Οι νέοι και το σύστημα...

Του Γιώργου Σταματόπουλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Μερικές νέες γραφίδες εμπαίζουν τους γονείς που δηλώνουν ότι είναι οικογένεια αναρχικών. Αγνοούν ή βγάζουν φλύκταινες στο άκουσμα της έννοιας αναρχία. Θεωρούν, δηλαδή, ότι αυτές οι οικογένειες που δηλώνουν αναρχικές είναι θεοπάλαβες, ετοιμάζονται να κλειστούν στις φυλακές ή κάθε μέρα, αντί να τρώνε σαν άνθρωποι στο τραπέζι, αυτοί φτιάχνουν μολότοφ ή ότι κοιμούνται και ξυπνάνε με το όνειρο να βομβαρδίσουν το Κοινοβούλιο…
Θεωρούν οι αθεόφοβες αυτές γραφίδες πως όποιος διαβάζει την πολιτική φιλοσοφία της αναρχίας είναι για δέσιμο ή εχθρός της κοινωνίας, ένας δυνάμει τρομοκράτης. Τόσα ξέρουν, τόσα λένε.

Το φαντασιακό κάθε συνεπούς αναρχικού δεν είναι η βία και η καταστροφή αλλά η αλληλεγγύη και η ειρηνική συνύπαρξη. Οταν, όμως, έχεις μάθει να ερμηνεύεις τα πάντα με βάση τις απολαβές της εργασίας σου ή τις συντηρητικές αρχές σου (δικαίωμα του καθενός), δυσκολεύεσαι να καταλάβεις ότι υπάρχουν πάσχοντες άνθρωποι, γεμάτοι θυμό και οργή με όσα συμβαίνουν στην ελληνική Πολιτεία και οι φταίχτες παραμένουν ατιμώρητοι και, ως εκ τούτου, αυταρχικοί και αλαζόνες.

Εχουν δίκιο βεβαίως όταν γράφουν ότι κάποια στιγμή, όταν συνειδητοποιήσουν, βγαίνοντας από τις φυλακές, ότι η ζωή τους σταμάτησε στα είκοσί τους χρόνια, θα είναι πολύ αργά. Γι” αυτό, λοιπόν, πρέπει να κρίνουμε αυτά τα παιδιά, που «λάθεψαν» στον στόχο, με επιείκεια, να μη χάσουν τη ζωή επειδή νόμισαν ότι το Καλάσνικοφ είναι η απάντηση. Αλλο αυτό, το λάθος των παιδιών δηλαδή, και άλλο να ταυτίζεται η αναρχική ιδεολογία με την ωμή βία.

Είναι μια ταύτιση που εξυπηρετεί πολλούς βολεμένους, ενταγμένους και υπηρετούντες με συνέπεια και αυταπάρνηση το αγαπητό τους πολιτικό σύστημα, το οποίο αποκαλούν, ανερυθρίαστα, δημοκρατία. Θα ήταν δημοκρατία εάν λειτουργούσαν οι θεσμοί, η Δικαιοσύνη, η Δημόσια Διοίκηση, η Βουλή, η Αστυνομία, η Υγεία, η Παιδεία. Ολα αυτά, όμως, είναι λίγο πριν από την κατάρρευση` παντού σκάνδαλα και εκβιασμοί και διασπάθιση του δημοσίου χρήματος. Σε ποιες αρχές της δημοκρατίας να πιστέψουν τα παιδιά;

Ολα γύρω τους είναι στρεβλά κι ανάποδα, προκλητικά και αντιδημοκρατικά, άχυμα και στρυφνά, ερεβώδη. Πουθενά νησίδες ελευθερίας και επαγγελματικού προσανατολισμού` πουθενά κάποια διέξοδος. Ειδικά τώρα με την αποκαλούμενη κρίση, τα παιδιά βιώνουν πρωτόγνωρες καταστάσεις, προσπαθώντας να δώσουν κουράγιο στους γονείς τους. Αυτό το ξέρουν καλά όσοι έχουν παιδιά σε τούτες τις κρίσιμες ηλικίες και αδυνατούν να τα βοηθήσουν οικονομικά (ψυχολογικά κ.λπ.).

Καλόν θα ήτο να είναι πιο προσεκτικοί στη διατύπωσή τους όσοι δεν έχουν πρόβλημα με την ύπαρξη του σαθρού πολιτικού συστήματος. Εντάξει, τη δουλειά τους κάνουν (και πρέπει να την κάνουν καλά, μπας και χάσουν την εύνοια αυτού του συστήματος)` να αποκτήσουν μόνο λίγη σοβαρότητα. Δεν βλάπτει.

g.stamatopoulos@efsyn.gr