Η – τουλάχιστον ύποπτη- προσπάθεια αξιοποίησης της προβοκατόρικης εκτέλεσης των χρυσαυγιτών από πλευράς της ακροδεξιάς κλίκας Σαμαρά, στο πλαίσιο του φληναφήματος περί δύο άκρων καταδεικνύει την ταχεία αποσύνθεση του κυβερνητικού μπλοκ. Αποσύνθεση που προκύπτει από τη διάψευση του βασικού πυρήνα της στόχευσής της που ήταν η εμπέδωση αισθήματος ασφάλειας, κόντρα στην υποτίθεται ανεύθυνη αριστερά, στο πλαίσιο της μνημονιακής πολιτικής.
Σε αυτή την ψευδαίσθηση στήριξε η εγχώρια ολιγαρχία την ελπίδα της για μακρόχρονη κυβέρνηση υπό το Σαμαρά ή υπό κάποιο άλλο πρόσωπο της δεξιάς αλλά από την παρούσα Βουλή. Η εικόνα ασφάλειας ξεκίνησε να ξηλώνεται μόλις ένα χρόνο μετά τις εκλογές του 2012, με το κλείσιμο της ΕΡΤ και την αποχώρηση ΔΗΜΑΡ. Συνεχίστηκε με τις αποτυχίες ακόμα και στο πρόγραμμα ξεπουλήματος της εθνικής οικονομίας και των υποδομών της. Εντάθηκε με τις διαρκείς σφαλιάρες από τους τροϊκανούς εντολείς της κυβέρνησης, που ελάχιστη κατανόηση δείχνουν στις αγωνιώδεις όσο και αναξιοπρεπείς εκκλήσεις του κυβερνητικού επιτελείου για λίγα ψίχουλα «αγάπης» από τους πάτρωνές του.
Η θεωρία των δύο άκρων ήλθε στο προσκήνιο ως τελευταίο ανάχωμα στα παραπάνω. Ο νόμος και η τάξη επιστρατεύθηκαν απέναντι στην αριστερά και στα κινήματα αλλά μιας και η βία προερχόταν από το παρακράτος και τη ναζιστική του έκφραση, τη Χρυσή Αυγή, οι κυβερνητικοί ενέταξαν υπό το βάρος έξωθεν πιέσεων και την ηγεσία των χρυσαυγιτών στην εν λόγω θεωρία. Θεώρησε έτσι ο πρωθυπουργός ότι θα εμφανιζόταν ως το τελευταίο ανάχωμα ασφάλειας απέναντι στον κάθε λίγο και λιγάκι επαπειλούμενο από τον καθεστωτικό τύπο κίνδυνο εμφυλίου. Από κοντά, στην ίδια κινδυνολογία και οι εξωνημένοι «κεντροαριστεροί».
Αυτό που δεν αντιλήφθηκαν είναι ότι από ένα σημείο και μετά, τέτοιας κοπής ιδεολογήματα λειτουργούν αντίστροφα.
Πρώτον, γιατί ο λαός ξέρει από ποιους κινδυνεύει και από ποιους όχι. Το ζει καθημερινά και κανένα δελτίο προπαγάνδας δεν μπορεί να επικρατήσει της πραγματικότητας- τελικά.
Δεύτερον, γιατί η στρατηγική της έντασης και οι οργανωμένες προβοκάτσιες από το παρακράτος στο οποίο ανήκει κατεξοχήν η Χρυσή Αυγή, πράγμα που δεν πρέπει ποτέ να ξεχνούμε, πλέον δε συσπειρώνουν γύρω από την κυβέρνηση αλλά την αποδυναμώνουν. Εντείνουν το γενικευμένο αίσθημα ανασφάλειας όχι λόγω της αριστεράς αλλά στο πλαίσιο και λόγω των μνημονίων.
Το κυβερνητικό μπλοκ οδηγείται σε ταχεία αποσύνθεση λοιπόν και σε εσωτερική κατάρρευση λόγω των αντιφάσεων της πολιτικής του. Αυτή συνιστά από τη μια αισιόδοξη εξέλιξη, καθώς η χώρα δεν αντέχει άλλο νεοφιλελευθερισμό, από την άλλη όμως εγκυμονεί κινδύνους.
Πρώτον, διότι το καταρρέον μπλοκ θα διέλθει κάθε μέσου για να επιβιώσει ή για να φορτώσει με ακόμα εντονότερα αδιέξοδα την όποια μελλοντική προοδευτική κυβέρνηση, ώστε να τη δέσει χειροπόδαρα εκ των προτέρων.
Δεύτερον, διότι η αριστερά αντλεί δύναμη από το ενεργό λαϊκό κίνημα που ανατρέπει τις δεξιές κυβερνήσεις και όχι από ιδιώτες που παρακολουθούν τις εξελίξεις. Όπως και να ‘χει πάντως το βέβαιο είναι ότι η κυβερνητική αποσταθεροποίηση εντείνεται και ο πολιτικός χρόνος πυκνώνει.
Σε αυτή την ψευδαίσθηση στήριξε η εγχώρια ολιγαρχία την ελπίδα της για μακρόχρονη κυβέρνηση υπό το Σαμαρά ή υπό κάποιο άλλο πρόσωπο της δεξιάς αλλά από την παρούσα Βουλή. Η εικόνα ασφάλειας ξεκίνησε να ξηλώνεται μόλις ένα χρόνο μετά τις εκλογές του 2012, με το κλείσιμο της ΕΡΤ και την αποχώρηση ΔΗΜΑΡ. Συνεχίστηκε με τις αποτυχίες ακόμα και στο πρόγραμμα ξεπουλήματος της εθνικής οικονομίας και των υποδομών της. Εντάθηκε με τις διαρκείς σφαλιάρες από τους τροϊκανούς εντολείς της κυβέρνησης, που ελάχιστη κατανόηση δείχνουν στις αγωνιώδεις όσο και αναξιοπρεπείς εκκλήσεις του κυβερνητικού επιτελείου για λίγα ψίχουλα «αγάπης» από τους πάτρωνές του.
Η θεωρία των δύο άκρων ήλθε στο προσκήνιο ως τελευταίο ανάχωμα στα παραπάνω. Ο νόμος και η τάξη επιστρατεύθηκαν απέναντι στην αριστερά και στα κινήματα αλλά μιας και η βία προερχόταν από το παρακράτος και τη ναζιστική του έκφραση, τη Χρυσή Αυγή, οι κυβερνητικοί ενέταξαν υπό το βάρος έξωθεν πιέσεων και την ηγεσία των χρυσαυγιτών στην εν λόγω θεωρία. Θεώρησε έτσι ο πρωθυπουργός ότι θα εμφανιζόταν ως το τελευταίο ανάχωμα ασφάλειας απέναντι στον κάθε λίγο και λιγάκι επαπειλούμενο από τον καθεστωτικό τύπο κίνδυνο εμφυλίου. Από κοντά, στην ίδια κινδυνολογία και οι εξωνημένοι «κεντροαριστεροί».
Αυτό που δεν αντιλήφθηκαν είναι ότι από ένα σημείο και μετά, τέτοιας κοπής ιδεολογήματα λειτουργούν αντίστροφα.
Πρώτον, γιατί ο λαός ξέρει από ποιους κινδυνεύει και από ποιους όχι. Το ζει καθημερινά και κανένα δελτίο προπαγάνδας δεν μπορεί να επικρατήσει της πραγματικότητας- τελικά.
Δεύτερον, γιατί η στρατηγική της έντασης και οι οργανωμένες προβοκάτσιες από το παρακράτος στο οποίο ανήκει κατεξοχήν η Χρυσή Αυγή, πράγμα που δεν πρέπει ποτέ να ξεχνούμε, πλέον δε συσπειρώνουν γύρω από την κυβέρνηση αλλά την αποδυναμώνουν. Εντείνουν το γενικευμένο αίσθημα ανασφάλειας όχι λόγω της αριστεράς αλλά στο πλαίσιο και λόγω των μνημονίων.
Το κυβερνητικό μπλοκ οδηγείται σε ταχεία αποσύνθεση λοιπόν και σε εσωτερική κατάρρευση λόγω των αντιφάσεων της πολιτικής του. Αυτή συνιστά από τη μια αισιόδοξη εξέλιξη, καθώς η χώρα δεν αντέχει άλλο νεοφιλελευθερισμό, από την άλλη όμως εγκυμονεί κινδύνους.
Πρώτον, διότι το καταρρέον μπλοκ θα διέλθει κάθε μέσου για να επιβιώσει ή για να φορτώσει με ακόμα εντονότερα αδιέξοδα την όποια μελλοντική προοδευτική κυβέρνηση, ώστε να τη δέσει χειροπόδαρα εκ των προτέρων.
Δεύτερον, διότι η αριστερά αντλεί δύναμη από το ενεργό λαϊκό κίνημα που ανατρέπει τις δεξιές κυβερνήσεις και όχι από ιδιώτες που παρακολουθούν τις εξελίξεις. Όπως και να ‘χει πάντως το βέβαιο είναι ότι η κυβερνητική αποσταθεροποίηση εντείνεται και ο πολιτικός χρόνος πυκνώνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου