φτάνουν τα μνημόνια. Οι φασίστες είναι αδίστακτοι...».
Σαν να είχε διαίσθηση. Λίγες στιγμές αργότερα, η Αριστερά έχανε ακόμη ένα «γελαστό παιδί» της.
Στην Αμφιάλη ο Παύλος Φύσσας δολοφονήθηκε εν ψυχρώ και προμελετημένα από τα νεοναζιστικά κτήνη...
Το σοκ της κοινωνίας, εύλογο. Η έκπληξη, όχι. Και η τελευταία που νομιμοποιείται να παριστάνει την αιφνιδιασμένη είναι η κυβέρνηση. Το στυγερό έγκλημα είναι προμελετημένο και αναμενόμενο. Απότοκο της κυβερνητικής στρατηγικής της έντασης - για να ξεστρατίσει η κοινωνική αναταραχή και να ανακοπεί η δυναμική προς την εξουσία της Αριστεράς, σκοπίμως ενοχοποιούμενης με την γκεμπελική θεωρία των δύο άκρων.
Η κυβέρνηση δεν ανέχεται απλώς: ενθαρρύνει και χρησιμοποιεί μυωπικά τη φονική πλέον νεοναζιστική βία. Νεκρός θα μπορούσε να είναι και κάποιος από τους αιμόφυρτους αφισοκολλητές του ΚΚΕ, δύο εβδομάδες πριν, στο Πέραμα: ρόπαλα με καρφιά χρησιμοποίησαν οι τραμπούκοι χρυσαυγίτες. Αλλά ο κυβερνητικός εκπρόσωπος θεώρησε ότι η επίθεση ήταν... ποινική και όχι πολιτική, ακριβώς για να μην την καταδικάσει.
Και ο «κύριος Νόμος και Τάξη» Ν. Δένδιας βάλθηκε να ξορκίσει οψίμως το κακό με νομοθετικές ρυθμίσεις! Του φταίει ο Ποινικός Κώδικας για την προκλητική αδράνεια της Αστυνομίας και στην πρόσφατη έξαρση της νεοναζιστικής βίας, που, όλως τυχαίως (!), συμπίπτει με τον απεργιακό αναβρασμό. Δεν ξέρει, τάχα μου, ότι οι μισοί ένστολοι των Ειδικών Δυνάμεων ψηφίζουν Χρυσή Αυγή και ίσως είναι και μέλη της, αφού για σκοτεινό παρακράτος πρόκειται, με παραφυάδες στην Αστυνομία και το στρατό.
Δεν έβλεπε τίποτα το έκνομο ο Ν. Δένδιας με τα νεοναζιστικά τάγματα εφόδου, ένστολα και ένοπλα, να παρελαύνουν προκλητικά σε στρατιωτικούς σχηματισμούς και να επιδίδονται σε όργιο ρατσιστικής βίας. Και δεν νοιάστηκε να βρει πού εκπαιδεύεται και πώς εξοπλίζεται ο φασιστικός υπόκοσμος - ή, μήπως, ξέρει;
Την ώρα της κατακραυγής είναι βολικό για τη δικομματική κυβέρνηση να αποδίδεται η θεωρία των δύο άκρων στο γενιτσαρικό οίστρο πρώην αριστερών, όπως ο Χρύσανθος Λαζαρίδης ή ο Θ. Πάγκαλος. Αλλά για κυβερνητική πολιτική εμπρηστική και εξόχως αντιδημοκρατική, βεβαίως, πρόκειται. Το μαρτυρούν και νουνεχείς συντηρητικοί πολιτικοί, όπως ο πρώην υπουργός της Ν.Δ. Σωτ. Χατζηγάκης, που στιγματίζει («Το Βήμα» 15/9/13) τους κήρυκες της θεωρίας των δύο άκρων:
«...Οταν -γράφει- εφαρμόζουν στρατηγικές που ταυτίζουν τις ακροδεξιές ανατρεπτικές στάσεις με τον οξύ μεν αλλά νόμιμο κοινοβουλευτικό λόγο της Αριστεράς, τότε είναι επόμενο να "νομιμοποιούνται" οι εξτρεμιστικές συμπεριφορές της φασίζουσας Δεξιάς...».
Γι' αυτό και ο μουδιασμένος λαός δυσπιστεί τώρα στις κυβερνητικές διαβεβαιώσεις για αποφασιστικά μέτρα, αλλά και στην κραυγαλέα ρητορική του πολιτικού κόσμου, που παραμένει αναξιόπιστος.
Δεν ξέρω κατά πόσο τα κόμματα της Αριστεράς, που αποτελεί τον κύριο στόχο του παρακράτους, θα ανταποκριθούν στην προτροπή του Μίκη για κοινή δράση.
Το πιο σημαντικό είναι πώς θα αντιδράσουν οι πολίτες. Αν θα ορθώσουν ένα τείχος απροσπέλαστο για τους τραμπούκους. Αν θα τους απομονώνουν παντού ως αποσυνάγωγους. Και αν θα ξεριζώσουν το καρκίνωμα, που μόλυνε ήδη το κοινωνικό σώμα.
Ο φασισμός δεν είναι απάντηση στο εξαχρειωμένο πολιτικό μας σύστημα, δεν μπορεί να είναι λύση στην πολύπλευρη κρίση. Σκέτη μαυρίλα είναι, λέει η Ιστορία. Σκότος βαθύ. Κτηνωδία απάνθρωπη. Θάνατος...
.webp)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου