Δευτέρα 23 Ιουνίου 2014

ΜΟΝΟ ΑΕΚ...


Διαβάζω τα συνθήματα· τα απόλυτα, οριστικά, απαρέγκλιτα, λακωνικά, απαιτητικά, επιτακτικά -γι'αυτό και πάντα σε μαύρο- συνθήματα στους τοίχους της πόλης·
εδώ στη γειτονιά και αλλού. Εδώ στη γειτονιά που κάποιοι, κάποιοι πολύ μακρινοί της, τη βλέπουν μόνο ως επέκταση του φαντασιακού τους, ως δικαίωσή του για την ακρίβεια. Γήπεδο για την ομάδα; Γήπεδο για την ομάδα. Ποια είναι η ομάδα; Ποιος ξέρει. Πόσο ομάδα είναι, πόσο μέλος της ομάδας είναι κι εκείνος, τι είναι ομάδα για εκείνον; ΕΔΩ ΜΟΝΟ ΑΕΚ γράφουν πάνω στα συντρίμμια· στα συντρίμμια του ο,τιδήποτε. Του ο,τιδήποτε μπορούσε να υπάρξει και να αξιωθεί την αναπνοή μιας άλλης πόλης, μιας άλλης συνεννόησης των ανθρώπων· ψιλά γράμματα για τους εκπαιδευμένους στο στημένο στοίχημα και στο τζόγο χωρίς περιπέτεια, στο μικροαστισμό ως λάβαρο και όχι ως κατάντια, στους γοητευμένους από τη γλώσσα των δυνατών, που δεν φυλάνε ούτε ένα βλέμμα για τον δίπλα αδύνατο, που δεν φαντάστηκαν ποτέ να μοιράζονται κάτι μαζί του· ή με κάποιον. Πάνω απ'όλα, τα συνθήματα μαθαίνουν στην πόλη αυτό ακριβώς· ότι δεν μοιραζόμαστε τίποτα. ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΜΑΣ ΑΡΕΣΕΙ. Άλλο σύνθημα αυτό, γραμμένο με το ίδιο χυδαίο χρώμα, από το ίδιο χέρι σπρέι. Όχι χέρι. Σπρέι. Η επιθυμία σύνθημα. Η επιθυμία επιχείρημα. Όχι ως επιχείρημα, αλλά ως τσαμπουκάς. Μια επιθυμία που δεν είναι επιθυμία· είναι καταναγκασμός. Άνθρωποι καταναγκασμένοι, άνθρωποι σπρέι, άνθρωποι που μιλάνε σε κεφαλαία γράμματα. Που δεν μιλάνε, γιατί δεν ακούνε. Που δεν έζησαν ποτέ σε πόλη. Μόνο καβαλάνε παπάκια και βολοδέρνουν από πάρκινγκ σε πάρκινγκ. Προσωρινές σταθμεύσεις όλη η βόλτα τους, εξυπηρετήσεις, διευθετήσεις, δικαιολογίες, υπεκφυγές, κλανιές, ρεψίματα. Άνθρωποι χωρίς λειτουργίες· άνθρωποι που δεν χωνεύουν. Που δεν χωνεύουν τους ανθρώπους. Που δεν χωνεύονται.

Διαβάζω αυτές τις μέρες τον τελευταίο Κούντερα, τη Γιορτή της ασημαντότητας. Οι άνθρωποι, γράφει, συναντιούνται στη ζωή, φλυαρούν, συζητούν, διαπληκτίζονται, χωρίς να συνειδητοποιούν πως απευθύνονται οι μεν στους δε από μακριά, καθένας από ένα παρατηρητήριο που είναι χτισμένο σε διαφορετικό σημείο του χρόνου. Σκέφτομαι πόσο τρυφερή και γεμάτη κατανόηση είναι πάντα η στάση του ανθρώπου που ξέρει να γράφει, που έχει χέρι κι όχι σπρέι, που έχει λέξεις για το χέρι, που έχει λέξεις κι όχι επιχειρήματα, που έχει σκέψεις πέρα από τις επιθυμίες. Σκέφτομαι ότι αν κάτι διακρίνει τον πολιτισμό μας -τον πολιτισμό που από δω μεριά καταλαβαίνουμε και επιμένουμε μόνο αυτόν να καταλαβαίνουμε- είναι η πίστη στις άλλες λέξεις, στην άλλη κατανόηση, στη σκέψη πέρα από την επιθυμία· στη σκέψη τελικά που τοποθετεί κάθε επιθυμία εκεί ακριβώς που της αξίζει: σε ένα απόλυτο που δεν γράφεται, όσο κι αν περιγράφεται· που δεν λέγεται, όσο κι αν μιλάμε. Κάθε επιθυμία εκεί που της αξίζει: μαζί με τους άλλους, μαζί με όλους. Μαζί με όσους γίνεται, έστω. Μαζί όμως, μόνο μαζί. Όχι εκτός τους, όχι εναντίον τους, όχι ερήμην τους. Ποτέ ερήμην τους.
Ο αποκεί πολιτισμός, ο πιο άμεσος, ο πιο ενστικτικός και ανένδοτος, μπορεί και εκφράζεται με λίγες λέξεις· με δύο λέξεις. ΜΟΝΟ ΑΕΚ. Κι ό,τι γίνει. Κι ό,τι γίνουμε, κι ό,τι φτάσουμε. Σάμπως μας ένοιαξε ποτέ, σάμπως κοπιάσαμε ποτέ. Μόνο κάτι στη θέση του κάθε τι. Μόνο κάτι για τώρα. Μόνο γήπεδο στη θέση του παλιού γηπέδου. Μόνο γήπεδα, μόνο αρένες.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Ροη αρθρων