Η πολιτική τού «ναι μεν…»

Του Γιώργου Σταματόπουλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Διαφωνεί με την επιστράτευση η Δημοκρατική Αριστερά, σοβαρότατα μάλιστα, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι αίρει την εμπιστοσύνη της στην κυβέρνηση, αυτό δα έλειπε. Το σχήμα τούτο μπήκε στην κυβέρνηση για να σωθεί η χώρα, να μην οδηγηθεί σε αδιέξοδο (παρά το περίτρανο «Στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα») και να φανούν λίγο τα στελέχη της σε εξουσιαστικούς θώκους. Διαφωνούν ενίοτε με τις αυθαίρετες αποφάσεις πρωθυπουργού και υπουργών, αλλά δεν είναι και σοβαρός λόγος η διαφωνία τούτη να θρυμματιστεί η κυβερνητική συνοχή.

Φαίνεται αστείο. Ισως να “ναι. Πολλοί όμως θεωρούν ότι πίσω από την πολιτική τού «ναι μεν, αλλά» θεριεύει η ουσία του μεταρρυθμιστή, αυτού που θέλει, με δημοκρατικές διαδικασίες, να αλώσει το πολιτικό σύστημα από μέσα. Η ηπιότης είναι χαρακτηριστικό του μεταρρυθμιστή” λάβαρό του το αναίμακτο της πολιτικής αλλαγής, η πύργωση των θεσμών και, παρακαλώ, το δικαίωμα στη διαφορετική άποψη. Α, ο διάλογος πάνω απ” όλα. Ποιος διαφωνεί μ” αυτό το ειρηνικό «οπλοστάσιο»; Αν εξαιρέσουμε τους ντούρους επαναστάτες, μηδενιστές και διαφόρους με φασιστική ιδεολογία, ουδείς.

Το ότι είναι καθηλωμένο σ” ένα μικρό ποσοστό το κομματικό σχήμα της ΔΗΜΑΡ ίσως να δείχνει ότι δεν έχει διείσδυση στη λαϊκότητα, τα μέλη της, όμως, υπερηφανεύονται ότι χτίζουν σιγά σιγά τη Δημοκρατία. Αν ενθυμηθούμε ότι για να φτάσουμε στον Περικλή χρειάστηκε να παρελάσουν Θησέας, Σόλων, Κλεισθένης, Εφιάλτης και περίπου τέσσερις αιώνες, τότε η ΔΗΜΑΡ έχει δίκιο” κάποια στιγμή στο μέλλον θα δικαιωθεί. Διότι ώσπου να γεννηθεί μια ιδέα, να γίνει γνωστή, να ωριμάσει και, τέλος, να καρπίσει, ε, θα περάσουν χρόνοι πολλοί.

Είναι κοινωνικός νόμος, θα “λεγε κανείς, ανάλογος της φυσικής εξελικτικής διαδικασίας. Τα «αστέρια» της ΔΗΜΑΡ φαίνονται καλά διαβασμένα. Τους βοηθάει και το μαρξιστικό παρελθόν (συμμαχίες και με δαίμονες προκειμένου να επιτευχθεί ο σκοπός) και έτσι εμφανίζονται με καθαρή συνείδηση στην κοινωνία και στους εργαζόμενους. Δεν φαίνεται επίσης να πολυσκοτίζονται για τον αυταρχισμό της κυβέρνησης, για την ολοένα και σκληρότερη εφαρμογή όσων έχει διατάξει η αλλοδαπή τρόικα, για την επικίνδυνη ολισθηρότητά της προς ακροδεξιές κατευθύνσεις.

Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι βρίσκεται σε δύσκολη θέση ο κυβερνητικός εταίρος. Για το ΠΑΣΟΚ δεν γίνεται λόγος” έχει παραδώσει γην και ύδωρ στις αποφάσεις της κυβέρνησης μπας και διασώσει τίποτα από την άλλοτε κραταιά, αποκλειστική του κυβερνητική αίγλη.

Προφανώς γνωρίζουν οι δύο εταίροι που στηρίζουν την κυβέρνηση ότι οδεύουμε ολοταχώς, αν δεν αντιδράσει η κοινωνία, σε ολοκληρωτικής μορφής διακυβέρνηση (απολύσεις, συλλήψεις, αστυνομοκρατία, περιφρόνηση της Βουλής, εμπόλεμη κατάσταση με την κοινωνία). Αυτά συμβαίνουν ήδη αυτή τη στιγμή, άρα δεν είναι απλοί οιωνοί, μήτε καν οιονεί οιωνοί, είναι η ζοφερή πραγματικότητα, που πνίγει την ελληνική κοινωνία.

ΥΓ.: Η επιστράτευση των εργαζομένων στο μετρό ξεσηκώνει θύελλα διαμαρτυριών με φόβο τη διάχυση εμφυλιοπολεμικού κλίματος στην κοινωνία. Η κυβέρνηση, που είναι υπεύθυνη για όλα, προβάλλει την ταλαιπωρία των επιβατών. Οι ταλαιπωρημένοι επιβάτες πού επιρρίπτουν την ταλαιπωρία τους;

gstamatopoulos@efsyn.gr