«Αμολάτε τους!»

του Νικου Σκοπλακη απο το Red NoteBook...
«Ενώπιον του βλέμματος των φασιστών δεσποτών, το οποίο περιπλανιέται, όπως είδαμε, πάνω από χιλιετηρίδες, είναι η διαφοροποίηση των σκλάβων, που κατασκεύασαν τις πυραμίδες από κυβόλιθους, και των προλεταριακών μαζών, που μπροστά στον φύρερ οι ίδιες σχηματίζουν κυβόλιθους πάνω στις πλατείες και τα πεδία ασκήσεων, μια διαφοροποίηση που εξαφανίζεται».

Αυτά έγραφε ο Βάλτερ Μπένγιαμιν το 1936. Και όπως υπογραμμίζει ο Κλάους Τέβελαϊτ, με αναφορά στο προηγούμενο απόσπασμα, το δεσποτικό βλέμμα, το βλέμμα του κυρίαρχου, το «Herrenblick», που αναδύεται σε δυναμικό κινητήρα του φασισμού,  υπάρχει στην εκμεταλλευτική συνθήκη πριν από τον φασισμό. Αυτό το εκπραγματισμένο σύνθεμα, το χυτό κουβούκλιο που παγώνει αυθαίρετα τις κοινωνικές διεργασίες, το αυταρχικό πήγμα του ρευστού γίγνεσθαι της δημοκρατίας είναι το κατ’ εξοχήν στοιχείο μόχλευσης του εκφασισμού και των ολιγαρχικών εκτροπών που τον περιέχουν, τον ανασυγκροτούν και τον προσημαίνουν. Συνιστά ιεραρχική διάταξη στρεβλωτικών εξιδανικεύσεων και χειριστικών συκοφαντιών για να διαμορφωθεί ως κλίνη μετάλλαξης των πολιτών σε άμορφη ύλη και κοίτη διοχέτευσής τους για στερεοποίηση σε ανθρώπινους κυβόλιθους μαζικής χειραγωγίας.



Το «Herrenblick» είναι τόσο γνωσιοθεωρία όσο και δομή ιδεολογικής, μεταπολιτικής και κατασταλτικής τρομοκρατίας. Είναι ολιγαρχική και σκοταδιστική συμμαχία επιμέρους ενοτήτων, νεοφιλελεύθερων, νεοσυντηρητικών, ακροδεξιών, οι οποίες έτσι διαμεσολαβούμενες, ομογενοποιούνται στην προοπτική μιας επικυριαρχίας που θα αλλάξει τα φώτα στη δημοκρατία και την πολιτοφροσύνη, ώστε να μην αλλάξει τίποτα. Εν προκειμένω, να μην σπάσει η μήτρα που εμβάθυνε την εκμεταλλευτική, αντικοινωνική συνθήκη του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού φυσικοποιώντας την ωμά κατ’ αρχήν και κοινωνικοποιώντας την διαλυτικά στη συνέχεια. Η μήτρα των Μνημονίων.

Συνολικά, η νεοφιλελεύθερη Ευρώπη υλοποιείται ως ετεροσχετικό συνονθύλευμα εργασιακής πολυδιάσπασης, φυγόκεντρου μονεταρισμού, πρωτόγονου εθνικιστικού αναχρονισμού. Καθώς, όμως, είναι καίριο να γνωρίζει κανείς την χείριστη όψη της κάκιστης νεοφιλελεύθερης κυριαρχίας στην Ευρώπη, αυτή μπορεί να εντοπιστεί χωρίς μεγάλο κόπο στο μνημονιακό κυβερνητικό μόρφωμα της Ελλάδας, το οποίο αυτοαποκαλείται «ευρωπαϊκό κεντροδεξιό μέτωπο», ενώ το συντακτικό του προσελκύει τωρινά ή υποψήφια παραπληρώματά του. Σαν «ευρωπαϊκό» περιφέρει  την έντρομη φαντασίωση του νεκροφιλικού κοινωνικού δαρβινισμού και του εθνοφυλετισμού, σαν «κεντροδεξιό» παρουσιάζει το βραχυκυκλωμένο αναμάσημα του παραδοσιακά εμφύλιου λόγου του, ως «μέτωπο» ονομάζει την ολιγαρχική και σκοταδιστική συμμαχία του «Herrenblick» μέσα στη μνημονιακή μήτρα που την γέννησε. Κι εδώ διακυβεύονται πολλά τόσο στο τοπικό όσο και στο υπερτοπικό επίπεδο: Αν κατορθώσει να εδραιωθεί εδώ αυτό το «μέτωπο» με τα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά αποτελέσματά του, συντρίβοντας τις εργαζόμενες τάξεις, κοιλαίνοντας τους θεσμούς και συρρικνώνοντας τη δημοκρατία, το «Herrenblick» θα εξαχθεί με μεγαλύτερη σφοδρότητα ως πολιτικός προσανατολισμός της  νεοφιλελεύθερης διαχείρισης.

Με αυτή την έννοια, το «μέτωπο» είναι ο μοναδικός χαρακτηρισμός που περιέχει κάποια αλήθεια σε αυτό το ψευδές όλον. Πρόκειται για την κλίνη και την κοίτη όπου θα ισοπεδωθούν και θα ρευστοποιηθούν οι εργαζόμενες τάξεις μαζί με τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματά τους, ώστε να στερεοποιηθούν εκ νέου σε (κατά Αντόρνο) «ανυποκειμενικά υποκείμενα», συμπαγείς διατάξεις αλλοτρίωσης υπό το «Herrenblick». Για οδοστρωτήρες της ισοπέδωσης, κυριολεκτικά και μεταφορικά, προορίζονται οι εργολάβοι του «ευρωπαϊκού κεντροδεξιού μετώπου» με τα κανάλια, τις υλικές «επενδύσεις» και τις ιδεολογικές υπερεπενδύσεις τους-αλλά όχι μόνον αυτοί. Έτσι μπορεί να εκμοχλεύεται και να μοχλεύει ένστοχος και ανυποκειμενικός ο εξαγνισμένος φασισμός, ο φυόμενος στο αντικοινωνικό «μέτωπο» της νέας ολιγαρχίας.

Εμπόδιο στην εδραίωση του «μετώπου» είναι ο δημόσιος χώρος της Αριστεράς. Παρά την εγγενή του αποσπασματικότητα, ο δημόσιος χώρος της Αριστεράς υφίσταται ως σύστημα κοινωνικής αναφοράς, με βάση το οποίο οι πολίτες των κυριαρχούμενων τάξεων μπορούν να συνυπάρχουν, να συζητούν, να αντιπαρατίθενται, αλλά και να οργανώνουν τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους, να προασπίζουν και να διευρύνουν το περιεχόμενο της δημοκρατίας, να μοιράζονται και να συστηματοποιούν εμπειρίες, γνώσεις και δυνατότητες, να διαμορφώνουν μνήμη, δηλαδή ταξική και πολιτική συνείδηση, με άλλα λόγια να χειραφετούν στην καθημερινότητά τους την ορθολογική πολιτική και κοινωνική διαβούλευση από τις ανορθολογικές νεοφιλελεύθερες δοξασίες και τα ολιγαρχικά υποδείγματα: το πολιτικό πλαίσιο επιβίωσης του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού.

Οι αριστεροί και οι αριστερές, αλλά και οι δημοκρατικοί πολίτες, αναγνωρίζουν εντός του δημόσιου χώρου της Αριστεράς ομοιότητες και διαφορές, προτείνοντας τις κοινωνικές και πολιτικές ορίζουσες για την αριστερή ηγεμονία. Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, να αποτελεί ο ΣΥΡΙΖΑ το κύριο αντικείμενο μίσους, διαβολής, κάθε βρώμικου πρακτικού και ιδεολογικού μέσου εκ μέρους του «μετώπου». Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την πρώτη στιγμή της ύπαρξής του, αποτέλεσε εγγύηση θωράκισης και ανάπτυξης του δημόσιου χώρου της Αριστεράς, υπόσχεση αριστερής διακυβέρνησης και ανασυνθετικής αριστερής διεξόδου, χωρίς με τούτο να υποτιμώνται οι συμβολές άλλων δυνάμεων της πολιτικής και της κοινωνικής Αριστεράς.

Οι οδοστρωτήρες του «ευρωπαϊκού κεντροδεξιού μετώπου» κωλύονται να αναλάβουν τον ιδιαίτερο ρόλο που τους αναλογεί για την μονιμοποίηση της νεοφιλελεύθερης κυριαρχίας στην Ευρώπη, όσο ο ΣΥΡΙΖΑ συνάπτεται δομικά και ιστορικά με τον δημόσιο χώρο της Αριστεράς ως συνειδητοποίηση βιωμένης πραγματικότητας στις ζωές των ανθρώπων, όσο τον θέτει στο επίκεντρο της αριστερής διεξόδου, όχι με όρους τελετουργικού συμπλέγματος, αλλά ως στάση ζωής, δημοκρατικής διεκδίκησης και κοσμοαντίληψης. Δεν εκπλήσσει, λοιπόν, που το «κεντροδεξιό ευρωπαϊκό μέτωπο» πασχίζει να ανακαλέσει βιαιότερα εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ τη «θεωρία των άκρων» (δηλ. την πρακτική της αυταρχικής ομογενοποίησης που περιέχει, ανασυγκροτεί και προσημαίνει τον φασισμό), με αφορμή τη δολοφονία των δύο χρυσαβγιτών υπό σκοτεινές και άκρως ύποπτες συνθήκες. Οι παλαιοδεξιές και νεοδεξιές συνιστώσες του «ευρωπαϊκού κεντροδεξιού» μορφώματος, με προεξάρχουσα τη μιντιακή, έσπευσαν να εξαπολύσουν έναν «phony war», για να εξομοιώσουν τις κοινωνικές δημοκρατικές διεκδικήσεις με το εγκληματογόνο πλαίσιο του φασισμού και να τον αναπλάσουν εξαγνιστικά στην ίδια στάθμη με τον αντιφασισμό.

Με όλα τα μέσα της κατά Βίλχελμ Ράϊχ «συγκινησιακής πανούκλας», οι πολίτες υποβιβάζονται σε αποδέκτες ενός τερατώδους σίκουελ, το οποίο διεκδικεί να ρευματοδοτήσει το σοκ της λήθης, δηλαδή την εκβιασμένη αντιμετάθεση της αλήθειας και του ψέματος. Οι σφαίρες της 1ης Νοεμβρίου είχαν πρωτίστως στόχο αυτή τη διάζευξη της αλήθειας από το ψέμα, είναι εχθρικές απέναντι στον δημόσιο χώρο της Αριστεράς και τον ΣΥΡΙΖΑ. Ωστόσο, το «κεντροδεξιό ευρωπαϊκό μέτωπο» έσπευσε να εκμεταλλευθεί το γεγονός, διότι διαρκώς μετατρέπει τα ζητήματα της αλήθειας σε μπαζώματα της ετοιμόρροπης μνημονιακής του διακυβέρνησης. Από τον εγκληματικό εμπρησμό στη «Μαρφίν», γνωρίζουμε πως κάποια επικοινωνιακά ψεύδη φτιάχνονται με μακριά πόδια, ώστε να διατηρούν επί μακρόν την καταχρηστική, αντιπολιτική αξία διακίνησής τους ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ και τον δημόσιο χώρο της Αριστεράς. Θλιβερά και φρικαλέα όλα τούτα για την ποιότητα της δημοκρατίας. Όσο και οι μεταφορές πρωθυπουργικού συμβούλου με σφαίρες που κρατάει για «τους πραγματικούς αντιπάλους» του. Όσο και το παραστρατιωτικό χιτλερομουσείο που ανακαλύφθηκε στην οικία επιχειρηματία, λίγο πριν αρχίσουν τα μονοθεματικά δελτία ειδήσεων με όψεις στοχοποίησης των Ρομά.

Ενδιαφέρον, όμως, είναι να δούμε και τις ανθρώπινες ποιότητες που αναδεικνύονται στην πολύτροπη συμμαχία του «ευρωπαϊκού κεντροδεξιού μετώπου». Νομίζω ότι ταιριάζουν πολύ σε μια περιγραφή του Τέοντορ Αντόρνο για τον «χειραγωγητικό χαρακτήρα»: «[...] διακρίνεται από το οργανωτικό του μένος, από την πλήρη ανικανότητα να κάνει άμεσες ανθρώπινες εμπειρίες, από ένα ορισμένο είδος απουσίας συναισθημάτων, από τον υπεραξιωμένο ρεαλισμό. Θέλει με κάθε τίμημα να επιδοθεί σε μια υποθετική, παράφρονα ρεαλιστική πολιτική. Δεν σκέπτεται ή δεν εύχεται ούτε δευτερόλεπτο τον κόσμο διαφορετικό από ότι είναι, κατακυριευμένος από τη βούληση «of doing things», του να κάνει πράγματα, αδιάφορος απέναντι στο περιεχόμενο τέτοιων πράξεων. Φτιάχνει από τη δραστηριότητα, την ενεργητικότητα, την αποκαλούμενη efficiency ως τέτοια, μια λατρεία, η οποία θυμίζει τη ρεκλάμα για τον δραστήριο άνθρωπο ». Ως προς αυτό, συνηχεί ανησυχαστικά και το νεοσυντηρητικό «Herrenblick» με τον εκφασισμό.

Ειδικά η «πνευματικότητα» του «ευρωπαϊκού κεντροδεξιού μετώπου» απολαμβάνει να κατασκευάζει υποπροϊόντα ενοχοποίησης των θυμάτων της νεοφιλελεύθερης λιτότητας και δοξαστικούς του κοινωνικού δαρβινισμού από ένα απόθεμα ψυχολογισμών. Οι ψυχολογισμοί ανάγουν το αξιακό στοιχείο στα περιεχόμενα της κοινωνικής συνείδησης των δρώντων, έτσι ώστε παύουν να ανιχνεύονται διαφορετικά αξιακά περιεχόμενα στις υποκειμενικές συνειδήσεις του πολίτη που παλεύει για ανάγκες και δικαιώματα, του κρατικοδίαιτου νεοφιλελεύθερου τεχνοκράτη, του διαπλοκογράφου τσανακογλύφτη, του φασίστα. Ο ψυχολογισμός καταλήγει να θεωρεί πως η εκάστοτε πραγματικότητα στερείται διαφορετικών αξιακών περιεχομένων κι έτσι πολύ εύκολα μπορεί να εξισωθεί προπαγανδιστικά ο οικολόγος ακτιβιστής με τον φασίστα μαχαιροβγάλτη ή ο ενεργός πολίτης που ασκεί το δικαίωμά του στην κριτική με «όχλο». Κι αυτό είναι ακόμα ένα στοιχείο μόχλευσης του εκφασισμού και των ολιγαρχικών εκτροπών που τον περιέχουν, τον ανασυγκροτούν και τον προσημαίνουν.

Η μιντιακή συνιστώσα του «ευρωπαϊκού κεντροδεξιού μετώπου», πάλι, επιδίδεται τελευταίως στην προσωποποίηση του αγαπημένου της νεοσυντηρητικού «Herrenblick» με ακροδεξιές ανταύγειες. Μολονότι το πρωθυπουργικό βλέμμα βγαίνει κομμάτι θολό, συγκεντρώνει πάνω του το σκοτεινό φως των αντινεωτερικών, ταξικά και πολιτικά μισαλλόδοξων, κρατικοδίαιτων προβολέων της. Ο πρωθυπουργός του «ευρωπαϊκού κεντροδεξιού» ελέγχει πλήρως την κατάσταση σε κάθε «καθημερινή» αράδα και σε κάθε ερώτηση του prétendeur του. Ο prétendeur ταιριάζει στις επιδιώξεις του «ευρωπαϊκού κεντροδεξιού» όσο ο ψυχοπολιτικός κόσμος του άπληστου ψευδευλαβούς στον μολιερικό «Ταρτούφο». Ο prétendeur και οι ομόλογοί του στη μιντιακή συνιστώσα συμπυκνώνουν εύγλωττα τη γενική πολιτική και αισθητική κατάσταση του «ευρωπαϊκού κεντροδεξιού μετώπου».

Ο prétendeur, μάλιστα, παρέχει στον πρωθυπουργό δια των ερωτήσεών του και το κοντάρι του αντιαριστερού συνδρόμου, ώστε να υπερπηδήσει τον τοίχο της πραγματικότητας, πάνω στο οποίο προσκρούει το μνημονιακό «success story» του, όταν πραγματεύεται τα μείζονα ζητήματα της επικαιρότητας. Ευνόητο, διότι prétendeur δεν είναι όνομα, αλλά τίτλος: prétendeur αποκαλείται το εξάρτημα πάνω στο οποίο κουμπώνει η ζώνη ασφαλείας. Και ζώνη ασφαλείας του «ευρωπαϊκού κεντροδεξιού μετώπου» είναι η θεολογία του νεοφιλελευθερισμού και η επικοινωνιακή της διαχείριση στα εργολαβικά ΜΜΕ: «Μόνο αντιφέγγισμα είναι της ιδέας, που τη γεννάει ο Θεός μας αγαπώντας ». Αλλά μην ξεγελιέστε, επειδή ο πρωθυπουργός είπε πως μίλησε ακόμα και με τον Θεό. Ο Θεός των πεινώντων και διψώντων δικαιοσύνη είναι αριστερός εξτρεμιστής. Υπάρχει ο υπεύθυνος, εκσυγχρονιστικός και μνημονιακός Μολώχ του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού.

Κατά καιρούς ακούγεται ο επικοινωνιακός βρυχηθμός του, όταν οι άνθρωποι διαδηλώνουν για εργασιακή προοπτική, προστασία του περιβάλλοντος, υγεία, παιδεία, σύνταξη, για να συναχθούν προς αντεπίθεση οι ζωέμποροι με τα γυαλιστερά κοστούμια, οι καπάτσοι των δημοσίων σχέσεων, οι υπουργοποιημένοι ΕΠΕΝίτες και οι μη υπουργοποιημένοι ακόμη «σοβαροί» της Χρυσής Αβγής: «Αμολάτε τους!». Το δικό του «Herrenblick» τους διαμεσολαβεί. Είναι όλοι τους παιδιά του και τα αγαπάει.