του Δημητρη Παπαχρηστου, απο το Εθνος...
Πρέπει να είμαστε η αλλαγή αυτού που θέλουμε να έρθει. Με πιο απλά λόγια. Αν δεν αλλάξουμε εμείς πρώτα, πώς θα μπορέσουμε να αλλάξουμε τον κόσμο, να κάνουμε «το άγριο ήμερο» που λέει ο Νηρέας Βάρας, διά στόματος Γιώργου Αρμένη, στο ομώνυμο θεατρικό έργο. Και αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ, πώς θα γίνουν τα σκοτάδια φως; - αναρωτιόταν ο Ναζίμ Χικμέτ πριν από πολλά χρόνια. Οι μικρές διεργασίες συντελούνται ανεπαισθήτως και, ως να ήταν φυσικό, καλύπτονται πίσω από τα μεγάλα λόγια των συγκυβερνόντων. Η κρίση όμως δεν βοηθάει να «περάσει» το επικοινωνιακό πολιτικό παιχνίδι, που το χρησιμοποιούν όλοι στα πρωινάδικα και νυχτάδικα και όλα τα κόμματα. Λειτουργεί όμως προσωρινά και, όταν τελειώνει, αρχίζει άλλο παιχνίδι χαμένο, καθότι κανένας δεν μπορεί πλέον να κλέψει τις εντυπώσεις.
Δεν είναι τυχαίο που το 37% δεν εμπιστεύεται κανένα κόμμα... Η διάβρωση και η φθορά αγγίζει και διαπερνάει όλη την κοινωνία και, κατ' επέκταση, το κράτος, που χρησιμοποιεί τους νόμους του και τη φορολογική τρομοκρατία σε βάρος των ανήμπορων, με όπλο την καταστολή όλων των αντιδράσεων.
Οι διαθεσιμότητες, οι κινητικότητες, οι απολύσεις λειτουργούν σαν μπαμπούλας και οι άνεργοι δεν θα μπορούν να είναι ούτε το εφεδρικό προλεταριάτο. Οι αντιμνημονιακές κορώνες και καταγγελίες δεν αρκούν. Θα πρέπει από τώρα να χτίζονται τα θεμέλια, τα δημοκρατικά εναλλακτικά κύτταρα, εντός του κόμματος, με διαρκή διάλογο και κατ' επέκταση μέσα στην κοινωνία με ενεργητική συμμετοχή του καθενός. Στα χέρια τους να πάρουν οι πολίτες την υπόθεση της ζωής τους και να αναδείξουν τα προβλήματα που τους αφορούν, που δεν είναι μονάχα εργασιακά στις τοπικές κοινωνίες, και να δώσουν λύσεις πέραν από τις κάλπες...
Η σύγκρουση που παρατηρείται είναι μέχρι στιγμής κεκαλυμμένη. Θα αποκαλυφθούν σύντομα οι αντιφάσεις και η αδυναμία του ευρωπαϊκού συστήματος των τραπεζιτών, αλλά και η αποτυχία της πολιτικής λιτότητας που πασχίζει να διασώσει την Ευρωζώνη και να δώσει λύση στην ανεργία, η οποία έχει γενικευτεί σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Η λεγόμενη ανάπτυξη δεν έχει να κάνει με την παραγωγή και με τις θέσεις εργασίας, έχει να κάνει με την αύξηση των χρηματοπιστωτικών - άυλων κερδών τους.
Επέρχεται ταξική σύγκρουση. Οι έχοντες και οι κατέχοντες που κατέχονται από το έχειν τους, από τη μια, και αυτοί που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Δεν γίνεται να μη ματώσουμε. Αυτή η βάναυση εκμετάλλευση σε βάρος των μεσαίων εισοδημάτων και των μισθωτών και των συνταξιούχων, που σπρώχνονται να συναντηθούν με τα δύο εκατομμύρια ανέργους, δεν γίνεται να μην οδηγήσει στην πλήρη ρήξη για τη ριζική ανατροπή, που θα συμπεριλάβει μέσα και τα ξεπερασμένα κόμματα και τους επαγγελματίες πολιτικούς.
Πρέπει να είμαστε η αλλαγή αυτού που θέλουμε να έρθει. Με πιο απλά λόγια. Αν δεν αλλάξουμε εμείς πρώτα, πώς θα μπορέσουμε να αλλάξουμε τον κόσμο, να κάνουμε «το άγριο ήμερο» που λέει ο Νηρέας Βάρας, διά στόματος Γιώργου Αρμένη, στο ομώνυμο θεατρικό έργο. Και αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ, πώς θα γίνουν τα σκοτάδια φως; - αναρωτιόταν ο Ναζίμ Χικμέτ πριν από πολλά χρόνια. Οι μικρές διεργασίες συντελούνται ανεπαισθήτως και, ως να ήταν φυσικό, καλύπτονται πίσω από τα μεγάλα λόγια των συγκυβερνόντων. Η κρίση όμως δεν βοηθάει να «περάσει» το επικοινωνιακό πολιτικό παιχνίδι, που το χρησιμοποιούν όλοι στα πρωινάδικα και νυχτάδικα και όλα τα κόμματα. Λειτουργεί όμως προσωρινά και, όταν τελειώνει, αρχίζει άλλο παιχνίδι χαμένο, καθότι κανένας δεν μπορεί πλέον να κλέψει τις εντυπώσεις.
Δεν είναι τυχαίο που το 37% δεν εμπιστεύεται κανένα κόμμα... Η διάβρωση και η φθορά αγγίζει και διαπερνάει όλη την κοινωνία και, κατ' επέκταση, το κράτος, που χρησιμοποιεί τους νόμους του και τη φορολογική τρομοκρατία σε βάρος των ανήμπορων, με όπλο την καταστολή όλων των αντιδράσεων.
Οι διαθεσιμότητες, οι κινητικότητες, οι απολύσεις λειτουργούν σαν μπαμπούλας και οι άνεργοι δεν θα μπορούν να είναι ούτε το εφεδρικό προλεταριάτο. Οι αντιμνημονιακές κορώνες και καταγγελίες δεν αρκούν. Θα πρέπει από τώρα να χτίζονται τα θεμέλια, τα δημοκρατικά εναλλακτικά κύτταρα, εντός του κόμματος, με διαρκή διάλογο και κατ' επέκταση μέσα στην κοινωνία με ενεργητική συμμετοχή του καθενός. Στα χέρια τους να πάρουν οι πολίτες την υπόθεση της ζωής τους και να αναδείξουν τα προβλήματα που τους αφορούν, που δεν είναι μονάχα εργασιακά στις τοπικές κοινωνίες, και να δώσουν λύσεις πέραν από τις κάλπες...
Η σύγκρουση που παρατηρείται είναι μέχρι στιγμής κεκαλυμμένη. Θα αποκαλυφθούν σύντομα οι αντιφάσεις και η αδυναμία του ευρωπαϊκού συστήματος των τραπεζιτών, αλλά και η αποτυχία της πολιτικής λιτότητας που πασχίζει να διασώσει την Ευρωζώνη και να δώσει λύση στην ανεργία, η οποία έχει γενικευτεί σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Η λεγόμενη ανάπτυξη δεν έχει να κάνει με την παραγωγή και με τις θέσεις εργασίας, έχει να κάνει με την αύξηση των χρηματοπιστωτικών - άυλων κερδών τους.
Επέρχεται ταξική σύγκρουση. Οι έχοντες και οι κατέχοντες που κατέχονται από το έχειν τους, από τη μια, και αυτοί που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Δεν γίνεται να μη ματώσουμε. Αυτή η βάναυση εκμετάλλευση σε βάρος των μεσαίων εισοδημάτων και των μισθωτών και των συνταξιούχων, που σπρώχνονται να συναντηθούν με τα δύο εκατομμύρια ανέργους, δεν γίνεται να μην οδηγήσει στην πλήρη ρήξη για τη ριζική ανατροπή, που θα συμπεριλάβει μέσα και τα ξεπερασμένα κόμματα και τους επαγγελματίες πολιτικούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου