ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑΣ - ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙΣΜΟ...
Μερικοί έχουν ακόμα την εντύπωση πως το πλήθος σήμερα μοιάζει ακόμα μ΄εκείνους τους αγανακτισμένους στο Σύνταγμα. Το πρόβλημα είναι πως αυτοί οι αγανακτισμένοι έχουν μεταλλαχθεί και το χειρότερο κανείς δεν ξέρει σε τι.
Αν ένας εκ των κυβερνώντων ή εκείνων που φιλοδοξούν να κυβερνήσουν κάνοντας μια από τα ίδια είχε την τύχη να βρεθεί σήμερα στη μπλε γραμμή του μετρό την ώρα που έγινε η δίωρη διακοπή, γιατί ένας συνάνθρωπος μας έπεσε στις γραμμές στο σταθμό των Αμπελοκήπων, είμαι βέβαιη πως την ίδια στιγμή θα μάζευε τα βαλιτσάκια του και θα έφευγε όχι σε άλλη χώρα αλλά σε άλλο πλανήτη.
Αν και είμαι μεγάλη σε ηλικία, είμαι όμως της μεταπολεμικής γενιάς όπως και όλες οι επόμενες γενιές. Αρα δεν έχω γνωρίσει πόλεμο, δεν έχω γνωρίσει εμφύλιο. Το που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος όταν βγει από μέσα του το θηρίο, το έχω δει σε ντοκιμαντέρ ή το έχω ακούσει από διηγήσεις των παλιότερων.
Όμως σήμερα στο μετρό είδα για πρώτη φορά πόσο κοντά έχουμε φτάσει στο τελευταίο όριο. Η αφορμή ήταν κάτι που μπορεί να συμβεί σε όλες τις πρωτεύουσες του κόσμου. Εδώ όμως είναι Αττική, φαιό νταμάρι, που ασκούνται πάνω της ξένοι φαντάροι.
Κι ο κόσμος που έσπρωχνε έτσι βίαια το απέξω πλήθος να μη μπει μέσα και το απέξω πλήθος που προσπαθούσε με ζωώδη τρόπο να στριμωχτεί στα βαγόνια βρίζοντας, σπρώχνοντας όπως και ότι βρει μπροστά του, κοιτάζοντας με αδιανόητη αγριάδα ο ένας τον άλλον, με έκαναν να ανατριχιάσω. Ένας κύριος δίπλα μου έπαθε παράκρουση και έβριζε θεούς, δαίμονες, πολιτικούς και μια κυρία που ήταν έτοιμη να τον πνίξει. Άγριες κουβέντες γινόντουσαν γύρω μου και σκέφτηκα πως ήμασταν μια τρίχα από το να φάμε ο ένας το λαρύγγι του άλλου.
Το ίδιο έγινε και στο λεωφορείο στη στάση απέξω από το Μέγαρο όπου εκατοντάδες άνθρωποι προσπαθούσαν να χωρέσουν σε 2-3 λεωφορεία για να φτάσουν στη δουλειά τους, πανικόβλητοι λες και είχε έρθει το τέλος του κόσμου. Η ελληνική τραγωδία σε όλο της το μεγαλείο. Η καταπιεσμένη οργή και μιζέρια που μετατρέπεται σε ένα τυφλό μίσος για οτιδήποτε κινείται....
Ένας έδωσε μια αγκωνιά σε μια κυρία η οποία επέμενε με υστερικό τρόπο να χωρέσει κάπου που δε χώραγε ούτε μύγα. Κι άρχισαν όλοι μαζί να σπρώχνουν με όση δύναμη μπορούσαν τους υπόλοιπους να μην μπουν μέσα για να ξεκινήσει το λεωφορείο, εκτοξεύοντας βρισιές ανήκουστες.
Σκέφτηκα αυτό το κόσμο πεινασμένο, φτυσμένο από όλους, να αναγκαστεί να μην έχει να δώσει φαΐ στα παιδιά του, να ξεσπιτωθεί , να είναι άνεργος, σκέφτηκα χιλιάδες απελπισμένους να προσπαθούν να μπουν σε σουπερ μάρκετ να τα λεηλατήσουν, σε καταστήματα να πάρουν οτιδήποτε, στις αγορές να προλάβουν ένα κάτι οτιδήποτε. Σκέφτηκα ανθρώπους ταμπουρωμένους μέσα στα σπίτια τους έτοιμους να διώξουν ακόμα και με αίμα όποιον πάει να μπει κι άλλους απέξω να μπουκάρουν για να αρπάξουν ότι βρουν.
Σκέφτηκα ένα κόσμο όπου η κάθε ψευδαίσθηση θα έχει γκρεμιστεί, οι άνθρωποι δεν θα ελπίζουν σε κανέναν άλλον εκτός από τα χέρια τους και τη δύναμή τους, ένα κόσμο όπου το κράτος με το λαό του θα έχει πάρει οριστικό διαζύγιο και μάλιστα με το χειρότερο τρόπο.
Εγώ στη θέση σας κύριοι, θα έφευγα σε κάποιο μέρος μακρινό, γιατί αν δεν έχεις ζυμωθεί μέσα σ΄αυτό το βούρκο που σιγά σιγά απλώνεται κι έχεις μάθει να σε προστατεύουν και να σε χαιδολογάνε σαν μωράκι, δύσκολα τα πράγματα, δύσκολα....
Η δικαιολογία του μαζί τα φάγαμε κι ότι όλοι οι Έλληνες είναι λαμόγια ξέφτισε. Ακόμα κι έτσι να ήταν περάσαμε ήδη στο επόμενο στάδιο. Η τιμωρία των πολλών για τα λίγα που έφαγαν (κι όχι όλοι φυσικά) και η ατιμωρησία των ολίγων που έφαγαν τα πάντα (μηδενός εξαιρουμένου) αρχίζει και φέρνει μια πολύ επικίνδυνη ανισορροπία στο πλήθος. Το πλήθος που δεν θα έχει καιρό να σκέφτεται και να τεμπελο-φιλοσοφεί όπως οι τηλεαστέρες με το φτιαχτό χαμόγελο και τα ύπουλα ματάκια.
Όταν ένα λαό που είχε ήδη ευαίσθητη «υπομονή» κι έχει γνωρίσει όλων των ειδών τις κοροϊδίες και τα ξεπουλήματα τον μετατρέπεις σε πεινασμένο όχλο, και μάλιστα το έτος 2012 όπου ακόμα κι οι παλιοί είχαν ξεχάσει τι σημαίνει πείνα και τι σημαίνει όχλος... είναι λογικό να εισπράξεις χάος.
Το να κοροϊδεύεις κάποιον λέγοντάς του διάφορα παραμύθια και δείχνοντάς του ένα κόκκαλο να τσιμπήσει (να τον μεταχειρίζεσαι δηλαδή σαν πελάτη που είναι ακόμα αποκοιμισμένος και ασφαλής για τη πάρτη του) είναι τελείως διαφορετικό από το να κοροϊδεύεις χωρίς κόκκαλο έναν που του έχει καταστραφεί ήδη η ζωή του, και να του λες ευθαρσώς και σε κοροϊδεύω και δεν με ενδιαφέρει αν ψοφίσεις και πολύ περισσότερο δεν με ενδιαφέρει που ξέρεις πως σε κοροϊδεύω. ΣΕ ΑΓΝΟΏ. Σου λεώ ψέμματα μέσα στη μούρη σου. Σε θεωρώ μαλάκα. Τον απόλυτο μαλάκα.
Ενας άνθρωπος όταν συνειδητοποιήσει πως έχει καταντήσει γελοίος , αν δεν είναι γελοίος στην πραγματικότητα, και θελήσει να ανακτήσει την χαμένη του αξιοπρέπεια, αυτό το μαλάκας χτυπάει μέσα στο κεφάλι σαν σφυριές. Και το μόνο που επιθυμεί είναι να το βουλώσει αυτός που ξεστομίζει αυτή τη λέξη. Να μην του μιλάει πια. Να τον εξαφανίσει από το οπτικό του πεδίο...
Ενας άνθρωπος όταν συνειδητοποιήσει πως έχει καταντήσει γελοίος , αν δεν είναι γελοίος στην πραγματικότητα, και θελήσει να ανακτήσει την χαμένη του αξιοπρέπεια, αυτό το μαλάκας χτυπάει μέσα στο κεφάλι σαν σφυριές. Και το μόνο που επιθυμεί είναι να το βουλώσει αυτός που ξεστομίζει αυτή τη λέξη. Να μην του μιλάει πια. Να τον εξαφανίσει από το οπτικό του πεδίο...
Μετρό 26/4/12 2 ώρες διακοπή κι ο χρόνος γύρισε 60 χρόνια πίσω.
Αναρωτιέμαι στο άμεσο μέλλον που έχουμε σκοπό να φτάσουμε και που έχουν σκοπό να μας φτάσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου