Της Πέπης Ρηγοπούλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...
(…) και μην έχοντας πιο κάτω άλλο σκαλί / να κατρακυλήσεις πιο βαθιά / στου Κακού τη σκάλα- / για τ’ ανέβασμα ξανά που σε καλεί / θα αιστανθείς να σου φυτρώσουν, ω χαρά! / τα φτερά, / τα φτερά τα πρωτινά σου τα μεγάλα!
Κ. Παλαμάς, Ο προφήτης
Μια λύπη ξεχύνεται από τις κουβέντες των ανθρώπων. Τα πέρα-δώθε που επιμένουν στη σκοτεινή, την έρημη πόλη, τώρα που έχουν πέσει οι τιμές τού κάθε λογής παυσίλυπου, 2,5 με 5 ευρώ ό,τι πάρετε για να αντέξετε αυτόν τον χειμώνα, είναι νησίδες αντίστασης σε έναν δυσοίωνο ουρανό που δεν λέει, παρά τις αλκυονίδες ημέρες, να ξαστερώσει. Μια ιαχή ενός βουβού πλήθους πάλλεται καθώς προσπαθεί να κρυφτεί στα καφενεία, να πει τον πόνο του και κάποτε να ακούσει τον δικό σου. Μας χρειάζονται τούτη την ακραία ώρα πολλά αυτιά για να ακούν, πολλά μάτια για να βλέπουν, να μην προσπερνούν. Γιατί να μη μιλάμε μεταξύ μας βραδυπορώντας στα σαραβαλιασμένα πεζοδρόμια, γιατί να μην έχουμε την εμπιστοσύνη να πούμε ένα γεια, μια καλημέρα, έτσι διά ζώσης, μακριά από τα τηλέφωνα με τις φορτωμένες αγωνία γραμμές, μακριά από το Διαδίκτυο που κινδυνεύει από υπερθέρμανση, με τόσο συναίσθημα, καλό, κακό, ανάποδο ακουμπισμένο πάνω του.
Η αναδιάρθρωσή τους, ακόμα μια «ανάταξη» με το προσωπείο του νέου εκσυγχρονισμού, που αυτός δεν χρησιμοποιεί λέξεις ιατρικές αλλά της οικονομίας. Πόσες άλλες, Χριστέ μου, θα υποστούμε, πόσες ακόμα θα αντέξουμε. Μια ζαριά σκάρτη, μια ζαριά με κίβδηλα ζάρια, και να τώρα που το παιχνίδι έχει πάει στα χέρια αυτών που φτιάχνουν τα κίβδηλα, αυτών που έχουν την εξουσία να τα φτιάχνουν και μαζί μ’ αυτά και τους παίκτες που θα τα παίξουν. Ποτισμένα μίσος τα ζάρια αυτά και μαζί τους τα χωρίς τέλος παιχνίδια, τα επικίνδυνα παιχνίδια που δεν μιλούν την αλήθεια των παιχνιδιών. Δεν είναι παιχνίδια για να παίξεις εσύ τον καημό σου, είναι παιχνίδια για να σε παίξουν, να σε πουλήσουν, να σε εξευτελίσουν στα σκλαβοπάζαρα Ανατολής και Δύσης. Το σώμα της χώρας και το σώμα των ανθρώπων πάσχουν ένα πάθος που δεν λυτρώνει γιατί δεν λύνεται, έτσι που προχωρούν τα πράγματα.
Ο «Δωδεκάλογος» του Παλαμά θεωρήθηκε για χρόνια ξεπερασμένος. Γράφτηκε σε –άλλη μια- εποχή κατάπτωσης της χώρας μετά τη συντριβή του πολέμου του 1897. Και αποτελεί στο πρώτο του κομμάτι ένα ανελέητο μαστίγωμα των τρωτών μας, τότε και τώρα. Δεν στοχεύει όμως στην ενοχοποίηση του λαού, αλλά στο ξύπνημα της βούλησής του για αντίσταση. Δεν ξέρω ποιο θα ήταν το ισοδύναμο ενός τέτοιου έργου στη σημερινή εποχή, όπου δύσκολα μπορούν να βρεθούν τα λόγια για το πένθος που μας κατατρύχει. Μένει όμως η δύναμη της ματιάς του ποιητή, η απόφασή του να δει το δράμα μας κατάματα. Αυτή είναι η κληρονομιά του και αυτό κάνει τον τίτλο «Ο προφήτης» της ενότητας όπου ανήκουν αυτοί οι στίχοι να αληθεύει. Τα φτερά θα φυτρώσουν και πάλι.
