του Γ. Μαλουχου απο ΤΟ ΒΗΜΑ....
Κεραυνούς εξαπέλυσε την Πέμπτη κατά της καγκελαρίου Μέρκελ, «καγκελαρίου χωρίς ανάστημα», όπως την αποκάλεσε, ο Πέτερ Μπόφινγκερ, ένας εκ των «πέντε σοφών» οικονομολόγων της Γερμανίας ως μέλος του πενταμελούς Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων της γερμανικής κυβέρνησης. Τι είπε; Οτι οι αγορές θα αποδυναμώνονταν εν μια νυκτί με την έκδοση ευρωομολόγου. Και ότι η κυρία Μέρκελ αντιστρατεύεται με πάθος την έκδοσή του, ακριβώς επειδή επιθυμεί τη συνέχιση των επιθέσεων των αγορών στα κράτη, γιατί με αυτόν τον τρόπο τους ασκούνται πιέσεις για εφαρμογή της δημοσιονομικής προσαρμογής!
Αυτά ακριβώς είπε ο Γερμανός οικονομολόγος με την υψηλή κρατική ιδιότητα, προσάπτοντάς της ευθέως ένα πάρα πολύ βαρύ δόλο. Εξήγησε δηλαδή το πώς και το γιατί Βερολίνο και αγορές συνεργάζονται τόσο στενά όλο αυτό τον καιρό και έχουν φέρει την Ευρώπη ως εδώ. Το Βερολίνο χρησιμοποιεί τις «αγορές» με αδιανόητες συνέπειες για τις χώρες της Ευρώπης, για να πετύχει την απόλυτη κυριαρχία επ’ αυτών…
Η Αγκελα Μέρκελ έσπευσε αμέσως να τον δικαιώσει: δήλωσε, επίσης χθες, σε συνέντευξή της, κατηγορηματικά και απόλυτα ότι το Δημοσιονομικό Σύμφωνο «δεν είναι διαπραγματεύσιμο». Εχει, όπως λέει, υπογραφεί από 25 χώρες της Ε.Ε. και έχει επικυρωθεί ήδη από ορισμένες εξ αυτών. Τα ίδια είπε μία ημέρα πριν και ο υπουργός Οικονομικών της Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.
Μόλις μία ημέρα πριν, ο υποψήφιος πρόεδρος της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ επανέλαβε, για πολλοστή φορά τους τελευταίους μήνες και τώρα ακόμα πιο κατηγορηματικά ότι αν εκλεγεί δεν θα αποδεχθεί ούτε θα κυρώσει το Σύμφωνο στη σημερινή του μορφή και ότι θα το θέσει εκ νέου σε διαπραγμάτευση με δεδηλωμένο στόχο του την εξισορρόπησή του με τη διάσταση της ανάπτυξης. Εμμέσως πλην σαφώς, η κυρία Μέρκελ του απάντησε και επ’ αυτού: «Όσον αφορά στον προβληματισμό για την ανάπτυξη που ορισμένοι την επικαλούνται τώρα, εδώ και καιρό είναι ο δεύτερος πυλώνας της πολιτικής μας, πλάι στα υγιή δημόσια οικονομικά», είπε η καγκελάριος.
Δηλαδή, η γαλλική θέση, αν εκλεγεί ο Ολάντ, κατά την κυρία Μέρκελ, απλώς δεν υπάρχει. Δεν υφίσταται. Δεν την ενδιαφέρει. Αυτή την αντίληψη της κοινής Ευρώπης και αυτή την αντίληψη περί δημοκρατίας εκφράζει, προσβάλλοντας βάναυσα και την Ευρώπη και τη Δημοκρατία και το γαλλικό λαό, σε περίπτωση που, όπως όλα δείχνουν, επιλέξει τον Φρανσουά Ολάντ για πρόεδρο της χώρας. Και οι Γάλλοι που θα τον ψηφίσουν, αν τον ψηφίσουν, γι' αυτά που λέει, δεν υπάρχουν.
Όμως το πιο χαριτωμένο όμως είναι άλλο: ότι, με αυτά λεχθέντα, η κυρία Μέρκελ προεξοφλεί και τη… συνέχιση της πολύ καλής γαλλογερμανικής συνεργασίας όποιος κι αν εκλεγεί στις 6 Μαΐου πρόεδρος της Γαλλίας. Δηλαδή, επί της ουσίας, δε πα να λέει ο Ολάντ. Αυτό που το Βερολίνο θέλει, αυτό και θα γίνει στην Ευρώπη: η κυρία Μέρκελ θα βρει τον τρόπο να ακυρώσει τις ενστάσεις του θέλει δεν θέλει.
Κάνει όμως ένα πολύ μεγάλο λάθος η Γερμανίδα καγκελάριος: έχει… κακομάθει από την Ελλάδα και τους εδώ «συνομιλητές» της, οι οποίοι δεν τολμούν να αρθρώσουν λέξη κάτω από το βάρος της τρομερής πίεσης που δέχεται η χώρα. Όμως, η Γαλλία, δεν είναι Ελλάδα: ούτε υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο τελεί, ούτε είναι μια, μικρή συγκριτικά χώρα – το αντίθετο μάλιστα: είναι πλέον η χώρα κλειδί για την Ευρώπη στο σύνολό της.
Και ο Ολάντ, όχι μόνον επιμένει σε αυτό που είπε, αλλά, την ίδια στιγμή, την ώρα που δίνει τη μεγάλη μάχη της ζωής του και που κάθε ψήφος μετράει, λέει χθες στους Γάλλους ψηφοφόρους ότι η Ελλάδα πρέπει να βοηθηθεί για να ξεφύγει από το χάος. Αντιθέτως, δύο χρόνια τώρα, η κυρία Μέρκελ επικαλείται τους Γερμανούς ψηφοφόρους ως άλλοθι για την ηγεμονική πολιτική της, αφού πρώτα η κυβέρνησή της συστηματικά τους έχει «αφιονίσει» εναντίον της Ελλάδας, όπως δημόσια έχει καταγγείλει ότι έχει συμβεί ο προκάτοχός της πρώην καγκελάριος Σρέντερ. Η κυρία Μέρκελ, έχει πάρει πολύ φόρα. Γι' αυτό και βιαζόταν να τα περάσει όλα πριν από τις γαλλικές εκλογές. Και, τώρα, δεν μπορεί να σταματήσει. Δεν βλέπει και δεν ακούει.
Όμως, αυτό, δεν θα κρατήσει πια πολύ. Σύντομα, θα συναντηθεί με την πραγματικότητα, όχι μόνον μέσω των γαλλικών εκλογών, αλλά και μέσω, ενδεχομένως, του δημοψηφίσματος στην Ιρλανδία, αλλά και των άλλων κυρωτικών και εκλογικών διαδικασιών σε άλλες χώρες. Πάνω απ’ όλα όμως, με την καταστροφή που έχει επιφέρει η εθνικιστική ηγεμονική πολιτική της και τον τρόμο που έχει σκορπίσει στην Ευρώπη, κάθε μέρα σε όλο και περισσότερο τμήμα της.
Και, τότε, αυτή η φόρα, θα της κοπεί απότομα. Γιατί μέρα με τη μέρα, όλοι πια αντιλαμβάνονται, ότι το μόνο που υπερασπίζεται, διαλύοντας τα πάντα, είναι μια νέα γερμανική Ευρώπη, αγνοώντας τα πάντα γύρω της. Μα ο καιρός παρήλθε πια.
Το τι κάνει το Βερολίνο, το καταλαβαίνουν πλέον οι πάντες – όσοι τουλάχιστον θέλουν να καταλάβουν: πάντως, όποιοι από τους αναγνώστες της παρούσας στήλης, που υποστηρίζει αυτή ακριβώς τη θέση επί τόσο καιρό συχνότατα μέσα σε καταιγισμό ύβρεων δεν κατάλαβαν ακόμα, δεν πειράζει. Ας σταματήσουν να τη διαβάζουν κι ας διαβάζουν πλέον Μπόφιγκερ.
Αυτά ακριβώς είπε ο Γερμανός οικονομολόγος με την υψηλή κρατική ιδιότητα, προσάπτοντάς της ευθέως ένα πάρα πολύ βαρύ δόλο. Εξήγησε δηλαδή το πώς και το γιατί Βερολίνο και αγορές συνεργάζονται τόσο στενά όλο αυτό τον καιρό και έχουν φέρει την Ευρώπη ως εδώ. Το Βερολίνο χρησιμοποιεί τις «αγορές» με αδιανόητες συνέπειες για τις χώρες της Ευρώπης, για να πετύχει την απόλυτη κυριαρχία επ’ αυτών…
Η Αγκελα Μέρκελ έσπευσε αμέσως να τον δικαιώσει: δήλωσε, επίσης χθες, σε συνέντευξή της, κατηγορηματικά και απόλυτα ότι το Δημοσιονομικό Σύμφωνο «δεν είναι διαπραγματεύσιμο». Εχει, όπως λέει, υπογραφεί από 25 χώρες της Ε.Ε. και έχει επικυρωθεί ήδη από ορισμένες εξ αυτών. Τα ίδια είπε μία ημέρα πριν και ο υπουργός Οικονομικών της Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.
Μόλις μία ημέρα πριν, ο υποψήφιος πρόεδρος της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ επανέλαβε, για πολλοστή φορά τους τελευταίους μήνες και τώρα ακόμα πιο κατηγορηματικά ότι αν εκλεγεί δεν θα αποδεχθεί ούτε θα κυρώσει το Σύμφωνο στη σημερινή του μορφή και ότι θα το θέσει εκ νέου σε διαπραγμάτευση με δεδηλωμένο στόχο του την εξισορρόπησή του με τη διάσταση της ανάπτυξης. Εμμέσως πλην σαφώς, η κυρία Μέρκελ του απάντησε και επ’ αυτού: «Όσον αφορά στον προβληματισμό για την ανάπτυξη που ορισμένοι την επικαλούνται τώρα, εδώ και καιρό είναι ο δεύτερος πυλώνας της πολιτικής μας, πλάι στα υγιή δημόσια οικονομικά», είπε η καγκελάριος.
