Με κοριούς, «με φωτιά και με μαχαίρι»

της Μαριαννας Τζιαντζη...

Eβδομάδα παρακολουθήσεων και δολοφονιών

Μπράβο, στο βαλιτσάκι της ΕΥΠ, έλεγαν κάποιοι όταν έρχονταν στο φως οι τηλεφωνικές συνομιλίες μελών της Χρυσής Αυγής, λίγες μέρες μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα.

Δεν είναι βαλιτσάκι, είναι τζιπ, λέγεται ότι διευκρίνισε ο διοικητής της ΕΥΠ, καταθέτοντας αυτή την εβδομάδα στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής. Όμως σήμερα δεν παρακολουθούνται βουλευτές, τόνισε.  Όσο για τις διάφορες ιδιωτικές συνομιλίες που αποκαλύπτονται, αυτές προκύπτουν από τους παρόχους ύστερα από αίτημα των εισαγγελικών αρχών.

Οι βουλευτές, λοιπόν, είναι απαραβίαστοι, κοριός δεν τους αγγίζει –επισήμως. Ωστόσο, η υφήλιος βοά: δεν υποκλέπτονται μόνο οι συνομιλίες των απλών πολιτών αλλά και οι «μεγάλων». Οι σχετικές καταγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι εκτός πραγματικότητας. Νωπές είναι οι αποκαλύψεις για την παρακολούθηση του κινητού της Μέρκελ, ακόμα και συνομιλιών στο Βατικανό, ενώ το Σπίγκελ γράφει ότι η ταράτσα της αμερικανικής πρεσβείας στην Αθήνα δεν είναι φωλιά για λευκά περιστέρια αλλά ένας πανίσχυρος «κόμβος υποκλοπών».

Πώς γίνεται η Ελλάδα να είναι μια όαση διαφάνειας δίχως κοριούς και ψηφιακούς χαφιέδες όταν ο ίδιος ο Πάγκαλος παραδέχεται ότι όταν ήταν υπουργός Εξωτερικών, η ΕΥΠ παρακολουθούσε τα τηλέφωνα των αμερικανών πρέσβεων στην Αθήνα και στην Άγκυρα και ότι ο ίδιος διασκέδαζε ακούγοντας τις σχετικές μαγνητοταινίες; Τι άλλαξε από το 1996 μέχρι σήμερα;

 Ο κόσμος δεν προχωρεί μόνο «με φωτιά και με μαχαίρι», όπως λέει το «Τραγούδι του Κεμάλ». Προχωρεί και με σχέδια που όχι απλώς προβλέπουν τις εξελίξεις, αλλά και τις κατασκευάζουν -ενδεχομένως «και» με φωτιά και με μαχαίρι, όπως συνέβη με τις διαδοχικές δολοφονίες: πρώτα του Παύλου Φύσσα κι έπειτα των δύο νεαρών της Χρυσής Αυγής. Εξελίξεις που δεν τις επιδίωξε, δεν τις προκάλεσε το λαϊκό κίνημα.

Τι έχει ο φτωχός, τι έχει ο αθώος να φοβηθεί όταν τον παρακολουθούν; Όμως η δημοκρατία έχει πολλά να φοβηθεί, αφού η επιτήρηση δεν είναι αυτοσκοπός και χόμπι, αλλά μέσο για τον άνωθεν καθορισμό της πολιτικής ατζέντας, για τη διατήρηση της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων, για το στραγγαλισμό των λαϊκών ελευθεριών έτσι ώστε ο φόβος να παίρνει τη θέση των αγώνων και της σκέψης για απελευθέρωση.

(ΠΡΙΝ, "Το τέλος της αγοράς", 3/11/2013)