Τετάρτη 25 Ιουνίου 2014

Eπειγόντως...

Της Πέπης Ρηγοπούλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...     Αυτό που δεν καταλαβαίνουν οι διάφοροι μηχανισμοί εξουσίας (χρησιμοποιώ τη λέξη «μηχανισμοί» καταχρηστικά, γιατί είναι μια λέξη που δεν αγαπώ επειδή ακυρώνει την ατομική ευθύνη) είναι ότι τα μοντέλα που χρησιμοποιούν και στα οποία υπακούν, περίπου ανακλαστικά, δεν μπορούν να τους πάνε μακριά.
Ενας λόγος είναι ότι η λατρεία του «νέου» στην οποία πλειοδοτούν από όπου κι αν προέρχονται, όποιο πρόσημο και αν βάζουν στη συντήρηση ή την πρόοδό τους, τους σέρνει πίσω από το καπιταλιστικό μοντέλο με τα χίλια πρόσωπα και τον μεταμορφικό βιρτουοζισμό, που θέλει συνεχώς νέα σάρκα για να την καταναλώσει.
Ενας άλλος είναι ότι όσο και να το λένε, όταν και όσο το αντιλαμβάνονται, ότι η μία και μόνη αυθεντία είναι πλέον παρελθόν, συνεχίζουν να λειτουργούν επαναλαμβάνοντας στάσεις και συμπεριφορές πατριαρχικού τύπου. Και μάλιστα διατηρώντας και επαυξάνοντας την καταπιεστική συμπεριφορά και την αυθαιρεσία του πατριαρχικού μοντέλου, χωρίς να αποδέχονται και τις ευθύνες που αυτό συνεπάγεται. Χωρίς δηλαδή να υπάρχει ο πατέρας εκείνος που θα αναλάβει την ευθύνη σε ώρα δυσκολίας. Που θα μπει μπροστά διακινδυνεύοντας την ίδια τη ζωή του.
Ενας τρίτος λόγος είναι ο επιδεικτικός κυνισμός, που ακολουθεί μια σταδιακή απομάγευση σε σχέση με αξίες, συμπεριφορές, ιδέες που θεωρούνταν παραδοσιακά δεδομένες γι' αυτούς που αποσκοπούσαν να εξουσιάσουν βασισμένοι σε κάτι περισσότερο από τον τρόμο ή το συμφέρον.

Umberto Boccioni, «Riot in the Galleria»
Umberto Boccioni, «Riot in the Galleria»
Οποιος φιλοδοξούσε να ασκήσει εξουσία, έπρεπε να είναι σε θέση να αποδείξει την ανιδιοτέλειά του· με άλλα λόγια, ότι οι κινήσεις του υπαγορεύονται από το δημόσιο και όχι από το προσωπικό του συμφέρον. Φτάνοντας συχνά μέχρι του σημείου να υποστηρίζει ότι η άσκηση εξουσίας είναι συνώνυμη με τη θυσία για το καλό του συνόλου.
Σήμερα, αντιθέτως, η ανιδιοτέλεια, αφού έχει θεωρητικά αμφισβητηθεί, στη βάση μιας προσέγγισης που ταύτιζε κάθε αναφορά στην ηθική με την ηθικολογία, δεν συζητείται καν. Δεν θεωρείται μέγεθος που μπορεί ή που αξίζει να μετρηθεί. Ολα ανταλλάσσονται. Και ό,τι ξεφεύγει από τον κανόνα αυτόν, δεν έχει καμία αξία. Ετσι, όλα βουλιάζουν στο τέλμα του ατομικού συμφέροντος που δεν νιώθει ότι χρειάζεται να καλυφθεί πίσω απ' ό,τι θεωρεί προσχήματα. Λέξεις που ήταν στο παρελθόν τα θεμέλια του συμβολαίου μεταξύ του εξουσιαστή και αυτού που συναινεί να του εκχωρήσει μέρος ή το σύνολο της εξουσίας καταντούν να θεωρούνται προσχηματικές: το αληθές, το δίκαιο, το ωραίο, ο λαός, η δημοκρατία, η πατρίδα ή οτιδήποτε άλλο ηχούν όλο και περισσότερο σαν κούφιοι ήχοι μιας εξουσιαστικής τελετουργίας που προβάλλει συνεχώς ως ανανεωμένη παραμένοντας απογοητευτικά και ψυχαναγκαστικά ίδια. Λέξεις κούφιες που χάνουν έτσι το νόημά τους. Μεταλλαγμένα προϊόντα μιας χρήσεως που περνούν χωρίς να αγγίζουν καν τα αυτιά.
Καμιά αμφιβολία πως αυτή η αλλαγή στην «αξίωση των ονομάτων», συνώνυμη με την απαξίωση του κώδικα πολιτικής επικοινωνίας πρέπει να σταματήσει. Αυτό όμως που έχουμε ανάγκη δεν είναι να εφεύρουμε κάποιους άφθαρτους πολιτικούς νεολογισμούς, με την ενδεχόμενη βοήθεια που θα μας δώσουν με το αζημίωτο κάποια σαΐνια της κατευθυνόμενης επικοινωνίας. Είναι να τολμήσουμε τις γενναίες συμπεριφορές που θα ξαναδώσουν σε απλές λέξεις την αξία τους. Επειγόντως.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Ροη αρθρων