του Κωστα Βεργοπουλου, απο την Ελευθεροτυπια...
Αφού με την εφαρμογή των επίμαχων προγραμμάτων η ανεργία εκτινάχθηκε στα ύψη και η οικονομία στα βάθη, μέχρι πότε η συνέχιση αυτών θα θεωρείται «πρόοδος»; Από τις τρεις συνιστώσες της συγκυβέρνησης, η μεν της «ευθύνης» καιροσκοπεί, παραπέμποντας σε «επανεκτίμηση». Η «συντηρητική» επαίρεται ότι τώρα δικαιώνεται η προηγούμενη αντιπολιτευτική κριτική της. Ωστόσο, εάν τώρα δικαιώνεται η αντιπολιτευτική τοποθέτησή της, ταυτόχρονα καταδικάζεται έτσι η κυβερνητική. Εάν αυτή η πλευρά ναρκισσεύεται διότι είχε προαναγγείλει τις ολέθριες συνέπειες της μνημονιακης πολιτικής, τότε η ευθύνη της θα θεωρηθεί σήμερα ακόμη βαρύτερη σε σχέση με όσους την εφαρμόζουν, με άγνοια των συνεπειών.
Η τρίτη συνιστώσα, προκειμένου να αποσείσει τις ευθύνες της, μετατρέπει το «τεχνικό σφάλμα» σε ιδεολογικό. Ομως, έτσι, η σημασία του σφάλματος δεν μειώνεται, αλλά επιβαρύνεται. Η βαθιά ύφεση στην Ελλάδα, ψελλίζει ο ηγέτης, δεν προέκυψε ως «τεχνικό σφάλμα»: ήταν εξ αρχής συνειδητός «στόχος», καθ' όσον στο πρόγραμμα προσαρμογής όχι μόνον προβλέπεται η ύφεση, αλλά και απροσχημάτιστα τίθεται ως «ρήτρα» προς διασφάλιση της εκτέλεσής του. Το ΔΝΤ και η Ε.Ε./ΕΚΤ δεν έπεσαν έξω στις προβλέψεις τους, αφού η ύφεση, ως θεραπευτική αγωγή, ήταν ακριβώς ο στόχος τους. Η ανεργία και η ύφεση όχι ως συμφορά, αλλά ως «ευλογία Θεού», προς υποθετική εξυγίανση και επανεκκίνηση της οικονομίας. Η επιλογή για επιδεινούμενη ύφεση, παραδέχεται ο ηγέτης, προκειμένου να αποποιηθεί τις ευθύνες του, «δεν ήταν μόνον του ΔΝΤ, αλλά επίσης όλων των εταίρων μας». Δεν συνιστά «συνωμοσία», αλλά «είχε και εξακολουθεί να έχει ιδεολογικά χαρακτηριστικά, εκπηγάζει από το συνδυασμό δημοσιονομικά συντηρητικής και οικονομικά νεοφιλελεύθερης αντίληψης».
Ωστόσο, η επεξήγηση δεν ελαφρύνει τη θέση των ελληνικών κυβερνήσεων, αλλά την επιβαρύνει ακόμη περισσότερο. Ο ίδιος καλύπτεται με την επισήμανση ότι οι διαβόητες διαρθρωτικές αλλαγές που «τραβούσαν το ενδιαφέρον των εταίρων μας παρέμεναν όλες επικεντρωμένες στη μείωση του εργασιακού κόστους ανά μονάδα προϊόντος». Για τις ελληνικές κυβερνήσεις, καταλήγει ο ίδιος, «το δίλημμα δεν ήταν ποτέ η επιλογή ανάμεσα σε μια καλή και μια κακή λύση, αλλά παρέμενε πάντα ανάμεσα σε μια κακή και σε μια απολύτως καταστροφική λύση».
Παρασιωπά ο ίδιος ότι όλες οι κυβερνήσεις ενστερνίσθηκαν πάντα την καταστροφικότερη επιλογή, την εφάρμοσαν με ζήλο ως «αναγκαίο μονόδρομο» προς εξυγίανση, ανάκαμψη και σωτηρία της χώρας, λοιδορώντας παράλληλα κάθε λιγότερο επώδυνη επιλογή.
Ωστόσο, ποτέ δεν είναι αργά: είτε η ύφεση προέκυψε από «λάθος υπολογισμού» είτε από «ιδεολογικό συντηρητισμό», από τη στιγμή που αναγνωρίζεται ως «αντιπαραγωγική» θα έπρεπε τουλάχιστον να πάψει πάραυτα να εφαρμόζεται με το σημερινό θρησκευτικό πάθος. Το ανθρώπινο και οικονομικό κόστος υπερβαίνει κάθε παραδεκτό όριο, τονίζει η ιταλική «Κοριέρε Ντέλα Σέρα» για τη χώρα μας, με ανύπαρκτο όφελος, ακόμη και για τους πιστωτές. Η χημειοθεραπεία της ύφεσης, παραδέχεται η γαλλική «Μοντ», καταστρέφει περισσότερα υγιή κύτταρα, από νοσηρά. Επιβάλλεται ριζική αλλαγή «μίγματος» και πλεύσης, με στόχο όχι πλέον την ύφεση, αλλά τη σταθεροποίηση και αναθέρμανση, προς συμφέρον όλων, ακόμη και των πιστωτών. Εξάλλου, αφού οι επιπτώσεις του «λάθους» εκτιμώνται πολλαπλάσιες από τις προγραμματισμένες, θα έπρεπε τουλάχιστον να αποζημιωθεί η χώρα για το υπερ-κόστος των «λανθασμένων» επιλογών. Αφού η ύφεση επιδεινώθηκε με τη βίαιη απόσπαση από τη χώρα, κατά την τελευταία 4ετία, 124 δισ. για τοκοχρεολύσια, εάν τα δύο τρίτα εξ αυτών, 82,6 δισ., επιστραφούν, ως «απρόσφορη καταβολή», έστω και τα μισά, 41,3 δισ., αυτό θα ήταν όχι μόνο δικαιοσύνη, αλλά ταυτόχρονα όρος για την επιβίωση της χώρας και τη σταθερότητα στην ευρύτερη περιοχή. Ομως, ουδεμία κυβερνητική συνιστώσα αξιοποιεί το πρόβλημα που ερήμην της αναδείχθηκε, ενώ όλες συναγωνίζονται μεταξύ τους στο αδιέξοδο της υποδειγματικής εφαρμογής των μέτρων που από χέρι παραμένουν χαμένα.
Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΥ, kvergo@gmail.com
Την 1η Φεβρουαρίου, ο Τζέρι Ράις, εκπρόσωπος του ΔΝΤ στην Ουάσιγκτον, παραδέχθηκε εκ μέρους του οργανισμού ότι τα προγράμματα «στήριξης» Ελλάδας και ευρωπαϊκού Νότου ήσαν εξ αρχής λανθασμένα, δεν σταθεροποιούν, αλλά αποτελειώνουν τις αντίστοιχες οικονομίες, επιβαρύνουν ελλείμματα και χρέη.
Εντυπωσιακή στροφή, χάρη στις εργασίες του Ολιβιέ Μπλανσάρ, διευθυντή μελετών του Ταμείου. Με την ύφεση ουδέν πρόβλημα προωθείται, όλα επιδεινώνονται. Ωστόσο, ο αυτός εκπρόσωπος ανακοίνωσε ταυτόχρονα ότι η τρόικα θα επισκεφθεί την Αθήνα τον Φεβρουάριο προκειμένου να ελέγξει την πρόοδο στην εφαρμογή των μέτρων, αφού οι ελληνικές κυβερνήσεις δεσμεύθηκαν στην υλοποίηση αυτών.Αφού με την εφαρμογή των επίμαχων προγραμμάτων η ανεργία εκτινάχθηκε στα ύψη και η οικονομία στα βάθη, μέχρι πότε η συνέχιση αυτών θα θεωρείται «πρόοδος»; Από τις τρεις συνιστώσες της συγκυβέρνησης, η μεν της «ευθύνης» καιροσκοπεί, παραπέμποντας σε «επανεκτίμηση». Η «συντηρητική» επαίρεται ότι τώρα δικαιώνεται η προηγούμενη αντιπολιτευτική κριτική της. Ωστόσο, εάν τώρα δικαιώνεται η αντιπολιτευτική τοποθέτησή της, ταυτόχρονα καταδικάζεται έτσι η κυβερνητική. Εάν αυτή η πλευρά ναρκισσεύεται διότι είχε προαναγγείλει τις ολέθριες συνέπειες της μνημονιακης πολιτικής, τότε η ευθύνη της θα θεωρηθεί σήμερα ακόμη βαρύτερη σε σχέση με όσους την εφαρμόζουν, με άγνοια των συνεπειών.
