Παρότι καταβλήθηκε προσπάθεια στις εκδηλώσεις που διοργανώθηκαν στην Αθήνα με «επίτιμο καλεσμένο» τον πρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου να δοθεί «άρωμα Ευρώπης» και κοσμοπολιτισμού, καθώς φιλοξενήθηκαν στο Μέγαρο Μουσικής και στην Παλιά Βουλή, τελικά η όλη επιχείρηση μάλλον άφησε μια πικρή επίγευση βαλκανικού επαρχιωτισμού.
Ο Μάρτιν Σουλτς, υποψήφιος των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών για την προεδρία της Κομισιόν και μέλος του γερμανικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, προσάρμοσε πλήρως την εμφάνισή του στο πνεύμα του εγχώριου μαυρογιαλουρισμού, δίνοντας υποσχέσεις για επίσπευση στις διαδικασίες εκταμίευσης των κονδυλίων από τα διαρθρωτικά ταμεία και το περιφερειακό ταμείο για την αντιμετώπιση της ανεργίας των νέων. Παράλληλα, «πούλησε» επικοινωνιακά την απόφαση να εμφανιστεί η τρόικα ενώπιον της Επιτροπής Οικονομικών Υποθέσεων της Ευρωβουλής ως ένα σπουδαίο επίτευγμα «λογοδοσίας», θυμίζοντας τις «καλύτερες στιγμές» του Γιώργου Παπανδρέου. Αλλωστε, το (σοσιαλδημοκρατικό) αίμα νερό δεν γίνεται. Και το καλύτερο; Υιοθετώντας τις παρόλες της δικομματικής ότι βρισκόμαστε στο τέλος των μνημονίων, είδε επενδυτικό «φως». «Σήμερα στο ελληνικό Χρηματιστήριο βλέπουμε ότι, ίσως, για πρώτη φορά καταγράφεται μια ανοδική τάση», είπε χαρακτηριστικά, προσθέτοντας ότι «οι επενδυτές αρχίζουν να ξαναδείχνουν εμπιστοσύνη στην ελληνική οικονομία».
Ο υποψήφιος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ο οποίος ξεκίνησε την επαγγελματική του καριέρα ως βιβλιοπώλης στη βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία πριν ανέβει την κλίμακα των αξιωμάτων του SPD, συναντήθηκε και με Ελληνες επιχειρηματίες, οι οποίοι, όπως διαπίστωσε, «εμφορούνται από θαυμάσιες ιδέες, θέλουν να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας, υπό την προϋπόθεση να έχουν πρόσβαση στη δανειοδότηση». Το ερώτημα που γεννιέται αυθορμήτως βέβαια, είναι εάν ο κ. Σουλτς μιλά για την ίδια χώρα στην οποία ζούμε εμείς.
Η (ηθελημένη) απόσταση από τη σκληρή πραγματικότητα έγινε ορατή και στη συνάντηση που είχε με τον Ευάγγελο Βενιζέλο, ο οποίος τον διαφήμισε ως «πολιτική προσωπικότητα πρώτης γραμμής», ενώ αποποιούμενος κάθε ευθύνη της Σοσιαλδημοκρατίας για τα σημερινά χάλια, είπε πως «το πρόβλημα είναι ότι όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης έχουμε απέναντί μας μια συντηρητική Ευρώπη». Η αλήθεια, όμως, είναι ότι το ΠΑΣΟΚ δεν έχει τη συντηρητική Δεξιά «απέναντί» του, αλλά ακριβώς «δίπλα» του και πιο συγκεκριμένα συγκυβερνά μαζί της. Παρομοίως, το κόμμα του κυρίου Σουλτς, αφού άνοιξε τον δρόμο στην Ανγκελα Μέρκελ με την «Ατζέντα 2010» του Γκέρχαρντ Σρέντερ και συγκυβέρνησε μαζί της ως «μεγάλος συνασπισμός» το 2005, σήμερα παζαρεύει τη συγκρότηση ενός δεύτερου τέτοια συνασπισμού, σε συνθήκες πολύ χειρότερες για τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία.
Η θέση του προέδρου του Ευρωκοινοβουλίου είναι «παραδόξως» βολική για τη δικομματική της Ελλάδας και στο θέμα της πολιτικής συγκυρίας, καθώς έσπευσε να υιοθετήσει τη θεωρία των δύο άκρων, δηλώνοντας ότι «οι ακραίοι εθνικιστές ένα μόνο πράγμα έχουν στο μυαλό τους: να επιβληθούν διά της βίας, αλλά αυτό ισχύει και για τα δύο πολιτικά φάσματα, τη Δεξιά και την Αριστερά».
Στον πληθωρισμό που έχει προκύψει εσχάτως από «μεταρρυθμιστικές πλατφόρμες» για τη σωτηρία της Ελλάδας σπεύδουν να συμβάλουν πρωτίστως οι συνήθεις «ύποπτοι», δηλαδή εκείνοι που τις τελευταίες δεκαετίες ενέδωσαν αμαχητί στην κρυφή γοητεία των νεοφιλελεύθερων δογμάτων, αποδεικνύοντας ότι πάντα ένας μαθητής μπορεί να γίνει καλύτερος από τον δάσκαλό του.
.webp)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου