Ουδέν αμιγές...
Το κείμενο με το οποίο, ένας συνεταιρισμός με επωνυμία που μοιάζει με κάτι σαν «Σύνταξη Αναλγητικών Οχυρώσεων» και αποτελείται από οργανώσεις με ονόματα όπως «Άγριο Σεξ» και «Υποκοιμητές Κοινοτικών Εκπλήξεων», ανέλαβε την ευθύνη για την τρομοκρατική ενέργεια στο mall, με έκανε να σκέφτομαι ότι τελικά είναι πολλοί αυτοί που, ελπίζοντας σε μια καλύτερη θέση και αντιμετώπιση όταν αλλάξουν τα πράγματα, φροντίζουν να φτιάχνουν με μέριμνα το βιογραφικό τους, ειδικά αυτόν τον καιρό. Αυτός που βλέπει μακριά προετοιμάζεται πάντα από πριν, οι λιγότερο προνοητικοί πρέπει να τρέχουν τελευταία στιγμή, όμως πάντα υπάρχει χρόνος να χτίσεις τα διαπιστευτήριά σου έτσι ώστε μια μέρα να εξαργυρώσεις τις υπηρεσίες σου.
Ειδικά αυτοί που έγραψαν αυτό το κείμενο και που υποτίθεται ότι είναι οι ίδιοι που έβαλαν τη βόμβα, δεν μπορεί να πιστεύουν ότι πείθουν στο ότι απευθύνονται σε μεγάλο κοινό. Και μόνο από το μέγεθος του καταλαβαίνεις ότι, αν εξαιρέσεις την αστυνομία και τα επιτελεία των κομμάτων, το κείμενο αυτό προορίζεται για ελάχιστους, απευθύνεται δε σε ελαχιστότερους και πάντως όχι σε αυτούς για τους οποίους υποτίθεται ότι δουλεύουν αυτοί που το έγραψαν. Αυτοί δεν θα το διαβάσουν και το πιο σημαντικό, κατά τη γνώμη μου βέβαια, είναι ότι οι αποστολείς του αυτό το ξέρουν, αλλά δεν τους νοιάζει γιατί απλούστατα δεν σχετίζονται με το περιβάλλον τους.
Το ενδεχόμενο να προσπαθούν να κερδίσουν φίλους, προσωπικά το βρίσκω απίθανο. Να αναζητούν καινούριους εχθρούς μοιάζει πιθανότερο. Η ζωή θέλει εξάψεις και λίγη αδρεναλίνη για να γίνεται ενδιαφέρουσα και το μπάντζι τζάμπιν είναι πανάκριβο σπορ. Στο μεταξύ βέβαια και μια ανανέωση της σχέσης τους με τους παλιούς εχθρούς, δεν είναι αδιάφορη, έτσι ώστε να μην ξεχνιόμαστε.
Το διάβασα βέβαια, αλλά μόνο και μόνο για να επιβεβαιώσω μέσα μου την πεποίθησή μου ότι αυτό που θα έβρισκα γραμμένο εκεί, θα ήταν ιδέες ωραίες και χρήσιμες που, για να αχρηστευτούν στις συνειδήσεις των ανθρώπων, θα χρειαζόταν η υποτιθέμενη εφαρμογή τους στην πράξη να τις κάνει απεχθείς. Δεν είναι όμως καινούριο αυτό, άσχημοι άνθρωποι να προσπαθούν να γελοιοποιήσουν τα όμορφα, είναι μάλλον συνηθισμένο. Είναι πολλά τα σημεία στα οποία θα μπορούσε να σταθεί κανείς διαβάζοντας το κείμενο αυτό. Δύο όμως είναι τα σημεία του κειμένου που νομίζω ότι αποκαλύπτουν το αληθινό προφίλ των ατόμων που το έγραψαν.
Στο ένα λέει: «Ούτε φυσικά θα επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να γίνουμε θύματα των δικών τους μηχανών μαζικού αποπροσανατολισμού, όπως η ανεμελιά της βόλτας στα μαγαζιά και τις καφετέριες του κωλοεμπορικού. Ο δεύτερος στόχος είναι να επαναπροσανατολίσουμε την σκέψη εκεί που εμείς πιστεύουμε ότι αποκτά νόημα.»
«Εκεί που εμείς πιστεύουμε», λοιπόν. Πάντα κάποιος θέλει να σε βάλει να σκέφτεσαι αυτό που εκείνος πιστεύει ότι πρέπει να σκέφτεσαι. Το χειρότερο είναι ότι εδώ που βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή, βρισκόμαστε επειδή κάποιοι άλλοι ήθελαν να επαναπροσανατολίσουν τη σκέψη μας εκεί που εκείνοι πιστεύουν ότι αποκτά νόημα. Αυτό είναι το μεγαλύτερο βάσανό μας. Οι σκεπτονταβατζήδες.
Στο άλλο λέει: «Καταλαβαίνουμε προφανώς ότι η επιλογή του αγώνα με κείνο η το άλλο μέσο δεν αποτελεί μόνο μια επιλογή στρατηγικού χαρακτήρα – τι είναι για παράδειγμα πιο πρόσφορο ανάλογα τις επικρατούσες συνθήκες- άλλα συνιστά σίγουρα και μια επιλογή στη βάση της επιθυμίας και της
ατομικής ικανοποίησης.»
Για όποιον νόμιζε ότι, μέσα σ’ αυτή τη λογική δράσης, υπάρχει ένα έστω ίχνος κοινωνικής ευαισθησίας, που να σχετίζεται με το κοινό συμφέρον, η τελευταία φράση του λύνει κάθε απορία. Δεν μπορεί, βέβαια, να σου πει και στα ίσα ότι «ξέρεις, εμένα μου αρέσει πολύ να παίζω με εκρηκτικά, είμαι πυρομανής από την εποχή που η μαμά με υποχρέωνε να πίνω μουρουνέλαιο» και φυσικά δεν θα παραδεχτεί ότι προφασίζεται μια δήθεν ιδεολογία για να καλύψει το πάθος του, αλλά σου λέει ότι, με γνώμονα πάντα μια συλλογική αγωνία που τον διακατέχει, συνδυάζει το τερπνόν μετά του ωφελίμου. Αν επιχειρούσε μια άλλη διατύπωση, θα μπορούσε να πει: «αν είναι οι εκρήξεις αμαρτία, θα βγω να το φωνάξω με μανία, ότι εγώ βρε, αν έχω ένα λόγο να αυτοϊκανοποιούμαι δεν είναι μόνο η εξάρτησή μου από τη λαγνεία, αλλά έχω εντάξει αυτή μου την επιθυμία στο σχέδιο της υπεράσπισης των δικών σου μακροπρόθεσμων συμφερόντων».
Ατομική ικανοποίηση, όμως, επιδιώκουν και όσοι πηγαίνουν στα mall, αλλά νόμιζα ότι, σύμφωνα τουλάχιστον με τα λεγόμενα του κειμένου, αυτό δεν είναι καλό, γιατί έπρεπε να σκέφτονται λίγο ευρύτερα, να σκέφτονται δηλαδή ότι η ατομική τους ικανοποίηση δεν είναι η μόνη στον κόσμο και ότι μπορεί μια άλλη ατομική ικανοποίηση να συγκρούεται με τη δική τους. Κι επειδή όλες οι ατομικές ικανοποιήσεις δεν είναι ίδιες, σε περίπτωση πολέμου μεταξύ τους, αυτή που θα νικήσει είναι η ένοπλη ατομική ικανοποίηση. Κι άμα δε σ’ αρέσει, να μάθεις να σκέφτεσαι.
Ωραία περνάμε πάντως και με τις τρομοκρατικές οργανώσεις. Δεν μπορώ να πω.
Η γελοιογραφία του SOLOUP
Ειδικά αυτοί που έγραψαν αυτό το κείμενο και που υποτίθεται ότι είναι οι ίδιοι που έβαλαν τη βόμβα, δεν μπορεί να πιστεύουν ότι πείθουν στο ότι απευθύνονται σε μεγάλο κοινό. Και μόνο από το μέγεθος του καταλαβαίνεις ότι, αν εξαιρέσεις την αστυνομία και τα επιτελεία των κομμάτων, το κείμενο αυτό προορίζεται για ελάχιστους, απευθύνεται δε σε ελαχιστότερους και πάντως όχι σε αυτούς για τους οποίους υποτίθεται ότι δουλεύουν αυτοί που το έγραψαν. Αυτοί δεν θα το διαβάσουν και το πιο σημαντικό, κατά τη γνώμη μου βέβαια, είναι ότι οι αποστολείς του αυτό το ξέρουν, αλλά δεν τους νοιάζει γιατί απλούστατα δεν σχετίζονται με το περιβάλλον τους.
Το ενδεχόμενο να προσπαθούν να κερδίσουν φίλους, προσωπικά το βρίσκω απίθανο. Να αναζητούν καινούριους εχθρούς μοιάζει πιθανότερο. Η ζωή θέλει εξάψεις και λίγη αδρεναλίνη για να γίνεται ενδιαφέρουσα και το μπάντζι τζάμπιν είναι πανάκριβο σπορ. Στο μεταξύ βέβαια και μια ανανέωση της σχέσης τους με τους παλιούς εχθρούς, δεν είναι αδιάφορη, έτσι ώστε να μην ξεχνιόμαστε.