Η τρίτη συνιστώσα, προκειμένου να αποσείσει τις ευθύνες της, μετατρέπει το «τεχνικό σφάλμα» σε ιδεολογικό. Ομως, έτσι, η σημασία του σφάλματος δεν μειώνεται, αλλά επιβαρύνεται. Η βαθιά ύφεση στην Ελλάδα, ψελλίζει ο ηγέτης, δεν προέκυψε ως «τεχνικό σφάλμα»: ήταν εξ αρχής συνειδητός «στόχος», καθ' όσον στο πρόγραμμα προσαρμογής όχι μόνον προβλέπεται η ύφεση, αλλά και απροσχημάτιστα τίθεται ως «ρήτρα» προς διασφάλιση της εκτέλεσής του. Το ΔΝΤ και η Ε.Ε./ΕΚΤ δεν έπεσαν έξω στις προβλέψεις τους, αφού η ύφεση, ως θεραπευτική αγωγή, ήταν ακριβώς ο στόχος τους. Η ανεργία και η ύφεση όχι ως συμφορά, αλλά ως «ευλογία Θεού», προς υποθετική εξυγίανση και επανεκκίνηση της οικονομίας. Η επιλογή για επιδεινούμενη ύφεση, παραδέχεται ο ηγέτης, προκειμένου να αποποιηθεί τις ευθύνες του, «δεν ήταν μόνον του ΔΝΤ, αλλά επίσης όλων των εταίρων μας». Δεν συνιστά «συνωμοσία», αλλά «είχε και εξακολουθεί να έχει ιδεολογικά χαρακτηριστικά, εκπηγάζει από το συνδυασμό δημοσιονομικά συντηρητικής και οικονομικά νεοφιλελεύθερης αντίληψης».
Ωστόσο, η επεξήγηση δεν ελαφρύνει τη θέση των ελληνικών κυβερνήσεων, αλλά την επιβαρύνει ακόμη περισσότερο. Ο ίδιος καλύπτεται με την επισήμανση ότι οι διαβόητες διαρθρωτικές αλλαγές που «τραβούσαν το ενδιαφέρον των εταίρων μας παρέμεναν όλες επικεντρωμένες στη μείωση του εργασιακού κόστους ανά μονάδα προϊόντος». Για τις ελληνικές κυβερνήσεις, καταλήγει ο ίδιος, «το δίλημμα δεν ήταν ποτέ η επιλογή ανάμεσα σε μια καλή και μια κακή λύση, αλλά παρέμενε πάντα ανάμεσα σε μια κακή και σε μια απολύτως καταστροφική λύση».
Παρασιωπά ο ίδιος ότι όλες οι κυβερνήσεις ενστερνίσθηκαν πάντα την καταστροφικότερη επιλογή, την εφάρμοσαν με ζήλο ως «αναγκαίο μονόδρομο» προς εξυγίανση, ανάκαμψη και σωτηρία της χώρας, λοιδορώντας παράλληλα κάθε λιγότερο επώδυνη επιλογή.
Ωστόσο, ποτέ δεν είναι αργά: είτε η ύφεση προέκυψε από «λάθος υπολογισμού» είτε από «ιδεολογικό συντηρητισμό», από τη στιγμή που αναγνωρίζεται ως «αντιπαραγωγική» θα έπρεπε τουλάχιστον να πάψει πάραυτα να εφαρμόζεται με το σημερινό θρησκευτικό πάθος. Το ανθρώπινο και οικονομικό κόστος υπερβαίνει κάθε παραδεκτό όριο, τονίζει η ιταλική «Κοριέρε Ντέλα Σέρα» για τη χώρα μας, με ανύπαρκτο όφελος, ακόμη και για τους πιστωτές. Η χημειοθεραπεία της ύφεσης, παραδέχεται η γαλλική «Μοντ», καταστρέφει περισσότερα υγιή κύτταρα, από νοσηρά. Επιβάλλεται ριζική αλλαγή «μίγματος» και πλεύσης, με στόχο όχι πλέον την ύφεση, αλλά τη σταθεροποίηση και αναθέρμανση, προς συμφέρον όλων, ακόμη και των πιστωτών. Εξάλλου, αφού οι επιπτώσεις του «λάθους» εκτιμώνται πολλαπλάσιες από τις προγραμματισμένες, θα έπρεπε τουλάχιστον να αποζημιωθεί η χώρα για το υπερ-κόστος των «λανθασμένων» επιλογών. Αφού η ύφεση επιδεινώθηκε με τη βίαιη απόσπαση από τη χώρα, κατά την τελευταία 4ετία, 124 δισ. για τοκοχρεολύσια, εάν τα δύο τρίτα εξ αυτών, 82,6 δισ., επιστραφούν, ως «απρόσφορη καταβολή», έστω και τα μισά, 41,3 δισ., αυτό θα ήταν όχι μόνο δικαιοσύνη, αλλά ταυτόχρονα όρος για την επιβίωση της χώρας και τη σταθερότητα στην ευρύτερη περιοχή. Ομως, ουδεμία κυβερνητική συνιστώσα αξιοποιεί το πρόβλημα που ερήμην της αναδείχθηκε, ενώ όλες συναγωνίζονται μεταξύ τους στο αδιέξοδο της υποδειγματικής εφαρμογής των μέτρων που από χέρι παραμένουν χαμένα.
Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΥ, kvergo@gmail.com
.webp)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου