Common People [1]...

η Λέσχη...

του Χρήστου Αβραμίδη

Γυρίζοντας στο σπίτι μετά από δώδεκα ώρες ταξίδι όπως είναι λογικό  νιώθεις μια κάποια μοναξιά. Είναι η ίδια μοναξιά σαν αυτήν που νιώθεις όταν γυρίζεις από την δουλειά πτώμα και το μόνο που μπορεί να κάνει το σώμα σου είναι να πέσει για ύπνο. Δεν γίνεται όμως, γιατί κάτι τέτοιο  έρχεται σε αντίθεση με τον κοινωνικό σου χαρακτήρα που θα ήθελε να απολαύσει λίγο την ζωή πριν τελειώσει η κάθε  ημέρα. Υπερένταση το λένε υποτίθεται.. Ξεκίνησα πάλι με τις αντιθέσεις και τις αντιφάσεις, ενώ τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά, φαινομενικά…
   Σήμερα στον δρόμο, μίλησα με έναν ταξιτζή, όχι ιδιοκτήτη, “σοφεράκι”, όπως αποκάλεσε, τον εαυτό του, μία ταμία, έναν μετανάστη καθαριστή παρμπριζ , έναν φορτοεκφορτωτή μπαγκαζιών και έναν οδηγό ΚΤΕΛ. Τι κοινό έχουν όλοι αυτοί μεταξύ τους;
Ότι είναι σε εκείνη την κατηγορία ανθρώπων που πρέπει να πουλούν κάθε μέρα όλο τους το είναι σε δεκάωρες και βάλε δόσεις για να μπορέσουν να επιβιώσουν. Να πουλούν την εργασιακή τους δύναμη που έλεγε και ο Μαρξ.
Θα ξεκινήσω από το τέλος, από τον ταξιτζή, που μου είπε ότι μόνη λύση είναι να πάμε στο Άγιο Όρος.

- Και είναι αυτή η λύση;  Αυτοί που θα μείνουν εδώ;  Τα παιδιά σου;
- Ας τα καταφέρουν μόνοι τους. Γιατί εμάς μας δώσαν τίποτα.; Εμένα με “πάρκαραν” 13 χρονών στην Θεσσαλονίκη, με έγραψαν στον Ευκλείδη και ήρθαν 6 μήνες μετά να δουν τι κάνω. Αγρότες οι δικοί μου, 8 άτομα σε ένα σπιτάκι.

Όλα αυτά αφού μου είχε πει ότι δουλεύει καθημερινά 12ωρα προκειμένου να ζήσει τα παιδιά του. Όχι όμως όλες τις μέρες. Γιατί τα ΣαββατοΚύριακα οδηγάει 38 ώρες συνεχόμενα, για να μπορέσει το επόμενο ΣαββατοΚύριακο να πάρει ένα ρεπό.
Και άλλα πολλά μου είπε, ότι στην αριστερά είναι χέστες και δεν έχουν κότσια. Ότι έκανε 18 μέρες απεργία το καλοκαίρι και δεν βγήκε τίποτα και ότι πρέπει να βγει η νεολαία στους δρόμους με τα όπλα. Σαν από τραγική ειρωνία έτυχε όταν μου είπε για την αριστερά, να μπαίνουμε στην οδό Γρηγορίου Λαμπράκη. Τον ήξερε τον Λαμπράκη, μάλλον τον θαύμαζε, αλλά ήταν απαισιόδοξος για το μέλλον της αριστεράς και όχι μόνο.
Άντε να εξηγήσεις στον εαυτό σου και στους άλλους ότι οι καιροί κάνουν τους ανθρώπους
Πιο πριν στον Κηφισσό έπιασα μια σύντομη κουβέντα με έναν καθαριστή παρμπρίζ λεωφορείων

    Λαμπίκο τόκανες
    Φκαριστώ
    Από που είσαι;
    Βουλγκαρία
    Ξέρεις τον Ντιμιτρόφ
    Ντιμιτρόφ μεγκάλο πουτάνα
    Ναι ρε συ αλλά είχατε φαγητό και σπίτι, τώρα…;

Ύστερα με χαιρέτησε με ένα ειλικρινές χαμόγελο. Δεν είναι ότι τον γοήτευσε η προσωπικότητά μου απλά, μάλλον ήμουν ο μόνος, το τελευταίο δωδεκάωρο, που  τον αντιμετώπισε σαν κάτι παραπάνω από έναν ενοχλητικό υαλοκαθαριστήρα
Πιο πριν είχα μιλήσει με την ταμία. Δεν τους έχουν κόψει ακόμα τους μισθούς αλλά μου είπε με το βλέμμα του κρυμμένου τρόμου, το βλέμμα του μοιραίου ότι περιμένουν τις μειώσεις. Όταν την ρώτησα για σωματεία και απεργίες, το βλέμμα εξέφρασε ακόμα πιο έντονα το αναπόφευκτο…
-Στον ιδιωτικό είμαστε. Τόσοι περιμένουν. Σου λέει ο άλλος, αυτά είναι, αν δεν γουστάρεις σήκω και φύγε.

Ποιον ξέχασα; Α ναι τον Πέτρο, τον φορτοεκφορτωτή.
Άραζε πάνω στο καρότσι του που τα τελευταία 20 χρόνια τον βοηθάει να βγάζει το ψωμί του. Δωδεκάωρο δουλεύει και αυτός και είναι μόνος χωρίς γυναίκα και παιδιά. Ευχή και κατάρα δηλαδή γιατί αν είχε κάποιον στην ζωή του θα με κοιτούσε και δεύτερη φορά στα μάτια, χωρίς να φοβάται ότι θα ξανα-καταλάβω   την μοναξιά του.
Αν είχε κάποιον όμως, Θα δούλευε τουλάχιστον 15ωρο, για να ζήσουν. Αλλά τι σημασία έχει, έτσι κι αλλιώς ο Πέτρος δεν μετράει στο ΑΕΠ.

Θα κλείσω  όπως κλείνω και την συνομιλία μου με έναν οποιονδήποτε από εμάς, έναν οποιονδήποτε εργαζόμενο.  Από την στιγμή που ξεκινάει κάποιος να δουλεύει του βγαίνει καμιά φορά αυθόρμητα ως ευχή καλή συνέχεια ή καλή ξεκούραση. Έτσι είπα και στον οδηγό που μας έφερε και η απάντησή του ήταν “ευχαριστώ φίλτατε” .
Και όντως είναι τόσο γοητευτικές οι αντιδράσεις του κόσμου της εργασίας, αυτής της σιωπηλής πλειοψηφίας, όταν ακούει αυτή την ευχή, που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν πάντα ζωηρές και πολλές φορές απροσδόκητες.
Και αυτό γιατί το “καλή συνέχεια” είναι πάντοτε μυστικοποιημένο. Ένα μασκαρεμένο, σε καταλαβαίνω άνθρωπε, καταλαβαίνω τα βάρη σου, τις στεναχώριες σου την μοναξιά σου. Καταλαβαίνω το μαρτύριο της ζωής σου, γιατί ένα τέτοιο είναι καθημερινά και για εμένα.
Θα μπορούσε όμως να ήταν και αλλιώς. Θα μπορούσαμε όμως να ζούμε… Θα μπορέσουμε ίσως να ζήσουμε…

Και πως θα γίνει με τούτο τον αιώνα και θα γυρίσει καπάκι η ζωή…

Καλή συνέχεια

[1] Βλ. “Infowar : Η χώρα των απλών ανθρώπων “  http://www.xstefanou.gr/tv.php