Το διάβασα βέβαια, αλλά μόνο και μόνο για να επιβεβαιώσω μέσα μου την πεποίθησή μου ότι αυτό που θα έβρισκα γραμμένο εκεί, θα ήταν ιδέες ωραίες και χρήσιμες που, για να αχρηστευτούν στις συνειδήσεις των ανθρώπων, θα χρειαζόταν η υποτιθέμενη εφαρμογή τους στην πράξη να τις κάνει απεχθείς. Δεν είναι όμως καινούριο αυτό, άσχημοι άνθρωποι να προσπαθούν να γελοιοποιήσουν τα όμορφα, είναι μάλλον συνηθισμένο. Είναι πολλά τα σημεία στα οποία θα μπορούσε να σταθεί κανείς διαβάζοντας το κείμενο αυτό. Δύο όμως είναι τα σημεία του κειμένου που νομίζω ότι αποκαλύπτουν το αληθινό προφίλ των ατόμων που το έγραψαν.
Στο ένα λέει: «Ούτε φυσικά θα επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να γίνουμε θύματα των δικών τους μηχανών μαζικού αποπροσανατολισμού, όπως η ανεμελιά της βόλτας στα μαγαζιά και τις καφετέριες του κωλοεμπορικού. Ο δεύτερος στόχος είναι να επαναπροσανατολίσουμε την σκέψη εκεί που εμείς πιστεύουμε ότι αποκτά νόημα.»
«Εκεί που εμείς πιστεύουμε», λοιπόν. Πάντα κάποιος θέλει να σε βάλει να σκέφτεσαι αυτό που εκείνος πιστεύει ότι πρέπει να σκέφτεσαι. Το χειρότερο είναι ότι εδώ που βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή, βρισκόμαστε επειδή κάποιοι άλλοι ήθελαν να επαναπροσανατολίσουν τη σκέψη μας εκεί που εκείνοι πιστεύουν ότι αποκτά νόημα. Αυτό είναι το μεγαλύτερο βάσανό μας. Οι σκεπτονταβατζήδες.
Στο άλλο λέει: «Καταλαβαίνουμε προφανώς ότι η επιλογή του αγώνα με κείνο η το άλλο μέσο δεν αποτελεί μόνο μια επιλογή στρατηγικού χαρακτήρα – τι είναι για παράδειγμα πιο πρόσφορο ανάλογα τις επικρατούσες συνθήκες- άλλα συνιστά σίγουρα και μια επιλογή στη βάση της επιθυμίας και της
ατομικής ικανοποίησης.»
Για όποιον νόμιζε ότι, μέσα σ’ αυτή τη λογική δράσης, υπάρχει ένα έστω ίχνος κοινωνικής ευαισθησίας, που να σχετίζεται με το κοινό συμφέρον, η τελευταία φράση του λύνει κάθε απορία. Δεν μπορεί, βέβαια, να σου πει και στα ίσα ότι «ξέρεις, εμένα μου αρέσει πολύ να παίζω με εκρηκτικά, είμαι πυρομανής από την εποχή που η μαμά με υποχρέωνε να πίνω μουρουνέλαιο» και φυσικά δεν θα παραδεχτεί ότι προφασίζεται μια δήθεν ιδεολογία για να καλύψει το πάθος του, αλλά σου λέει ότι, με γνώμονα πάντα μια συλλογική αγωνία που τον διακατέχει, συνδυάζει το τερπνόν μετά του ωφελίμου. Αν επιχειρούσε μια άλλη διατύπωση, θα μπορούσε να πει: «αν είναι οι εκρήξεις αμαρτία, θα βγω να το φωνάξω με μανία, ότι εγώ βρε, αν έχω ένα λόγο να αυτοϊκανοποιούμαι δεν είναι μόνο η εξάρτησή μου από τη λαγνεία, αλλά έχω εντάξει αυτή μου την επιθυμία στο σχέδιο της υπεράσπισης των δικών σου μακροπρόθεσμων συμφερόντων».
Ατομική ικανοποίηση, όμως, επιδιώκουν και όσοι πηγαίνουν στα mall, αλλά νόμιζα ότι, σύμφωνα τουλάχιστον με τα λεγόμενα του κειμένου, αυτό δεν είναι καλό, γιατί έπρεπε να σκέφτονται λίγο ευρύτερα, να σκέφτονται δηλαδή ότι η ατομική τους ικανοποίηση δεν είναι η μόνη στον κόσμο και ότι μπορεί μια άλλη ατομική ικανοποίηση να συγκρούεται με τη δική τους. Κι επειδή όλες οι ατομικές ικανοποιήσεις δεν είναι ίδιες, σε περίπτωση πολέμου μεταξύ τους, αυτή που θα νικήσει είναι η ένοπλη ατομική ικανοποίηση. Κι άμα δε σ’ αρέσει, να μάθεις να σκέφτεσαι.
Ωραία περνάμε πάντως και με τις τρομοκρατικές οργανώσεις. Δεν μπορώ να πω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου