Πάει κι αυτή η Κυριακή…

 Του Κωστα Κρεμμυδα απο την Εποχη ...

Πού πήγαν οι ώρες πού πήγαν
οι μέρες πού πήγαν τα χρόνια
φωτιά στα Χαυτεία καπνιά
στην Αιόλου βρωμιά στην Ομόνοια
ουρλιάζουν τριγύρω Φολκσβάγκεν και Φίατ Ρενώ και Τογιότα
σε λίγο νυχτώνει στους άχαρους
δρόμου θ’ ανάψουν τα φώτα
κι ανθρώποι μονάχοι στην κόλαση
ετούτη θα γίνουν λαμπάδα
πώς τα ’κανες έτσι τα μαύρα παιδιά σου Ελλάδα Ελλάδα!
Νίκος Γκάτσος
  
Το τέλος μιας Κυριακής σηματοδοτείται συχνά με μια απώλεια «…Και η χαρά μας πάει», με έναν φόβο για τα επερχόμενα «…Κι από Δευτέρα πάλι πίκρα και σκοτάδι», ένα αίσθημα διάψευσης «Πάει κι αυτή η Κυριακή κι ας καρτερούμε μι’ άλλη/ που ’φυγε τόσο βιαστική, όπως και κάθε Κυριακή/ που πριν τη ζήσουμε περνάει», για όνειρα που περιμένουν μάταια δικαίωση «Αχ να ’ταν η ζωή μας, Σαββατόβραδο».
Αυτό που μένει δεν είναι άλλο από ένα ευλύγιστο θηλυκό (ευλύγιστο σαν αγριόγατα, καυτερό σαν πιπεριά) που σαδιστικά μας προκαλεί να υποκύψουμε στα κάλλη της: «η προσαρμογή», της ζωής, του μισθού, της αξιοπρέπειας. Την προσαρμογή συντροφεύουν δυο ακόμα θηλυκά, η υποταγή και η υποτέλεια. Από τη μέρα που γεννιόμαστε μέχρι να φύγουμε, επίσης υποβασταζόμενοι, το επίσημο κράτος, η θεόπνευστη εκκλησία και η περίφροντις οικογένεια δεν κάνουν άλλο από του να διευκολύνουν (για να μην πω επιβάλλουν) την προσαρμογή μας. Για τους ευπροσάρμοστους φροντίζουν οι κρατικοί μηχανισμοί, ο φιλόχριστος ημών στρατός και τα μέσα ενημέρωσης. Ακόμα κι η λοβοτομή, ως ριάλιτι, πάνελ, ρεπορτάζ, παρέχεται δωρεάν. Στους προσαρμόσιμους στοχεύει το κομματικό μάρκετινγκ, ο δίχως έρμα λόγος και το πατρικό χτύπημα στην πλάτη του ηγέτη και των συνεργατών του, που ξαμολιούνται στις ρούγες, τα κανάλια και τα ραδιόφωνα, κάνοντας «χειραψίες» (κατά την ατάκα του Χατζηχρήστου). Καταφερτζήδες κα πάντα μπαγαπόντηδες. Ας πολιτεύονται από συστάσεως του νέου ελληνικού κράτους με απειλές, παραινέσεις, υποσχέσεις, υποκλοπές, μποναμάδες και διλήμματα. Ο προσαρμοσμένος στην ψυχολογία της μάζας θα κάνει κάθε φορά το καθήκον του ενισχύοντας με χαρακτηριστική γνωσιακή αφέλεια τα δίπολα των ισχυρών. (Γιατί στον εσταυρωμένο που υπομένει τις συνέπειες του σταυρού του, επιβάλλονται –και υποβάλλονται- διαρκώς μονόδρομοι. Και αδιέξοδα. Στα οποία οφείλει να προσαρμόζεται.) Άλλωστε εκ θεού ορίζονται οι κυβερνώντες και οι κυβερνώμενοι, οι σταυρώσαντες και οι σταυρωθέντες.
Με τους απροσάρμοστους συνήθως δεν ασχολείται κανείς καθώς το μέγεθός τους δεν καταγράφεται καν στις στατιστικές έρευνες, δεν συνυπολογίζεται στις εκλογικές έδρες –που διατίθενται ερήμην τους, δεν ενδιαφέρουν τα κομματικά επιτελεία. Δεν περιλαμβάνονται καν στη διαμεσολάβηση ιερέων-Θεού, αφού στην Ωραία Πύλη οι δεήσεις αφορούν μονάχα όσους έχουν σέβας: τους ευσεβείς.
Θεοσεβής και η νέα βουλή, διπλά θεοσεβής και η κυβέρνηση που θα εκλέξουμε. Με τη βοήθεια της θείας χάριτος και φωτισμένη από την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος –που εκπορεύεται εκ του πατρός και γι’ αυτό θα εορτάσομε ως αργία (οι έχοντες εργασία, γιατί οι άλλοι κατά την περίφημον ρήση που έγινε πράξη– του υποψήφιου ΓΑΠ -«κάθε οικογένεια κι ένας εργαζόμενος», τι να γιορτάσουν... θα συνέλθει το φρέσκο υπουργικό συμβούλιο –γιατί εμείς πώς να συνέλθουμε; οι μπαγιάτικοι -για να επιβάλει νέες (θεόπνευστες) περικοπές μισθών και συντάξεων. (Άλλωστε συνηθίζεται η επί γης δοκιμασία των πιστών που, μετά θάνατον, θα κληρονομήσουν τη βασιλεία των ουρανών.)
Πάντως ο σημερινός τίτλος δεν αφορά την Κυριακή των εκλογών (που δε θα ’ναι και πολύ διαφορετική), αλλά του Πάσχα που πέρασε αφήνοντάς μας μια ενδόμυχη θλίψη, αφού ο μόνος αναστημένος και φέτος ήταν ο Ναζωραίος. Κι ο μόνος αξιοπρεπής τελικά απεδείχθη ο Ιούδας ο Ισκαριώτης. (Κρίμα που δεν συμπεριλάβαμε έναν εναλλακτικό και ειλικρινώς μεταμεληθέντα για τον πρότερο βίο του στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ. Έστω και στο υπόλοιπο Αττικής). Ίσως να είχαν δίκιο κι αυτοί που επέμεναν για τον Ραυτόπουλο της άλλοτε ΓΣΕΕ. Τώρα που χάσαμε και τον δημοσιογράφο με το πονεμένο αντρίκειο βλέμμα. (Τουλάχιστον καλύφθηκαν τα ψηφοδέλτια με τις κόρες του Άννα, του Νίκου και του Καϊάφα.) Ο Πιλάτος, λόγω στυλ, τα βρήκε με τη ΔΗΜΑΡ.
Το γεγονός ότι τα τριάκοντα αργύρια δε σπαταλήθηκαν αλόγιστα, αλλά επενδύθηκαν στον αγρό του Κεραμέως (όχι αυτού που μας έκανε πολιτική δικονομία), καθιστούν τον Ιούδα διπλά επίκαιρο, καθώς στο πρόσωπό του βρίσκει περιεχόμενο το κεντρικό εκλογικό εύρημα: Ανάπτυξη & Τιμωρία. (Με τον ντοστογιεφσκικό ήρωα Τσοχατζόπουλο να διαβαίνει, έστω προσωρινά, για τις ανάγκες των προεκλογικών γυρισμάτων, το κατώφλι της φυλακής).
Αντιθέτως ο Παπαντωνίου διατήρησε και φέτος, στην περιφορά του Επιταφίου στην Παρακοπή, το γνωστό φλέγμα του, ενώ την ώρα της αποκαθήλωσης (του Ιησού, όχι του Άκη) ξέδινε στο γήπεδο τένις του Στουρνάρα, στον Φοίνικα. Γιατί μπορεί ο πρόεδρος του ΙΟΒΕ να ’πεσε έξω στις προβλέψεις του για τα δημόσια οικονομικά, αλλά στα προσωπικά του τα κατάφερε, αν κρίνουμε από τη μεγάλη επένδυση σε βίλα της Σύρου.
Τέλος, η σεμνή προεκλογική περίοδος θα ολοκληρωθεί με την οφειλόμενη τιμή στους ανθρώπους του πολιτισμού στο Gazarte. (Είναι τομή για την τέχνη να ξέρεις πως κάθε εκλογές που έχουμε θα περιφέρεσαι μ’ ένα ποτό στο χέρι και θα συνομιλείς με στελέχη της Αριστεράς για μελλοντικές ρήξεις. Κάπως έτσι προέκυψαν κι οι σουρεαλιστές). Απώλεια για φέτος η απουσία Λυκούδη.
Με τη διαρκή εναλλαγή δράματος και κωμωδίας στις ευμετάβλητες σταθερές του συμβατικού βίου μας, σκόπευα  να κλείσω. Αλλά δεν με παίρνει ο χώρος.


Κώστας Κρεμμύδας
mandragoras_magazine@yahoo.gr