Καποιανού χαρίζανε και στραβοκαμάρωνε.....

του Στελιου Κουλογλου, απο το TVXS...

Ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδικεί με αξιώσεις το βραβείο του κόμματος που κλοτσάει τη καρδάρα με το γάλα: Οι δημοσκοπήσεις του δίνουν σαφή υπεροχή που διαρκώς αυξάνεται έναντι της ΝΔ, η τελευταία βρίσκεται σε ψιλοπανικό, στον εκλογικά ανταγωνιστικό χώρο της κεντροαριστεράς βολοδέρνουν ατελείωτα. Αλλά, όπως και το Σαββατοκύριακο στην συνεδρίαση της Κεντρικής του Επιτροπής, ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει συχνά την εικόνα ενός κόμματος που αντί να καταπιαστεί με την βαθιά εθνική και κοινωνική κρίση της χώρας, ασχολείται με δευτερεύοντα θέματα,με ιδεολογήματα ή και με θεολογικού τύπου διαφωνίες.
< Από το ΕΑΜ μέχρι την ΕΔΑ, η ελληνική αριστερά άνθισε ή και μεγαλούργησε κάθε φορά που προχώρησε σε πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες με άλλες δυνάμεις ή ανεξάρτητες προσωπικότητες, αντί να βράζει στο ζουμί της. Αυτή η αντίληψη θα έπρεπε να κυριαρχεί σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ - και όχι μόνο λόγω της βαθιάς κρίσης ή του ηράκλειου έργου που ορθώνεται μπροστά του, αν και όταν φτάσει στην εξουσία: αν ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στη θέση της αντιπολίτευσης, δεν είναι γιατί το 27% και βάλε έγιναν ξαφνικά κομουνιστές ή αριστεροί ριζοσπάστες. Πρόκειται για εκατομμύρια πολιτών που δεν βλέπουν εναλλακτική λύση στα σημερινά αδιέξοδα της χώρας και επιλέγουν να δοκιμάσουν, μήπως και ο ΣΥΡΙΖΑ τα καταφέρει.



Επιπλέον, ένα κόμμα που εκτινάχτηκε από το 4% στο 27% δεν διαθέτει ικανοποιητικές κομματικές δυνάμεις ή στελέχη σε όλους τους κοινωνικούς χώρους, τις πόλεις ή τις περιφέρειες. Εν όψει των αυτοδιοικητικών εκλογών, αυτή η έλλειψη έχει γίνει φανερή και γι’ αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να συνεργαστεί με ανθρώπους που έχουν δεσμούς με τις τοπικές κοινωνίες, είναι εργατικοί και τίμιοι. Αν δηλαδή δεν υπήρχε, θα έπρεπε να είχε εφεύρει τον Οδυσσέα Βουδούρη και άλλους 50 σαν και αυτόν, αντί να τον κοιτάζει στα δόντια. Και όμως η ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ διχάστηκε γύρω από την υποψηφιότητα Βουδούρη και ενός ακόμη αξιόλογου πολίτη από την Δυτική Μακεδονία, που παρουσιάζει το σοβαρό μειονέκτημα ότι δεν είναι κομματικό μέλος!

Το «αμάρτημα» Βουδούρη, σύμφωνα με την «Αριστερή Πτέρυγα» του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν ότι είχε ψηφίσει το πρώτο μνημόνιο! Δεν έχει σημασία ότι δεν ψήφισε τα επόμενα, διαφοροποιήθηκε από το ΠΑΣΟΚ ή την ΔΗΜΑΡ όταν αθέτησαν τις υποσχέσεις τους και σήμερα ΔΕΝ υποστηρίζει το μνημόνιο. Το μνημόνιο είναι κάτι περισσότερο από το Ευαγγέλιο: ακόμη και οι Χριστιανοί συγχωρούν αν κάποιος μετανοήσει, αλλά κάποιοι στον ΣΥΡΙΖΑ ποτέ. Τέτοια πράγματα, δεν υποστήριζαν ούτε επί Στάλιν αλλά στην Ελλάδα του 2014 καλά κρατούν: το αποτέλεσμα είναι, αντί τα ΜΜΕ να ασχολούνται με τις έξυπνες επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ στην Αθήνα ή την Αττική, να αναφέρονται εκτενώς στις διαμάχες της ΚΕ. Επιτέλους, ένα καλό νέο για το Μέγαρο Μαξίμου.

Γενικότερα, το μνημόνιο ως λυδία λίθος, είναι στις τοπικές εκλογές η συνταγή της αποτυχίας. Οι Δήμαρχοι καλούνται πρώτα να μαζέψουν τα σκουπίδια και να ανακουφίσουν τους συμπολίτες τους από τις επιπτώσεις της κρίσης, όχι να λύσουν το πρόβλημα της κεντρικής εξουσίας ή να αντιμετωπίσουν την τρόικα και την Μέρκελ στις διαπραγματεύσεις. Υπάρχουν δήμαρχοι που μπορεί να μην έχουν εκφραστεί εναντίον του μνημονίου, αλλά έχουν φτιάξει κοινωνικά παντοπωλεία ή ιατρεία και δομές αλληλεγγύης αντιμετωπίζοντας το μνημόνιο στην πράξη, είναι αποτελεσματικοί,  ασκούν με διαφάνεια και εντιμότητα τα καθήκοντα τους και είναι αγαπητοί από τους πολίτες.  Αυτό θα έπρεπε να είναι το κριτήριο και όχι οι αντιμνημονιακές καρικατούρες, όπως παλιότερα κάποιοι Δήμοι που αυτοανακηρύσσονταν αποπυρηνικοποιημένες ζώνες και νόμιζαν ότι έτσι καθάριζαν με τον πυρηνικό πόλεμο!

Ίσως αυτά είναι ψιλά γράμματα στο χώρο της θεολογίας και των απανταχού Βουδούρηδων, για τους οποίους υπάρχει πάντως λύση. Γιατί η «Αριστερή Πτέρυγα» του ΣΥΡΙΖΑ δεν τους βάζει να υπογράψουν μια δήλωση με την οποία να αποκηρύξουν μετά βδελυγμίας το μνημόνιο και τις παραφυάδες (δεύτερο μνημόνιο, μεσοπρόθεσμο) του;