Πέμπτη 26 Ιουνίου 2014

Υπάρχουν κίνδυνοι σε ένα κόμμα αρχών;

Του Φώτη Παπούλια, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...
ΦΩΤΗΣ ΠΑΠΟΥΛΙΑΣΤο ζήτημα των συμμαχιών, όπως τέθηκε από τον Αλ. Τσίπρα, δεν είχε αποδέκτες μόνο στο «εξωτερικό» του ΣΥΡΙΖΑ. Επί της ουσίας έβλεπε και προς το εσωτερικό του κόμματος, με διαφορετική βέβαια στόχευση αλλά με αποδέκτες όλους όσοι οχυρώνονται πίσω από τον φόβο της άλωσης.
Σε ένα κόμμα που από το 4% φτάνει με άλμα στο 27% και διεκδικεί την εξουσία, η «παλαιά» φρουρά, που αισθανόταν ασφαλής, ενεργοποιεί τα αμυντικά της αντανακλαστικά απέναντι σε όσους πιστεύει ότι θα ενταχθούν στον ΣΥΡΙΖΑ ως ταύροι εν υαλοπωλείω, με σκοπό να τον αλώσουν και να αλλοιώσουν τη φυσιογνωμία του. Θεμιτή η αγωνία τους, όμως πόσο δικαιολογημένη είναι;
Τα κόμματα της Αριστεράς διακρίνονται από σταθερές και ενίοτε σκληρές εσωκομματικές διαδικασίες, που διαποτίζουν ολόκληρη την κομματική πυραμίδα. Είναι δύσκολη για κόμματα αρχών, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, η ρευστοποίηση θέσεων και αρχών και η ένταξή τους σε ένα σύστημα «σκοπιμοτήτων», όπως αυτό το γνωρίσαμε από το 1975 μέχρι… χθες στα αστικά κόμματα εξουσίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ που έχει κατορθώσει, ακόμα και σε εξαιρετικά δύσκολες περιόδους για την πολιτική του ύπαρξη, να διατηρήσει το διακριτό στίγμα του, δεν είναι κόμμα που «αφήνεται» στις ορέξεις των όποιων «εισοδιστών», οι οποίοι αναζητούν πολιτική στέγη. Ενα κόμμα αρχών, λοιπόν, έχει την πολιτική-οργανωτική ικανότητα να ενσωματώνει μέσω πολιτικών διαδικασιών εκείνα τα τμήματα της κοινωνίας αλλά και της πολιτικής σκηνής τα οποία επιθυμούν την ένταξή τους σ’ αυτό, θέτοντας τους δικούς του όρους αλλά κυρίως επιτρέποντας την πολυφωνία και τη δημιουργική σύνθεση απόψεων.
Ο φόβος δεν είναι ο καλύτερος σύμβουλος στην πολιτική και σχεδόν πάντα οδηγεί όσους επενδύουν σε αυτόν να κάνουν το ένα λάθος μετά το άλλο. Ο ΣΥΡΙΖΑ ως πολιτικός φορέας δεν διακρίνεται από «φοβικά σύνδρομα», τόλμησε σχεδόν πάντα να συγκρουστεί πληρώνοντας και το ανάλογο κόστος. Ομως στελέχη του τα οποία, στο όνομα της «ασφάλειας» και της μη διατάραξης των ιστορικών ισορροπιών, επενδύουν «στα γνωστά και δοκιμασμένα» μάλλον βλέπουν το δέντρο και χάνουν το δάσος.
Αν λοιπόν με το ζήτημα των συμμαχιών επιδιώκεται η ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού, ταυτόχρονα ανοίγει και η συζήτηση περί της ανανέωσης του εσωκομματικού τοπίου του κόμματος. Χωρίς «φοβικά σύνδρομα» και αγκυλώσεις που ακυρώνουν την προσπάθεια.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Ροη αρθρων