Στην κοινωνία, δεξιά κι αριστερά, ό,τι κι αν ψήφισε ο καθείς κι η καθεμιά στο παρελθόν. Ο οποιοσδήποτε έχει το δικαίωμα του αναπροσανατολισμού και του περάσματος ακόμη και στην αντίπερα όχθη.

Σε μια δημοκρατία, αλίμονο αν ήταν αλλιώς.
Γι' αυτό το άνοιγμα νομιμοποιούμαστε, και οφείλουμε, να μιλάμε στον ΣΥΡΙΖΑ.
Όμως...
Οι σημερινοί ανέστιοι κομματικά επαγγελματίες της πολιτικής -βουλευτές, πρώην βουλευτές και υπουργοί, στελέχη των κομμάτων της ανύπαρκτης στην κοινωνία Κεντροαριστεράς που, ποιούντες την ανάγκη φιλοτιμία, συντάσσονται με τον βέβαιο νικητή των επόμενων, οψέποτε αλλά μάλλον λίαν συντόμως, εκλογών, προσδοκώντας σε μερίδιο εξουσίας ή απλά στην πολιτική τους επιβίωση- κι όσοι/ες ακόμη βλέπουν με αγωνία να πλησιάζει η ώρα της πολιτικής εξαφάνισης ας διαλέξουν έντιμα και ειλικρινά τον δρόμο της προσωπικής τους αλήθειας, της αυτοκριτικής τους και της άδολης συμπόρευσης.
Όχι για να αναβαπτιστούν, αβρόχοις ποσί, σε έναν από πολλούς επιθυμητό πολιτικό αχταρμά, ένα "θολό" μπλοκ εν όψει της επερχόμενης αριστερής διακυβέρνησης -στο στυλ "πάμε όλοι μαζί παιδιά, περασμένα - ξεχασμένα"-, αλλά πρωτίστως για να αποπλυθούν από τα λερά νερά τής μέχρι τούδε συμμετοχής τους στη ζοφερή πορεία του τόπου στα μνημονιακά χρόνια.
Πρώτα πείθεις, χωρίς υπόρρητα ανταλλάγματα - και μετά, στην πορεία, βλέπουμε.
Γιατί ναι, ανάγκη πάσα να φύγει το συντομότερο η σημερινή κυβέρνηση, που το μόνο της μέλημα πλέον είναι να αφήσει πίσω της καμένη γη για τη διάδοχη κατάσταση.
Αλλά προσοχή εκεί που φωνάζει "χρώματα, λερώνει".
Οι λεκέδες είναι καμιά φορά επίμονοι - και ανεξίτηλοι.
Γιατί, σύντροφοι και συντρόφισσες, υπάρχουν και τα μητρώα της συλλογικής μνήμης. Κι αυτά δεν σβήνουν με αποφάσεις των όποιων επιτροπών, κεντρικών είτε παράκεντρων.

* Ο Θέμης Δημητρακόπουλος είναι συγγραφέας, μέλος της γραμματείας του Τμήματος Οικολογίας - Περιβάλλοντος του ΣΥΡΙΖΑ