Στη μεγάλη ανθρωπιστική παράδοση της Αριστεράς ανήκε η κίνηση των βουλευτών Τάσου Κουράκη και Βασιλικής Κατριβάνου να υπερασπιστούν στο δικαστήριο το αίτημα του Σ. Ξηρού για νοσηλεία κατ' οίκον. Τυφλός, κουφός, με σκλήρυνση κατά πλάκας και συνολική αναπηρία 93%, η παραμονή του στο άθλιο νοσηλευτήριο των φυλακών Κορυδαλλού θέτει σε άμεσο κίνδυνο τη ζωή του.

Θα περίμενε κανείς οι βουλευτές της συγκυβέρνησης να συμπαρασταθούν στην κίνηση των δύο συναδέλφων τους από τον ΣΥΡΙΖΑ, για καθαρά ανθρωπιστικούς λόγους, βρε αδελφέ.
Όχι όμως. Προτίμησαν να επαναλάβουν την προπαγανδιστική καραμέλα περί συμπαθειών του ΣΥΡΙΖΑ για την τρομοκρατία και να δείξουν το πραγματικό τους πρόσωπο: αμείλικτη απανθρωπιά για τους αντιπάλους τους, ακόμη και όταν είναι πεσμένοι κάτω, ακόμη κι αν είναι βαριά ανάπηροι. Ας πεθάνουν...
Μπροστά στις συκοφαντίες της Δεξιάς και των συμπορευόμενων του βενιζελικού ΠΑΣΟΚ, οι δύο βουλευτές αντέταξαν το επιχείρημα ότι για την υπεράσπιση της ψυχικής και σωματικής υγείας κρατουμένων που βρίσκονται σε δεινή θέση θα έκαναν το ίδιο, ακόμη και για τον χουντικό Ιωαννίδη ή και για χρυσαυγίτες. Οι δηλώσεις τους αντιμετωπίστηκαν με δυσπιστία, ακόμη και χλεύη, από τα ίδια πολιτικά και δημοσιογραφικά μαγειρεία λάσπης.
Κι όμως, απέναντι στην απανθρωπιά της Δεξιάς, που έδειξε ότι δεν έχει μόνο στενή καρδιά αλλά και κοντή μνήμη, επώνυμοι άνθρωποι της Αριστεράς είχαν προβάλει τη δική τους μεγαθυμία και πίστη στα ανθρώπινα δικαιώματα πριν από 25 χρόνια, ζητώντας την αποφυλάκιση των χουντικών για ανθρωπιστικούς λόγους.
Το άρθρο του Γ. Βότση στην "Ελευθεροτυπία" τον Μάιο του 1989 ζητούσε αποφυλάκιση όχι μόνο των χουντικών, αλλά και όλων των ισοβιτών που είχαν συμπληρώσει πολλά χρόνια στη φυλακή. Μοναδικός όρος για τους πραξικοπηματίες ήταν η ισόβια στέρηση των πολιτικών τους δικαιωμάτων.

Την πρόταση είχαν υποστηρίξει, μεταξύ άλλων, ο Ανδρέας Λεντάκης, ο Περικλής Κοροβέσης, ο δημοσιογράφος Δήμος Μαυρομάτης, ο δικηγόρος Μήτσος Καράμπελας και πολλοί άλλοι από τον ευρύτερο χώρο της Ανανεωτικής Αριστεράς. Όλοι άνθρωποι που είχαν διωχθεί, φυλακιστεί, ακόμη και βασανιστεί απάνθρωπα από τη χούντα.
Τα κόμματα πάντως δεν είχαν υιοθετήσει το αίτημα. Αξίζει όμως να τελειώσω με ένα απόσπασμα από εκείνο το άρθρο του Γ. Βότση που χαρακτήριζε το σωφρονιστικό σύστημα:
«...αποτρόπαιο μηχανισμό απανθρωποποίησης, συστηματικό εκτροφείο εγκληματιών, εργαστήρι που χρησιμεύει μόνο ως άλλοθι για την αποενοχοποίηση μιας υπόλογης κοινωνίας και ως μοντέλο υποταγμένης διαβίωσης στους κόλπους της...»