Δηλητηριασμένο τέλος...

Του ΔΗΜΗΤΡΗ Α. ΣΕΒΑΣΤΑΚΗ, Ζωγράφος, αναπ. καθηγητής ΕΜΠ, απο την Ελευθεροτυπια...

Εχω ξαναγράψει ότι η ρήξη με τη μνημονιακή συνθήκη δεν θα είναι ρήξη με «ένα Μνημόνιο» αλλά με την πολιτική συνθήκη που αυτό επέφερε.

Δεν μπορεί να είναι θεαματική, στιγμιαία και εικονογραφική, με «ένα άρθρο», με ένα «όχι», με θορυβώδες σκίσιμο του χαρτιού. Ακριβώς επειδή το «πρόγραμμα» είναι καταστροφικά επιδερμικό, άγονο, άλυτο, η ρήξη απαιτεί ευρύτατες συμμαχίες, πρέπει να είναι σχεδιασμένη, μακρά, τεχνικά οργανωμένη, έξυπνη. Αυτό δεν μοιάζει λυτρωτικό, ίσως δεν φαίνεται επαρκώς αριστερό, ούτε καν ανεξαρτησιακό, αλλά η ιστορία δείχνει ότι ρηξιακή κίνηση χωρίς πρόβλεψη των επομένων, κίνηση χωρίς μεγάλες κοινωνικές συνθέσεις δεν τελεσφορεί. Η ελληνική πολιτική συνθήκη δεν το καταλαβαίνει, η χώρα δεν το μπορεί. Κυβέρνηση και τμήμα ψηφοφόρων της, το ήμισυ δηλαδή, υπερασπίζονται μια μούμια οικονομίας, μια πολιτική προφάσεων, ένα ράκος μεταβλητής δικαιοσύνης. Κατά το υπόλοιπο ήμισυ, λαός και αντιμνημονιακές δυνάμεις υπερασπίζονται το αδιερεύνητο. Τις νέες πτυχές που μπορεί να πάρει η πιθανή σύγκρουση με την τροϊκανή δημοκρατία, τη μνημονιακή οικονομία, τη δημοκρατική ανάσχεση.
Το προδιαγεγραμμένο και επώδυνο αδιέξοδο της πρώτης επιλογής, του φανατικού και δογματικού «ναι σε όλα», κατά διαβολικό τρόπο έχει παρεμφερή αποτελέσματα με το αδούλευτο σενάριο ενός αχαρτογράφητου επιθυμιακού, ευχολογικού «όχι». Δηλαδή και οι δύο αντιδράσεις, η υποτακτική και η αρνητική, στήνουν την ίδια επικράτεια. Τα μέτρα θα περνάνε με τον αυτόματο της τρόικας, η οικονομία θα πλήττεται, ο λαός θα εκπίπτει, η διοίκηση θα αυταρχικοποιείται, ιδιαίτερα όσο φουσκώνουν τα ελλείμματα λειτουργικότητας και ηθικής. Κατά κάποιο τρόπο, το ριζικά «άλλο» δεν αποτελείται από την πολιτική εθιμοτυπία της απλής άρνησης, αλλά είναι η διορθωτική επεξεργασία και η δουλειά πάνω στους σύνθετους επιχειρησιακούς κώδικες και τα προβλήματα ενός σύγχρονου αριστερού προτάγματος. Αν π.χ. το «όχι» στήνεται στην ευκολία ενός διαρκούς «ναι» σε όλες τις απαιτήσεις ενός εκμαυλιστικού δημόσιου λόγου, τις απαιτήσεις ομάδων από χωμένους και ευνοημένους, που έφτιαξαν αυλές και αλληλεξαρτήσεις, που σιτίστηκαν ανενδοίαστα και που τώρα θίγονται, χάσαμε. Ακριβώς επειδή οι «αυλές» με την ηθική τους δίνουν σήμερα το άλλοθι ώστε να καταστρέφεται κάθε ίχνος εργασιακού δικαιώματος, ακριβώς επειδή παρασίτισαν στη συλλογική οικονομία με προνόμια ή και προσωπικό πλουτισμό στελεχών τους, οι «αυλές» είναι ιδρυτικά αντιαριστερές και αντιλαϊκές.
Αν λες «ναι» σε ό,τι λένε για να τις προσεταιριστείς ή απλώς να μην τις δυσαρεστήσεις, τότε επενδύεις σε αυτό που θα σε καταπιεί. Γιατί οι αυλές κρατικοδίαιτων, αντιπαραγωγικών ομάδων έχουν εκπαιδευτεί στην προσκόλληση, στην υπόγεια αλληλεξάρτηση και στην ανενδοίαστη λειξία. Τα πλάγια παιδιά του σκοτεινού παραπολιτικού συστήματος, τα πιο συστημικά τέκνα μιας δομής τόσο αποκρουστικής και καταστροφικής, είναι αδύνατον να εισέλθουν σε μια νέα παραγωγική περίοδο ή σε μια λυτρωτική εξέγερση. Τα τέκνα της διεφθαρμένης κομματικής εξουσιαστικής καμαρίλας είναι οι βαθύτεροι παράγοντες αντεπανάστασης, συντηρητισμού, οικονομικής πειρατείας και παραγωγικής καταστροφής. Ε, λοιπόν, αυτή την κουλτούρα, που η εναλλακτική, αντιμνημονιακή πολιτική θα πρέπει να κρατήσει μακριά της, που τα κινήματα διαμαρτυρίας αποκλείουν, ε, λοιπόν, αυτή ακριβώς την κουλτούρα ενσωματώνουν οι σημερινές οικονομικές και φορολογικές πολιτικές.
Για παράδειγμα, σύντμηση των ΑΕΙ όχι με όρους γνωσιακούς ή χωροταξικούς, αλλά με βάση την παραγοντική ισχύ των υπουργών ή των κομματαρχών, φορολογικό πλιάτσικο στους αδύναμους με 60% του ονομαστικού τους εισοδήματος να απαιτείται πίσω ως φόρος, λομπίστικη νομοθέτηση που ευνοεί λίγους ή όντα συμβούλων και προμηθευτών ενός παντοτινού παρακρατικού μηχανισμού κ.λπ. Τι μαρτυρούν όλα αυτά, εκτός από καταιγιστικό ανορθολογισμό; Η υποτιθέμενη εξυγιαντική νεοφιλελεύθερη, υψηλή πολιτική ενσωματώνει τα αξιακά χαρακτηριστικά τού πιο ανάλγητου, καθυστερημένου και γηρασμένου κρατισμού. Κομματάρχες και φίλοι ανασυγκροτούν τη χώρα. Η κουλτούρα πειρατείας πάει να αντικαταστήσει την πολιτική κουλτούρα γιουρουσιού. Εκλεκτικές συγγένειες συνθέτουν το ίαμα και την αρρώστια, τη σχιζοειδή ενότητα προβλήματος και λύσης, το σπασμό οράματος και τέλους.