Δηλαδή, η γαλλική θέση, αν εκλεγεί ο Ολάντ, κατά την κυρία Μέρκελ, απλώς δεν υπάρχει. Δεν υφίσταται. Δεν την ενδιαφέρει. Αυτή την αντίληψη της κοινής Ευρώπης και αυτή την αντίληψη περί δημοκρατίας εκφράζει, προσβάλλοντας βάναυσα και την Ευρώπη και τη Δημοκρατία και το γαλλικό λαό, σε περίπτωση που, όπως όλα δείχνουν, επιλέξει τον Φρανσουά Ολάντ για πρόεδρο της χώρας. Και οι Γάλλοι που θα τον ψηφίσουν, αν τον ψηφίσουν, γι' αυτά που λέει, δεν υπάρχουν.
Όμως το πιο χαριτωμένο όμως είναι άλλο: ότι, με αυτά λεχθέντα, η κυρία Μέρκελ προεξοφλεί και τη… συνέχιση της πολύ καλής γαλλογερμανικής συνεργασίας όποιος κι αν εκλεγεί στις 6 Μαΐου πρόεδρος της Γαλλίας. Δηλαδή, επί της ουσίας, δε πα να λέει ο Ολάντ. Αυτό που το Βερολίνο θέλει, αυτό και θα γίνει στην Ευρώπη: η κυρία Μέρκελ θα βρει τον τρόπο να ακυρώσει τις ενστάσεις του θέλει δεν θέλει.
Κάνει όμως ένα πολύ μεγάλο λάθος η Γερμανίδα καγκελάριος: έχει… κακομάθει από την Ελλάδα και τους εδώ «συνομιλητές» της, οι οποίοι δεν τολμούν να αρθρώσουν λέξη κάτω από το βάρος της τρομερής πίεσης που δέχεται η χώρα. Όμως, η Γαλλία, δεν είναι Ελλάδα: ούτε υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο τελεί, ούτε είναι μια, μικρή συγκριτικά χώρα – το αντίθετο μάλιστα: είναι πλέον η χώρα κλειδί για την Ευρώπη στο σύνολό της.
Και ο Ολάντ, όχι μόνον επιμένει σε αυτό που είπε, αλλά, την ίδια στιγμή, την ώρα που δίνει τη μεγάλη μάχη της ζωής του και που κάθε ψήφος μετράει, λέει χθες στους Γάλλους ψηφοφόρους ότι η Ελλάδα πρέπει να βοηθηθεί για να ξεφύγει από το χάος. Αντιθέτως, δύο χρόνια τώρα, η κυρία Μέρκελ επικαλείται τους Γερμανούς ψηφοφόρους ως άλλοθι για την ηγεμονική πολιτική της, αφού πρώτα η κυβέρνησή της συστηματικά τους έχει «αφιονίσει» εναντίον της Ελλάδας, όπως δημόσια έχει καταγγείλει ότι έχει συμβεί ο προκάτοχός της πρώην καγκελάριος Σρέντερ. Η κυρία Μέρκελ, έχει πάρει πολύ φόρα. Γι' αυτό και βιαζόταν να τα περάσει όλα πριν από τις γαλλικές εκλογές. Και, τώρα, δεν μπορεί να σταματήσει. Δεν βλέπει και δεν ακούει.
Όμως, αυτό, δεν θα κρατήσει πια πολύ. Σύντομα, θα συναντηθεί με την πραγματικότητα, όχι μόνον μέσω των γαλλικών εκλογών, αλλά και μέσω, ενδεχομένως, του δημοψηφίσματος στην Ιρλανδία, αλλά και των άλλων κυρωτικών και εκλογικών διαδικασιών σε άλλες χώρες. Πάνω απ’ όλα όμως, με την καταστροφή που έχει επιφέρει η εθνικιστική ηγεμονική πολιτική της και τον τρόμο που έχει σκορπίσει στην Ευρώπη, κάθε μέρα σε όλο και περισσότερο τμήμα της.
Και, τότε, αυτή η φόρα, θα της κοπεί απότομα. Γιατί μέρα με τη μέρα, όλοι πια αντιλαμβάνονται, ότι το μόνο που υπερασπίζεται, διαλύοντας τα πάντα, είναι μια νέα γερμανική Ευρώπη, αγνοώντας τα πάντα γύρω της. Μα ο καιρός παρήλθε πια.
Το τι κάνει το Βερολίνο, το καταλαβαίνουν πλέον οι πάντες – όσοι τουλάχιστον θέλουν να καταλάβουν: πάντως, όποιοι από τους αναγνώστες της παρούσας στήλης, που υποστηρίζει αυτή ακριβώς τη θέση επί τόσο καιρό συχνότατα μέσα σε καταιγισμό ύβρεων δεν κατάλαβαν ακόμα, δεν πειράζει. Ας σταματήσουν να τη διαβάζουν κι ας διαβάζουν πλέον Μπόφιγκερ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου