Οι νεοφιλελεύθεροι θέλουν ένα κράτος- Πάμπλο Εσκομπάρ. Λογικότατο...

απο το Τρυπιο Ευρω...

Ο Θ. Τζήμερος έχει κάθε λόγο να επιθυμεί οι δύο τόνοι ηρωίνης που κατασχέθηκαν στα χέρια εφοπλιστών να καταλήξουν δίκην κρατικής δωρεάς στο πόπολο. Μόνο ένας αποχαυνωμένος λαός, άλλωστε, θα μπορούσε να υποστηρίζει νεοφιλελεύθερους σαν και του λόγου του, κόντρα στα ταξικά του συμφέροντα.
Δεν αντιτίθεμαι στην ελεύθερη διακίνηση ναρκωτικών, με την έννοια πως αν δεν επιτρέπουμε οτιδήποτε προξενεί κακό στην κατάχρησή του στην ανθρώπινη υγεία θα έπρεπε να μην κάνουμε τίποτα άλλο από το να βάζουμε παντού απαγορεύσεις, από το αλκοόλ και τον τζόγο για παράδειγμα έως τα δελτία ειδήσεων του MEGA. Αλίμονο, όμως, αν το κράτος που τόσο μισεί ο Θ. Τζήμερος και οι ομοϊδεάτες του αντί να αποτελεί τον κεντρικό πυλώνα για τη δίκαιη αναδιανομή τού εισοδήματος μετατραπεί επισήμως σε πρεζέμπορο που διανέμει την άσπρη σκόνη αντί για ευκαιρίες για αξιοπρεπή απασχόληση. Αν είναι έτσι, ας καλέσουμε τους διάφορους ανά τη γη έμπορους ναρκωτικών να μας δώσουν το "know how" για το πώς ένα ήδη λούμπεν προλεταριάτο θα εκφυλιστεί ακόμα περισσότερο, ναρκωμένο από τις ψευδαισθήσεις των εξαρτησιογόνων ουσιών...

Ο καθένας μας έχει το αναφαίρετο δικαίωμα στην αυτοκαταστροφή του και γι' αυτό θα πρέπει να μπορεί να επιλέγει τη μέθοδο με την οποία θα την καταφέρει. Δεν μπορούμε να απαγορεύουμε τα μπαρ, τα πρακτορεία ΠΡΟ-ΠΟ ή την τηλεόραση γιατί κάποιοι εθίζονται παραπάνω σε όλα αυτά και βλάπτουν τον εαυτό τους. Δεν είναι, άλλωστε, αυτά που ωθούν τους ανθρώπους στα άκρα, απλώς βρίσκονται εκεί για να καλύπτουν τεχνητές ανάγκες που δημιουργούνται από ένα σωρό άλλες αιτίες. Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι δεν χρειάζονται τις παραισθήσεις για να περνούν καλά, αυτές δεν είναι τίποτα άλλο παρά η καταφυγή των απελπισμένων από μια ζωή η οποία δεν είναι ακριβώς αυτή που ονειρεύτηκαν...


Ο καθένας μας κουβαλά ένα σταυρό. Αλλοι είναι πιο δυνατοί και δεν έχουν ανάγκη από ντόπα για να τον ανεβάσουν έως το Γολγοθά, άλλοι πάλι είμαστε πιο αδύναμοι και καταφεύγουμε στις χημικές ενισχύσεις. Το κράτος σε αυτήν τη διαδρομή ναι μεν οφείλει να επιτρέπει την ελεγχόμενη διακίνηση ναρκωτικών ουσιών, δεν είναι δυνατό όμως να στήνει τα δικά του μαγαζιά χορήγησής τους, είτε τα ονομάζει " δημόσια coffee shops" είτε ΟΚΑΝΑ. Κύριο μέλημά του οφείλει να είναι να δημιουργεί αυτές τις κοινωνικές συνθήκες που θα λειτουργούν αποτρεπτικώς για τον οποιοδήποτε στο να καταφεύγει στη χρήση ουσιών. Το να οδηγείς με τις πολιτικές που ακολουθείς τους ανθρώπους στην παράκρουση κα ύστερα να τους χορηγείς μεθαδόνη για να την ξεπεράσουν είναι το ίδιο με το να κάψεις τον Γιάννη και ύστερα να τον αλείψεις με λάδι...

Προφανώς και δεν είναι μόνο οικονομικοί οι λόγοι για τους οποίους κάποιος θέλει να εγκαταλείπει την πραγματικότητα για να δημιουργεί το δικό του χημικό κόσμο. Σε διαφορετική περίπτωση η πλουσιότατη Νορβηγία δεν θα είχε το μεγαλύτερο αριθμό ναρκομανών, κατ' αναλογία πληθυσμού, στην Ευρώπη. Είναι κλισέ, αλλά ισχύει ότι το χρήμα ναι μεν βοηθά στην κατάκτηση της ευτυχίας ωστόσο δεν είναι ο ενδεδειγμένος οδικός χάρτης προς αυτή. Κατανοώ ότι να γράφεις κάτι τέτοιο σε μια χώρα που βιώνει μια οικονομική γενοκτονία ενδεχομένως να εκλαμβάνεται σαν εστετισμός, όμως κανένας δεν ευτύχησε μόνο και μόνο γιατί διέθετε ένα γεμάτο τραπεζικό λογαριασμό, βίλα ή ακριβά αυτοκίνητα στο γκαράζ του. Η ευτυχία έχει την ικανότητα να κρύβεται από το αδηφάγο βλέμμα τής ύλης και να βρίσκει καταφύγιο σε αυτά που θεωρούνται μικρά, ασήμαντα ή κι αυτονόητα, από το φίλι τής αγαπημένης ή την αγκαλιά ενός φίλου έως τη χαρά τού παιχνιδιού και το γέλιο ενός παιδιού. Κι όσο πιο γρήγορα το καταλαβαίνει κανείς σε αυτήν τη διαδρομή που μας κατευθύνει με γοργούς ρυθμούς από τη γέννηση μέχρι τον θάνατο τόσο περισσότερο καλό κάνει στον εαυτό του και τόσο πιο πολύ φτωχαίνει τους διάφορους έμπορους τής ελπίδας...