(…) και μην έχοντας πιο κάτω άλλο σκαλί / να κατρακυλήσεις πιο βαθιά / στου Κακού τη σκάλα- / για τ’ ανέβασμα ξανά που σε καλεί / θα αιστανθείς να σου φυτρώσουν, ω χαρά! / τα φτερά, / τα φτερά τα πρωτινά σου τα μεγάλα!
Κ. Παλαμάς, Ο προφήτης
Μια λύπη ξεχύνεται από τις κουβέντες των ανθρώπων. Τα πέρα-δώθε που επιμένουν στη σκοτεινή, την έρημη πόλη, τώρα που έχουν πέσει οι τιμές τού κάθε λογής παυσίλυπου, 2,5 με 5 ευρώ ό,τι πάρετε για να αντέξετε αυτόν τον χειμώνα, είναι νησίδες αντίστασης σε έναν δυσοίωνο ουρανό που δεν λέει, παρά τις αλκυονίδες ημέρες, να ξαστερώσει. Μια ιαχή ενός βουβού πλήθους πάλλεται καθώς προσπαθεί να κρυφτεί στα καφενεία, να πει τον πόνο του και κάποτε να ακούσει τον δικό σου. Μας χρειάζονται τούτη την ακραία ώρα πολλά αυτιά για να ακούν, πολλά μάτια για να βλέπουν, να μην προσπερνούν. Γιατί να μη μιλάμε μεταξύ μας βραδυπορώντας στα σαραβαλιασμένα πεζοδρόμια, γιατί να μην έχουμε την εμπιστοσύνη να πούμε ένα γεια, μια καλημέρα, έτσι διά ζώσης, μακριά από τα τηλέφωνα με τις φορτωμένες αγωνία γραμμές, μακριά από το Διαδίκτυο που κινδυνεύει από υπερθέρμανση, με τόσο συναίσθημα, καλό, κακό, ανάποδο ακουμπισμένο πάνω του.
Η αναδιάρθρωσή τους, ακόμα μια «ανάταξη» με το προσωπείο του νέου εκσυγχρονισμού, που αυτός δεν χρησιμοποιεί λέξεις ιατρικές αλλά της οικονομίας. Πόσες άλλες, Χριστέ μου, θα υποστούμε, πόσες ακόμα θα αντέξουμε. Μια ζαριά σκάρτη, μια ζαριά με κίβδηλα ζάρια, και να τώρα που το παιχνίδι έχει πάει στα χέρια αυτών που φτιάχνουν τα κίβδηλα, αυτών που έχουν την εξουσία να τα φτιάχνουν και μαζί μ’ αυτά και τους παίκτες που θα τα παίξουν. Ποτισμένα μίσος τα ζάρια αυτά και μαζί τους τα χωρίς τέλος παιχνίδια, τα επικίνδυνα παιχνίδια που δεν μιλούν την αλήθεια των παιχνιδιών. Δεν είναι παιχνίδια για να παίξεις εσύ τον καημό σου, είναι παιχνίδια για να σε παίξουν, να σε πουλήσουν, να σε εξευτελίσουν στα σκλαβοπάζαρα Ανατολής και Δύσης. Το σώμα της χώρας και το σώμα των ανθρώπων πάσχουν ένα πάθος που δεν λυτρώνει γιατί δεν λύνεται, έτσι που προχωρούν τα πράγματα.
Ο «Δωδεκάλογος» του Παλαμά θεωρήθηκε για χρόνια ξεπερασμένος. Γράφτηκε σε –άλλη μια- εποχή κατάπτωσης της χώρας μετά τη συντριβή του πολέμου του 1897. Και αποτελεί στο πρώτο του κομμάτι ένα ανελέητο μαστίγωμα των τρωτών μας, τότε και τώρα. Δεν στοχεύει όμως στην ενοχοποίηση του λαού, αλλά στο ξύπνημα της βούλησής του για αντίσταση. Δεν ξέρω ποιο θα ήταν το ισοδύναμο ενός τέτοιου έργου στη σημερινή εποχή, όπου δύσκολα μπορούν να βρεθούν τα λόγια για το πένθος που μας κατατρύχει. Μένει όμως η δύναμη της ματιάς του ποιητή, η απόφασή του να δει το δράμα μας κατάματα. Αυτή είναι η κληρονομιά του και αυτό κάνει τον τίτλο «Ο προφήτης» της ενότητας όπου ανήκουν αυτοί οι στίχοι να αληθεύει. Τα φτερά θα φυτρώσουν και πάλι.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου